Պարույր Սեվակ։ ԿԱՐԾՈԻՄ ԵՄ

Ես կարծում եմ. երբ խոր վերքից
Մարդ ժպտում է համառությամբ,
Այդ ժպիտը վերջ ի վերջո
Փոխարկվում է ծամածռության...

Ես կարծում եմ, երբ որ ջուրը
Վարարում է, ելնում ափից,
Թույլտրվություն չի վերցնում
Իրեն հսկող նեղ քարափից ...

Ես կարծում եմ. պաղն ավելի
Լավ ես զգում ամռան շոգին,
Դողն ավելի լավ ես զգում
Ձմռան բքին...

Հողն ավելի լավ ես զգում
Այն ժամանակ,
Երբ նա հանկարծ տատանվում Է
Քո ոտքի տակ...


I T H I N K

I think, when one insists on smiling,
While in pain with a deep wound,
Such a smile – try as one would –
Turns into a sneer …

I think, when the water
crests upwards, surging over its banks,
It just snubs the restrictions
Set by the wharf’s restraints…

I think, one is more aware of the cold
In the scorching heat of summer
And feels the shivers a lot more
Facing the winds of winter…

I think, one is more aware of firm land
Whenever – out of nowhere --
The earth wobbles, quakes and
Shakes beneath one’s feet…


............................ Paruyr Sevak

Translated by Tatul Sonentz