Ինգա Բրուտյան։ Ես խենթ եմ

Click to hear the audio clip:
I am crazy
read by the author, Inga Brutyan.

Մի նայիր աչքերիս մեջ.
Դու այնտեղ ցավ ու վիշտ կտեսնես:
Մի թափանցիր հոգուս մեջ.
Դու այնտեղ խելագարին կհանդիպես:
Երբեք ու երբևէ մի զննիր հոգիս`
Այնտեղ դատարկ է նորից`
Չկա այնտեղ սեր,սիրո նշույլ
Կամ թե հույսի մի դուռ:
Ես խենթ եմ,
Իսկ դու` խենթի գերին:
Ես կարոտ եմ քո աչքերին,
Իսկ դու կարոտ իմ ձայնին:
Մի նայիր աչքերիս մեջ`
Դու այնտեղ ցասում ու սեր կտեսնես,
Մի թափանցիր հոգուս մեջ`
Դու այնտեղ սիրահարվածին կհանդիպես,
Երբեք ու եբևէ մի զննիր հոգիս,
Թե չէ գերի կընկնես նորից.
Գերի, որ երբեք չի ազատվի,
Գերի, որ ազատության լույս չի տեսնի,
Գերի, որ դաժան պատմությանը կենթարկվի,
Գերի, որին իմ սերը կփաղաքշի:

Ինգա Բրուտյան
Copyright Inga Brutyan 2003

Ինգա Բրուտյան։ Ու՞ր են անցնում այս օրերը

Inga Broutyan, a budding writer, recently moved from Armenian to Upstate New York. She wrote this poem at the age of 7. It is about the fast pace of life.

«Ու՞ր են անցնում այս օրերը»

Ու՞ր են անցնում այս օրերը,
Ու՞ր ասացեք խնդրեմ,
Լաց եմ լինում դառնօրյա,
Ու՞ր են անցնում այս օրերը:
Ահա բացվեց թարմ առավոտ,
Հավքը թռավ, փախավ,
Օրն անցավ բան չհասկացա:
Օրերն անցան, մեծացա,
Վերջին օրս է սա
Վերջին լույսնեն տեսնում աչքերս,
Ահա մահվան առաջին օրս:

Ինգա Գագիկի Բրուտյան

Introducing Inga Brutyan - Ինգա Բրուտյանին ծանօթանանք

Inga Brutyan was born in Armenia in 1989 and has been writing poems since the age of six. She has published since the age of 7.

Inga is also a very serious reader who has tackled all major Armenian poets. Amongst her favourites are SIAMANTO and Vahan Teryan. She is especially fond of St. Gregory of Narek's "Lamentations" which she is reading in Classical Armenian.

Here is Inga in her own words:

Ես` Ինգա Գագիկի Բրուտյանս, սկսել եմ ստեղծագործել վեց տարեկան հասակից (1995 թ.): Իմ առաջին բանաստեղծությունը եղել է, “Ուր են անցնում այս օրերը”:Ես այդպես էլ չկարողացա պարզաբանել, թե իսկապես ուր են անցնում այս օրերը:
Այնուհետև ես իմ բանաստեղծությունը ներկայացրեցի,”Եթեր” ամսագրին:Արդեն յոթ տարեկան հասակում սկսեցի մտածել հայրենիքի մասին: Թե ինչ տանջանք է կրել, ինչքան անգամ ոտնակոխ է եղել թշնամու կողմից և գրեցի, “Հայրենիք”, “Զինվոր”, “Մասիս” բանաստեղծությունները:Այս ամենը ես տպագրեցի ամսագրում:
Որոշ ժամանակ անց, արդեն սկսեցի գրել սիրո և մահվան մասին: Իմ բոլոր բանաստեղծություններում ես կարծես թե նոր մարդ էի դառնում և ամեն մահվան հետ կարծես մահանում էի:

Ես սկսեցի կարդալ Գրիգոր Նարեկացու “Մատյան Ողբերգություն”-ը:Սկսեցի մասնակցել ասմունքի փառատոններում: Հայաստանի Հանրապետությունում կազմակերպված և Սիամանթոյին նվիրված ասմունքի փառատոնում գրավել եմ երորրդ տեղը:Բոլոր բանաստեղծություններում կարծես թե հոգեբանական կապվախություն եմ զգում:Բազմիցս անգամ փորձել եմ փոխել իմ ստեղծագործությունների ոճը, բայց դա ինձ չհաջողվեց:Ես ցանկանում էի ավելի մանկական բանաստեղծություններ գրել, բայս դրանք մնացին սիրո և մահվան մասին:
Այսպիսով ինձ մեծ հոգեբանական ուժ տվեց Գրիգոր Նարեկացին:Եվ ես սկսեցի գրել բանաստեղծություններ մեծ սիրով և հոգու թեթևությամբ:Բայց մեծ բարձունքի եմ հասել 2004թ Պետրոս Դուրյանին և Գրիգոր Նարեկացուն նվիրված ասմունքի փառատոնում : Այնուհետև շատ առաջարկներ եմ ստացել իմ բանաստեղծությունները տպագրելու մասին, բայց ցավոք սրտի չհասցրեցի այդ ամենը ի կատար ածել, որովհետև 2005 թ. հոկտեմբերին մեկնեցի ԱՄՆ, ուսում ստանալու:Եվ այդպես իմ բոլոր նպատակները հօդս ցնդեցին:Բայց հայտնվելով ԱՄՆ-ում մեծ ցանկություն առաջացավ սկսել այդ ամենը նորից և փորձել գրավել այդ նույն բարձունքները, որ ունեի Հայաստանում: Այսպիսով ես հույս ունեմ և շատ եմ ցանկանում, որ Ձեր դուրը գան իմ որոշ բանստեղծությունները, որոնք դուք ունեք այժմ:
Անչափ շնորհակալություն ձեր աջակցության և օգնության համար:


Ինգա Բրուտյան

Lola Koundakjian: A Sunflower seed on the A Train/ Արեւածաղիկի կուտ մը

Արեւածաղիկի կուտ մը
Առանձին, մէրկ, A-train-ին վրայ
Ի՜նչ երկար, աներեւակայելի ճամբորդութիւն
Մայր ծաղիկէն մինչեւ այդ նստարանը:

2006 Լօլա Գունտաքճեան

A sunflower seed
Alone, naked on the A train
What a long incredible journey
From the flower to that seat.

Copyright Lola Koundakjian, 2006

Sossy Nercessian: If stones could talk

Picture copyright 2006 - Sossy Nercessian



If Stones Could Talk

In early morn, as I was
Strolling around the park,
I encountered heart shaped stones.

In utter silence, I felt an untold loss.
If these stones could talk-
Would they tell the story of broken hearts?
Of broken promises, lost loves and hopes?

If these stones could talk-
Would they tell the tales of war and peace?
Of battles fought and won?
Of fears and courage, lost in time?

If these stones could talk-
Would they tell the accounts of martyrs,
Saints and hermits petrified in stone?

If these stones could talk-
Would they tell the story of rejected love,
Held in silence for eternity?

A story of souls once lived and loved
As proofs of eternal existence,
Finding solace only in silence.

Copyright (c) 2006 Sossy Aposhian Nercessian

Lebanon - born- Sossy Aposhian Nercessian is a painter in various media including Plexiglas. She has designed furniture and textiles, is a sculptor and potter, and also enjoys photography and poetry. She has been influenced by her stay in Africa, its color and complexity, and has exhibited internationally.

Lola Koundakjian: The Mulberry Tree

Click for the clip The Mulberry Tree read by the author, Lola Koundakjian.

Թթենին
Հէրային տարեդարձին առիթով

87րդ փողոցի հիւսիսային ափին
Երբ կը քալէի՝ գտայ փոքրիկ պարտէզ մը.
Կ’աճապարէի բայց կեցայ՝ ապշած
Հոն գտնուող թթենիին առջեւ:

Մարդիկ հոս հոն նստած՝
Պարտէզին մէջ կը խօսէին, կը խնդային:
Մէկը չէր նկատէր կարծես ծառը
Իր երկար ճիւղերով, իր փոքրիկ տերեւներով
Որոնք շուք կը տարածէին
Նստարանի մը վրայ, շրջապատուած հասուն թութերով,
ոտնափոխի տակ Ճզմուած:

Մէկը արդեօք օր մը նստած էր հո՞ն,
Քաղա՞ծ էր ափ մը թութ. կերա՞ծ էր.
Երազա՞ծ էր այդ նստարանին վրայ.
Նուիրած բարի յիշատակնե՞ր
Մանկութենէն քաղած վայրկեաննե՞ր
Եւ կամ սիրահարի մը հետ նստած
Վիշտ մը՞, երազ մը՞:


Լօլա Գունտաքճեան Յունիս 4, 2006

The Mulberry Tree
(To Hera, on her birthday)

As I was walking on the north side of 87th Street
I found a small garden.
Although I was in a rush, I stood there
Surprised to find a mulberry tree.

People were sitting here and there
in the garden, talking and laughing.
No one seemed to notice the tree
with its long branches and small leaves
which gave shade over a bench
surrounded by ripe mulberries crushed under foot.

Has anyone sat there?
Picked a handful of berries? Tasted them?
Recalled happy thoughts?
Some remembrances of childhood?
Or, shared a moment with a lover?
An anguish? A dream?

Copyright Lola Koundakjian, May, 2006

Վահան Տէրեան: ԵՐԿՈՒ ՈՒՐՎԱԿԱՆ

Click to hear the poem You, I read by Narine Karamyan.

ԵՐԿՈՒ ՈՒՐՎԱԿԱՆ
գրեց' Վահան Տէրեան

Ես եմ, դու ես, ես ու դու
Գիշերում այս դյութական,
Մենք մենակ ենք,
- ես ու դու.
Ես էլ դու եմ` ես չըկամ...

Չըկան օրերն ահարկու,
Չըկա ժամ ու ժամանակ,
Ուրվական ենք մենք երկու
Միշտ իրար հետ,միշտ մենակ...

Մոռացել ենք անցյալում
Տրտունջք,թախիծ ու խավար.-
Մի ուրիշ լույս է ցոլում
Մեղմ ու անուշ
մեզ համար...

Ես եմ, դու ես, ես ու դու
Գիշերում այս դյուական,
Մենք մենակ ենք-ես ու դու,
Ես էլ դու եմ` ես չըկամ...

Vahan Teryan 1885-1920

Narine Karamyan: I am speaking/Խոսում Եմ (2005)

Click to hear Խոսում Եմ read by the author, Narine Karamyan.

Այսօր ես ուղակի վատ եմ:
Եվ վատ եմ ոչ այն պատճառով,
Որ ամեն ինչ վատ է, անուղղելի…
Այլ պարզապես վատ եմ, ուղակի…

Այսօր ես ուղակի տխուր եմ:
ՈՒ տխրությունն այնքան մեծ է,
Որ կարելի է մի տուն դնել,
Շարել պատեր ու պարփակվել,

Դուռը փակել ու ներս մտնել –
Այդ տխրության մարախուղով,
Ինչպես կաթի սպիտակ ամպով,
Ներս թաթախվել, քայլել-անցնել:

Բայց վերջը ու՞ր է, չեմ տեսնում:
Մտքով-մարմնով եմ ես սուզվում,
Աչքերս բաց, ճամփան կորցնում,
ՈՒ ամպի մեջ չեմ երևում:

Այսօր ես մի մեծ ցավ եմ ապրում:
Ցավը ուտում, ծամում է ներսից,
Ինձ դեմ է տվել մի սառը պատի,
Ծեփել ու դանդաղ կոկորդս սեղմում:

Այդ ցավը ծանոթ է ու հարազատ:
Իր վաղուց գցած գծերը ունի:
Անդորրի պահին թողնում է ազատ,
Հետո մոտենում ձայներով վայրի:

Իմ տունը դարձնում լուռ ու դատարկ:
Ես ու՞մ դիմեմ օգնության համար:
Շատ լավ էլ գիտեք, որ ձեզ չեմ կանչի,
Հեռախոսին – չեմ պատասխանի:
Որ ի՞նչ ասեք դուք` ինչպե՞ս եմ հիմա:
Որ ի՞նչ ասեմ ես` որ լա՞վ եմ, նորմա՞լ:

Ես հույսս երբեք ձեր հետ չեմ կապել –
Հայացքս փակել, նստել, աղոթել`
Տեր, մի լու~յս բացիր ամպերի վերջում,
Հուսահատության պահերի մթում,
Տեր Հիսուս, անունդ եմ կամաց շշնջում:
Դու ես, որ ամեն ամենը կասեմ:
Ի՞նչը քեզանից ու ո՞նց թաքցնեմ:
ՈՒժեր երկնային, իմ պահապաններ –
Ձեզ հարկավոր չեն ավելորդ խոսքեր:

Հոգնել եմ այսօր, ես շատ եմ հոգնել
Այս թեժ պայքարից – սեղմված ատամներ –
Հոգնել եմ անծայր, մահու չափ հոգնել`
Հոգնել եմ անվերջ պնդել, պայքարել`

Ամենի համար, սիրո, հարգանքի,
Երջանկության, ընկերոջ, պատվի –
Հոգնել եմ արդեն: Հոգնել եմ սիրել:
Սերը ի՞նչ է որ - փխրուն ապակի:

Ի՞նչքան կարող ես ձեռքերով պահել
ՈՒ քո ջերմությամբ լցնել ու սնել:
Դու հո լա~վ գիտես, ինչքա~ն եմ հոգնել:

Հոգնածությունն աչքերիս միջից
Կաթիլ առ կաթիլ աշխարհ է ծորում:
Տեր, մի լու`յս ցույց տուր տանջանքի վերջում:

Այսօր ուղակի ես վատ եմ` շատ:
Այսօր ուղակի տխուր եմ` տրտում:
Այսօր ուղակի ես ցավ եմ ապրում:

Լքված եմ այսօր, հոգնած եմ, հոգնած:

10/05/2005

Copyright Narine Karamyan

Narine Karamyan

Narine Karamyan currently resides in New York but is originally from Armenia. Her hobbies are: writing, poetry, music, singing, photography, arts, hiking, traveling, psychology, philosophy, sewing. She says "A special element of my soul is art! I'm also lucky about meeting wonderful people in life and making friends with them!"