Զահրատ: Հրանդ Տինքին

Աղաւնիները համոզեցին, ըսին որ իրենց վրայ

չեն կրակեր. Հրանդ հաւատաց։ Թէպէտ երկչոտ՝

հաւատաց թէ աղաւնի մըն է։

Բայց կրակեցին։

Նախատեսած էր, մէկ քանի տարի առաջ ըսած էր ինծի.

«Իմ մահը պիտի ըլլայ ոտքի վրայ՝ կանգնած, ոչ թէ պառկած՝

անկողինի մէջ»։




Թող պառկի լոյսերու մէջ։

Եթէ մեզի հարցնէք, ան միշտ յաղթական պիտի կանգնի՝

անաղարտ արձանի մը պէս։




- «Հրանդ Տինքին», Զահրատ


The doves swayed him,
        saying no one fires on them


Hrant believed them.
        Although timid:


He believed
        he was a dove.


But they
        shot him


He had foreseen it,
        he told me a few years ago,


"My death will be on my feet, standing up, not lying down
        in bed. "


May he rest in light.


        If you ask us, he will always stand victorious:


            like an immaculate statue.






Zahrad“To Hrant Dink", translated by Lola Koundakjian

Hamazkayin Canada presents a reading

HAMAZKAYIN Canada presents

a bilingual reading of Daniel Varoujan's 

SONG OF THE BREAD

with a new translation by Tatul Sonentz-Papazian

SUNDAY, November 21, 2021 at 2:00PM EST

 Click to expand

Լեւոն-Զաւէն Սիւրմելեան։ Ասացուածք ծառ տնկելու մասին

Տէր, օրհնէ՛ ծառն այս մատղաշ։ Ես կը տնկեմ զայն ահա
Փխրուն եւ սեւ հողին մէջ ուր պապերըս կը պառկին.
Ես՝ անոնց թոռը հսկայ, այս հողին տէրն եմ կրկին,
Ու արեւուն տակ կ՚աճիմ՝ անունն իրենց շուրթիս վրայ…։


Պիտի բանայ ծառն այս մեծ իր բազուկներն ու հոգին,
Գրկած իր մէջ պապերուս արեւոտ շունչը անմահ.
Տէ՛ր, միսմինակ, նազելի, այս ծառն աղօթք մը ըլլա՜յ
Ու փաթթըւիլ իր մարմնոյն գան սիրողները գիւղին…։


Էրկաթագիր պատութիւնն այս մըտերիմ հողերուն
Աչքիս արցունք կը բերէ… Փառք ու մեռել շատ ունի
Երկիրն իմ հին, ալեւոր՝ որուն ես թոռն եմ վայրի,
Խոկումներով բեղմնաւոր, երազներով օրօրուն…:


…Մեռելներուս իբրեւ խաչ՝ ես այս ծառը տնկեցի…:



Լեւոն-Զաւէն Սիւրմելեան 1905-1995

Thoughts on Planting a Tree


By Levon Zaven Surmelian

Lord, bless this sapling. Look, I am planting it
In the crumbly and black soil where my ancestors lie;
I, their hulking descendent, possess this land again,
And grow and flourish under the sun, with their names on my lips.

This tree shall stretch open its great arms and soul,
Cradling the undying, sunlit breath of my forebearers;
Lord, let this lone, graceful tree be a prayer,
And let those, who hold their hamlet dear, come and hug its trunk.

The narrative of these cherished grounds, writ in ancient, majuscule script,
Brings a tear to my eye… This ancient, hoary land of mine
Has many dead and glory aplenty, and me as its wild offspring,
With fertile ponderings and swaying dreams.

As a cross for my dead departed, I planted this tree.




With many thanks to the Armenian Institute for providing the original text and translation.