Վահագն Դավթյան: Դեմ դիմաց
Ես ամեն գիշեր գնում եմ այնտեղ
Կանգնում եմ այնտեղ ու ոգիանում...
Ու պետք չէ ինձ մոմ ու պետք չէ կանթեղ
Մի ուրիշ լույս եմ ես ինձ հետ տանում:
Տունս կքել է իր բախտին հլու,
Մանկության բույրն է օդում թրթռում...
Այնքան բան ունենք իրար ասելու
Եվ դրա համար լռում ենք, լռում:
Ահապնանում է լռությունն այդ մեծ,
Ժամանակն անգամ իր շունչն է պահել,
Գիտեմ, չի լսել նա այլ մի անեծք,
Որ այդքան լուռ է ու այդքան ահեղ...
ԱՆՔՆՈՒԹՅՈՒՆ 1986
No comments:
Post a Comment