ՌՈՒԲԷՆ ՍԵՒԱԿ: ՔՆԱՑԻՐ…

Դուրսը մարմանդն իջավ,

Հեռվեն լիճը հանգեցավ,

Հալած անուրջ մը չէ՞ անծիր…

Բարձերուն մեջ, ահ, քնացի՜ր։

Ձյունը կիջնե տենդահոլով…

Իմ ճերնակ սերս ալ դողդղալով

Թարթեւանես վա՜ր մտացիր

Կմաղվի՜ վրադ, ո՜հ, քնացի՜ր։

Երգ մը չէ՞, որ կուլա հեռուն…

Լուռ օրհներգի մը վանկերուն

Նըման իմ սերըս անձանձիր

Կմաղվի՜ վրադ, ո՜հ, քնացի՜ր։

Մահը շրջեր քունիդ մեջեն։

- Հե՜գ մեռելները կանրջե՞ն։

Դագաղդ ըլլամ ես սեւածիր,

Ու դուն այսպես մեջն քնացիր…

1909, 15 մարտի

ԱՆՏԻՊ ԵՋԵՐ «Նաիրի» 1995, Էջ 14

ՌՈՒԲԷՆ ՍԵՒԱԿ: Ա՜Յ ԱՉՔԵՐ

Աչքեր, ա՜յ աչքեր, հոգեծով աչքեր.

Աչքեր որ կերգեք, աչքեր, որ կուլաք.

Լույսե ծաղիկներ, մշտածոր վերքեր,

Աչքեր, որ կապրիք, աչքեր, որ մեռաք…

Խավարի լիճեր, կապույտի աչքեր։

Աչքեր միամի՜տ, ժպտու՜ն, օրորո՜ւն.

Ճամբաներու եզրն ի վար մոռցըված

Անկո՜խ դաշտերու ծաղիկներ սիրուն…

Զով այգիներուն պես անստվե՜ր, անլա՜ց,

Միամիտ աչքեր, ժպտուն, օրորուն։

Աչքեր, ա՜խ, բոցի մեղքեր տենդագին,

Հույս-հայրատ աչքեր, կիրքի պատարագ՝

Այրող, մխացող մեհյաններ Մեղքին,

Աչքեր, որ կայրիք, կթունեք, կեռաք.

Այսահա՜ր աչքեր, բոցե՜ղ, տխրագին։

Լճացա՜ծ աչքեր, ահավո՜ր, տրտում,

Հողին այնքան մոտ, անբարբառ, անբան,

Աշնան հովերեն տարվող անդադրում

Տերեւի պես, որ գիտե իր ճամբան…

Լճացա՜ծ աչքեր, անձրեւոտ, տրտո՜ւմ։

Ու դուք երազո՜ւն, խնկոտ, տրտմունակ

Գաղջ գիշերներու նըման հեշտաբույր

Սիրահա՜ր աչքեր, որ անտես, մենա՜կ,

Մութ կածաններեն կերթաք ի համբույր…

Սիրահար աչքեր, խնկոտ, տրտմունակ։

Դո՛ւք, բոլոր աչքեր, հրդեհներ անշեջ.

Աչքեր, որ կապրիք, աչքեր, որ մեռաք,

Եկեք մութ հոգվույս անդունդներուն մեջ

Կաթիլ բարեկամ արտասուք մը տաք,

Դուք բոլոր աչքեր, լույսի վիհեր գե՜ջ։

Աչքե՜ր, որ կապրիք, աչքեր, որ մեռաք։

ԱՆՏԻՊ ԵՋԵՐ «Նաիրի» 1995, Էջ 11

Readings from Armenian Authors Deported From Constantinople on April 24, 1915

The Zohrab Center, together with Columbia University Armenian Club, the Armenian Students Association and the Armenian Network invite you to a unique evening in St. Vartan Armenian Cathedral, New York, NY, on Thursday, April 22 at 7 pm -- geared towards better understanding the meaning of the events of April 24, 1915. 

New York City artists and authors will read selections from the works of Armenian authors of Istanbul who were rounded up and taken away to be killed on April 24. 

Readings will feature pieces from those Armenian authors who were murdered after their deportation and those who miraculously survived. 

Thursday, April 22, 2010, 7:00pm - 10:00pm
St. Vartan Cathedral
630 Second Avenue
New York, NY 10016, USA

ՌՈՒԲԷՆ ՍԵՒԱԿ: ՄԵՆԵՐԳ

Որովհետեւ ինձ խոսեցան

Մեռնող վարդերն։ Օ՜հ, ահավոր

Աչքեր լացին իրենց աղվոր

Դեղնած թերթե՜րը ցիրուցան։

Ու լեռներեն հեւիհեւ վար

Վազող հովերը շոգերուն,

Ինձ պատմեցին բարձունքներուն

Խո՜ւլ վետվետումը հոգեվար։

Երկնից կամարը դիտեցի

Անհո՜ւն պարապն էր Անէին.

Գիսավորները կերթային

Արցունքներու նըման լացի։

Ու բարեկամ, ու անհամար

Մահեր՝ կմախք գարշապարով

Հոգվույս վըրա պար դառնալով՝

Կերգեին ինձ. «Մեռիր, հիմա՜ր…»։

ԱՆՏԻՊ ԵՋԵՐ «Նաիրի» 1995, Էջ 9

ՌՈՒԲԷՆ ՍԵՒԱԿ: ԱՍՊԵՏԻՆ ԵՐԳԸ

Ճերմակ ձին է թամբեր, տեսէք, 
Ոսկի թամբին վրայ կանգնած սէգ 
Լռին կþերթայ ասպետն, ըսէք, 
Ասպետը սէգ դէպ ո՞ւր կþերթայ։  


Կը խրոխտայ վէս ձին՝ կոյսի պէս. 
Արշալոյս է, ծաղկի հանդէս, 
Հազար թռչներ կþերգեն անտես, 
Ասպետն, ըսէք, դէպ ո՞ւր կþերթայ։  


Հետեւորդներն ո՞ւր են աղուոր, 
Ռազմի՞ կþերթայ ան ահաւոր. 
Ոչ, իր սրտէն վիրաւոր, 
Ասպետն, ըսէք, դէպ ո՞ւր կþերթայ։  


Ահա հասաւ ժայռին գագաթ, 
Դէմքը ծածկեց ձեռքով երկաթ, 
Խոյացաւ վար ձին խանդակաթ, 
Ասպետը սէգ՝ մահուան կ՛երթայ...:

Live from the Bowery Poetry Club: Armine Iknadossian (2)

Gartal and the Armenian Poetry Project are proud to release this audio clip recorded live at the Bowery Poetry Club in New York City on April 2, 2010. Click to hear Armine Iknadossian’s  reading of her poem Pennies from Heaven.

There is no time for apologies,

not time for diapers, not bloated deadbeats

like pennies shining pretty in the sun.

One penny, two, three penny, none

for you. Not for nest eggs,

not years of one-bedroom savings

for dogs in the doghouse, a dirty

doghouse where too many dogs lie.

No this is no time for sleeping dogs

to lie nor to lay down with dogs, not to wake

with fleas. This is the time to send them out back,

shoot or be bitten, put them out of this misery. C'mon

let's make a killing! A penny for a thought, yours, theirs,

secret Suisse bank accounts, Cayman Island sunstrokes.

A penny in the hand. A penny in the fist. Pennies

over eyelids. Pennies to death. Death pennies.

Dead president's (made of) pennies.

This is the time to give back the jar of pennies,

coins colored dried blood, color of collapse,

an amber Lincoln sea fit to drown.

Grab fistfuls, stuff pockets, fill up your purses.

Swallow them whole. One penny, two penny,

three. One for you and two for me.

One for tombstones in Virginia, one

for silence, two for mass hysteria.

There is no time to love the sinner, not to hate the sin,

not to let boys be boys, and boys, not to turn another cheek

while one penny is held over a flame

then carried to the skin: In God We Trust,

In We God Trust, In Trust We God. No time to trust, only time

to let meek inherit coffers, steal back what's stolen,

face the thief in the middle of your living room.

This is no time to settle, not for the smallest slice of pie,

not to divvy up leftovers and not to go home empty-handed,

not to give, not til it hurts, not till you're bleeding pennies.

One penny, two penny, three penny, more.

One for you, and two for me, one for you again. Don't apologize,

take it, don't stay silent for the dogs. Take it, don't love

the sinner, take it, run, like hell take it, laugh,

take it, it hurts, take it all the way to the bank,

take it all the way to heaven.

Կոմիտաս [Գարուն–թերթիկն]

Գարուն–թերթիկն ընկել էր ծալուկ՝
       Խոտերի մեջ դալուկ.
— Աշուն–ցողիկ իջել էր վրան՝
       Հողմերի հետ երան…

Keith Garebian: DIKRANAGERD

When he talked of Dikranagerd

my father’s eyes vanished

into a town sometimes Turkish,

sometimes Russian,

history as swift as a flood,

roots swept away

with crops and trees, fields

dissolving, everything muddied.

The only permanence—Ararat,

In white caps neither growing

nor breaking, awaiting

some angel to deliver

the landscape:

the stone-faced churches,

rocky fields,

oxen pressed each to each for heat

like dark ophans in pictures.

Perhaps I would have died with history,

grandparents and aunts, a whole tribe

uprooted from metallic ground,

hard as the heels of assassins,

or the bones left by ravenous dogs

too weak to chew them.

My father always sipped his tea noisily,

teeth braced the way he flinched

from memories, no sugar cube

to sweeten his loss,

slowly re-tasting his life

In slurps, a far-away look in his eyes

once gold in Dikranagerd

* Dikranagerd won first prize in a Canadian competition

SOTÈRE TORREGIAN: 2 Poems

for Gerard Malanga and Andy Warhol

                 First Day On The Job

Shepherd him milk & sugar

12 o'clock among unicorns

time of blue veils

mummified Gramercy

My impressario message eaten up

ache in my crotch

I arrive at The Friends   I am sailing by way

of the sky

bus September boat with vacant windows

thank-you I am weak

O friendly tamarack

                     I'm coming with my little chair

insignificant when you manhandle God

End of my Poem

my coat a lalop girl on a dead rock

something in the air with telephones

the twin end of the day

like an atlantic squall

I can't always voice

my lyricide

                       Last Day On The Job

Forget us: alpine flowers deer

I wasn't to last for long

Forget us beards escorted by dogs

coming out of the white portals for exercise

Send her back to California with his eyes

says the kind old Good Humor Man

Send YOU to Robespière's Thermidor

where your last day of fire a mountain

of children that come up to you & say

I don't remember meeting you Goodbye

fatal hour matrons Third Avenue

And unseen indescriminant princesses who shatter

wine bottles on the lumespento traffic lights

Catshit cloud overhead while you're king

of pencil-sharpeners!

                                                                     1964

                                               From Andy Warhol's

                                        (Intransit) Monster Issue

Sotere Torregian, "2 Poems" from “I Must Go” (She Said) “Because My Pizza’s Cold”. Copyright © 2002 by Sotere Torregian.  Reprinted by permission of Skanky Possum.

Source: “I Must Go” (She Said) “Because My Pizza’s Cold” (Skanky Possum, 2002)

Դանիէլ Վարուժան։ Լոյսը

Դուն կը փայլիս մեծութեան եւ զոհագործումին համար։ ( Ռիկ-Վետա )

Կ'երթամ աղբի՜ւրը լոյսին…

Ուղին երկա՛ր է. սալարկուած է ուղին

Կայծքարերով, ցանկուած ՝ մուրտի փուշերով.

Ուղին շեղ է ճառագայթի մ ' հանգունակ։

Անկէ կ'ելլեմ ՝ յենլով դողդոջ ծունկերուս,

Եւ ծունկերէս, զոր գամեցին եղբայրներս,

Արիւնըս տաք կը բըխի ։

Հեւքն է ՝ կուրծքիս, թարթիչներուս վրայ ՝ փոշին։

Սիրտըս սափորն է դատարկ,

Ու ես կ'երթամ դէպ ի աղբի՜ւրը լոյսին…

Լոյսն աղուոր է, բարձրութեան մէջ ՝ հոսանուտ,

Խոնարհումին մէջ ՝ արդար ։

Օր մը տեսայ էութենէն մաս մը սուրբ

Մօրս հոգւոյն մէջ ճաճանչագեղ, եւ ցաթած

Մեր գիւղակին մէկ վաղեմի հերոսին

Հողակոյտին վրայ դալար ։

Միջօրէին ՝ զայն տեսայ

Որ ՝ նըման մեծ թիթեռնիկի մ ' ըսպիտակ ՝

Կը քալէր գաղջ պատուհանիս քարին վրայ,

Որ մայթերէն կամ աղծապիղծ ճամփայեն,

Ներողամիտ գըթութեամբ,

Կը հոսէր նոր կըթուած կաթի մը պէս եղկ,

Որ իրիկունն, հորիզոնէ հորիզոն,

Կ'երիզանար գետերու պէս յակինթի,

Կամ կը կազմէր, երկինքներուն վրայ խաղաղ,

Անըրջական աւազաններ, որոնց մէջ

Կը բռընկէին նունուֆարէ կըղզեակներ ։

Զայն ես տեսա՜յ , - եւ հոգւոյս մէջ արթընցաւ

Պանդուխտի տենչ մը անորոշ եւ լըլկիչ

Դէպ ի գաւառ մ ' անծանօթ, լի արեւով.

Եւ արդ կ'երթամ դէպ ի աղբի՜ւրը լոյսին…

Լոյսն է Մըտքիս հարսը, աղջիկն ՝ Աստուծոյ.

Ան գինին է Տիեզերքի բերկրութեան,

Որ իրիկուն մը, կողէն դուրս Յիսուսին,

Հեղեղօրէն հոսեցաւ,

Ներումի պէս հոսեցաւ, վա՛րը, Մեղքին

Սեղանին շուրջը հաւաքուած մարդերուն

Անյուսութեան ըսկիհներուն մէջ դատարկ ։

Լոյսը արիւնն է բնութեան,

իշերուան թագն, ու պատմուճանն է օրուան.

Աստուածային Ակնին է ՝

Որ, երկունքի մէջ մեռած մօր մը նման,

Կը ստեղծէ իր վախճանելու ժամանակ,

Ակնին ՝ հրեղէն բիբերով,

Որուն հոգին ամէն գարուն կը տրոփի

Հիւլէին մէջ եւ մարդկային մըտածման,

Որուն համար զոհերով դեռ կը մըխան

Նուիրական ափերը յորդ անգէսին ։

Ու ես կ'երթամ դէպ ի աղբի՜ւրը լոյսին…

Լոյսը մարմարն է երկնային հանքերուն.

Որով Արուեստն, անմահական երազով,

Կը քանդակէ ձիւնամարմին աստուածներ ։

Իր ծոցին մէջ կը ծընին

Մռայլ Տանդէներն ու Հոմերները հըսկայ,

Իր ծոցին մէջ իմաստութիւնը երգ մ ' է ՝

Զոր գիշերուան մէջ խորին

Բանաստեղծները կը խըմեն աստղերէն ՝

Որ նուագեն ցերեկուան մէջ ՝ Մարդերուն ։

Ան ամէնո՜ւն զինքը կու տայ, ամէնո՜ւն

Կը բաժնուի, եւ կը մընայ անբաժան

Նըշխարքին պէս. - ան նըշխարքն է ՝ որ կ'իջնէ

Ամէն առտու, սեղաններուն վըրայ մեր,

Մարդեղութեան արիւնլուայ խորհուրդին ։

Ու ես կ'երթամ դէպ ի աղբի՜ւրը լոյսին…

Քանի՞ հազար, քանի՞ հազար տարիներ

Պէտք է որ ա՛յսպէս քալեմ.

Քանի՞ անգամ պէտք է իյնամ, կարեվէր,

Ճանապարհիս վրայ բացուած

Նըպատակիս ժայռափըշուր մուրճերով.

Չըգիտե՜մ ես . - միայն թէ, ո՜վ եղբայրներ,

Ո՛վ խաչ հանող եղբայրներ,

Թողուցէք զիս ճամբորդութեանս մէջ մինակ,

Ա՛յնքան մինակ եւ ա՛յնքան լուռ, որ լըսեմ

Տրոփը սըրտիս, զոր ընտըրած նուագս է

Նուագներուն մէջէն բիւր.

Արեւով լի եւ արեւները տանող

Ուղիիս վրայ մի՛ սըփռէք

Ձեր շուքը, մռայլ թեւի մը պէս ուրուրի ։

Եւ ոչ ալ զիս կանչեցէք

Խընճոյքներուն ձեր զուարթ ՝

Ուր բոզութիւնը կը զարնէ նուագարան ։

Ընդունա՜յն է խոստանալ

Սըրտիս կոյսեր, - սիրտըս սափորն է դատարկ,

Ու ես կ'երթամ դէպի աղբի՜ւրը Լոյսին։

Դանիէլ Վարուժան

1884-1915

SOTÈRE TORREGIAN: On the Birthday of Ted Berrigan, (1965)

           “Sooner or later we'll all get to speak like Ted Berrigan”

A donkey might consider itself a white stallion

and the ear-phones oft the desert

                                                    tune into us

A hair-breaking pallor

    Nothing to be afraid of

How long has the checker-board been “on the scene”?

                                           It's the miracle she-wolf.

I know I am “too serious”

For “The Daughters of Nothing already for Nothing”

Who will erase my ulcer

See its dry its dry it's got a combination

My friends.

What's left over?

Pagliacci. In the guise of Enrico Caruso bangs his drum with hysteric eyes

His girl-friend's inside he's beating the heart of his bass drum

O that crazy clown Pagliacci!

It seems we stood and talked like this before

Don't Grab from me Baby

I keep my face and open spigot a cry of the winds

Fall all your fresh newspapers

Inquisitors

Happiness

It is the divine stone the white stone with the name

                                                      which no one knows

                                                               New York City

                                                   On Ted's 31st Birthday

Sotere Torregian, "On the Birthday of Ted Berrigan, (1965)" from “I Must Go” (She Said) “Because My Pizza’s Cold”. Copyright © 2002 by Sotere Torregian.  Reprinted by permission of Skanky Possum.

Source: “I Must Go” (She Said) “Because My Pizza’s Cold”. (Skanky Possum, 2002)

Cafe Night: Poetry in Los Angeles

Live from the Bowery Poetry Club: Armine Iknadossian

Gartal and the Armenian Poetry Project are proud to release this audio clip recorded live at the Bowery Poetry Club in New York City on April 2, 2010. Click to hear Armine Iknadossian’s introduction and reading of her poem Mourning Paper.

Mourning Paper

After a night of weeping
I misread simple words,
mistake dust for lust, overlook
the bloated belly of the letter d.
This morning, every stroke of the alphabet 
cringes or folds, hides itself
behind its bitter alter ego.
Today, profession is possession 
as two s's merge, one selfishly 
consuming the other. Restful inevitably turns resentful.
And love is lose,
a consonant for a consonant, 
an eye for an eye.Satin turns into stain, a dyslexic
anagram, a failed romance. 
I want to say more than anything
that kiss does not hiss,
that k's outstretched hand is not rejected.

ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ: [Զորս քայլ վեր…]

Զորս քայլ վեր… սահման է։
Զորս քայլ վեր… սահման։
Աստված իմ,
այսքան էլ փոքրիկ
Հայաստան,
նորածնի բարուր է իսկական…
նորածնի բարուրը գրկել եմ,
Աստված իմ, մոլորվել, կանգնել եմ.
ասա ինձ, ի՞նչ անեմ, ու՞ր գնամ -
Զորս քայլ վեր՝ ավեր է ու մահ է,
Զորս քայլ վար՝ ավար ու թալան…




Հովհաննես Գրիգորյան (1945- )


XX Դարի Հայ Պոէզիա, կացմեց Զավն Ավետիսյանը, ՀԳՄ Հրատ. (2005)

Michael E Stone: BLACK BEAUTY

The obsidian I brought back,

Looks black, opaque.

But held to the light,

has clear, translucent stripes.

Smoky hard fragility,

Fused in Vulcanʹs fire,

Black‐veined, textured

with lucid patches.

All through some hills

are veins of black glass,

Its blackness is beauty.

On a mount facing Araʹs,

I found a stone knife,

chipped from obsidian rock

of old.

I am black and beautiful,

She sings in the Song,

and through her blackness

the Groom becomes lucent.

Upcoming Book Event in Montreal, Que, Canada