ՆԻԿՈՂՈՍ ՍԱՐԱՖԵԱՆ; ԳՆԱՑՔ

Ոչ ուժ է, ոչ ախտ՝
Մարդատեաց հոգիս,
Այլ ճամբորդ մ’աղքատ՝
Քաղաքէ մ’ուրիշ
Քաղաքի միջեւ,
Ձգածիս ընդմիշտ
Եւ դեռ անորոշ
Գալիքին միջեւ։

Ապակիին դէմ,
Ուր կը կռթընիմ,
Հոսող եւ անհիմ
Իրերու վրայ
Գլուխս է դալկադէմ՝
Ծովամայրի պէս,
Երբ շոգեկառքէս
Դէպի հակառակ
Սիրտըս կը սուրայ։

Բազուկը, որ զիս
Սեղմած՝ կը տանի,
Շարժումով մը խիստ
Կը քաշէ արագ
Լաթը սեղանին՝
Հողերու տակէն,
Ուր գըլորելէն
Տուներ կը թափին,
Լապտերներ գոյն-գոյն,
Կայմեր հերարձակ
Հեռաձայններու։

Մեքենան ծառ մ’է,
Որ աստղերուն տակ
Տերեւներն ամէն
Պիտի տայ հովին
Մինչեւ լուսածագ։

Կամուրջներու խոր
Փորերէն՝ մուրճի
Թափօրներ, խռպոտ
Ոգիներ կ’աճին։
Ու սուր մը՝ գետէն
Կը նետէ անդին
Յուշերըս բոլոր։


— Պէտք չէ գանգատիլ,
Պէտք չէ ետ դառնալ, -
Հրեշտակը կ’ըսէ.
-Ձգածիդ դիմաց՝
Եթէ չես ուզեր
Ճամբայիդ կէսէն
Քարանալ յանկարծ
Ղովտի կընոջ պէս։
Նայէ՛ աւելի՝
Կաղանդի ծառին,
Որ սիրտըդ կապես
Անոր ծայերուն,
Ուր լուռ՝ կը վառին
Բազմահայելի
Պարասըրահներ,
Խանութներ փայլուն։

Այս քաղաքը նոր,
Լապտերներն անոր,
Ջրվէժներն անվերջ
Գործատուներուն,
Այս թառը անհուն՝
Տուներու ճերմակ,
Որ կոյր՝ կը սպասեն
Լուսնկային տակ,
Ու դեռ անոր մէջ
Ինչ որ կը տեսնես,
Ինչ որ կ’իմանաս,
Դանիէլի դէմ՝
Ոսկի, անվընաս
Պառկող առիւծն է։

Գետը կ’անհետի։
Վերելակ մ’յանկարծ,
Ու վերելակին
Վիժումէն ծակած
Սիրտըս։ Իր ետին
Դուռ մը, դուռէն դուրս՝
Կիներ, պարոններ,
Մարդ մ’ալեմօրուս։

Բոլորն ալ լըռին,
Բոլորն ալ տարտամ՝
Ծովախոյզներու
Տըկար լոյսին տակ։
Սինեմայի լուռ
Վարագոյրին պէս՝
Նորէն սըրարշաւ
Պատուհան մ’անդին։


Ու անիւները,
Գնդիկներ ուժգին՝
Որ կը սալարկեն,
Կը կազմեն դեռ զիս,
Մոնթէ-Քրիստոյի
Բանտին պատին պէս՝
Որուն ետեւէն
Դառնութեան մը հետ
Գանձ մը կը խօսի։

Քաղաքը, սակայն,
Որ ալ կը լըքես,
Երբ խածած է քու
Քայքայուած սրտիդ
Թնճուկուած ծայրէն,
Կը պարպէ յանկարծ
Եւ անվերջ՝ զքեզ,
Ճախարակի պէս՝
Քանի հեռանաս։

Ոչ ուժ է, ոչ ախտ՝
Մարդատեաց հոգիս,
Այլ ճամբորդ մ’աղքատ՝
Քաղաքէ մ’ուրիշ
Քաղաքի միջեւ,
Ձգածիս ընդմիշտ
Եւ դեռ անորոշ
Գալիքին միջեւ։

«Անջրպետի մը գրաւումը»

Lory Bedikian: On the Way to Oshagan featured in "On Being"

Click here to hear an audio clip of this reading by Pádraig Ó Tuama.

“I stop the car, cross the dirt road
to see what the old woman’s selling.
Hoping for a cold drink, an extra
postcard to write this evening, I find
her tucked behind a table, under a tarp,
fly swatters swaying above her head.
Stacks of Marlboro boxes, packs of gum
are the only things I recognize among
the odd Russian, Armenian labels.
She must not hear me, because she keeps
rolling a square of newspaper into a cone,
fills it with roasted sunflower seeds.
I ask for one, saying ‘meg hahd hahjees,’
fumbling to find a dram among my dollars.

Her eyes, the color of two almonds
rise for only a moment before she asks
with a low, coarse, parrot-voice
if I like America, if I’m married and where
exactly is this place called ‘Glendale?’
With an awkward smile I drop indifferent
answers for her, like coins in the palm.
Until this exchange I had convinced myself
that I do not look like a tourist. After all, having
an ancestral name, firm family tree, the language
ironed to my tongue since the day I was born,
how could I be just another Amerigatzi? I say
this to myself, though I’m the one with the walking
shoes, the camera, the plaid-patterned pants.

She interrupts my thoughts with ‘Welcome
to Armenia. Please take these seeds for free.’
When I extend the money, I notice her face
shrinks in the afternoon light. Back in Los Angeles
I would have insisted to pay. But with this unexpected
visit I simply remembered how I was raised,
before the textbooks, the corporate cubicles,
before I learned to get fashion magazine
haircuts, attend culturally sponsored events.
I hear my parents say, ‘Love this seven-member family
all your days and nights, learn to take every offering
with grace, no matter the given size.’
I bow my head, say thank you. She insists
it’s nothing, asks that I come back soon.

Forgetting why it was I stopped at all,
I walk back across the dirt, cracking
one open. Its shell tastes of the same
salted seeds tucked by my grandmother
into coat pockets for evening walks.
Like a small communion, I contemplate
the seed with my tongue and swallow.
I almost turn to wave, but get back
in the car. For miles around, there is nothing
but land I follow on the map.
There is nothing but this old woman
and her convenience stand
made of brick and woodon the edge of a beaten road.”

 

From The Book of Lamenting

Lory Bedikian: PANDEMIC TALLY: AT ODDS WITH MAY

Click here for an audio clip of the poem. 

Apologies, mother, that you had no funeral. It was too close

to call the priest. Shovel of dirt. Flowers. Strangers with masks

in charge of lowering the coffin. Cyber condolences. Incense.

My sons face the screens. My sons face a future without most

of the people I loved. The teacher calls on those who are fast,

fed what they want for lunch. My sons clench their teeth.

All the funding has gone to the birds. Beautiful creatures, gleaming

feathers, whose babies have their feathers combed by aardvarks

and stool pigeons. These fledgelings always get to bed on time.

Postpone the check-up, the procedure, the poetry of mourning,

there’s a pandemonium of voices coming from a white tower

full of more fowl. Where are they all coming from?

Bombs. Children and mothers die together. They didn’t get

a chance to contemplate as they did on school days. The forests

destroyed. Their husbands already buried. Conveyer belt methods.

I don’t want to talk about kin, kinship or cognac. It always ends

with maps, my father’s voice, my ancestors kneeling by graves.

I want everyone to stand up to choir it out. Even the dead.

There is no such thing as writer’s block. There is no such thing

as writer’s block. (Their favorite pencil was left in their usual café,

while the chandelier doesn’t give its typical, shrewd light).

Prison. In prison because they always wrote, even when they were

told that you are pissing off the guy in charge. The guy in charge,

when he was a boy they should have given him ripe apricots, pencils.

A reference to Donna Summer doesn’t seem to fit the tapestry. Don’t

see why not. Donna Summer lived in Los Angeles, she sang, ignited,

died. People still play her songs on the corner of Hollywood and Vine.

Dad, did you find Mom? Before she died she wanted to hear Elvis Presley

sing I Can’t Help Falling in Love With You, but I don’t know if that ever

was taken care of. She never told me if she missed you.

An antimicrobial resistant infection is not an easy thing to take care of

when almost everything is limited, when almost everyone seems

daunting with their masks and no masks and deranged attitudes.

I hear Grant Green’s Sometimes I Feel Like a Motherless Child

while I wash another sink full of greens. Sometimes motherhood

is a well without rope or bucket. Even the blue sky still hunkers down.

Lory Bedikian

Published in Adroit Journal

LORY BEDIKIAN: BEFORE THE ELEGY, SPEAK TO HER

Click here for an audio clip of the poem. 

Zevart, before you decide to go

anywhere, let me construct a ship of books,

sailable & plenty, free of disease & car rides,

a ship anchored to everything & nothing,

Zevart of my birth, a name I will not

simplify for them. Let them say it.

Zevart. Zevart of rose petal jam & calluses,

your mother, a desert walk, her mother

hovering above sheep’s brain stew,

Zevart. Zevart. All I have left

of my first blurred sight. All that’s

left of my own name, its song —

leave now & I won’t find the impossible

argument of daybreak. Depart if you want,

but the phone will keep ringing.

Voice of Zevart. Body of Zevart.

Bathing Zevart. The weight of your body

on my arm, as if holding a country.

May you never read this, never learn

what I’ve done. A tradition never yours

this scrawled before it should be, your name

a drum, the only part I’ll borrow, and so,

Zevart. The rest can stay in their glass

cases. Remember how our folktales began?

Gar oo chee gar. Once there was and was not

a life we knew full of produce & price

tags, tell me again before you go there,

how you & one brother took James Dean

to be a god. Aleppo tired of you.

Your mother never done in the kitchen.

What is it now that I’m doing?

Did I actually think this would preserve you?

How can I close this, when a train could take you

through a tunnel, a bag of dates & walnuts

on your lap, sudden darkness while you chew,

snickering at what you were never taught.

What did I promise? Oh, yes. This.

Zevart. Zevart. Zevart.

Lory Bedikian

Published in Adroit Journal

Մարօ Մարգարեան: ԱՌԱՋԻՆ ՁԻՒՆԸ

Լուսաբաց էր մարմար,
Թափւոմ էր թեթեւ առաջին ձիւնը.
Հոգիս ուզեց յանկարծ
Այդ անդորր պահին
Տեսնել քո տունը:

Եւ անցայ ես խաղաղ,
Անցայ ես խաղաղ ձեր փողոցով.
Նիրհում էր աշխարհը պաղած
Լռում էր ճերմակ մի ծով:

Եւ քո տան մուտքի մօտ,
Հեռուից դեռ,
Տեսայ քո համաչափ քայլերը
Խառնուած ուրիշի
Քայլի հետ,
Իսկ շուրջը
Մաքուր ու անդորր էր:
Իսկ յետով աշխարհում այս,
Որ անհուն ու անծիր է,
Երբ տեսնում եմ ձիւնին
Քայլերի հետքեր կան,

Թւում է ամէն տեղ
Նրա հետ անցել ես,
Եւ աշխարհի սրտում
Սրտիս պէս
Վէրքեր կան:


Մարօ Մարգարեան
1952

FIRST SNOW

It was a dawn like marble

The first light snow was falling.

In that quiet moment

My soul suddenly wanted 

to see your home.

And I passed by serenely,

I passed peacefully by your street.

The world was dormant frozen

The white sea was silent.

And near the entrance of your house,

From afar,

I saw your symmetrical steps

Mixed with someone 

else’s steps

And around

It was clean and tranquil.

And after this world,

which is endless and infinite,

When I see human steps 

on snow

It seems that everywhere 

You passed by

in the heart of the world,

Like my heart,

There are wounds.

Maro Markarian

Translated by Lola Koundakjian

Shahé Mankerian’s debut poetry collection History of Forgetfulness book launch [postponed]

DUE TO CIRCUMSTANCES BEYOND OUR CONTROL, the event is postponed. WE WILL KEEP YOU POSTED.

Please join us for the Book Release & Poetry Reading of Shahé Mankerian’s debut poetry collection History of Forgetfulness with readings by NY area writers/intellectuals Nancy Agabian, Christopher Atamian, Alina Gregorian, Alan Semerdjian, Alina Gharabegian, & Lola Koundakjian

The Zohrab Center was established through the generous gift of Mrs. Dolores Zohrab Liebmann in memory of her parents, and dedicated on November 8, 1987 in the presence of His Holiness Vasken I (†1994), Supreme Patriarch and Catholicos of All Armenians;  and His Eminence Archbishop Torkom Manoogian (†2012), Primate of the Eastern Diocese of the Armenian Church of America. Liebmann’s father, Krikor Zohrab 1861-1915), was a renowned author, jurist, humanitarian and community activist in Constantinople, who was among the first Armenian intellectuals killed in the 1915 Genocide.

December 2, 2021  7:00pm ET 

at Zohrab Center

630 Second Avenue

New York, NY 10016-4885