Happy Annivesary: 14 years and 2741 entries

Today is APP's 14th anniversary.

We will celebrated it, as we often do, quietly, reading poetry and happy to have achieved a few key points. 

We remain the only website providing audio and text RSS feeds of poems written by Armenians, as well as contemporary authors on Armenian subject matters. 

We continue providing all internet surfers free access to the webpage and audio downloads 24/7/365 via RSS feeds.

We invite you to join our readers in celebrating APP's broad spectrum:
- independent research of the best Armenian poetry we can find  
- gems by authors from the 19th century to the present
- introduction to out of print books, periodicals and digitized archives
- an index by authors and countries
- experimental works by contemporary authors
- introduction of budding authors, including our UPCOMING Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing (JUNE 1st 2020 DEADLINE!)
- different languages of expression, mostly Armenian, English or French, with translations provided whenever possible

This project is curated and produced by Lola Koundakjian in New York. To contact APP, send an email to: ArmenianPoetryProject[at]gmail[dot]com.


If YOU ENJOY this website, please consider making a donation via Paypal.com by clicking on the button below. Your donations help maintain the audio website, buy books and replace equipment for the recordings as well as research in libraries. 

 

հայերէն՝ To view the Armenian characters, setup your browser to view UNICODE (UTF-8) as the character's encoding.




This is a feedburner validator

Մարո Մարգարյան։ ՈՒ ՄԻ ԲՈՒՌ...

Դու մի բուռ, մի ափ,
Դու մի սրտի չափ.
Դու սրտի պէս լայն,
Դու սրտի պէս խոր
Հայրենի իմ հող.

Ակունք բարիքի,
Բոյրի ու բերքի,
Խտացած իմ սէր,
Իմ հրաշք երկիր.
Դու մի բուռ, մի ափ,
Դու մի սրտի չափ:

YOU ARE A PALM, A HAND...

You are
A palm, a hand,
The size of a heart,
You are
Broad as a heart,
As a heart deep
My native land.
You are
Precious gems of good,
Of fragrance, of fertility
You are
My love concentrated,
My miracle-land
You are
The size of a heart
A palm, a hand.

(Translated by Aram Tolegian)

Alan Semerdjian: Children of Genocide (poem with music and video)

https://vimeo.com/407827624


GRANDCHILDREN OF GENOCIDE
Alan Semerdjian, In the Architecture of Bone, Genpop Books, 2009


The audio track, "Grandchildren of Genocide", is the first from a poetry and music collaboration between Vancouver-based guitarist Aram Bajakian and New York City writer/musician/educator Alan Semerdjian.

We think of bombfields and big when we think of genocide. We think of mass cleansing. We think in holes. We think the whole page. We think what’s under it, what they’ve been covering up. We think there might have been people
in those whole pages.
We think of chambers when we think of genocide. We think
of people crying. We think of people climbing. We think of people climbing and crying, crying and climbing. We think of both people climbing and people crying. We think in chambers.
We think in those horrible chambers when we think of genocide. Those horrible 20th-century chambers.
When we think of genocide, we don’t think of mountains and deserts. We don’t think of bazaars. When we do think of them,
we don’t think of young democratic people and pomegranates.
We don’t think of young democratic people with pomegranates
at bazaars when we think of genocide. We don’t think of them next to our grandfathers. We don’t think next to them.
Then there are young democratic people who don’t eat pomegranates and don’t think of genocide. We don’t think of them either.
We don’t think of them when we think of genocide, but we do think of moustaches. We don’t think of long and lovely moustaches,
but we think of moustaches when we think of genocide.
When we think of genocide, we think of families. We think
of faces of families, but we don’t think of birth. When we think
of birth, we don’t think about babies. But we do think of mothers.
When we think about genocide, we do think about mothers.
But we do think of mothers, but we don’t think of women.
We don’t think of women dancing.
We don’t hear the music when we think of genocide.
These things we think about and do not hear when we think about genocide.
And we don’t think of civil war as genocide. We hear about it. We don’t call in enough with such information.
We think about reconciliation, but we don’t
think about reconciliation when we think about genocide.
We don’t study the memorials, we don’t explain the play in papers, we don’t shake hands and make up. When we think of genocide, we do other things with our hands.

For the full album, please visit

amerge.bandcamp.com

John Kaprielian: Genocide

This happened
let no one deny it.
You took us from our homes
our schools, our churches
dragged us from our seminaries
our hospitals, doctors and patients alike.

Marched us through the square
hung or shot the men outright
drove the women and children
through the desert
to die of starvation or dehydration
after days of abuse and humiliation.

This happened.
Let no one deny it,
I have heard it from the mouths
of those who were there
and those who were left behind.

Let no one excuse it as
“casualties of war”—
pregnant women are not
hiding bombs in their wombs;
toddlers are not “enemy combatants”
Rape and mutilation are always crimes.

But year after year
you refuse to admit it
to acknowledge the acts
of your ancestors
most now dead
to admit your collective guilt
and accept some judgement
however attenuated by time
and fading memory.

This happened
let no one deny it.
Let no one forget it.

4/24/2018
©John Kaprielian

Մարուշ Երամեան։ ԿԸ ՅԻՇԵՄ ԵՒ ԿԸ ՊԱՀԱՆՋԵՄ

Կը յիշեմ բոլոր այն քերթուածները
Որ չեմ կարդացած
Որովհետեւ չգրուեցան
Բայց իմս էին իրաւունքովը հողերուս
Բռնագրաւուած

Կը յիշեմ լռութիւնըԿոմիտասին
Որ չեմ լսած
Որ պէտք չէր ըլլար
Եւ որուն շուրջ մեղեդիները
Թեւածեցին վիրաւոր արծիւներու պէս
Եւ ձայն չդարձան

Կը յիշեմ ցաւը ժայռերուն
Որոնց տրուեցաւ բացառիկ ուղեղներու
Ճիչին դիմանալու բեռը

յիշեմ Սասնայ լեռներուն վեհութիւնը
Որ միայն երազ է կանաչ
Եւ ուրկէ բորենիները վանելու
Կրակը կը պահանջեմ

Կը յիշեմ կարմիրը Եփրատին
Եւ կը պահանջեմ զայն լուալու
Իրաւունքը

Ե՛ս է որ կը յիշեմ եւ կը պահանջեմ
բայց որմէ՞ պիտի պահանջեմ
հատուցումը աննիւթեղէնին
ոչ միայն հողերուն
բայց մանաւանդ
մնացեալին
եթէ գիտնային անոնց արժէքը
չէին խողխողեր արդէն

Եւ ո՞վ ինձմէ պիտի պահանջէ
Բառին շարժումը
Ձայնին փոթորիկը
Եւ ըմբոստացումը անկասելի
Վերը տեղ մը Մէկը նստած կ'ողբայ
Եւ անօգուտ են անոր արցունքները
Ա՛լ

JE ME SOUVIENS ET J’EXIGE
Maroush Yéramian, Le Caire, 17 avril 2020
[Traduction en français : Hervé Georgelin]

Je me souviens de tous ces poèmes
Que je n’ai pas lus
Car ils n’ont pas été écrits
Mais ils étaient miens par le droit des terres
Accaparées
Je me souviens du silence de Gomidas
Que je n’ai pas entendu
Qui n’aurait pas dû être
Et autour duquel les mélodies
S’envolèrent comme des aigles blessés
Et ne devinrent jamais son
Je me souviens de la douleur des précipices
Auxquels furent livré le fardeau de supporter les cris d’exceptionnels cerveaux
Je me souviens de la majesté des montagnes du Sassoun
Qui n’est que rêve vert
Et j’exige le feu
Pour en repousser les hyènes
Je me souviens du rouge de l’Euphrate
Et j’exige le droit
De l’en laver
C’est moi qui me souviens et qui exige !
Mais auprès de qui exigerai-je
Le dédommagement immatériel
Pas seulement pour les terres ?
Mais surtout
Pour le reste
S’ils en connaissaient la valeur
Ils ne le massacreraient pas
Et qui exigera de moi
Le mouvement du verbe
La tempête de la voix
La résolue insurrection ?
Là-haut quelque part Quelqu’un assis se lamente
Et ses larmes sont inutiles
Désormais !

Albert Kapikian: My World

My World 

Just like everyone else,
I like to watch the world
come together on my screen.
And I like to prove that I care, 
not searching for the truth,
but for how I am seen.
Whatever I make of it,
Rest Assured, I always post what I mean.

I was never worthy, only wise.
(Truth is not to be confused with enterprise.)
Since I live for myself,
I like to shift with the tides. Now I lecture
that the gift doesn’t come without the thorny crown,
insist only Philoctetes can aim the arrow,
never letting on that I am crippled, too,
measuring myself by my renown.

Still I speed up to snatch up its music,
still I speed up to step into its charm,
still I stay there long as my star is lit...
then see a thumbs down, and surf into the harm.
I fall back as my lines post on Twitter,
I fall back as they create alarm.
My conscience gives me a scare—
am I just sprinkling more sand into the swarm?

But no one stops me. The lectors have nothing to read,
no one who will listen. Now discourse demands a threshold,
and staying across it long as you can,
then leaving a placeholder
(this poem is part plan)
in which you’ve only constructed your own (monk’s) cell,
instructed your students (inadvertently) how to show and not tell,
(not to mention) how to achieve their own rightful place (in this hell),

this priory that concentrates and renews our thirst,
this office (our commons),
only hospitable to the worst,
for it cannot be conquered, even in verse.
Once we had a muse, or muses to study, to respect,
ones on Sinai, or on Oreb, or Olympus,
but likes only ask for, never answer prayers,
likes force likes, likes that reject,

likes that lead us
into the desert
of trading friends
for friends, of treating forebears like fleas,
only to earn us a place in this monastery,
this hermitage of sleaze,
where we drink from nothing,
but to the lees.

This poem appeared in the 2020 edition of CEAMAG Journal, the peer-reviewed journal of the College English Association-Mid Atlantic Group.

ԾԱՆՕԹԱՑՈՒՄ

Յարգելի Հ.Բ.Հ.-ի հետեւորդներ եւ հայրենակիցներ, սիրով կը ծանօթացնեմ ձեզ. Այս օր առաւել եւս հաճութիւն սրտի՝ Յովհաննէս Ասպետ իր գրիչի յօրինումով կու գայ ներկայացնել իր մշակած երգն ու տաղը, հայ գրասէր ընթերցողներուն ընձեռելով Կրակ ու Մոխիր-ի հատորը – հեղինակին երկար տարիներու մէջ հիւսած գրական արուեստին նոր ոստայնը:
Իսկոյն, ան հեղինակն է երեք քնարերգական գործերու: Իր անդրանիկ գործը՝ Սիրոյ Քնարը-ը 2005-ին իր ծննդավայր Պոլսոյ մէջ լոյս տեսած է, Անհետ Շաւիղներ-ը 2017-ին, եւ առաւել եւս անոնց կը հետեւի Կրակ Ու Մոխիր-ը: Իր բովանդակ գործերը այս երեք գրքոյկներուն մէջ կ՛ամփոփուին եւ անոնք մէկը միւսին բաղկացուցիչ ու լրացուցիչ հանգամանքը ունին, իրար շղթայուած են եւ անոնց ընդհանրական անուանումը կը կոչուի Սիրոյ Քնար:
Կրակ ու Մոխիր-ի գեղարուեստական յղացումի ենթահողերը, արմատները, տիրապետող ուժերը՝ տարիներու հոլովոյթին մէջ զտուած են: Անոնց մասին կրնանք ըսել որ արուեստագիտական նախասիրութիւններ են՝ որոնք ճոխացուցին իր տաղարանը սիրոյ երգերով: Իր քնարին քերթուածները՝ իմաստով խիտ ու խորհուրդով լի են, եւ հեղինակին ինքնութեան դրօշը կը կրեն:
Կրակ ու Մոխիր-ի քնարերգական գրկոյքը լոյս տեսած է 28 Փետրուար 2020-ին. Յովհաննէս Ասպետի գրիչի ստորագրութեան տակ։ Այս հաճելի առիթը՝ գրականասէր հասարակութեան գրական նորոյթ մը կ՛ընծերէ:




Ծանօթացման եւ տեղեկութեան համար դիմել իրեն՝ իր համացանցի հասցէին. jean.asadour@free.fr եւ կամ 06 30 16 75 12 հեռախօսային միջոցներով




Յովհաննէս Ասպետ