Նիկողոս Սարաֆեան։ ՃԱՄԲՈՐԴՈՒԹԵԱՆ ԽԵՆԹ ՍԷՐԷՍ
Խռֆած բուեր կը սուլեն գիշերները ու կ’անցնին
Կայարանէ կայարան։ Հեռուներէն տակաւին,
Շոգեկառքե՛ր, կը դողամ. ձեր հեւոցին, ցուրտ հովին
Դէմ ես տըղայ մ’եմ կարծէք ու պատուհանըս՝ հանի։
Նոճիներու պէս հոսուն՝ ձեր ծուխերուն մէջէն դեռ
Ես կը տեսնեմ մեռելներ։ Վիշապներու բոցացան՝
Պըտուտակները կ’ոռնան։ Քաղաքներէն` որ անցանք,
Շոգեկառքե՛ր, մերկ սրտէս միս ու արիւն են փետտեր։
Քարափներու գոյնըզգոյն ճըրագներ դեռ կը ծորին
Խէժի նըման՝ ուղեղէս։ Սրճարաններ կան վհուկ։
Ճամբաներուն ծառը քար՝ որուն օձերն էիք դուք,
Շոգեկառքեր, քանդըւէր ծառը կախարդ խնձորին։
Ճամբորդելու խենթ սէրէն առողջութիւնըս գընաց։
Ապսենթներու յորդում մ’է անիւներնուդ շունչը սառ։
Ծաղկախտաւոր խափշիկը պաղ գետերէն կը յուսայ
Մարել կըրակը ներքին ու կը մեռնի արբեցած։
Շոգեկառքե՛ր, սեւ յուշեր, ո՜հ, ձըգեցէ՛ք զիս հանգիստ։
Դադրեցուցէ՛ք ձեր անքուն մեքենաները կարի։
Հոգիս յոգնած ու հիւանդ՝ մեռելի պէս կ’երկարի։
Ոչ ուժ ունի, ոչ փափաք ճամբորդելու՝ ա՛լ հոգիս։
«Անջրպետի մը գրաւումը»
From station to station a crowd of night owls
whistle and pass. Even from far away I tremble
with its heaving breath as if I were a boy
in an open window in a cold wind.
I see dead men standing like cypresses surrounded
by it. And like vishab* dragons
its metal screws howl. Cities we pass are peeled
from my flesh, bone, and heart.
Colored lights trickle on the edge of black
precipices and stick like gum to my brain.
The coffee houses have faceless clocks and
the roads grow trees with snakes and poison apples.
No wonder then because of my crazy love of travel
my health deteriorates. The cold breath
of the wheels is slow absinthe. The porter
trying to extinguish its flame dies drunk.
Trains, black memories, pass and leave me
in pain. Stop this sleepless sewing machine.
My soul has neither the strength nor will
to travel any more. But the tracks stretch on.
* Evil dragon of Armenian legends
No comments:
Post a Comment