ԽԱՉԻԿ ՏԷՏԷԵԱՆ: Ե՞ՐԲ ԵՒ Ո՞ՒՐ

Ըսէ´ք ինծի՝ ե՞րբ եւ ո՞ւր

Հոգին մարդուն պիտի գտնէ

Իր անդորրը մնայուն.

Ե՞րբ պիտի խաղաղին ալիքները ծովուն,

Ե՞րբ պիտի լռեն շառաչները անհուն

Ի´ր ալեկոծ ծովուն:

Պճեղ մը սիրտ տրուած է մարդուն,

Բայց ան շալկած է հեղեղ մը ցաւ անհուն,

Տրուած են համրուած օրեր անկայուն,

Ու կը սպասուի որ գործէ հրաշք գերագոյն:

Ռոպոթի նման նետուած գիրկը աշխարհին,

Կը տարուբերի ճօճանակի նման մշտարթուն,

Կը ցատկռտէ, կը վազէ, կը քալէ ետ ու առաջ,

Ապա կը նետուի թափօնի նման ետեւը իր տան:

Ըսէ´ք ինծի՝ ինչո՞ւ այս խաղը անհրապոյր

Իր ճակատագի՜րն է եղած դարերէն հնագոյն,

Ի՞նչ նպատակի մը գերագոյն

Կը ծառայէ տուայտանքը հէ´ք մարդուն:

Ըսէ´ք ինծի՝ ե՞րբ եւ ո՞ւր

Կանգ պիտի առնէ այս զաւե՜շտը տխուր....