Կարօ Արմենեան: ԱՄԷՆ ԱՌՏՈՒ
Առտուան լոյսէն
ընդոստ արթնցած
օրուան ծաղրածուն
կը ցատկէ տեղէն
առաջին շողին
ձօնելով սրտանց
իր գլուխկոնծին
կը կանգնի ձեր դէմ
յարգալիր ու ջերմ
կատակովն իր հում
կը պնդէ որ իր
բարևն ընդունիք
առանց խոյս տալու
Առտուն
նոյն առտուն
նոյն անհոգեշահ
անհամ այցելուն
զոր դռնէն երէկ
քշեցիր կոպիտ
ինք պատուհանէն
ներս կու գայ այսօր
կը ժպտի դէմքիդ
յիմար ու հտպիտ
առանց դոյզն իսկ
տպաւորուելու
առանց երբևէ
ճանաչում տալու
քու կոշտ վարմունքիդ
ինչպէ՞ս բացատրել
ինչպէ՞ս համոզել
որ զզուած ես իր
տխմար ելոյթէն
իր անգիտակից
աննրբանկատ
արդէն զայրացնող
անշրջահայեաց
ու անժամանակ
ուրախութենէն
ինչպէ՞ս հասկցնել
որ ունիս պարտքեր
կոկորդդ խեղդող
ժամանակ չունիս
և սիրտ ալ չունիս
քու այս տարիքիդ
տեսիլքէն տարուող
խաղամոլութեամբ
սեղան բանալու
մտահոգութեան
պալարներ ունիս
և դառնասնունդ
անըստուգութեան
խիթեր ամեհի
և ոչ ոք գիտէ
թէ ինչպէ՞ս կ'ապրիս
երբ զիլ երկնքէն
ճաճանչներ զեղուն
կը լուսաւորեն
ամէն դար ու փոս
բացի ուղեղիդ
այրերէն վհատ
ինչպէ՞ս կը շտկես
ողնայարդ թեք
ինչպէ՞ս կը պարզես
առագաստդ ձիգ
և կը ժպրհիս
դեռ ապրիլ այսպէս
ծախսել անհաշիւ
և որու՞ն հաշւոյն
Եւ հիմա սրտով
կը հերքես առտուն
կը կանգնես պատեր
անտարբերութեան
մառախուղներով
երկինք կը պատես
փախուստ տալ կ'ուզես
լոյսէն առտուան
վարակել կ'ուզես
ծաղրածուն շէնշող
քու անբուժելի
տխրութեամբդ խոր
կ'ուզես արգիլել
երգն իր կամակոր
լռութեան մատնել
քրքիջն իր այսօր
Ելիր
հայկազուն
ու նայէ կեանքին
սխրանքին եռուն
հևքին պարմանի
երգին շառաչուն
կշռոյթին վայրի
և ինչպէ՞ս է որ
պարն այս դղրդուն
կը քակէ ժայռեր
լեռներ վիթխարի
երկիրն այս ինչպէ՞ս
ինքզինք կը ծնի
արևներ նորէն
ինչպէ՞ս կը փարին
զուգաւորումի
ինչպիսի՞ հանդէս
ծիլերն այս հողէն
կը պոռթկան ինչպէ՞ս
և ինչպէ՞ս կու գան
շրթունք շրթունքի
անիմանալի
բերկրութեան դողեր
և ինչպէ՞ս կ'ըլլայ
մարդն այս երջանիկ
յոյսն իր կոփելով
զրկանքին բովէն
դուրս եկուր դժնի
քու մահաքունէդ
Ղազարոսն ես դուն
որ կրնայ յառնել
ծաղրածուն նորէն
կրնայ քեզ գերել
կրնայ քաշքշել
կատակն իր հիւսել
խաբել քեզ կրկին
քաշել շուրջպարի
գլխիվայր շրջել
եզրերդ գաղտնի
ելիր քաջութեամբ
հաճութեամբ ելիր
ողջոյն տուր նորէն
սուրբ առեղծուածին
արևն այս գիտէ
տարփանքով սիրել
զինել կրնայ քեզ
վէրքերդ կիզել
ափերէդ մինչև
մատները ոտքիդ
ներարկել կրնայ
աւիւնն իր ոսկի
ծաղրածուն կրնայ
կիրքով երազել
կրնայ կոխկռտել
ծէս ու առասպել
բնազդով որսալ
խոհեր զարտուղի
համարձակօրէն
մահդ երգիծել
ծաղրածուն գիտէ
թէ ու՞ր կը տանի
պարն այս դարձդարձիկ
հազարգլխանի
ծաղրածուն կ'երկնէ
տաղերն իր այսպէս
արցունքն իր զսպած
կատակաբանի
ծաղրածուն կ'երգէ
խաղերն իր այսպէս
սիրտն իր բանալով
սրտին ապօրէն
ծաղրածուն հիմա
կեցած է կողքիդ
և պատրաստ է յար
կեանքդ հեգնելու
պատրաստ է ոտքով
ոտքիդ կոխելու
թռելու երկինք
հոգւով տօնելու
Առտուն
այս առտուն
այս հին այցելուն
որ կու գայ այսպէս
առանց խնդրանքի
որ ներս կը մտնէ
առանց խպնանքի
կը փռուի այսպէս
տախտակամածին
մարմինն իր հիւթեղ
բանալով կրկին
ծալքերուն մթին
քու բիրտ ուղեղիդ
ոգելով երգեր
խարդաւան ու մերկ
ծորելով աստղեր
երակներուդ մէջ
կը լռէ խանդով
կը շողայ բարի
մինչև որ այսպէս
գետին գլտորիք
մինչև որ նորէն
իր հին գթութեամբ
իր մունջ կարօտով
թաքուն տրտմութեամբ
փորձառու կնոջ
իր ծով բարութեամբ
ներէ վերստին
ու ներէ լայնսիրտ
շնորհէ նորէն
պարգևը կեանքիդ
ու քեզ ետ բերէ
քու ճանապարհէդ
No comments:
Post a Comment