Sunday, April 18, 2010

Live from the Bowery Poetry Club: Armine Iknadossian (2)


Gartal and the Armenian Poetry Project are proud to release this audio clip recorded live at the Bowery Poetry Club in New York City on April 2, 2010. Click to hear Armine Iknadossian’s  reading of her poem Pennies from Heaven.



There is no time for apologies,
not time for diapers, not bloated deadbeats
like pennies shining pretty in the sun.
One penny, two, three penny, none
for you. Not for nest eggs,
not years of one-bedroom savings
for dogs in the doghouse, a dirty
doghouse where too many dogs lie.
No this is no time for sleeping dogs
to lie nor to lay down with dogs, not to wake
with fleas. This is the time to send them out back,
shoot or be bitten, put them out of this misery. C'mon
let's make a killing! A penny for a thought, yours, theirs,
secret Suisse bank accounts, Cayman Island sunstrokes.
A penny in the hand. A penny in the fist. Pennies
over eyelids. Pennies to death. Death pennies.
Dead president's (made of) pennies.
This is the time to give back the jar of pennies,
coins colored dried blood, color of collapse,
an amber Lincoln sea fit to drown.
Grab fistfuls, stuff pockets, fill up your purses.
Swallow them whole. One penny, two penny,
three. One for you and two for me.
One for tombstones in Virginia, one
for silence, two for mass hysteria.
There is no time to love the sinner, not to hate the sin,
not to let boys be boys, and boys, not to turn another cheek
while one penny is held over a flame
then carried to the skin: In God We Trust,
In We God Trust, In Trust We God. No time to trust, only time
to let meek inherit coffers, steal back what's stolen,
face the thief in the middle of your living room.
This is no time to settle, not for the smallest slice of pie,
not to divvy up leftovers and not to go home empty-handed,
not to give, not til it hurts, not till you're bleeding pennies.
One penny, two penny, three penny, more.
One for you, and two for me, one for you again. Don't apologize,
take it, don't stay silent for the dogs. Take it, don't love
the sinner, take it, run, like hell take it, laugh,
take it, it hurts, take it all the way to the bank,
take it all the way to heaven.

Saturday, April 17, 2010

Կոմիտաս [Գարուն–թերթիկն]


Գարուն–թերթիկն ընկել էր ծալուկ՝
       Խոտերի մեջ դալուկ.
— Աշուն–ցողիկ իջել էր վրան՝
       Հողմերի հետ երան…

Friday, April 16, 2010

Keith Garebian: DIKRANAGERD

When he talked of Dikranagerd
my father’s eyes vanished
into a town sometimes Turkish,
sometimes Russian,
history as swift as a flood,
roots swept away
with crops and trees, fields
dissolving, everything muddied.
The only permanence—Ararat,
In white caps neither growing
nor breaking, awaiting
some angel to deliver
the landscape:
the stone-faced churches,
rocky fields,
oxen pressed each to each for heat
like dark ophans in pictures.
Perhaps I would have died with history,
grandparents and aunts, a whole tribe
uprooted from metallic ground,
hard as the heels of assassins,
or the bones left by ravenous dogs
too weak to chew them.
My father always sipped his tea noisily,
teeth braced the way he flinched
from memories, no sugar cube
to sweeten his loss,
slowly re-tasting his life
In slurps, a far-away look in his eyes
once gold in Dikranagerd
* Dikranagerd won first prize in a Canadian competition

Thursday, April 15, 2010

SOTÈRE TORREGIAN: 2 Poems


for Gerard Malanga and Andy Warhol

                 First Day On The Job


Shepherd him milk & sugar
12 o'clock among unicorns
time of blue veils
mummified Gramercy
My impressario message eaten up
ache in my crotch
I arrive at The Friends   I am sailing by way
of the sky

bus September boat with vacant windows
thank-you I am weak
O friendly tamarack
                     I'm coming with my little chair
insignificant when you manhandle God

End of my Poem

my coat a lalop girl on a dead rock
something in the air with telephones
the twin end of the day
like an atlantic squall
I can't always voice
my lyricide





                       Last Day On The Job


Forget us: alpine flowers deer
I wasn't to last for long
Forget us beards escorted by dogs
coming out of the white portals for exercise
Send her back to California with his eyes
says the kind old Good Humor Man
Send YOU to Robespière's Thermidor
where your last day of fire a mountain
of children that come up to you & say
I don't remember meeting you Goodbye
fatal hour matrons Third Avenue
And unseen indescriminant princesses who shatter
wine bottles on the lumespento traffic lights
Catshit cloud overhead while you're king
of pencil-sharpeners!


                                                                     1964
                                               From Andy Warhol's
                                        (Intransit) Monster Issue

Wednesday, April 14, 2010

Դանիէլ Վարուժան։ Լոյսը

Դուն կը փայլիս մեծութեան եւ զոհագործումին համար։ ( Ռիկ-Վետա )



Կ'երթամ աղբի՜ւրը լոյսին…
Ուղին երկա՛ր է. սալարկուած է ուղին
Կայծքարերով, ցանկուած ՝ մուրտի փուշերով.
Ուղին շեղ է ճառագայթի մ ' հանգունակ։
Անկէ կ'ելլեմ ՝ յենլով դողդոջ ծունկերուս,
Եւ ծունկերէս, զոր գամեցին եղբայրներս,
Արիւնըս տաք կը բըխի ։
Հեւքն է ՝ կուրծքիս, թարթիչներուս վրայ ՝ փոշին։
Սիրտըս սափորն է դատարկ,
Ու ես կ'երթամ դէպ ի աղբի՜ւրը լոյսին…
Լոյսն աղուոր է, բարձրութեան մէջ ՝ հոսանուտ,
Խոնարհումին մէջ ՝ արդար ։
Օր մը տեսայ էութենէն մաս մը սուրբ
Մօրս հոգւոյն մէջ ճաճանչագեղ, եւ ցաթած
Մեր գիւղակին մէկ վաղեմի հերոսին
Հողակոյտին վրայ դալար ։
Միջօրէին ՝ զայն տեսայ
Որ ՝ նըման մեծ թիթեռնիկի մ ' ըսպիտակ ՝
Կը քալէր գաղջ պատուհանիս քարին վրայ,
Որ մայթերէն կամ աղծապիղծ ճամփայեն,
Ներողամիտ գըթութեամբ,
Կը հոսէր նոր կըթուած կաթի մը պէս եղկ,
Որ իրիկունն, հորիզոնէ հորիզոն,
Կ'երիզանար գետերու պէս յակինթի,
Կամ կը կազմէր, երկինքներուն վրայ խաղաղ,
Անըրջական աւազաններ, որոնց մէջ
Կը բռընկէին նունուֆարէ կըղզեակներ ։
Զայն ես տեսա՜յ , - եւ հոգւոյս մէջ արթընցաւ
Պանդուխտի տենչ մը անորոշ եւ լըլկիչ
Դէպ ի գաւառ մ ' անծանօթ, լի արեւով.
Եւ արդ կ'երթամ դէպ ի աղբի՜ւրը լոյսին…
Լոյսն է Մըտքիս հարսը, աղջիկն ՝ Աստուծոյ.
Ան գինին է Տիեզերքի բերկրութեան,
Որ իրիկուն մը, կողէն դուրս Յիսուսին,
Հեղեղօրէն հոսեցաւ,
Ներումի պէս հոսեցաւ, վա՛րը, Մեղքին
Սեղանին շուրջը հաւաքուած մարդերուն
Անյուսութեան ըսկիհներուն մէջ դատարկ ։
Լոյսը արիւնն է բնութեան,
իշերուան թագն, ու պատմուճանն է օրուան.
Աստուածային Ակնին է ՝
Որ, երկունքի մէջ մեռած մօր մը նման,
Կը ստեղծէ իր վախճանելու ժամանակ,
Ակնին ՝ հրեղէն բիբերով,
Որուն հոգին ամէն գարուն կը տրոփի
Հիւլէին մէջ եւ մարդկային մըտածման,
Որուն համար զոհերով դեռ կը մըխան
Նուիրական ափերը յորդ անգէսին ։
Ու ես կ'երթամ դէպ ի աղբի՜ւրը լոյսին…
Լոյսը մարմարն է երկնային հանքերուն.
Որով Արուեստն, անմահական երազով,
Կը քանդակէ ձիւնամարմին աստուածներ ։
Իր ծոցին մէջ կը ծընին
Մռայլ Տանդէներն ու Հոմերները հըսկայ,
Իր ծոցին մէջ իմաստութիւնը երգ մ ' է ՝
Զոր գիշերուան մէջ խորին
Բանաստեղծները կը խըմեն աստղերէն ՝
Որ նուագեն ցերեկուան մէջ ՝ Մարդերուն ։
Ան ամէնո՜ւն զինքը կու տայ, ամէնո՜ւն
Կը բաժնուի, եւ կը մընայ անբաժան
Նըշխարքին պէս. - ան նըշխարքն է ՝ որ կ'իջնէ
Ամէն առտու, սեղաններուն վըրայ մեր,
Մարդեղութեան արիւնլուայ խորհուրդին ։
Ու ես կ'երթամ դէպ ի աղբի՜ւրը լոյսին…
Քանի՞ հազար, քանի՞ հազար տարիներ
Պէտք է որ ա՛յսպէս քալեմ.
Քանի՞ անգամ պէտք է իյնամ, կարեվէր,
Ճանապարհիս վրայ բացուած
Նըպատակիս ժայռափըշուր մուրճերով.
Չըգիտե՜մ ես . - միայն թէ, ո՜վ եղբայրներ,
Ո՛վ խաչ հանող եղբայրներ,
Թողուցէք զիս ճամբորդութեանս մէջ մինակ,
Ա՛յնքան մինակ եւ ա՛յնքան լուռ, որ լըսեմ
Տրոփը սըրտիս, զոր ընտըրած նուագս է
Նուագներուն մէջէն բիւր.
Արեւով լի եւ արեւները տանող
Ուղիիս վրայ մի՛ սըփռէք
Ձեր շուքը, մռայլ թեւի մը պէս ուրուրի ։
Եւ ոչ ալ զիս կանչեցէք
Խընճոյքներուն ձեր զուարթ ՝
Ուր բոզութիւնը կը զարնէ նուագարան ։
Ընդունա՜յն է խոստանալ
Սըրտիս կոյսեր, - սիրտըս սափորն է դատարկ,
Ու ես կ'երթամ դէպի աղբի՜ւրը Լոյսին։

Դանիէլ Վարուժան
1884-1915

Tuesday, April 13, 2010

SOTÈRE TORREGIAN: On the Birthday of Ted Berrigan, (1965)


           “Sooner or later we'll all get to speak like Ted Berrigan”

A donkey might consider itself a white stallion
and the ear-phones oft the desert
                                                    tune into us
A hair-breaking pallor
    Nothing to be afraid of

How long has the checker-board been “on the scene”?

                                           It's the miracle she-wolf.

I know I am “too serious”
For “The Daughters of Nothing already for Nothing”
Who will erase my ulcer
See its dry its dry it's got a combination
My friends.
What's left over?

Pagliacci. In the guise of Enrico Caruso bangs his drum with hysteric eyes
His girl-friend's inside he's beating the heart of his bass drum
O that crazy clown Pagliacci!
It seems we stood and talked like this before
Don't Grab from me Baby
I keep my face and open spigot a cry of the winds
Fall all your fresh newspapers

Inquisitors
Happiness
It is the divine stone the white stone with the name
                                                      which no one knows


                                                               New York City
                                                   On Ted's 31st Birthday

Monday, April 12, 2010

Sunday, April 11, 2010

Live from the Bowery Poetry Club: Armine Iknadossian


Gartal and the Armenian Poetry Project are proud to release this audio clip recorded live at the Bowery Poetry Club in New York City on April 2, 2010. Click to hear Armine Iknadossian’s introduction and reading of her poem Mourning Paper.



Mourning Paper


After a night of weeping
I misread simple words,
mistake 
dust for lust, overlook
the bloated belly of the letter 
d.
This morning, every stroke of the alphabet 
cringes or folds, hides itself
behind its bitter alter ego.
Today,
 profession is possession 
as two 
s's merge, one selfishly 
consuming the other. 
Restful inevitably turns resentful.
And
 love is lose,
a consonant for a consonant, 
an eye for an eye.
Satin turns into stain, a dyslexic
anagram, a failed romance. 
I want to say more than anything
that 
kiss does not hiss,
that 
k's outstretched hand is not rejected.

Saturday, April 10, 2010

ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ: [Զորս քայլ վեր…]

Զորս քայլ վեր… սահման է։
Զորս քայլ վեր… սահման։
Աստված իմ,
այսքան էլ փոքրիկ
Հայաստան,
նորածնի բարուր է իսկական…
նորածնի բարուրը գրկել եմ,
Աստված իմ, մոլորվել, կանգնել եմ.
ասա ինձ, ի՞նչ անեմ, ու՞ր գնամ -
Զորս քայլ վեր՝ ավեր է ու մահ է,
Զորս քայլ վար՝ ավար ու թալան…




Հովհաննես Գրիգորյան (1945- )


XX Դարի Հայ Պոէզիա, կացմեց Զավն Ավետիսյանը, ՀԳՄ Հրատ. (2005)

Friday, April 09, 2010

Michael E Stone: BLACK BEAUTY

The obsidian I brought back,
Looks black, opaque.
But held to the light,
has clear, translucent stripes.
Smoky hard fragility,
Fused in Vulcanʹs fire,
Black‐veined, textured
with lucid patches.
All through some hills
are veins of black glass,
Its blackness is beauty.
On a mount facing Araʹs,
I found a stone knife,
chipped from obsidian rock
of old.
I am black and beautiful,
She sings in the Song,
and through her blackness
the Groom becomes lucent.

Thursday, April 08, 2010

Wednesday, April 07, 2010

Keith Garebian's new book is now available

Keith Garebian is a widely published, award-winning freelance literary and theatre critic, biographer, and poet. Among his many awards are the Canadian Authors Association (Niagara Branch) Poetry Award (2009), the Mississauga Arts Award (2000 and 2008), a Dan Sullivan Memorial Poetry Award (2006), and the Lakeshore Arts & Scarborough Arts Council Award for Poetry (2003). This is his fourth book of poetry.


ISBN: 978-1-897181-32-4






If we put our ears to the ground, we will hear “death by wholesale subtraction,” we will hear the story of shoes lost and the sounds of shoes boiling. We will hear the powerful passionate voice of Keith Garebian who will not be silenced and whose tongue “licks the caves where the dead lie in hibernation.”
—Joy Kogawa
In Children of Ararat, Keith Garebian, relentlessly and with an optic heart, pursues the suffering of the victims, exposes historical hypocrisies, and pleads with the world to acknowledge the truth about that dark chapter in the lives of his people. The Armenian genocide has certainly stung Garebian into poetry. These poems are a splendid memorial which will continue to haunt the reader long after he has put them aside.
—Henry Beissel
Rage, for it to work on the page, requires a control so stern it seems like ease of phrase; historical pain made personal cannot be made convincing without such control and craft as is found in these poems by Keith Garebian.
—Barry Callaghan
If you want to feel how deeply a genocidal history can impact the imagination, read these brave, passionate, relentless and incandescent poems by Keith Garebian.
—Peter Balakian
Children of Ararat addresses the legacy of the Armenian genocide. A son shaped by his father’s experience serves as witness to the aftershocks of brutality. This poet is unafraid to face the horror that is too often the result of politics and too much the truth of history.
—Jury, Dektet 2010


Tuesday, April 06, 2010

Յակոբ Պալեան։ ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԵԼՈՒ ՓՈՐՁՈՒԹԻՒՆ

Սէր եւ մղձաւանջ անյայտի
անթափանց հորիզոն հոգիի
կը քօղարկուին անպատասխան
հարցականներ վաղուան անհեթեթ
անծանօթի սարսափ կը մաղեն
Փակ հորիզոնէն առանձնութեան
կը լսուի շշունչ կանչը անմեկնելիի
անակնկալ հրաւէրը մեծ մեկնումի
կը ծնի ցանկութիւնը որպէս զմուռս
բանաստեղծելու խաղ բառերով
հանելուկի ճշմարտութիւն նուաճելու
Արկածախնդրութիւն աստուածանալու
խորհուրդը բանալու գերանցելու
Ահի ու սարսափի համանուագ
կեանքի իմաստին ունկնդիր
Կեանք ծննդեան եւ մահուան միջեւ
կատակ անհեթեթ սիրոյ փառքի
ըղձանքի արբշրանքի եւ մղձաւանջի...
Բառեր հիւսելով անծանօթը կ՛իւրացնեմ
Բան կը ստեղծէ լոյսս դեռ առկայծող
Մեղքի մէջ խրած զգացումներ սիրոյ
մեղքեր գերութեան ու ակնթարթի
բառերու շղարշով գեղօր կը դառնան
Բոյլը կիրքերու մրջիւնի տոտիկներով
մաշկիս վրայ եւ տակ պար կը բռնեն
բառ կը դառնան Բան-ա-ստեղծուող
կը կախուին անճառագայթ յուշի պատէն
հտպիտի պէս լեզու կը հանեն
Շէքսփիրի յիշատակը յաճախող...
Պատմե՞լ կեանքս, կեանքդ, կեանքը
Պատմութիւն ըսուած տխմարի մը կողմէ
որ ոչինչ կը նշանակէ
Ոչինչը կախուած պատէն
աչք կը քթթէ լեզու կը հանէ

Դուրսը անձրեւը ժայռ կը լուայ...

28 Մարտ 2006

Monday, April 05, 2010

Raffi Wartanian: Fireplace Talk

A smile can only stretch so far
Before the cheeks tire
And recall time
Submitted to circumstance
Hovering
Over my shoulder
Whispering in my ear
Petting my heart
With razor hands
Cajoling me that peace is but foolhardy
Misunderstanding rampant
Separated by unity (unified by separation)
Unified by separation (separated by unity)
Caught in comparative understandings
Ingrained
To allow oceans to flow
Into seas,
To flow into hearts,
Judging
Needing
Feeding greed
To be a former fantasy
Of a past self
Because there must be some sort of continuity
If one is to make sense of this existential narrative
That’s more fractured than glued together
More bewildering than comprehensible
So much so that we can sit cross-legged by a fire and pretend the warmth is real.

Bring the piano tuner.
Whispers have deafened my ears.
Flames have drowned my eyes.
Waves have shriveled my nose.
Blizzards have ignited my mouth.

By Raffi Wartanian
Amherst, New Hampshire, 12/2009

Saturday, April 03, 2010

Friday, April 02, 2010

At the Bowery Poetry Club



Originally uploaded by nkaramya

At the Bowery Poetry Club



Originally uploaded by nkaramya