Quote for the Month of January

"Poetry is my refuge. But it is not without its own visionary critique and, I trust, message of hope".


Alan Whitehorn

Kevork Kalayjian: Requiem

Fruits
need
time
to ripe


to remind
the mind
which forgets
to rage
and revenge
the rape
of betrayals.


Regrets
require
requiems
to rest
the rest.




This poem appears in Love Lure: A Collection of Love Poems and Other Writings, published in New York, 2010 - Ed.

Esther Heboyan: HALL DES HOMMES RIEURS

sur les photos
d’Ara Güler
d’autrefois l’automne
ou serait-ce l’hiver
j’ai cherché
le visage de mon père
cherché obstinément
ses yeux rieurs
son sourire triste
à Beyoğlu
à Kumkapı
à Sirkeci
à Eminönü
ici au coin d’une rue
les hommes du Marmara
siègent
en rang de tabourets
pour s’être donné le mot
là autour d’un brasero
convoquent mille
génies du destin
qui un à un décampent
et le caïque posé
sur les flots
comme un bibelot
ballotte
l’ivoire chagrin
et pêche du soir

sur les photos
d’Ara Güler
(le Rieur) a accroché
l’automne l’hiver
ou serait-ce l’absence

Francfort-sur-le Main,
16 Octobre 2008

Սագօ Արեան: ԿԱԶԱ Ե՛ԼԻՐ ՄԱՀԷՆ...

Կը մտնեմ աշխարհը հին արեւելքի,
Անցած լուսանկարներ եւ թուղթեր հաւաքելու
Ճամբեզրին արմաւի ծառեր կը խօսին
Հին լեզուով մը, ինծի անծանօթ ու շռայլ
Երազներս կը ‘ակեմ պատուհանիս տակ
Ու պատուհանս քիչ մը վեր հանելու պէս կը նայիմ հեռուն.
Որ կաթիլ յոյսը վերջին չիյնայ,
Երկու ղրուշ արժող մարդկութեան Գդակին պէս ....


Կազա հին վէրքս.

Քեզմէ ժպիտներդ գողցան,
Ու մահ տուին անոր դիմաց
եղար բաց գերեզման
եղար մահուան օթեւան
եղար եօթը վէրք
եղար մեռնող խիղճ
եղար արցունք քարացած
եղար կտրուող Բառ
ինկող ձեռք եղար ...
անաւարտ վէրք եղար
որուն արիւնով պիտի լեցուին
սրուակները խիղճի ....

Աշխարհը իբրեւ ձեռքով կը բարեւէ քեզի,
Դուն բանաստեղծներուն գինին ես
Արիւնն ես նորոգ ուխտի
Ու քեզմէ է որ Յիսուսը պիտի քալէ
Նոր երուսաղէմին համար
Ինչպէս կը խօսի գիրքը .
Դուն վէրքերուն մէջ ամէնէն խենթացնողը Կազա...


Չեմ գիտեր ինչ բառերով պիտի գրել այսօր
Որ վաղը այս քերթուածը չդառնայ հինցած ռեհան
Արեւային ժամացոյցին առջեւ...
Իմաստունները համր են այսօր,
Ու ‘ամ’ուշտները որ կ՚արձակուին
Չեմ գիտեր պիտի հասնի՞ն անոր սրտին
Որ արիւնարբու հրէշ է այսօր։

Հին վէրքս կազա....







Մատեաններդ բոլոր կարդացուած են,
Ու դուն վիրաւոր ձեռքերով կը հանես պսակի հագուստներդ
Կը հագնիս մահուան սեւը,
Ու գետերէդ ջուրի պէս արիւն կը հոսի...
Ջուր եւ արիւն
Արիւն եւ ջուր
Աւելի արիւն ....

Անզէն մարդոց մասին գրելու ապսուրտ իրաւունքը
Վաստակած ենք,
Վաստակած ենք գիրի աղօթքը
Ու Մարդու Որդիին հեռացող հաւատքը
Որ հողի անունով,
Ու հողի ‘ոխարէն դեռատի գանկերը կը խառնէ կարմիր հողին
Յայմժամ ‘ուլ կուգայ ամէն ինչ,
Վերջին ‘ուլ եկողը երկրային խիղճին
Բարձրադիռ եդկնաքեռներն են։
Լոյսի ռեհան արեւելքս,
Պահեմ քեզի բիբիս պէս,
Ու պտըտիմ հին ‘ողոցներէդ
Ինչքան կը սիրեմ այս արեւելքը
Հալէպէն Նիկոսիայի հին նեղլիկ ‘ողոցները ...
Ուր ամէն գարի տակ,
Վսեմ մարդուն սրտէն վազող
Մանուշակները կը ծաղկին
Կը ծաղկին դռներուն առջեւ ....


Մեռելներէն կապոյտ հլուններ պիտի ծաղկին
Ու կապոյտ աղօթք պիտի լսուի անոնց բերաններէն ...
Ո՜հ այսքան մահէն ետք պիտի հաւատալ,
Դեռ հաւատա՞լ ‘րկութեան լաստերուն...
Երբ ծովեզրին յոյսի լապտերներ կը բորբոքին
Ու դատապարտուած բերաններէն միայն ‘րկութեան
Խնկենիներ կը բարձրանան
Դէպի վեր ....


Կազա հին վէրքս,

Գաղա’արի շապիկս արդուկուած է,
Պատրաստ երկար ճամբորդութեան....
Ֆետայիներդ մէջս քարեր կը գլտորեն
Ականջներուս կը ‘ս’սան որ ԵԼԼԵՄ...
Ե՛լ արթնցիր սա քունէդ
Ե՛լ վառէ աղօթքի ճրագը,
Ե՛լ վանէ սեւ ագրաւները քաղաքէդ որ Ի սպառ
Թեւածեցին յիշողութեանդ պարիսպներուն առջեւ ....

Կազա հին վէրքս,

Ե՛լ կազա ե՛լ .....
Ե՛լ վէրքէն ու արցունքէն,
Ֆետայիներդ կը նմանին մութէն քալող աստուածներու
Ես գիտեմ աղօթքը այդ բերաններուն...
Գիտեմ անոնց երգը, գիտեմ գոյնն անոնց
Գիտեմ եւ խիղճին ձայնը ...
Բերանս չոր էր, հաւատքս կիսուած...
Յոյս տուին ինծի...
Մեղայ եմ հիմա ....

Կը մտնեմ արեւելքի գեղըցիկ դռներէն ...
Ուր դրան մօտ կապուած է յոյսի վերջին արապան
Արապային վրայ իմաստուն գլուխ մը,
Կը պատմէ Յարութեան մասին
Եւ ջուրերուն որ պիտի տանին զիս հեռաւոր տեղ մը,
Խօսելու համար ու վկայելու.
Որ մահը հեշտ է աւելի քան ծունկի քալելը,
Քան կքիլը... պարտուիլը։
Ու այն ատեն պարզ ճակատով պիտի նայիս արեւելքի բարձունքին...
Աղօթելու պէս ու խնկելու յիշատակը անցեալիդ ...
Դուն ակամայ սաղմին մէջն ես,
Ու շուրջդ կատարուածները քեզ թող երազ չթուին,
Քեզ հետ քալողները կրնան մէկ—մէկ իյնալ ....
Կրնան սայթաքիլ ճանապարհին,
Բայց միակը որ պիտի մնայ ....
ԿԵԱՆՔԻ տեսարանն է
Ինչքան կը սիրենք զիրար,
Ինչքան կը սիրէք զիրար
Կազա դուն կը սիրես կեանքը...
Կը լսես զիս ։


Կազա, հին վէրքս
Ե՛լիր մահէն ...
Ե՛լիր մահէդ
Զի քու մահդ սովորական մահ մը պիտի չըլլար ու չեղաւ
Ե՛լիր մահէն
Քու մահդ իմ մահս էր.
Կազա հարսս
Ելիր մահէդ ....

Մետաքսե: Անվերնագիր

Բաժանում կա, որ արժե իսկապես,
Հազար միացում,
Ինչպես քոնն հիմա, ուր կա և զղջում,
Եվ խղճի մորմոք,և արցունք ու ցավ.
Եվ տարիների կորուստ կա հարկավ…
Գնում ես որպես հեռացող մի վիշտ,
Եվ ոչ թե պանդուխտ,
Որն ունի միշտ էլ տունդարձի ճամփա…
Գնում ես որպես փրկության մի ուխտ,
Տանելով քեզ հետ թուլությանդ ողջ
Կարողությունը,
Որ յուրացնել չկարողացա,
Չկարողացա տանել կանացի
Ուսերով հոգնած
Տվածդ հարուստ տառապանքների
Գանձերը աղքատ,
Ուր ափսոսանքի մի ոսկի չկա…
Առ տար, տար քեզ հետ
Քո սիրուց շահած կուտակումներս,
Որ պատկերով լի հույսեր են փշրած,
Փթթած հույզեր են՝ մախաղներով լի
Ու քուրձեր՝ լցված հավատով դատարկ…
Տար քեզ հետ բարձած խեղճ տարիներիս
Վագոնները ձիգ,
Որ բերնեբերան լցված են ցհագ
Հուսախաբությամբ…
Ես գիտեմ, որ մեր ճակատագրում
Լավատեսության ոչ մի շոքեքարշ
Չի շարժի տեղից այդ գնացքը բութ,
Քանզի շուռ կգա ուժասպառության
Երկաթգծերին
Ու կկործանվի հիասթափությամբ…
Առ տար, տար քեզ հետ բեռները սիրուդ,
Որ չհանգուցվեն կյանքիս վթարին,
Ու ծանրանալով աճյունիս հոգուն
Այն աշխարհում սեղմ
Կտրեն շիրիմիս շունչը հողեղեն…
Տար սիրտս, առ տար,
Սերն ունի հզոր նախազգացում,-
Բաժանումներ կան որ արժեն հազար
Մահ ու միացում…

Մետաքսե: Դատարկություն

Սիրտս դատարկվեց
Ոչ թե քո սիրուց, այլ իմ արյունից,
Որ սնուցում էր բջիջ առ բջիջ
Երկուսիս միջև տաքուկ մեծացած
Այն ջերմությունը, որն ուժ առնելով
Մեր կրակներից այնպես զորացավ,
Որ դարձավ հսկա սիրահարություն,
Բայց սեր ձդարձավ,
Որ հիմնավորեր մի մեծ գոյություն,
Այլ մնաց որպես հպանցիկ հրդեհ
Ու կամաց-կամաց մեզնից աննկատ
Երբ ներսից այրվեց,
Մոխրակույտ դարձավ,
Բերեց երկուսիս սիրո վթարի
Ծանր մի տարի…


Սիրտս դատարկվեց
Ոչ թե քո սիրուց, այլ իմ հավատից,
Որ թավալվում է դեռ մոխրակոլոլ
Հիասթափությամբ,
Ու նրա ամեն-ամեն մի բջիջ
Որպես անցյալի սպառված երազ
Դատարկ աչքի պես նայում է վրաս,
Ցավերով հիշում ինչպես մեր միջև
Տաքացավ այդ օձ ջերմությունը պաղ,
Ու փոխանակ սեր՝ լափող հուր դարձավ,
Ամենուր սփռեց մոխիր ու անթեղ,
Որ հետո այսպես գար ու անհոգի
Վերածվեր սիրո սառնամանիքի
Ու ցրտահարեր երկուսիս մեկտեղ…

Elizabeth Alexander: Boston Year

[Note by the editor: Alexander read a poem at President Obama's inauguration. ]

My first week in Cambridge a car full of white boys
tried to run me off the road, and spit through the window,
open to ask directions. I was always asking directions
and always driving: to an Armenian market
in Watertown to buy figs and string cheese, apricots,
dark spices and olives from barrels, tubes of paste
with unreadable Arabic labels. I ate
stuffed grape leaves and watched my lips swell in the mirror.
The floors of my apartment would never come clean.
Whenever I saw other colored people
in bookshops, or museums, or cafeterias, I’d gasp,
smile shyly, but they’d disappear before I spoke.
What would I have said to them? Come with me? Take
me home? Are you my mother? No. I sat alone
in countless Chinese restaurants eating almond
cookies, sipping tea with spoons and spoons of sugar.
Popcorn and coffee was dinner. When I fainted
from migraine in the grocery store, a Portuguese
man above me mouthed: “No breakfast.” He gave me
orange juice and chocolate bars. The color red
sprang into relief singing Wagner’s Walküre.
Entire tribes gyrated and drummed in my head.
I learned the samba from a Brazilian man
so tiny, so festooned with glitter I was certain
that he slept inside a filigreed, Fabergé egg.
No one at the door: no salesmen, Mormons, meter
readers, exterminators, no Harriet Tubman,
no one. Red notes sounding in a grey trolley town.



“Boston Year” Copyright © 2004 by Elizabeth Alexander. Reprinted from The Venus Hottentot, with the permission of Graywolf Press, St. Paul, Minnesota, www.graywolfpress.org.

Source: The Venus Hottentot (Graywolf Press, 2004).

Krikor N. Der Hohannesian: TAVLOU

O grand ancient game, upholder of
family honor, Judas to reputations. Your
board a replica of Byzantine splendor, in-laid
mother-of-pearl, Javan teak points, die of
African ivory – we learned your caprices early,

toughened our psychic skins against barrages
of insults, learned to play fast and snap
the checkers, memorized Turkish terms –
shesh besh,, penge u du, du barrah –
called with each throw. Curse the dice
for ill fortune, but count out your move
and you were unworthy. Uncle fixed me

with baleful stare the first time I took
his measure. Father swore he would never
play me again. Hairig, grandfather so gentle,
once bit the dice in frustration. Mother
at 92 took me – a wry smile in victory
and she was gone a week later.


This poem has previously appeared in Ararat Magazine and The MacGuffin.

Krikor N. Der Hohannesian: EXECUTION

Hrant Dink, in memoriam

They snuffed him – Turkish style,
a teeming street in Istanbul
three bullets, back of the brain,
point-blank, draped his corpse
in white shroud weighted
with bricks at four corners,
left him lying there for gawkers-
to what end? Horror? Or the mute message,
This Is What You Get for Being Un-Turkic?


Like you, hairig, he was a journalist
a life’s quest of opening doors
to blackened rooms where
suffering abides, where grudges
are held tight to pained hearts,
where decades later old wounds still fester.

And we stand, unable to pity the assassin
or forgive his maniacal hatred, waiting
for light to dawn on the lightless.

Krikor N. Der Hohannesian: EVEN IN DREAMS

Away with these dreams!
Manichean midnight intrusions
whipsawing the psyche
in epic battles of good
against evil, light over dark.

I have played all the roles-
Quixote on a white colt, lance
held high, fear not my people! Or

innocent caught in the cross-fire,
at the mercy of the dogs of war,
fangs bared, eyes red with blood lust.

I am Solomon in the midst of carnage,
cooing the wisdom of doves into
ears deafened by battle’s roar. Or,

best of all, I am bloodthirsty avenger
hard at the throats of Ottoman hordes,
no quarter given!

My people, my people!
Even in dreams, the battles, never
enough to expunge the nightmare
nor resurrect the million souls
stomped lifeless like despised vermin.


This poem has previously appeared in Aries Journal.

Krikor N. Der Hohannesian: LOVE SPELL

Some things are indelible,
like India ink, not just on paper
but on the parchment of the soul.
If you are one of the fortunate
the imprint is early etched. I sat

beside him, his well-scarred desk,
the green-shaded lamp, watched him
dip the nib into the black well,
scratch out his Baikar editorials,
his poems, his short stories
in Mesrob Mashtots’ script -
letters of the Armenian alphabet,
exotic, ancient, cryptic. Mashtots,

ascetic Armenian monk, his life’s work
to translate the Bible into the tongue
of his people after a vision, it was said,
where the hand of God revealed the alphabet,
the written word birthed in letters of fire.

Spell my name, hairig, I asked, and with
a flourish of a conductor’s baton he
dipped the pen. Spell “love”, grandpa,
I want to see what it looks like. He smiled
with his eyes, tousled my thick, black hair –
janig (dear one), he whispered.


This poem has appeared in Atlanta Review.

Վահրամ Մավեան: Անվերնագիր

Ճակատներով զարնուած կեանքէն, արդեօք այն ատեն
Պիտի դառնա՞ք դուք ետեւ այս երջանիկ օրերուն,
Երբ լուսէ մեծ համերգին՝ որ պիտի կեանքն ըլլայ ձեր,
Անոնք կազմեն պիտի քաղցր մեղեդին կապտաւուն:

Krikor N. Der Hohannesian: THE CHERRY TREE

Aintab, Cilicia

Forgotten corner of the caliphate,
mother’s birthplace, she
uprooted at two, a tramp steamer
to Salonika - otherwise another statistic
in the million and a half or, worse,
a concubine in some pasha’s seraglio.

Cousin Anahid went back,
the family home survives .
She is eager to describe. Her mother
made the trip at 100, her voice
awash in weeping the entire stay.

Don’t tell me, I plead.
The pomegranate trees, the bushes
hunched with pistachios, the smell of lamb
spit-roasted, the line dancing,
the happy voices –
it all disappears if you tell me.

Pamuk says Armenian houses in Kars
are ghost houses, haunted by specters
that wail bloody murder. One by one
the last of those who survived April, 1915,
pass on – the thread frays to a wisp.

Five decades I have pondered going back,
wondering if I would spit on the first Turk I saw,
Tell me to my face you still deny it! Tell me!

But I fear the ghosts. I fear mourning
what was never mine , the sadness
I have no right to feel - it belongs to hairig and nene.

Instead, with those who survive
I leave instructions: till my ashes
into the patch at Mt. Auburn
where their bones molder.
Wait ‘til April, I say, the cherry tree
rooted to their graves
will be in full bloom then.


This poem has previously appeared in Main Street Rag.

Rouben MELIK: La Légende arménienne

Click here for the audio segment The Armenian Legend read by Lola Koundakjian.

La légende arménienne au coin de la misère,
Sur le disque cassé des nuits occidentales,
Dans les chambres d'hôtel aux murs des cathédrales
La légende arménienne a bercé la lumière.

La légende arménienne aux lèvres de la mer,
Aux rêves de l'enfant dans les villes sans rues,
Dans les mains sans travail dans les bouches vaincues,
La légende arménienne enterre sa misère.

C'est la légende aux trois mille ans des émigrés,
Chambres d'hôtel pavés de bois et les vieux ports,
Et les carreaux du ciel sur les fronts séparés,
Chambres d'hôtel des Arméniens et passeports.

La légende arménienne aux pas des capitales,
Aux doigts de la danseuse, au village oublié,
Sur les cordes du thâr, au village oublié,
La légende arménienne aux pas des capitales.

Plaines de l'Orient et les noms familiers,
Dans les miroirs du temps sur les portes en croix
Dans les rires les pleurs les livres les cahiers
C'est la légende à la page une ou trente-trois

C'est la même légende au fond des ressemblances
Des trois mille ans des trois millions de l'une ou l'autre
Dans l'une ou l'autre nuit au fond des espérances,
La légende arménienne est la nôtre et la vôtre.

La légende arménienne aux murs des cathédrales
Dans la seule montagne enterre sa misère,
La légende arménienne a le point de lumière
Et donne le soleil aux plans d'hydrocentrales.

(La Procession – 1942-1984
Ed. messidor- Temps Actuels & Rougerie)

Krikor N. Der Hohannesian: THE SECRET

Ժամանակին կար ու չկար
(a long time ago there was and there wasn’t)

Always in whispers among the elders,
the unspeakable, the weight
of Ararat atop a mystery
not for public consumption.

Old Armenian men, hunched
on cane-backed chairs,
drinking Turkish coffee in dim,
smoke-blue cafes - sotto voce
exchanges punctuated
by a knowing nod or
arched eyebrow. Gazes
wandered, eyes now and
then misting over…

Hairig refusing to speak English,
Nene helpless to control the spit
which spewed from her mouth
when uttering the “T-word”, rubbing
her nose still unable to rid
the stench of rotting corpses
piled high on makeshift drays,
catafalques for the slaughtered.

Shame, given no word, stalked the psyche,
grief snuffed, losses left to history –
an uprooting unappeased by the promise
of America, anomie our lot.

We, the next generation, inquired
with trepidation. Armenians, we were told,
were smart and hardworking. The past
wasn’t worth dwelling upon. It belonged
to those from Hyastan and not us, their children.


This poem has previously appeared in the South Carolina Review

Արմենուհի Տիգրանեան-Ահարոնեան։ Տարէք հողմեր…

Տարէք հողմեր, անսանձ հողմեր,
Սիրտս էլ անտուն, անկայուն,
Սիրտս էլ անհէր, սիրտս էլ անմէր,
Ձեր վայրերը անանուն։

Ես էլ կ՛ուզեմ համբոյր քաղել
Լերկ ժայռերի լանջերից,
Ես էլ կ՛ուզեմ արցունք քամել
Հեռո՜ւ, հեռո՜ւ ափերից։

Սարերն ընկնեմ, անտառ ու ձոր,
Երգեր հիւսեմ, երգեմ ու լամ,
Դաշտերն ընկնեմ ոլոր-մոլոր,
Ծառ ու ծաղիկ փետտեմ ու լամ։

Տարէք հողմեր, անսանձ հողմեր,
Սիրտս էլ անտուն, անկայուն,
Սիրտս էլ անհէր, սիրտս էլ անմէր,
Ձեր վայրերը անանուն։



Բանաստեղծութիւններ, Պէյրութ : տպ. Համազգային, 1969.

Krikor N. Der Hohannesian

Krikor N. Der Hohannesian has been writing poetry for almost 40 years but until a few years ago never mustered the courage to submit his work for publication. To his utter surprise, editors took interest! Der Hohanessian's work has since appeared in many journals, newspapers and anthologies. He comes from a family of writers, artists and musicians on both sides so it is no accident that he was drawn into the arts.

The poem "Love Spell" is about his maternal grandfather, to whom he gives full credit for his love for writing and literature.

Armenag Nazar (hairig) fled Turkey (Aintab) with his young family in tow in 1910 shortly after the massacre at Adana - the handwriting already being on the wall. He was a writer and a founding editor of Baikar, which Der Hohannesian believes was the first Armenian language newspaper in the USA.

Every Armenian of his generation whom Der Hohannesian speaks with remembers one thing, if nothing else: the familial silences regarding the events of that time - his were no different. Mostly everything they learned was by innuendo and inference.
Two of Der Hohannesian's poems which appear in the Armenian Poetry Project, "The Bearer" and "The Secret", are reflections on his own experience of this phenomenon. To say that he, as a child, found it unsettling would be an understatement.

Krikor N. Der Hohannesian: THE BEARER

There is always one

the anointed one

the bearer of the sadness

and you can’t remember

how it came to be

or why you, not yet of age,

were chosen.


With no forewarning

it sneaks through a side door

in any number of disguises -

a nod

a touch

a word

a sidelong look

weighty silences

and yes, sometimes,

even a smile

wry at the edges,

knowing.


This unpublished poem appears courtesy of the author, Krikor N. Der Hovannesian.

Armenian Writers’ Union works to improve the state of Armenian literature: article in the Armenian Reporter

Through far-reaching conferences and publications, the union is bridging the literary traditions of the diaspora and the homeland
by Aram Arkun, THE ARMENIAN REPORTER, Friday January 09, 2009

Quotes from the article (emphasis by APP):

"Aleksandr Topchyan argued for promoting the use of the Armenian language abroad where feasible, but also judiciously supported writing in other languages: "We must help Armenian writers abroad to be able to write in Armenian and not face the fate of Shahan Shahnur and others - a difficult thing that can be done only with the aid of the government," he said. "But if they have to choose between writing in another language and not being able to live as an Armenian-language writer, I prefer the former. If our language is not heard, let us write in other languages."

..."Sarkis Guiragossian summarized the attitude of the majority in an article published on October 22, 2005, in Beirut's Aztag Daily: "Armenian writers who as a result of bitter fate create in foreign languages are not foreigners, but faithful and dedicated ambassadors of their Armenian blood and spirit in non-Armenian surroundings, and thanks to that very condition and their [Armenian] national activities, worthy of every sort of praise and respect." Zori Balayan pointed out that the presence of a global diaspora and its writers was one positive result for Armenia of the tragedy of the Armenian Genocide."

Արմենուհի Տիգրանեան-Ահարոնեան։ Ո՞վ ես դու…

Ո՞վ ես դու, որ ունես գուրգուրանք,
Ո՞վ ես դու, որ գիտես օրօրել։
Թէ դու կաս, դու միայն սփոփանք,
Սէր-յոյզեր ինձ կարող ես բերել։

Դու կ՛գաս, դու կ՛ասես ինձ նանիկ,
որ անուշ ու մեղմուշ մրափեմ,
Մոռացուեմ երազով երջանիկ,
Չխոկամ, չյիշեմ, չարտասուեմ։


Բանաստեղծութիւններ, Պէյրութ : տպ. Համազգային, 1969.

Alan Whitehorn: The Cascade

There is the famous Cascade in Yerevan.
From the surrounding hills,
its waters gently spill down
the white stone marble steps,
from one garden terrace to another.
Finally and spectacularly, it reaches the city.
It is an impressive and beautiful sight.

But there is another cascade
in this land of three million persons.
As I am introduced to one individual,
that person,
in turn,
introduces me to another,
and another,
and still yet,
another.
Soon it becomes an exhilarating torrent.
And I am overwhelmed by the glorious cascade.

ROUBEN MELIK: Fusillés

A la mémoire de Missak Manouchian



Midi minuit dans tous les champs tentaculaires
Sur tous les fronts collés aux murs des fusillades,
Midi minuit collés au cou des camarades
Sur tous les murs chaussés de sang d’hommes d’affaires.

Douze matins d’hiver douze fleurs de printemps,
Pour crever les yeux sûrs pour torturer la vie,
Pour clouer la misère au marché de la vie,
Douze balles d’acier douze mots de printemps.

Dans les veines du temps dans la tête du sourd
La mort bat le rappel le temps cogne à la tempe,
Dans les mains de l’aveugle à la lèvre d’amour
Le temps meurt à chaque heure et glisse sous la rampe.

Dans la cellule à coins perdus midi minuit
Le soleil passe et frappe au ciel interminable
Le soleil tombe au fond du ciel interminable
Dans la baraque à coins perdus midi minuit.

Les flaques sous les pas, les lacs sous les paupières,
Les condamnés de droit commun les assassins
Sur les corps matraqués, les voleurs de lumières
Les meurtriers de grands chemins, les spadassins.

Douze flèches de sang douze doigts de douleur
Pour clouer la misère au masque du silence,
Pour crever les yeux sûrs, pour hurler le silence
Douze miroirs sans tain douze corps sans douleur.

Sur les tombeaux pavés d’argent des bacchanales
Midi sonne minuit au flanc des barricades,
Sur tous les rails tordus au roc des mitraillades
Midi sonne minuit aux murs des capitales.


ROUBEN MELIK

« La Procession » - Poésie 1942-1984
Messidor – Temps actuels et Rougerie

The Armenian Weekly devotes several pages to poetry in the Annual Magazine

SOFIA KONTOGEORGE KOSTOS: ON THE OTHER SIDE

So imminent and ever-present was the peril, and so fresh the memory of these dire events in the minds of the non-Mussulman subjects of the sultan, that illiterate Christian mothers had fallen into the habit of dating events as so many years before or after “such and such a massacre.” —George Horton, The Blight of Asia


I stand outside a solid wall
of ancestral olive wood.
It contains gnarly wooden fruits
from the memory of what— once was
an olive branch.
Clutching my camera,
I press my eye
against a gape in the wall to see—
through to the other side.

I spy a woman—she doesn’t see me—
perhaps she’s forty.
Her face swollen red, soaked by tears—
she’s mouthing words in a whisper.
I hear the scratch of her pen
as it moves across
the back of her family icon:

Easter Sunday, 1895

Recalling the day, her body heaves!
On a sheet of plain paper
she draws a line
from up to down.
In the middle
she draws a new line from left to right—
the lines form a cross.
Beneath the cross she writes:

Eternal Their Memory

Her hand quivers—
slowly she pens her husband’s name:
Garabed
then her sons’ names:
Dickran
Armenak
Hagop
Mihran
Atom

She hands her list to the village priest
furtively waiting at her door. He tells her
he will bless their names
with the names of the other dead.

Her body falls to the floor.
She’s crying, but I hear no sound.
She curls up like a wounded bird
before it dies. Her silence
sears my soul—
as I stand – safe – on the other side.

Մինաս Նուրի։ Լէյլաս

Դեռ կը փնտռեմ, ու չըկաս դուն --.
Թափառելէն դուռնէ ի դուռ,
Մազերս ծաղկեր՝ դարձեր են ձիւն,
Լէյլաս, Լէյլա՜ս, իմ Լէյլաս լուռ,
Դեռ կը փնտռեմ՝ ու չըկաս դուն։


Մինաս Նուրի, «ԱՐԵՒՈՐԴԻ, Փունջ մը՝ Հին եւ Նոր Բանաստեղծութիւններէս»
New York, 1958

Alan Whitehorn: Coffee Paradoxes

In a society so poor,
what is striking
is the number of stores selling large flat screen TVs.

In a society with so much pollution,
what is puzzling
is the number of disposable plastic bags for everything.

In a polity where the state-media attempt to control the message,
what is challenging
is the number of cell phones.

In a society with such persistent poverty,
what is shocking
is the multitude of high-end coffee shops.

Perhaps in those smoke-filled cafes,
they reflect on these paradoxes.
Or maybe,
they just sip their coffee.

Մինաս Նուրի; Օրօր ու Նանի

Օրօ՜ր ու նանի, օրօ՜ր ու նանի.
Ամէն բան, կ՛ընեն, վախճան մը ունի.
Բայց ոչ այս գիշերն. Քեզ ըսեմ, տղաս,
Մեր գիշերն, կարծեմ, առաւօտ չունի։

Աչքերդ գոցէ, բան մը մի՛ յիշեր--
Հաւն ալ այս գիշեր օղի է քաշեր,
Թէ շատ կը խօսի, թէ սուտ կը խօսի.
Ես գիտեմ՝ յանհունս կ՛երկարի գիշեր։

Օրօ՜ր ու նանի, օրօ՜ր ու նանի.
Լիմպոսին մէջն ենք, ու ժամն է քունի.
Անվերջ խաւարն է ամեւուս վրայ.
Այսպիսի աշխարհն՝ Սատանան տանի.
Օրօ՜ր ամենուն, օրօ՜ր ու նանի.
Այս գիշերն երբէք, առաւօտ չունի։


Մինաս Նուրի, «ԱՐԵՒՈՐԴԻ, Փունջ մը՝ Հին եւ Նոր Բանաստեղծութիւններէս»
New York, 1958

Արմենուհի Տիգրանեան-Ահարոնեան։ Հոգի, Հոգի Լինէի

Click here for the audio clip Let me be a spirit read by Lola Koundakjian.

Հոգի, հոգի լինէի,
Անձեւ, աննիւթ, անմարմին,
Բայց ապրէի, ձուլուէի,
Սիրող, երգող սրտերին։

Եւ անվախճան մի սիրով
Փայփայէի մեղմագին,
Անմահների օրօրօվ
Օրօրէի ամէնքին։



Բանաստեղծութիւններ, Պէյրութ : տպ. Համազգային, 1969.

Nayiri: In Reality

“Sorry,” you said, “bye”
and abandoned ship
as if our friendship
was only a lie.

“How fickle you are!”
I wondered aloud
searching for memoirs
of the man I loved.

Ghosts of sentiments
in a twilight dance,
strings of instruments
of discordant sounds,

wishes, illusions
heaped into a mound,
unrequited love
was all I could find.

“Where are you”? I screamed.
Echoes filled the air.
It was just my dream
You were never there.

October 2008

Լեւոն Շանթ: Տերեւներ

Կը ծլինք, ծաղկինք,
Գարնան օրերուն,
Նազով կ՛օրօրուինք
Կանաչ ճիւղերուն։

Ամրան՝ արեւը
Կու գայ, կը շողայ,
Ցօղը մեր կուրծքին
Կը խաղայ, դողայ։

Դաշտը մերկացաւ,
Ալ ծաղիկ չկայ,
Մեղմիկ զեփիւռը
Ալ չի շընկշընկայ։

Ինչու՞ ճիւղերէն
Կախուինք ու դեղնինք,
Լաւ չէ՞ որ մենք ալ
Թեւ առնենք, թռչինք։

Եկէ՛ք, ա՛յ հովեր,
Հեռու տեղերէն,
Փրցուցէ՛ք, տարէ՛ք,
Մեզ չոր ճիւղերէն։

Փրցուցէ՛ք, առէ՛ք,
Մեզ ձեր թեւերուն.
Աշունն է եկեր,
Տարէ՛ք մեզ հեռուն։

Milena Abrahamyan

Milena was born in Yerevan and immigrated to the United States when she was 10 years old. Since then she has been crafting a story to make sense of who she is and what has granted her the privelege of such a unique experience living in the Diaspora. Currently she is a Creative Writing and Women's Studies double major at Hunter College. Some of her goals for the future include publishing a memoir, and learning to read and write better Armenian. She believes that once she has mastered the Armenian language the struggle with words will be more rewarding.