Յակոբ Ճէլալեան: Ի՞ՆՉ ՄՆԱՑ

Արձակուրդի վառ օրերէն ի՞նչ մնաց

Եւ ամառուան արեգակէն ոսկեբաշ՝

Իմ հայեացքիս նման երկինք մ՝ամպամած

Ու ոտքերէդ զոյգ մը մաշիկ հալումաշ: 

Մշտադալար թուող կեանքէն ի՞նչ մնաց՝

Պերճ սխրանքներ կարծես շէնքեր կիսափուլ,

Լայն ուղիներ արահետի վերածուած

Ու հեռաստան մ՝անապատի պէս ամուլ:

Մատղաշ ու քա՜ղցդ սերերէն ի՞նչ մնաց՝

Յիշողութիւն մը որ արդէն կ՝անհետի

Հին տարփանքներ մշուշի պէս մելամաղձ

Եւ իմ Աննա՜ն, քնարահունչ մեղեդի:

Աթէնք.............................

WHAT’S LEFT?

What’s left of the sunlit days of holidays?
Of the golden sun of a summer now complete?
A cloudy sky gloomy as my dejected gaze,
And a pair of worn sandals from your feet.

What’s left of an ever-green seeming days?
Grand ventures now a mere crumbling mess,
Broad avenues now narrowed to mere byways
And a horizon as barren as a wilderness

What’s left of those budding loves and trysts?
A meager memory that dissipates already,
Aging desires, melancholy as descending mists…
And my Anna, my own lyric melody.


……………………….. Hagop Jelalian

Translated by Tatul Sonentz