Reading in Toronto

Against Forgetting — Keith Garebian's collection of twenty-eight poems was recently published by Frontenac House Poetry. 

A reading is scheduled for Saturday, January 23, 2021, at 5:00 pm in Toronto which will include some poems and will be followed by a Q &A.

To join the reading, simply visit this link at 5 pm on Jan 23rd 2021:
https://meet.google.com/otd-zzgs-syd

Keith Garebian is the author of eight books of poetry and eighteen books of nonfiction, including the acclaimed biography William Hutt: Soldier Actor (Guernica Editions, 2017). Against Forgetting (Frontenac House Poetry, 2019) is his eighth poetry collection.

Rupen Khajag: Only the war

I spent two hours
Buffing away a century and a fifth
Of corrosion from a doorknob,
To get my mind
Off the madness around me--
So far, yet so close--
While flipping channels on the screen
Between picutres of the war of my people
And the election between two dinosaurs;
While chatting with friends
About the war
And the two dinosaurs;
While pretending to be optimistic
About the war
And the outcome between the two dinasaurs;
While thinking about the war
And the...
Only the war.
Only the war.

Before I know it
Generations of grime are lost forever
And I am looking into a ball of shine.

I wish I had snapped a "before"
On my phone,
Which is overworked
And drained as of late.

This thing in my hand
Was once black and green.
Black and green.
Green and black.
Կանաչ ու սեւ.

The green battledresses of our heroes;
The black-clad mothers full of grief.

Only the war.

Green and black.
Black and green.
Կանաչ ու սեւ.
Կանաչ ու սեւ.
Սեւ ու կանաչ.

Եւ ոսկի կը հագնեն սեւ օրերն հայոց...

#ՂարաբաղԻմԱղբիւրԵսԴու #ԲաշխեմԿեանքսՔեզԻմԱրցախ





R. Khajag
Watertown, 2020

This poem appeared in the Armenian Weekly: https://armenianweekly.com/2020/11/06/only-the-war/

Alan Whitehorn: The Battle of Vank

 

May 24 - August 22, 2005

The Battle of Vank

Well off the main highway travelling North in Nagorno Karabagh,

on the way to the monastery at Gandzasar,

we travel a country dirt road for many miles.

In contrast, the fields are lush green,

with grazing sheep, horses and foals.

We admire the mountain view.

We pass the occasional hut but little else.

Suddenly, I observe the sight of rusted metal.

We quickly pass by four destroyed armored personnel vehicles.

They have formed a column of death.

It is a grim reminder of the bitter war for independence.

The hydro sub-station, now intact,

was no doubt the primary target a decade ago.

I did not dare take a photo.

This a regime under siege and martial law.

And I am a civilian foreigner,

just passing through.

But what happened to the crew?

Someone surely knew.

Many probably died that day,

 that is all I can say.

I am a civilian foreigner,

just passing through.

Many probably died that day,

 that is all I can say

I am a civilian foreigner,

just passing through.

The poem was appears in Ancestral Voices: Identity, Ethnic Roots and a Genocide Remembered (Winnipeg, Hybrid Publishing, 2007).

Brian Postalian: Covid Confession

When I was a kid, I used to think my nose was a mountain.
I’d squish it against the mirror, the pillow, these fingers, the wall,
to rid myself of that figure,
and become who I was meant to be.

I’m waiting to reinvent myself;
take apart the parts defective and find something finer.
I’m playing persistent catch up;
two years behind, one career slow.

Finally, the world is moving at my pace,
and I can’t move.

The space between before and then,
stretched along a long rubber band
ready to snap, fold in half, and break apart.
Scatter itself into the corners of my room.

Dust collects upon my skin,
like a fucking magnet.
I’m a walking
metaphor of shortcomings.
Except I’m not walking anymore.

​I’m myself from last Tuesday,
awake and perfectly still
in scattered sheets and dirty underwear.
Like a composition from an Xavier Dolan film.
A lost love’s chest covered in come.

In dreams my naked body walks across cold sand,
slowly treading my feet closer to the sea.
Beyond the cargo ships in the distance,
day breaks, beckoning me to follow.
To sink myself in order to swim.

I’m amiss of mid-somethings.
A breath of fog, hovering above my flesh,
ready to jump and slip into my Sunday best ...
instead of resting.

My body resists becoming what I’d like to be.

I’m waiting to just arrive,
   the way flowers do in the spring.
     The way you don’t notice,
           until one day
                 they do.

This poem appeared in CreativeArmenia's website.

Ռ. Խաժակ: (ներ)շնչում (ա-բ-գ-դ)

ա.

«չեմ կրնար շնչել,
այ մարդ.
հաճիս.
չեմ կրնար շնչել:
հաճիս, ծունկը վիզիս մէջ,
չեմ կրնար շնչել...
զիս պիտի սպանեն,
մի սպաներ զիս:
մամա... մամա՜...
չեմ կրնար շնչել.
չեմ կրնար շնչել.»

բ.

չենք կրնար շնչել,
այ մարդ
հաճիս.
չենք կրնար շնչել:
հսկայ ծունկը մխրճած մեր հաւաքական վիզին մէջ
չենք կրնար շնչել...
մեզի պիտի սպանեն,
մի սպաներ մեզի:
մամա... մամա՜...
չենք կրնար շնչել.
չենք կրնար շնչել:

գ.

չե՛նք կրնար շնչել.
մարդ, լա՛ւ լսէ,
ալ «հաճիս» չմնաց.
չե՛նք կրնար շնչել:
մխրճած ծունկդ վերցուր մեր վիզէն
չե՛նք կրնար շնչել...
մեզի պիտի սպանէ՞,
թող փորձուի՛
մամա, պապա չմնաց.
չենք կրնար շնչել.
չե՞նք կրնար շնչել:


դ.

պիտի շնչե՜նք.
ուզես,
չուզես
պիտի շնչե՛նք:
որովհետեւ ծունկդ հսկայ
պիտի իյնայ վիզիդ վրայ.
եւ պիտի մեռնիս, ո՜վ անարդարութիւն,
քու ծունկիդ ճնշման տակ՝
քու շունչդ է, որ պիտի կտրուի.
մենք պիտի շնչենք.


պիտի շնչենք մենք,
հիմա եւ միշտ...


Ռ. Խաժակ
2020, Թորոնթօ




Այս կտորը Ճորճ Ֆլոյտի անարդար սպանութեան համար արդարութեան պահանջքի կոչ մըն է: Որպէս ցեղասպանութենէ վերապրած ժողովուրդի մը ժառանգներ, մեր լրութիւնը Ամերիկայի սեւ բնակչութեան եւ բոլոր այլ ճնշուած ժողովուրդներու դատին նկատմամբ անընդունելի է:


«Որեւէ տեղ գործուած անարդարութիւն՝ սպառնալիք մըն է արդարութեան դէմ, ամէնո՛ւր»:
- Մարթին Լութըր Քինկ Կրտսեր

Այս բանաստեղծութիւնը արտատպուած է ՀԱՅՐԵՆԻՔ շաբաթաթերթէն  https://hairenikweekly.com/2020/06/03/43101

Celeste Snowber: Birdsong lessons

What do the birds teach us
in these times of pandemic?

Vocalizing sounds as music
greeting dawn in a universal language
where tweets, cackles, trills, pecks
are a prayer unto themselves
monovocal melodies from song sparrows
pitch, tempo, beats and whistles
vibrato of feathers, buzzes of warblers

Dialects and tones of plumage
go beyond boundaries

Is there not an iconography of winged creatures
inviting us to recollect what to feed on?

Swallows forage in the sky
we need manna from the heavens
soul food in times of difficulty.

I come from a lineage
of Armenian genocide survivors
where sustenance from above
inspired steps to move forward

and once again
consider birdsong.

Published in the Armenian Weekly

Vahe Svadjian contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Vahe Sivaciyan, Toronto, Ontario, Canada, has shared his original work. APP thanks him.

ՄԱՀԸ ու ՎԱԽԸ



Եթէ աշխարհի վրայ կայ միայն մի բան.
Որ անխախտելի իրողութիւն մըն է ան.
Մահն է անտարակոյս, օր մըն է ական
Այս աշխարհէն մեկնում մը վերջնական։

Ան նիւթ մըն է համայն մարդկութեան,
Ենթարկուած է ան միշտ անտեսութեան,
Պատճառ միշտ վախի ու անձկութեան,
Ինչպէս լացի ու կոծի եւ տխրութեան։

Արդեօք մարդ ինչո՞ւ կը վախնայ մահէն։
Ան, տարուած իր խաւարամտութենէն,
Կը տառապի, քան թէ փախչի ցաւէն,
Որով ան չ՝ուզեր բաժնուիլ աշխարհէն։

Մարդ հոգի մը ունի զատ մարմինէն։
Ինք մաս մըն է առնուած Քրիստոսէն,
Որով անմահ է, ինչո՞ւ վախնայ մահէն
Մարմինը հող կ՝ըլլայ, եկած էր ան հողէն։

Մարդն է Աստուծոյ մի արտայայտութիւնը,
Քանի Աստուած է միակ ճշմարտութիւնը։
Հետեւաբար, աշխարհ եւ մարդկութիւնը
Կը ներկայացնէ երազի մը գիտակցութիւնը։

Մահը, խորունկ քունով վերջ տալ է երազին։
Ուրիշ երազ մը երազել կարելի է անհատին,
Բայց եթէ անհատը կը ձգտի «Զարթօնք»ին,
Երազէն կ՝արթննայ, կը գիտակցի ստեղծիչին։

Վահէ Սվաճեան






ԿԵԱՆՔԸ եւ ՄԱՀԸ

Ի՞նչ է նպատակը այս կեանքին։
Ապրիլն է եւ ըլլալ է միշտ երջանիկ։
Արդեօք չկա՞յ նպատակ մը վեհագին,
Որ արժանաւորէ կեանքը աշխարհիկ։

Մարդ ստեղծուած է կարողութեամբ
Տէր ըլլալու բարձր գիտակցութեան
Եւ զարթօքին տուած արթնութեամբ
Ծառայել է Աստուածայայտնութեան։

Ահա՜ աս է այն ճշմարիտ կեանքը,
Որ ամէն մարդ յաճախ կը փնտռէ։
Ան է յաւիտենականութեան փառքը
Եւ երանութիւնը որ գերազանց է։

Իսկ մարդ իր խաւարամտութեամբ
Կը զատէ կարճ կեանք մը հաճոյքի
Վերջը պսակաւորուած մահուամբ
Որ ընթացք մըն է տառապանքի։

Ինք, որ է դարձած իր «Ես»-ին գերի
Կը հպարտանայ իր կարողութեամբ
Եւ աշխարհիկ ցանկութիւններով լի
Կը հաւաքէ ինչքեր ագահութեամբ։

Ինք ցարդ չի գիտեր եւ չէ հասկցած,
Անոնք՝ պատճառը խաւարամտութեան
Են ճանապարհը մահուան՝ իր զատած։
Որուն վախն ալ կը հակասէ երջանկութեան։

Վահէ Սվաճեան






ԿԵԱՆՔԸ

Աստուծոյ նուէրը մարդկութեան,
Որ է կորիզը մարդու Էութեան։
Այն մասնիկը Աստուածութեան,
Որ է Քրիստոս ի մէջ մարդկան։

Գիտակցութիւնն է ան ամէն մարդու,
Ան լոյսն է իրենց մարմիններու,
Ինչպէս նաեւ զգացումներու
Եւ կարողութեան տրամաբանելու։

Մարդ ինչպէս կ՝օգտագործէ
Այդ կեանքը, որ իրեն տրուած է,
Անտարակոյս այդ ալ իր նուէրն է
Որ Աստուծոյ ետ կը վերադարձնէ։

Պիտի ուզէի՞նք վատ նուէր մը տալ
Եթէ կ՝ուզենք Աստուծոյ հետ մնալ
Ու մեր տուած նուէրով արդարանալ
Երբ այս աշխարհի վրայ կայ մահանալ։

Լաւագոյն նուէրը Աստուածութեան
Կերտել է կենցաղ մը սրբութեան,
Որ ծառայէ Իր յայտնութեան,
Որ է գագաթը Աստուածպաշտութեան։

Վահէ Սվաճեան






ՄԱՀԸ

Մեր մարդկային տեսանկիւնէ,
Ամէն ծնունդ կը վերջանայ մահով։
Ուրեմն մէկը միւսին հակադիրն է.
Վախճան մը, որ կը սպասենք վախով։

Ամէն անձի ճշմարիտ էութիւնը
Իր Կեանքն է անխուսափելի,
Մահը չէ Կեանքի հակադիրը,
Կեանքն է ներկայութիւնը Քրիստոսի։

Երբ մարմինը ծերացած ու յոգնած
Չի ծառայեր Կեանքի նպատակին,
Կեանքը կը թողու մարմինը մեռած
Վերադառնալով Աստուածային ակին։

Վահէ Սվաճեան

Alan Whitehorn's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Alan Whitehorn, of Kingston Ontario, has shared this original work. APP thanks him 

Poetic Times

Living in self isolation
seems to create a self-reflective
and writing milieu.
It is the proverbial silver lining
in a very dark cloud.

                                                    Alan Whitehorn

Celeste Snowber's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Celeste Snowber of Vancouver, British Columbia, Canada, has shared these original works. APP thanks her. 

Let poetry be the transport

Let poetry be the transport
to the world beneath the words
where new words are born
amidst the volcanic ash
of one’s own grief
or the sweetness of a meal
cooked and eaten with love.
A passage exists
to the hymns of your heart
in a time of limitation
15 th c. poet and priest Mkrtich Naghash
reminds us that we are all exiles
Here is wisdom known in the flesh.
Take courage from the lineage
the poetic steeped in the Armenian soul –
proverbs, odes, love songs and lullabies,
chants, folk tales, poems and laments
all a pilgrimage to what calls us
to the alphabet of yearning.
Be your own bard; migrate
to your own beautiful life
Naghash says an exile’s heart is tender
May the poet within you
waiting in the silence of dawn
carry you over to tenderness.

Bodypsalm for Uncertainty

May the plans you cancel

return you to another life

the one waiting as a patient lover

wondering when you will arrive

to the shore of your inner ocean.

In the midst of restrictions -

self-isolation and social distancing

take some ingredients for the journey

probiotics for the soul

the curiosity for small things

quince and daffodil blooming

sipping tea slowly

the free range of kindness

daily practices of breathing deep

reading poems and calling a friend

Drink in kindness and compassion

as you live in a time of not-knowing

become intimate with shadow

live creatively in dangerous times

alive to what comes

a meditation on wonder

calling you to soften

to the unknown.

Celeste Nazeli Snowber

Raffi Sarkissian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Raffi Sarkissian from Toronto, Ontario, Canada has shared his original poem


Ժպտայ Բարեկամ

Մի վհատիր սիրելի բարեկամ,
ժպիտդ պահէ դէմքիդ պայծառ,
մի յանձնուիր այս դժուարութեան:
Պայմանները թէ մութ,
խաւարը սաստիկ անգութ,
ժպիտդ թող ճեղքէ դանակի պէս՝
կեանքի այս ցաւերը նենգ:

Մի վհատիր սիրելի բարեկամ,
այդ ժպիտդ որպէս զրահ՝
պահէ որպէս հոգիիդ պաշտպան,
պահէ դէմքիդ որպէս գոհար,
պահէ դէմքիդ որպէս գանձ,
որ փայլիս եւ փայլեցնես՝
յոյս եւ լոյս ձնծաղկի ի խնամք:

Մի վհատիր սիրելի բարեկամ,
թող շողայ յաւետ մահուան ալ դէմ՝
ժպիտդ, այդ ժպիտդ վսեմ,
որպէս «Առաւօտ լուսոյ» Շնորհալի
որպէս աղօթք սուրբ՝ Արեւագալի
որպէս խունկ՝ Անդաստանի,
որ ծաղկիս եւ ծաղկեցնես
այս գարնան՝ թէ իսկ թուայ ցուրտ: 

 Րաֆֆի Սարգիսեան

Թորոնթօ, Օնթարիօ, Գանատա

Րաֆֆի՝ ՀԲՀ-ը ուրախ է քու բանաստեղծութիւնդ արտատպելու այս դժուար օրերուն

Alan Whitehorn: An Old Woman Reaches Out

Tear upon tear flow,
one by one
seemingly forever.
But ever so slowly
each tear also releases:
first the fear, then the anger,
next the frustration,
and lastly the despair.
And so eventually,
one day a child is born.
An elderly woman’s
weathered hand
reaches out
and gently touches
a young infant’s
tiny fingers.
At that precious moment,
hope and love begin anew.
In touching the hand
of the newborn Anoush,
my metzmama Siroun
could see a better and happier future.
In the end,
love prevailed over hate,
and life over death.

Alan Whitehorn

Celeste Snowber: an alphabet of longing

Migration, 2017                                                                         Marsha Nouritza Odabashian

an alphabet of longing

there is not enough letters

in the alphabet to define

the characteristics of longing

sketched into the Armenian soul

varied, complex and complicated

as the cuisine of food

the alphabet of longing

has aromas which sit

long after is recognized

even words don’t express

the inexpressible haunts

where yearning aches

in the dance of migration

Celeste Nazeli Snowber

Celeste Snowber: worried for love

Love in the ruins, 2016                                     Marsha Nouritza Odabashian

Do you have your hat on?
what was your mark on your test?
did you do better than her?
did you turn off the lights?
what about the heat?
   was it turned down?
did the bills get paid?
is the chicken defrosting?
was there enough color in
your cooking, or fabric, or paint on canvas
or your cloth cover on your book?

Did you remember – The Turks killed the Armenians?
Did you remember?

Remembering was a big VERB in my house growing up.
Did you remember?

My Armenian mother said, “You are my star
of miracles - I couldn’t have you
 I finally conceived and bore you”

We are all miracles -
here, when we might have been
forgotten, not born, killed or bled in survival

Do you remember I love you?

Worried for love


Celeste Nazeli Snowber