Նորա Պարութճեան։ ՊՂՊՋԱԿԸ
Գաւաթին մէջ
շատոնց լեցուած
մատ մը ջուրին յատակէն
ատեն ատեն
պղպջակ մը
- ուրկէ՞ ուր -
վեր բարձրանալ կը փորձէ։
Ինչո՞ւ կ’ուզէ
ցնցել արդեօք
մատ մը ջուրին
անշարժութեան մատնուած
երկարատեւ հանգիստը։
Ի՞նչ է արդեօք փնտռածը,
երբ աջ ու ձախ
հրմշտկել-հրելով,
մէկը՝ նեղի մատնելով,
միւսը՝ տեղէն զրկելով
ճամբան կ’ընէ
մատ մը ջուրին մակերեսին հասնելու,
քիթը օդին կոխելու,
ազատ շունչ մը քաշելու
ու լայնօրէն պայթելու։
Երբ պայթիլն է
վերջիվերջոյ
իր ճակատին գրուածը,
ինչո՞ւ հանել
այսքան աղմուկ-աղաղակ։
Ազատ շունչ մը քաշելէն ետք պայթելով,
յատակներու յատուկ կեանքէն
միս մինակը
փախուստ տուած
պղպջակը
ճակտի գիրէն
մի քանին
ջնջա՞ծ ըլլալ կը կարծէ։
Թող կարծէ
No comments:
Post a Comment