Էդուարդ Հարենց: Կահիրե

Իսկ դու կին ես, քաղա´ք,-

բուրգե ստինքներով,
Հազարամյակների ողնաշարին թիկնած:

Կորագմբեթ` ինչպես մահմեդական կեսօր,
Չադրայավոր` որպես Իբնա-լ-Կուլսումի ձայն,
Թվարկությունների ջարդված հայելու մեջ, -
Երազում ես` որպես վերջին հիերոգլիֆ:

Դու հմայքներ ունես, քաղա´ք,
արաբական գիշերների նման կլոր,
Թուխ ժպիտներ ունես խալե`
բուրգերի չափ եգիպտացի:

Դու, որ ամեն օրվա երկու երրորդը անց,
Նարգիլեի ծխից բարակ կոկորդիդ մեջ,
Ղուրանի էջերի քանակով ու հերթով`
Օրորոցային երգի պես
Աճեցնում ես Ֆեյրուզ ծաղիկ, -

Դու իրավունք չունե´ս կիսազգեստներ հագած`
Տնից ելնել փողոց, կամ էլ քայլել տան մեջ:
Եվ մանավանդ` պառկե´լ
հարյուրամյակների կողոսկրորի վրա`
Տիեզերքին ի տես:

Դու իրավունք չունե´ս:
Բայց հեչ պետքդ էլ չէ´,
Որ դարերի քամին
Մինի փեշիդ տակից
Սերունդնե՜ր է քամում`
Բյուր խալերից կոնքիդ…

Դու հանգի՜ստ ես այնպես,
Հանդա՜րտ, ինչպես մումիա´ն,
որից երեկոյան
Պիտի արյուն վերցնեն ԴՆԹ-ի համար…

Եվ դեռ չե´ս էլ շիկնում
քո ճերմակ ու կապույտ սրունքների համար:
Սրունքների´դ համար, ուր նստվածք է տալիս
Հավերժության գինին`
օձապարի´ պես
այն`
պապիրուսի աղջկա…

© Eduard Harents, 2011. Reprinted here by kind permission of the author.