Նորա Պարութճեան։ ԱԿՆԹԱՐԹԸ
Նեղ անցքին մէջ
երբ բարկացած արագ հասաւ ետեւէս,
զիս հրելով բան մը շարժեց,
արիւնս եռալ սկսաւ,
ու երեսիս քսուելով մինչ անցաւ՝
դէմքս ուրիշ կողմ դարձած էր այլեւս.
Ուրի՜շ բան մը ես տեսայ.
Զարմանքի անգոյն թելերէն կախուած
եղածէն ոչինչ հասկնալ կրցայ.
օրօրուելով, երերալով
ինկայ գոգը պարապին
ու լափռտել սկսայ
արդէն ինձմէ հեռացող
Ակնթարթը
զոր բռնել ես չկրցայ
Ճամբան շուար որբի պէս կարկամ
այս անգամ ալ իրմէ՜ որբացայ.
արիւնս՝ միայն իր գոյնը փոխեց,
ուրիշ լեզու մը լեզուիս վրայ խաղաց,
աշխարհ ու մարդիկ տարբեր հագուեցան,
գաղտնի վայրերու գիւտը ես ըրի.
ու այսքան։
Նեղ տեղերը հովի պէս կտրող անցորդին
բիւր բարեւներ, բիւր ողջոյն.
աւաղ, զայն ճանչնալու չհասայ.
չեմ գիտեր հիմա՝
անցած տեղը ուրիշ անգամ կը դառնա՞յ
ետին մոռցած թիւ մը, իր մը, գոյն մը, շունչ մը ման գալու
ձայնի մը շեշտը դնելու։
ատեն ատեն կ’ափսոսա՞յ.
յաջորդ անգամ
զիս ալ հետը կը տանի՞։
No comments:
Post a Comment