Պետրոս Դուրեան։ Ինծի կ՛ըսեն
Ինծի կ՛ըսեն.-«Ինչո՞ւ լուռ ես»-
- Ո՜հ, միթէ բառ կամ խօսք ունի՞
Արշալոյսը, որ կը բռնկի,
Զի անհուն է այն ալ ինձ պէս:
Ինծի կ՛ըսեն.- «Միշտ տխուր ես»։
- Ի՞նչպէս չըլլամ. մէկիկ-մէկիկ
Թօթափեցան գլխուս աստղիկք...
Արշալոյս մը չանցաւ սրտէս:
Ինծի կ՛ըսեն.- «Կրակոտ չես,
Լըճակի մը պէս ես մեռած,
Դալկահար՝ դէմքդ ու հայեցուած»։
- Ո՜հ, յատակն են իմ փըրփուրներս:
Ես ինձ կ՛ըսեմ.-«Ժամդ է հասեր.
Քու երկրորդ սև մօրդ գընա՛ գոգ,
Գերեզմա՛ն, հոն գտնես դու գոգ,
Վարդեր, թրթռում, թռիչ ու աստղեր...»:
No comments:
Post a Comment