ՊԵՏՐՈՍ ԴՈՒՐԵԱՆ: Լճակ

Click here to hear the audio segment The Lake read by Lola Koundakjian.


Ինչո՞ւ ապշած ես, լըճա՛կ,
Ու չեն խայտար քո ալեակք,
Միթէ հայլւոյդ մեջ անձկաւ
Գեղուհի՞ մը նայեցաւ:

Եւ կամ միթէ կը զմայլի՞ն
Ալեակքդ երկնի կապոյտին,
Եւ այն ամպոց լուսափթիթ,
Որք նըմանին փրփուրիդ:

Մելամաղձոտ լճակ իմ,
Քեզ հետ ըլլանք մըտերիմ,
Սիրեմ քեզի պէս ես ալ
Գրաւիլ, լըռել ու խոկալ:

Ո՛րքան ունիս դու ալի,
Ճակատս ա՛յնքան խոկ ունի.
Ո՛րքան ունիս դու փրփուր,
Սիրտս ա՛յնքան խոց ունի բիւր:

Այլ եթէ գոգդ ալ թափին
Բոյլքն աստեղաց երկընքին,
Նըմանիլ չե՛ս կրնար դուն
Հոգւոյս, որ է բո՜ց անհուն:

Հոդ աստղերը չե՛ն մեռնիր,
Ծաղիկներն հոդ չե'ն թոռմիր,
Ամպերը չե՛ն թըրջեր հոդ,
Երբ խաղաղ էք դու և օդ:

Լճակ, դու ես թագուհիս,
Զի թ'հովէ մ'ալ խորշոմիս,
Դարձեալ խորքիդ մեջ խըռով
Զիս կը պահես դողդղալով:

Շատերը զիս մերժեցին,
«Քընար մ'ունի սոսկ», ըսին.
Մին` «Դողդոջ է, գոյն չունի» -
Միւսն ալ ըսաւ. - «Կը մեռնի՛»:

Ոչ ոք ըսաւ. - «Հէ՛ք տըղայ,
Արդեօք ինչո՞ւ կը մըխայ,
Թերևս ըլլայ գեղանի,
Թէ որ սիրեմ, չըմեռնի»:

Ոչ ոք ըսաւ` - «Սա տըղին
Պատռենք սիրտը տըրտմագին,
Նայինք ինչե՛ր գրուած կան...»
- Հոն հրդեհ կայ, ո՛չ մատեան:

Հոն կայ մոխի՜ր... յիշատա՜կ...
Ալեակքդ յուզուին թող, լըճա՛կ,
Զի քու խորքիդ մեջ անձկաւ,
Յուսահատ մը նայեցաւ...


ՊԵՏՐՈՍ ԴՈՒՐԵԱՆ (1851- 1871)

Bedros Tourian's repose at Constantinople Cemetary, courtesy of Oltaci family

"The Lake" is a most loved poem from the modern literary "renaissance" period of Armenian literature.