Sunday, September 08, 2013

Անդրանիկ Պետրոսյան: [Դու-դ ատում եմ, առավել Եսս]

Դու-դ ատում եմ, առավել Եսս,
Կեսս տենչում է միայն միության,
Իմ-ը տկար է, Քո-դ մենակ`
Անլույս, անթրթիռ, անհույզ, անճարակ:

Ինձ-ը գոռոզ է տիրաբար խոսող,
Իսկ Քեզ-ը կեղծիք է շատերին ասվող,
Կործանվող կեսեր խեղաթյուր եսից,
Ես ու դու -երի գծված սահմանից,
Անընդհատ ասվող եզակիներից,
Հյուսված միալար ինձ ու քեզ-երից,
Մենք-ին կարոտած, մենք-ին որոնած,
Հոգնակիության տոչորքից ցամքած,
Զրկված հաճույքից մի ամբողջության՝
Մարմնական խառնուրդ թրծված հոգեպես,
Կարծրակուռ դարձած լացի թացի մեջ:

Դու-դ ատում եմ , առավել եսս,
Ի՞նչ է կեսս առանց միության,
Ի՞ նչ եմ ես առանց գոյության,
Ինձ հզորացնող քո պինդ-թուլության:
Ես-ը ջնջում եմ բառերիս ցանկից,
Վերևից նետում  Ինձ-ը ծանրացած,
Ու զրոյացրած եսասիրության երախը անկուշտ
Նայում, թե ինչպես է փշրվում անդարձ.
Մեկը կիսվում է` դառնալով երկու,
Իսկ մեր երկուն  արդեն մեկ է, տե՛ս,
Դու -դ էլ չկա, չկա և եսս,
Կեսս դարձել է ամբողջական
Արդեն ուժեղ ենք, արդեն կատարյալ,
Լուսեղ, թրթռուն, հույզի նվիրյալ:


                                           2011թ. հունվար

2 comments:

Unknown said...

Հրաշք! Խոսքեր չունեմ:

Unknown said...

Հրաշք! Խոսքեր չունեմ: