Ժողովրդական։ ՏԱՂ Ի ՎԵՐԱՅ ԿՌՈՒՆԿԻՆ

ՏԱՂ Ի ՎԵՐԱՅ ԿՌՈՒՆԿԻՆ

Կռո՛ւնկ, ուստի՞ կուգաս, ծառայ եմ ձայնիդ,
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս.
Մի՛ վազեր, երամիդ շուտով կու հասնիս.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Թողեր եմ ’ւ եկեր եմ մըլքերս ու այգիս,
Քանի որ ախ կանեմ, կու քաղուի հոգիս,
Կռո՛ւնկ, պահ մի կացի՛ր, ձայնիկդ ի հոգիս.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Քեզ բան հարցանողին չես աներ տալապ,
Ձայնիկդ անուշ կու գայ քանց ջրի տօլապ,
Կռո՛ւնկ, Պաղտատ կիջնուս կամ թէ ի Հալապ.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Սրտերնիս կամեցաւ, ելանք գնացանք,
Այս սուտ աստնուորիս տէրտերն իմացանք,
Աղուհացկեր մարդկանց կարօտ մնացանք.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Աստնուորիս բաներն կամաց-կամաց է,
Միթէ աստուած լսէ, դրունքն ի բաց է,
Ղարիպին սիրտն՝ ի սուգ, աչերն ի լաց է.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրի մի չունի՞ս:

Աստուա՛ծ, քեզնէ խնդրեմ մուրվէթ ու քէրամ,
Ղարիպին սիրտնէ խոց, ճիկէրն է վէրամ,
Կերած հացն է լեղի, եւ ջուրն է հարամ.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Ո՛չ զլուր օրն գիտեմ, ո՛չ զկիրակին,
Զարկած եմ ի շամփուրն, բռնած կրակին,
Այրիլս չեմ հոգար, ձեզնէ կարօտ եմ.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Հաւասով պառկեր եմ, ներքեւս է խուշկի,
Հոտոյն այլ չեմ գարշեր, կու թուի մուշկի,
Շատ հասրէթ մնացանք անկողնու, տօշկի.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Ի Պաղտատու կու գաս, կերթաս ի սէհրատ,
Թղթիկ մի գրեր եմ, տամ քեզ ամանաթ,
Աստուած այլ թող վկայ լինի քո վերադ.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս։

Գրեր եմ մէջ թղթիս, թէ հոս մնացի,
Օրիկ մի օրերուս զաչերս չի բացի,
Սիրելի՛ք, ձեզանէ կարօտ մնացի.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Այսօր ղարիպութիւն միակ միաւոր,
Հոգով, այլեւ մարմնով ես եմ մեղաւոր,
Սուրբ Սարգիս օգնական՝ ճերմակ ձիաւոր.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Աշունն է մօտեցեր, գնալու ես թէպտիր,
Երամ էս ժողովեր հազարներ եւ բիւր,
Ինձ պատասխան չի տուիր, ելար գնացիր.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն գնա՛, հեռացի՛ր:



(մօտ XVII դարասկիզբ)

Crane, whence dost thou come? I am a servant of thy voice.
Crane, hast thou not news from our country?
Hasten not to thy flock, thou wilt arrive soon enough!
Crane, hast thou not news from our country?

I have left my possessions and vineyard, and I have come hither.
How often to I sigh, it seems that my soul is torn from me.
Crane, stay a little, thy voice is in my soul,
Crane, hast thou not news from our country?

Thou dost not carry disappointment to those who ask thee,
Thy voice is sweeter to me than the sound of the well-wheel:
Crane, thou alightest at Baghdad or Aleppo,
Crane, hast thou not news from our country?

Our hearts desired it and we arose and departed,
We have found out the miseries of this false world,
We are deprived of the sight of our table-companions.
Crane, hast thou not news from our country?

The affairs of this world are long and tedious,
Perhaps God will hear and open the little gate,
The heart of the pilgrim is in sorrow, his eyes in tears.
Crane, hast thou not news from our country?

My God, I ask of thee grace and favour,
The heart of the pilgrim is wounded, his lungs are consumed,
The bread he eats is bitter, the water he drinks is tasteless.
Crane, hast thou not news from our country?

I know not either the holy day, nor the working day,
They have put me on the spit and placed me at the fire,
I mind not the burning, but I feel the want of you.
Crane, hast thou not news from our country?

Thou comest from Baghdad and goest to the frontiers
I will write a little letter and give it to thee,
God will be the witness over thee;
Thou wilt carry it and give it to my dear ones.

I have put in my letter, that I am here,
I have never even for a single day opened my eyes
O my dear ones, I am always anxious for you,
Crane, hast thou not news from our country?

The autumn is near, and thou art ready to go,
Thou hast joined a large flock,
Thou hast not answered me and thou art flown!
Crane, go from our country, and fly far away!

translated by Father Ghevont Alishan, or Leo Alishan, a Mekhitarist monk.

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ՄԱՂԹԱՆՔ ՄԵԾԱՍՔԱՆՉ

Այս գիշեր

     գաղտագողի պիտի մտնեմ ձեր դռնէն ներս

     կաղանդի ծառին վրայ

     մոմի նման պլպլացող լոյսը պիտի ըլլամ

Այս գիշեր

     յամրօրէն պիտի թափանցեմ ձեր երակներէն ներս

     ձեր տառապած սրտերուն մէջ

     ճառագայթող երջանկութիւնը պիտի ըլլամ

Այս գիշեր

     հեշտօրէն պիտի սուզուիմ ձեր կոպերէն ներս

     ձեր հեւ ի հեւ կեանքին – ձեր ցիրուցան ապրումին

     երազը պիտի ըլլամ ովկիաններու փրփուրին պէս ձիւնափայլ

Այս գիշեր

     մեղմօրէն պիտի թառիմ ձեր շրթներուն վրայ

     եւ աշխարհի չորս ծագերուն մէջ արձագանգող իմ լեզուով

     խաղաղութեան մաղթանք մը պիտի ըլլամ համասփիւռ

28.12.1980

Happy New Year

The Armenian Poetry Project would like to wish you a Happy HEALTHY 2021.

Like this orchid flowering today, may this be the start of a beautiful future. 

Շնորհաւոր Նոր Տարի և Սուրբ Ծնունդ

Merry Christmas and Happy New Year

Joyeux Noël et Bonne Année

Լօլա Գունտաքճեան/Lola Koundakjian
ArmenianPoetryProject[at]gmail[dom]com

Vahé Godel: Je vous écris

avec un brin de chance

et l’écume d’un jour d’orage

je vous écris quelques lignes tremblantes

sur une pétale de tulipe

avec un aiguillon d’hyménoptère

et la salive d’une veuve

je vous écris ma dernière missive

sur une écorce de platane

avec une plume liliputienne

et le sang d’une taupe je vous écris mes

souvenirs de déserteur sur

la coquille d’un œuf de caille

avec le pinceau du silence et le bleu du 

ciel je vous écris l’histoire de mes

fugues sur l’aile d’une libellule

avec une allumette et l’encre des tenèbres

je vous écris le fond de ma pensée

sur un caillou blanc parfaitement lisse

avec un cure-pipe et le venin du verbe

je vous écris ce que je vois

sur les paupières

de l’invisible

avec une tigelle d’or et la semence

d’un bouc mythologique

je vous écris ma vie sur un ticket de bus

avec le bout de mon index

et l’urine d’une vestale

les yeux fermés je  vous écris ma mort

sur la queue d’un iguana

avec un spray de peinture incolore

la nuit dans les sous-sols j’invente des

écritures je vous écris sur tous les murs

où que je sois je vous signale ma présence

I write you

translated from French by Victor Pambuccian

with a touch of luck

and the froth of a stormy day

I write you a few trembling lines

on the petal of a tulip

with the stinger of some hymenopteran

and the spittle of a widow

I write you this last missive

on the bark of a plane tree

with a Lilliputian feather

and the blood of a mole I write you the

memoirs of a deserter on

the shell of a quail egg

with the paintbrush of silence and the blue

of the sky I write you the story of my

fugues on the wing of a dragonfly

with a matchstick and the ink of darkness

I write you the bottom of my thought

on a perfectly smooth white pebble

with a pipe cleaner and the verb’s poison

I write you what I see

on the eyelids

of the invisible

with a golden seedling stem and the seed

of a mythological male goat

I write you my life on a bus ticket

with the tip of my index finger

and the urine of a Vestal virgin

eyes closed I write you my death

on the tail of an iguana

with a spray can of colorless paint

at night in basements I invent

writing systems I write you on all walls

wherever I happen to be I give you a sign of my presence

This poem appeared in VESTIGES

 

Vahé Godel: le plus troublant

le plus troublant

n’est pas le silence des loups

l’absence de remous

la fuite des heures ni même 

la déroute des mots

                              mais bel et bien

le Trou – l’aveuglante blancheur

du Trou

most ominous

Translated by Victor Pambuccian from French 

most ominous

is not the silence of the wolves

the absence of countercurrents

the flight of the hours not even

the perversion of words

               but actually

the Opening– the blinding whiteness

of the Opening

This translation appeared in Black Sun Lit Vestiges an irregularly printed journal of prose, poetry, essay, and art.

Vahé Godel: Contrôle d’identité

—quel est ton nom ?—celui du fondateur
d’une ville inconnue celui d’une espèce
d’oiseaux tout à fait disparue
celui d’une langue oubliée celui
d’un beau navire perdu corps et biens

—quel âge as-tu ?—l’âge qu’avait le père
de mon père lorsque j’ai vu le jour
l’âge qu’avait mon père lorsque j’ai
levé l’ancre l’âge qu’aura mon fils
lorsqu’enfin je n’aurai plus rien à perdre

—d’où viens-tu ?—de l’épicentre des hauts
plateaux de la zone occupée de la
gare de la morgue de nulle part

—où vas-tu ?—vers la seule source vers
l’embouchure vers le toit du monde au
fond de l’abîme dans la nuit de mon
crâne dans le soleil de mes entrailles

—qui es-tu ?—le neveu du vent l’amant
de la cendre le disciple du feu
l’héritier du vide—mais encore ?—un
éternel rôdeur un déserteur ou
mieux : un pilleur de déserts un briseurs
de débris un voyageur immobile
un voyeur borgne un chasseur d’ombres
(une ombre)

Click here to hear Vahé Godel reading his work in 2007.


Identity Check
Translated by Victor Pambuccian from French (Switzerland)

—what is your name?—that of the founder
of an unknown city that of a long disappeared
bird species
that of a forgotten language that
of a beautiful ship lost with all hands and cargo

—how old are you?—as old as my father’s
father was when I was born
as old as my father was when I
weighed anchor the age my son will be
when I will have nothing left to lose

—where do you come from?—from the epicenter
from the high plains from the occupied zone from
the train station from the morgue from nowhere

—where do you go?—to the only spring to
the estuary to the roof of the world to
the bottom of the abyss in the night of my
skull in the sun of my bowels

—who are you?—the nephew of the wind the lover
of the ash the disciple of fire
the heir of the void—and who else?—an
eternal prowler a deserter or
rather: a plunderer of deserts a wrecker
of rubble a motionless traveler
a one-eyed seer a hunter of shadows
(a shadow)

The poem and the translation appeared in Two Lines 18,  a print journal published by the Center for the Art of Translation, based in San Francisco.  

Victor Pambuccian: The thought of you

variations on a theme of Vahé Godel 

No, it’s not time,
not the many rivers of it
on which we once came
and now glide down
separated by
marshes of pasts and
futures apart.
And no, it’s not the sun,
it’s not the light that
enters a room
when you step in.
Not even that
overwhelming presence
of a sitting portrait.
Nor the absence of
a movement of thought,
the frozen landscapes
that are thawing,
the fruit of unknown trees
on the ground,
thin, green leaves
in the glaring sun.
It’s the silence,
the unavoidable silence
of the boat ride.



A professor of mathematics at Arizona State University, Victor Pambuccian has published widely in specialized journals on the axiomatic foundation of geometry. His poetry translations, from Romanian, French, and German appeared in International Poetry Review, Pleiades, Two Lines, and Words Without Borders.

This poem appeared in Communion Journal in Australia. 

ARDA COLLINS: Over No Hills

It civilizes me,

not like a private sense of bed

but that I have powers of speech at all—

I think I am going to stop

eating bits of paper

that don't say anything on them—

that don't even say anything on them—

I know I should do something

as they say, "for the snows of embarrassment"

like a day in March when the blood is closer,

day singing for the loss of its whip.

Closer, I say, closer.

Or maybe I'll arrange to have you run over by horses

unexpectedly.

At first it will seem terrible,

a wood-framed tableau in which you're torn limb from limb

or in what as a photograph an idiotic stranger will see and call "wild dust"

then ask about the car park,

something he says

that he brings out like a bow-legged cowboy walk

or leaning with one elbow on the counter.

He's our witness, how awful.

But eventually in our separate ways, we'll see the wisdom in it.

The horses are brown. They're from a painting

hanging in my once-room at the Hotel Phillips

in Bartlesville, Oklahoma.

When the next day I saw sunset on the prairie

it gave the impression that the world would go on

as only grassland.

It was my wish

not to know

its reach.

I looked at it like a dog,

a dog waiting to be shot

with a long rifle,

or just a double-barrel shotgun.

O sweet shotgun, make the sun go down.

From It is Daylight (Yale University Press, 2009).

Tatev Chakhian appearing in the 2020 edition of FIP, Chile

Tatev Chakhian will be representing Armenia at the 2020 edition of the Festival Internacional de Poesía, Santiago, Chile on Friday December 11, 2020.

Congrats to Tatev! 
 

Nancy Kricorian: The Survivor

Click to hear The Survivor read by the author, Nancy Kricorian. 

All this pain is for which of our sins? 

 Catholicos Vazken I, 1988 

In this dream you walk past

the school’s sheared facade;

from their desks the children

call and wave. A teacher

points at a map of Armenia.

The ceilings drop like eyelids.

 

You wake to another dream

of soot-stained faced around

a fire fueled by broken chairs.

You wish the earth would

swallow the rows of coffins

in the playing field. The living

 

search for what they want

not to find; their eyes catch

like hooks at your skin.

You should have been the

hand of God reaching into

the school--the children

 

could have climbed onto

your palm that would hover

over the town until the earth

was still. But instead they

line up to write their names

in the book at heaven’s door. 

Copyright Nancy Kricorian