Զարեհ Մելքոնեան։ Երգ Աղբի եւ Մարդոց Մասին

Երազէ մը ընդո՜ստ արթնցած՝

Յանկարծ

Ուրի՜շ երազէ մը ներս վազեցի…,

Ու ես՝ նկարի՜չ զարմանալի`՝

Վրձինս թաթխեցի

Տխրութիւնո՝վ, խոխո՝վ եւ աղբատիղմո՛վ լի

Դոյլի մը մէջ վիթխարի

Եւ հարուածներով կատաղի

Գոյնզգո՛յն ներկեցի

Մարդոց աշխարհը համատարած,

Որ Ոչինչին եռոտանիին վրայ էր դրուած

Որպէս պաստատ…։

Կարօտները մարդոց՝ անգո՛յն ներկեցի,

Ցաւի՝ գո՛յն ներկեցի թռի՜չք ու կամար…,

Եւ անոնց երազները իզո՜ւր բնտռեցի

Ներկելո՜ւ համար

Լռութեան գոյնով…։

Ճամբաները որոնցմէ կը վազէին մարդիկ՝

Ծածկեցի ժանգանիւթո՛վ,

Եւ ուր սէրե՜րն էին մարդոց՝

Ծակե՛ր բացի վրձինիս կոթով,

Եւ ուր աչքե՜րն էին անոնց՝

Սառած կոճակնե՛ր փակցուցի ժանտաջուր խէժով…,

Եւ մոխի՛ր, փոշի՛ ու մո՛ւր ցանեցի՝

Հոն ուր մարդոց խոստումնե՜րն էին…,

Եւ հնատուփէն՝ բութ ու ծուռ գամե՜ր հանեցի

Ու գամեցի

Հո՛ն ուր ժպիտնե՜րն էին անոնց…,

Յետոյ ցնցոտիի լխկած շերտիկնե՛ր ծեփեցի՝

Հոն ուր կուրծքե՜րն ու գաղտնիքնե՜րն էին մարդոց…։

Եւ ապա անյատակ փոս մը բացի

Մարդոց որովայնին մէջ,

Եւ հո՛ն թաղեցի աշխարհի յեղափոխութիւնը վերջին,

Եւ հո՛ն թխեցի հաւասարութեան ու սիրոյ հեքիաթը չնչին,

Ու մորթուա՜ծ, ու դեռ մորթուելիք բոլո՛ր ազատութիւններուն

Ճապաղիքովը լերդացած փոսը ե՛տ գոցեցի,

Եւ գլուխ-գործոցս ստորագրեցի՜

Ճանկռտուքովը նողկանքի՛ս եղունգներուն,

Եւ զայն նետեցի

Հո՛ն՝ ուրկէ առա՜ծ էի՝

- Գարշահոտ ՈՉԻՆՉԻՆ մէջ՝ պժգալի՜օրէն ամայի…։

Song

About Refuse and Man

Waking from a dream, startled,

Suddenly

I plunged into another dream….

Where I a painter of marvel

Dipped my brush

Into a colossal pale filled with

Sorrow, phlegm, and excrement,

And with violent strokes 

I painted in multicolor

Man’s expansive universe,

Which was placed on the tripod of nothingness

As canvas.

The longings of men, I painted colorless,

With the color of pain I painted flight and arch,

And in vain I searched for the dreams of men

To paint them with the color of silence.

The roads where men hurried

I covered with rust,

And where lay their loves

I gouged holes with the end of my brush,

And where lay their eyes

I pasted pellets with rusted glue,

I planted ash, dust, and soot

Where once were the promises of men,

And from an old box I grabbed blunt and crooked nails

Which I nailed on the spots where stood their smiles…

Then, with slivers of rotting rags I covered where lay

The breasts and secrets of men.

And then I dug a bottomless pit

In the belly of man

Where I buried the last revolution of the world,

And into it I crammed

The miniscule history of equality and love,

And I plugged it with the curdled tedium of the slaughtered

And the yet-to-be-slaughtered freedoms,

And I signed my masterpiece with scratchings

By the nails of my disgust,

And I hurled it there from where I had taken it,

The putrid nothingness, revoltingly desolate.

Translated by Alec Ekmekji

 Song About Manure and Man

Awakened by a dream with a start,

Suddenly

I ran into another dream…

And I, a painter of wonders,

Dipped my brush

Into a huge pail

Full of gloom, flegm and  muddy refuse

And with furious strokes

I painted multicolored

The immense world of man

Set on the tripod of Nothing

as a canvas….

I painted the yearnings of man colorless,

All soaring arches I painted in the color of pain…

And I sought their dreams in vain,

To paint

In the color of silence….

The roads on which man ran,

I covered with rust and tarnish,

And there, where the loves of man were,

I punched holes with the grip of my brush,

And where the eyes were,

I glued frozen buttons with acidic paste…

And I spread ashes, dust and waste,

There, whers man’s promises were…

And from the old toolbox I took out blunt, twisted nails

And I nailed

There, where their smiles were…

Then I plastered decayed layers of rags

There, where the chests and secrets of men were ….

 And then I dug a bottomless pit

 In men’s abdomen,

And buried there the world’s last revolution,

And I shoved in there the inane fable of equality and love,

And I covered the pit with the jelled entrails

Of  all slaughtered, and still to be slaughterd liberties

 And I signed my masterpiece

 With the nail scratchings of my disgust,

 And I tossed it

 Where I had picked it up last,

-- Hideously abandoned in the rotting NOTHINGNESS…!

……………………………. Zareh Melconian

Translated by Tatul Sonentz