ԹԱՄԱՐ ՏՕՆԱՊԵՏԵԱՆ-ԳՈՒԶՈՒԵԱՆ։ Գիշե՛ր Բարի, Մարիա՛մ…

Ներշնչուած` «Լոսթ պըրտզ» ժապաւէնէն

Արեւը իր հրեղէն շունչը փչեց դէպ՛ երկինք,
Ու կարմիր շղարշը նետեց լեռներու ետին։
Դաշտերուն մէջ, զեփիւռը քնքուշ`
Ցորեանները մեղմ օրօրելով,
Թռչնակի չուերթին հետ օրուան հրաժեշտը տուաւ։

Գիշե՛ր բարի, Մարիա՛մ.
Գոցէ աչքերդ փայլուն. թող մանուկ հոգիդ ճախրէ՜ անկաշկանդ
Դէպի երազդ ծաղկաւէտ, ուր իշխան-իշխանուհի,
Ձեռք ձեռքի տուած` արեւի պայծառ շողերուն ներքեւ,
Թիթեռներուն հետ կ՛երգեն գարունքը մեր աշխարհի։

Քուն եղիր, Մարիա՛մ.
Սիրասուն գլուխդ հանգչեցուր քարեղէն բարձին,
Թող հոգւոյդ մէջ իջնէ շողը աստղերուն
Ու գրկէ տանի քեզ այս քար աշխարհէն,
Դէպի մանկութեան ծոցը լուսեղէն։

Տանի այն դղեակը գունագեղ,
Ուր չկա՜ն չար հողմեր, չկա՜ն ագռաւներ…
Կայ միայն օրհնա՜նք.
Կան աստուածային բոյրը տաք հացին,
Մօր քնքշանքն ու կենսուրախ այտեր ջերմագին։

Տանի հո՜ն` ուր կը լսուին խինդ ու ծիծաղ,
Ուր կապոյտ թռչնակի թաւիշը կը շոյէ դէմքդ գողտրիկ.
Ձեռքդ տուր, Մարիա՛մ,
Ձեռքդ տուր, վազենք դէպի ծիածանը մեր հոգւոյն,
Վազենք դէպի տո՜ւն։

Թորոնթօ

Այս բանաստեղծութիւնը լոյս տեսած է ԱԶԴԱԿ-ի մէջ։ http://www.aztagdaily.com/archives/332580