Դանիէլ Վարուժան։ Հերկեր

Հօ՛, հռօ´ հռօ´ հռօ՛.- հողին տակ հըռընդիւնն է արօրին`

Լուրթ մշուշին մեջ առտուան, կողին վրայ բըլուրին

Կ՛երթան եզները հուժկու` զանգակներով դաշնաւոր,

Ու մսուրին վերջին յարդը կ՛որոճան գլխիկոր:

Սարին ուսէն ծըլացող արևն ահա կը ծագի

Ու մշակին ճակտին վրայ կը դնէ համբոյրը ոսկի:

Մարդը կ՛երթայ երգելով` մաճն ափին մեջ պընդաջիղ,

Ու իր ճամբան կը գըծէ իր հոգիին պէս ուղիղ:

Հօ՛, հռօ´ հռօ´ հռօ.- Ակօսները կը բացուին մըխալով,

Եւ կը դիզուին արգաւանդ հողակոշտերն իրար քով:

Մէկ ծագէն միւսն յուլորէն կը սողայ խոփը պողպատ,

Կը հեղեղէ հերկերուն մէջ իր լոյսերը արծաթ:

Իր տակ ճըմլըւած, կարեվէր, կը գալարուի յոյր ճըճին,

Կ՛ահաբեկին խըլուրդներ իրենց խուղին մէջ մթին:

Բունծերն ահա կ՛ոռոգուին մերթ օձերու արիւնով,

Զոր ըսպաննած է արօրն անոնց գլուխէն անցնելով:

Արևն արդէն կը հոսէ իր երակներն հրածորան

Ակօսներուն նորաբաց արգանդի մեջ հոտևան:

Հօ՛, հռօ´ հռօ´ հռօ.- Անդաստանն է կորդացած այս տարի,

Բայց հերկերուն շարքն արդէն անհունօրէն կ՛երկարի:

Եզները յաղթ թափ կուտան, դողացնելով մերթ ընդ մերթ`

Սուր խըթանէն` ըստևներն իրենց փորին լուսաշերտ:

Ի´նչ փույթ թէ ճղուղն արօրին խութին դէմ յա´նկարծ կուլայ,

Եւ կը ծորի մըշակին քիրտը ամէն գուղձի վրայ:

Դեռ սուրբ կոչնակը գիւղին՝ սարին ետև չըհընչած`

Բըլուրին կողը ամբողջ պիտի ըլլայ թխացած,

Եւ պիտի լայն ակօսները շար ի շար աւարտին`

Օծուած շաղովն իրիկուան, շողիքներովն հարկիքին…

Այն ատեն, երբ արտին ծայրն հասած, ճիգով մը դողդոջ,

Տղմուտ արօրն հողին մէջ յանկարծ կասի, - Մշակը խոնջ

Պիտի խորհի անկասկած – յանու՛ն վաղուան հունձքերուն,

Թէ կարասի´ մ’ոսկելից կառչեր է խոփը իսկոյն:

«Հացին երգը»