Դանիէլ Վարուժան։ ԱՆՑՆՈՂ ՏԱՐԻՆ
Պառաւցած է: Ձիւն գիսակներ` ծոծրակին
Խոր ակօսները կը սքողեն, եւ բերանն
Ակռայ չը կայ. միսերը չոր, ցըրտագին,
Կը դողան:
Ան կը փախչի մերկ ծառերուն խորերէն.
Կըքած, մախաղ մ’ունի ուսին. իր աչքեր`
Աղօտ լոյսով` ձանձրոյթ, խոնջանք կը փայլեն
Տարուբեր…
Միշտ կը փախչի մախաղովն, ուր իղձեր կան,
Մոխիր յոյսեր, անբախտներու վաղամեռ
Հառաչանքներն ու ինքնախաբ մարդկութեան
Երազներ:
Ժամանակի մ’հեղեղին մէջ, հէ՛գ պառաւ,
Պատրանքներով իր քամակն ա՛լ ծըռած է:
Կ’երթայ մեռնիլ հանգըստութեան մեծ անձկաւ:
Անդա՜րձ է…
Մըթընշաղին մէջ մարդիկներ, վայրապա՜ր,
Ապշօրէն, լուռ կ’նային անոր ետեւէն,
Եւ գոչելով թախանձագին. -Վայրկեան մ’ալ. -
Կ’աղաչեն:
Բայց ուղեւորն լերան ետեւ ա՛լ լըռին
Կը կորսըւի. եւ կը դառնան մարդիկներ
Նոր եռանդով մը կ’ընդգըրկեն Նոր տարին,
Անտարբեր…
(Փուշի Ակօսներ տետր, Վենետիկ 1902-1905)
No comments:
Post a Comment