Մարուշ Երամեան։ ՏՕՆ
Կը հանես զիս խորքերէս
ինչպէս խեցի
խցուած ձայնով ալիքի
արիւնս իր հատիկներէն
կը լուաս
եւ լոյսին դէմ կը բռնես
աղուորութիւնը արեւին տեսնելու
նախատօնակ
կը բարձրանամ ցաւի հզօր մատներէն
մինչեւ քեզ
եւ թափանցիկ արիւնիս մէջ
քեզ կրած
ցաւատօնակ այդ օրը նոր
կը ծնիմ
Մարուշ Երամեան, XX ԴԱՐԻ ՀԱՅ ՊՈԵԶԻԱ, Երեվան 2005
No comments:
Post a Comment