ԽԱՉԻԿ ՏԷՏԷԵԱՆ։ ՀԱՇՈՒԵԿՇԻՌ

Ա՛յն ինչ տեսար ու ապրեցար,

Այդ բոլորը որ տեսար

Այդ բոլորը որ եղար

Ի՞նչ արժեն այս անհաշիւ աշխարհի

    հաշուեցոյցերուն մէջ մանրազնին։

Եւ այն ինչ լսեցիր ու մոռցար,

Եւ այն ինչ մրոտեցիր ու մոռցուեցաւ,-

Ի՞նչ արժեն այս անհոգի աշխարհի

Կաճառներուն մէջ փառապանծ,

            տաճարներուն մէջ խուլ։

Ա՛յն ինչ տեսար ու ապրեցար,

Եւ այդ բոլորը որ այգեկութքի ճնշեփին նման

         մղկտացին ամէն րոպէ, անդադար,

Ի՞նչ արժեցին տոմարներուն մէջ հաշուետուութեան,

Եւ ա՜յն ինչ խորհեցար,

Զոր նզովեցիր բայց չմոռցար,

Ի՞նչ տուաւ քեզի օրուան աւարտին,

Երբ ճիրաններուն մէջ խուլ գիշերին

Հոգիդ բզկտելով արիւնեցիր վարար,

Ի՞նչ տուաւ քեզի այս աշխարհը ապերախտ։

Այն բոլորը որ սիրեցիր

Այն բոլորին որ տենչացիր

Բայց չգտար, մոռցար մէկ առ մէկ,

Ջլատեցին հոգիդ ու անցան,

Փոթորիկներ ցնցեցի՞ն քեզ երբ հեռացան,

Ի՞նչ արժեցին քեզի՜ որպէս թիւ ու հաշուարկ՝

Հաշուեմատեանին մէջ պատառուն,

Բացի խայտանքներէն չկիսուած։

Այդ բոլորը որ ապրեցար

Այդ բոլորը որ տեսար, զգացիր խորապէս,

Ի՞նչ արժեցին քեզի

Ի՞նչ արժեցին աշխարհին

Ու ի՞նչ տուաւ քեզի քու շրջապատդ՝

         որպէս պարտամուրհակ անվճար։

Այն բոլորը որ սիրեցիր,

Այն բոլորը որոնցմէ սիրուեցար,

Բաւարար չէի՞ն միթէ տանջուած հոգիիդ յար,

Որ տոմարին մէջ հաշուետուութեան,

Դուն քեզ հարուստ նկատէիր օրուան աւարտին,

Ու երբ հնչէր ժամը, ղօղանջը գուժկան,

Դուն քեզ երջանիկ մա՜րդ զգայիր խորապէս...։

Այն բոլորը որ սիրեցիր,

Այն բոլորը որոնցմէ սիրուեցար,

Միմիայն անո՜նք

Չեղա՞ն հոգիիդ հունձքը` օրուան վերջին...։