ԹԱԹՈՒԼ ՍՈՆԵՆՑ: ԱՐԵՒԱՄՈՒՏ

Մայրամուտին
Էդ ծառն անտէր
Տերեւաթափ ու միայնակ
Կանչում է ինձ քամու
Ձայնով...տաղ է ասում
Հին օրերի ջահէլ սիրոյ
Բորբ բառերով...

Յանգող յոյսի
Շիչող լոյսի
Էդ թէժ ժամուն
Շիկանում են ճիւղերը հին
Բոց են դառնում
Տերեւ ու շիւղ
Մինչ ցուրտ քամին
Ձայնը սրած կաղկանձում է
Առանձնութեան
Հին մեղեդին...

Մթնշաղին
Արեգակի յուշով կանգուն
Էդ ծառն անքուն
Վաղուց գունատ տերեւների
Ու ծաղկազուրկ պուրակների
Կորած գարունն է
Որոնում...