Անդրանիկ Պետրոսյան: [Դու-դ ատում եմ, առավել Եսս]

Դու-դ ատում եմ, առավել Եսս,

Կեսս տենչում է միայն միության,

Իմ-ը տկար է, Քո-դ մենակ`

Անլույս, անթրթիռ, անհույզ, անճարակ:

Ինձ-ը գոռոզ է տիրաբար խոսող,

Իսկ Քեզ-ը կեղծիք է շատերին ասվող,

Կործանվող կեսեր խեղաթյուր եսից,

Ես ու դու -երի գծված սահմանից,

Անընդհատ ասվող եզակիներից,

Հյուսված միալար ինձ ու քեզ-երից,

Մենք-ին կարոտած, մենք-ին որոնած,

Հոգնակիության տոչորքից ցամքած,

Զրկված հաճույքից մի ամբողջության՝

Մարմնական խառնուրդ թրծված հոգեպես,

Կարծրակուռ դարձած լացի թացի մեջ:

Դու-դ ատում եմ , առավել եսս,

Ի՞նչ է կեսս առանց միության,

Ի՞ նչ եմ ես առանց գոյության,

Ինձ հզորացնող քո պինդ-թուլության:

Ես-ը ջնջում եմ բառերիս ցանկից,

Վերևից նետում  Ինձ-ը ծանրացած,

Ու զրոյացրած եսասիրության երախը անկուշտ

Նայում, թե ինչպես է փշրվում անդարձ.

Մեկը կիսվում է` դառնալով երկու,

Իսկ մեր երկուն  արդեն մեկ է, տե՛ս,

Դու -դ էլ չկա, չկա և եսս,

Կեսս դարձել է ամբողջական

Արդեն ուժեղ ենք, արդեն կատարյալ,

Լուսեղ, թրթռուն, հույզի նվիրյալ:

                                           2011թ. հունվար