Shahé Mankerian: A Conversation with Taha Muhammad Ali

I tell him, My father is from Haifa.
“I already know this from your hazel eyes;

your mother must’ve drank olive oil
during pregnancy,” he smiles.

“Who’s your father?” Nazareth.
“Like my city,” he says, “but no coincidence.

You and I have the same wild blueberries,
pomegranates, and black, pitless cherries

in our blood.” I misunderstand, pitiless.
I say, Father died in ’94. “I know this,”

he says, “because you never buried him;
he still lives on your tongue. When you come

to Nazareth, we’ll lay him to rest behind
the church, deep in the overgrown lilacs.”

Shahé Mankerian

This poem has appeared in Issue 30 of In Posse Review.

Shahé Mankerian is the winner of the Erika Mumford Prize from the New England Poetry Club. His recent poems have won Honorable Mentions in both Allen Ginsberg Poetry Award and Arts & Letters Rumi Prize for Poetry. Most recently, he was a Semi-Finalist at the Knightville Poetry Contest. His poems have been published inNebo, Spillway, Riverwind, and Ellipsis. He is the principal of St. Gregory Hovsepian School in Pasadena, CA. Every summer Shahé directs the Los Angeles Writing Project.


Խօսակցութիւն
Թահա Մուհամմատ Ալիի հետ

Հայրս Հայֆայէն է  կ՚ըսեմ իրեն,
«Արդէն գիտեմ այդ քու կաղնեգոյն աչքերէդ.

մայրդ ձիթաիւղ պէտք է խմած ըլլայ
իր յղութեան ատեն,» կը ժպտի։

«Հայրդ ո՞վ է։» Նազարէթ։
«Իմ քաղաքիս նման,» կ՚ըսէ, «զուգադիպութիւն չէ։

Դուն եւ ես նոյն վայրի հապալսին,
նուռն ու սեւ, անկուտ կեռասն ունինք

մեր արեան մէջ։» Սխալ կը հասկնամ, անգութ։
Հայրս ՚94-ին մեռաւ, կ՚ըսեմ։ «Գիտեմ այդ,»

կ՚ըսէ, «որովհետեւ զայն երբեք չթաղեցիր.
տակաւին կ՚ապրի լեզուիդ վրայ։ Երբ Նազարէթ գաս,

զայն պիտի հողին յանձնենք եկեղեցիին ետին
գերաճած եղրեւանիներուն խորքին։»

Շահէ Մանgrեան

Թարգմանեց՝ Թաթուլ Սոնենց