Զոհական։ Իմ կամքն եղաւ
Իմ կամքն եղաւ նոճիինն այս մենակեաց
Որ հովիտի լանջակողին մոխրամած՝
Կարկաոելով յամառօրէն դէպի վեր,
Գծեց կոնն իր, ձեւեց հասակ եւ ստուեր:
Պահակ անշարժ իր հնաւանդ անդոհին
Ան սպասեց եւ կ՚սպասէ անձկագին
Որ շառայլի՜ շուքն հովիւին բացակայ,
Սրինգն որուն սօսափին մէջ դեռ կուլայ…։
Դէպի կապոյտն իր սլացքին՝ թխաթոյր
Գագաթն այրեց միջօրէի արեւն հուր,
Եւ շանթն ահեղ գիշեբ մ՚անամպ, շողշողուն,
Հարուածեց կողն երբ կը նայէր … աստղերուն։
Սեպ վայրէջքի կողերուն՝ ձի՜գ, տենդագին
Փնտոեց մերթ դող, մերթ գոլն հողի ընդերքին.
Հերձերէն սեղմ պահանգներու կիսայրեաց
Իր ջլապինդ արմատներովն իջաւ ցած,
Եւ աւիշին, ընձիւղումին ի խնդիր
Սուզեցաւ խո՜ր, մխրնեցա՜ւ լայնածիր,
Մինչեւ յատակն հողին, ու հո՛ն, քարերուն
Յեսանափայլ փեռեկտեց Սիրտն անարիւն …։
Իմ կամքն եղաւ նոճիինն այս տենդահար
Որ ցանկաց յար սլանալ վե՜ր , սուղիլ վա՜ր…։
Զոհական «Ճրագալոյց» Իսթանպուլ 1953
No comments:
Post a Comment