Զոհական։ Եղեւիններ
Երկու կապոյտ՛ ծով եւ երկինք. խարակ մը սեպ, կամրաթոյր.
Լանջքին՝ երկու եղեւիններ յամառօրէն ամրակուռ.
Թեւատարած բարկ արեւի գրգանքին տակ, տենդագի՜ն,
Իրենց շուքով, իջեր են ծով ըմպելու դողն ալիքին։
Ո՞ր անծանօթ ձեոք, կտուցէն ո՞բ մէկ թոչուն շնչահեղձ,
Անհիւրընկալ այս բարձունքին՝ գոյգ մը հունտեր վար ձգեց…
Ծուէն մը ամպ՝ խլուած սարէն, լուսնի արցունքն անապակ՝
Բացին ծիլեր, եւ շէկ շողեր տուին անոնց թեւ, հասակ։
Ո՜չ մէկ ագռաւ կը խիզախէ թառիլ անոնց կատարին,
Կը տեղայ հո՛ւր արեգակն հոն ու կատաղի՜ է քամին,
Աղկիոններ յանդուգն հագիւ կը բանան թեւ, մահախռով
Կեղերջելու թէ օրն հատած՝ կուգայ գիշերն, անդոհո՜վ։
Անոնք՝ անհաս մարդէն, գիտե՛ն մարդն իր յոյսով խաչակիր.
Կ՚անցնին շուքեր, կ՚անցնին գոյ գե՜ր ցանած մհրթ վարդ, մերթ մոխիր
Շիջումին տակ ասուպներուն կը լսեն ճիչն անձկայրեաց
Յուսահատին, ճողփիւնովն հուսկ նաւակէն վար թողլքուած։
Բայց անգիտա՜կ մահուան ճախրին, գարհուրանքէ ձերբազատ,
Կը տրոփեն անոնք անդուլ, կ՛այտնուն հոյզով լիառատ,
Կ՚առնեն ճաճանչ, կուտան զմրուխտ, ձի՜գ դէպի վեր կը մղեն
Կանթեղներ փակ՝ իրենց ծոցին գրկած սաղմեր լուսեղէն…։
Հրդեհե՜ր է, բուստի՛ կարմիր, խարակն համակ, կենսալի՜ր։
Թէ գայ ձմեո, ձիւնամրրի՜կ, աւիշն անոնց չի սառիր.
Կատաղութիւնն երր մութ ծովուն կաբկառի վեր խութերէն,
Հազիւ ցօղուած, բաշերն իրենց հպարտօրէն կը թօթուեն:
Զո՜ւր տարափներ կը յամառին րանալ հերձեր, ամբածոց
Արմատներու կարժերուն դէմ կը խորտակի թափն անոնց,
Ջե՚ն աժգունիր թէ սպառնայ որոտն ահեղ, մահացու,
Մշտադալա՜ր, խոյանքն ունին յաւերժօրէն ապրելու…։
Երանութի՜ւն զմրուխտափաո, բարձրագիսակ այս զոյգին,
Երանութի՜ւն. չըլլա՛յ , մաշա՜ծ, աւերներու սուգն հագնին
Նման մարդուն գիտակցութեամբ իր մշտապէս տաոապող՝
Չըլլա՜յ, չըլլա՜յ փակեն իրենց Օր ու Երազն ոսկեշող…:
Զոհական, «Աստուած հպարտ», 1956
No comments:
Post a Comment