Vatché Demirdjian's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Vatché Demirdjian, an art teacher in Paris, France has shared these original works. APP thanks him.
Click here to hear the author reading his work.

գամանպեր 


Երեսիդ դիմակ
ձեռքիդ տոպրակ

փլասթիք ձեռնոցով
կ'իջնաս փողոց

աջ գրպանդ փաստագիր
ձախ գրպանդ անձնագիր

շուկայ-մուկայ չերթալէն
ոտքերս ժանգոտեր են

Քայլերս ծանրացած
ինձմէ ալ՝ շատ հոգնաց

թաղը դառցեր է ամայի
իսկապէս՝ սարսափելի

կամաց կամաց
վերջապէս

հասայ Քառ-ֆուռ մարքէթ
մաքարնա՞ ոչ մի փաքեդ՝

ալիւր-մալիւր՞
մի՜ երազէր

հաւկիթ եթէ գտնաս
բախտաւոր ես տղաս

պէտքարանի թուղթը ուր՞ է
ուզածիդ չափ փնտռէ

օճառը չի մոռնամ ծո՝
Գտայ՜ փառք աստուծոյ

ամա՜ն սուրճն ու շաքարը
սուրճը գտար շաքարը մոռցիր

գինին ու գամանպեր*
այնքան՜ կարեւոր էր

պակեթ* մըն ալ առի
շիտակ տուն գացի

վաչէ
12/4/20

սէն-մորիս

չի-մարիս

(գամանպեր*։ֆրանսական հոտած պանիր) (պակեթ*։Ֆրանսական համով հաց)






կէս-կէս

պատուհանս
կէս բաց կէս գոց

աչքերս
կէս քուն կէս արթուն

սիրտս
կէս սեւ կէս ճերմակ

սիկարէթս
կէս վառած կէս մարած

սուրճս
կէս տաք կէս պաղ

երկինքը
կէս արեւոտ կէս ամպոտ

ռատիօն
կէս բարձր կէս ցած

լուրերը
կէս իրաւ կէս սուտ

կատուն
կես ուրախ կես տխուր

մէկը դուռիս զանքը զարկաւ
սիրտ չունէի բանալու հարկաւ

վիրուս-միրուսի ատեն
գացող եկող չկար արդէն

երկար բարակ մտածեցի
բանամ նայիմ ո՞վ է ըսի

դուռը բանալուս պէս
կէս-կէսը* մտաւ ներս

սկիզբը չի ճանչցայ իրեն
դիմակին ետեւէն

-տունիդ արջեւէն կ'անցնէի
-բարեւ մը տամ ըսի

-օրերէ իվեր
-ձայնդ չեր ելլեր

-անցնիմ նայիմ տեսնեմ
-բանի՞ մը պէտք ունիս խնդրեմ

երբ որ բանի մը պէտքը ունենամ
քեզի անպայման լուր կուտամ

-յուսամ չի խանգարեցի քեզ
բարի եկեր ես կէս-կէս
եկուր անցնինք պարտէզ 

ծառին շուքին տակը նստանք
մէկս միւսին երկար լուր նայեցանք 

ոսկի վանդակի մէջ կորսուած
ծառին ճիւղին վրայ կախուած

վանդակին դուռը բաց էր արդէն
բայց մենք դուրս չէինք ուզեր ելլել

ժամանակը կախուած էր ճիւղէն
մենք խօսեցանք հինէն-նորէն

երկինքէն ինկած թռչուն է կէս-կէսը
երբ չորս պատի մէջն ես տունը

կարծես եկեր էր այցելելու
բանտարկեալ մը տեսնելու

երանի անոր որ կէս ընկեր մը ունի լաւ
քեզի կէս ճամբան չի ձգեր բնաւ

շուտով պիտը գայ ժամանակը
շարունակելու մեր երազանքը

վաչէ
10/5/20
սէն-մորիս
չի-բանտարկուիս

կէս-կէսը* իմ լաւագոյն արդիստ նկարիչ ընկերս է, իր անունը Լորան Նիսու է

իրեն անունը «կատակի» համար ես կէս-կէս դրած եմ, մայրը հայ եւ հայրը ֆրանսացի ըլլալուն համար

Vahe Svadjian contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Vahe Sivaciyan, Toronto, Ontario, Canada, has shared his original work. APP thanks him.

ՄԱՀԸ ու ՎԱԽԸ



Եթէ աշխարհի վրայ կայ միայն մի բան.
Որ անխախտելի իրողութիւն մըն է ան.
Մահն է անտարակոյս, օր մըն է ական
Այս աշխարհէն մեկնում մը վերջնական։

Ան նիւթ մըն է համայն մարդկութեան,
Ենթարկուած է ան միշտ անտեսութեան,
Պատճառ միշտ վախի ու անձկութեան,
Ինչպէս լացի ու կոծի եւ տխրութեան։

Արդեօք մարդ ինչո՞ւ կը վախնայ մահէն։
Ան, տարուած իր խաւարամտութենէն,
Կը տառապի, քան թէ փախչի ցաւէն,
Որով ան չ՝ուզեր բաժնուիլ աշխարհէն։

Մարդ հոգի մը ունի զատ մարմինէն։
Ինք մաս մըն է առնուած Քրիստոսէն,
Որով անմահ է, ինչո՞ւ վախնայ մահէն
Մարմինը հող կ՝ըլլայ, եկած էր ան հողէն։

Մարդն է Աստուծոյ մի արտայայտութիւնը,
Քանի Աստուած է միակ ճշմարտութիւնը։
Հետեւաբար, աշխարհ եւ մարդկութիւնը
Կը ներկայացնէ երազի մը գիտակցութիւնը։

Մահը, խորունկ քունով վերջ տալ է երազին։
Ուրիշ երազ մը երազել կարելի է անհատին,
Բայց եթէ անհատը կը ձգտի «Զարթօնք»ին,
Երազէն կ՝արթննայ, կը գիտակցի ստեղծիչին։

Վահէ Սվաճեան






ԿԵԱՆՔԸ եւ ՄԱՀԸ

Ի՞նչ է նպատակը այս կեանքին։
Ապրիլն է եւ ըլլալ է միշտ երջանիկ։
Արդեօք չկա՞յ նպատակ մը վեհագին,
Որ արժանաւորէ կեանքը աշխարհիկ։

Մարդ ստեղծուած է կարողութեամբ
Տէր ըլլալու բարձր գիտակցութեան
Եւ զարթօքին տուած արթնութեամբ
Ծառայել է Աստուածայայտնութեան։

Ահա՜ աս է այն ճշմարիտ կեանքը,
Որ ամէն մարդ յաճախ կը փնտռէ։
Ան է յաւիտենականութեան փառքը
Եւ երանութիւնը որ գերազանց է։

Իսկ մարդ իր խաւարամտութեամբ
Կը զատէ կարճ կեանք մը հաճոյքի
Վերջը պսակաւորուած մահուամբ
Որ ընթացք մըն է տառապանքի։

Ինք, որ է դարձած իր «Ես»-ին գերի
Կը հպարտանայ իր կարողութեամբ
Եւ աշխարհիկ ցանկութիւններով լի
Կը հաւաքէ ինչքեր ագահութեամբ։

Ինք ցարդ չի գիտեր եւ չէ հասկցած,
Անոնք՝ պատճառը խաւարամտութեան
Են ճանապարհը մահուան՝ իր զատած։
Որուն վախն ալ կը հակասէ երջանկութեան։

Վահէ Սվաճեան






ԿԵԱՆՔԸ

Աստուծոյ նուէրը մարդկութեան,
Որ է կորիզը մարդու Էութեան։
Այն մասնիկը Աստուածութեան,
Որ է Քրիստոս ի մէջ մարդկան։

Գիտակցութիւնն է ան ամէն մարդու,
Ան լոյսն է իրենց մարմիններու,
Ինչպէս նաեւ զգացումներու
Եւ կարողութեան տրամաբանելու։

Մարդ ինչպէս կ՝օգտագործէ
Այդ կեանքը, որ իրեն տրուած է,
Անտարակոյս այդ ալ իր նուէրն է
Որ Աստուծոյ ետ կը վերադարձնէ։

Պիտի ուզէի՞նք վատ նուէր մը տալ
Եթէ կ՝ուզենք Աստուծոյ հետ մնալ
Ու մեր տուած նուէրով արդարանալ
Երբ այս աշխարհի վրայ կայ մահանալ։

Լաւագոյն նուէրը Աստուածութեան
Կերտել է կենցաղ մը սրբութեան,
Որ ծառայէ Իր յայտնութեան,
Որ է գագաթը Աստուածպաշտութեան։

Վահէ Սվաճեան






ՄԱՀԸ

Մեր մարդկային տեսանկիւնէ,
Ամէն ծնունդ կը վերջանայ մահով։
Ուրեմն մէկը միւսին հակադիրն է.
Վախճան մը, որ կը սպասենք վախով։

Ամէն անձի ճշմարիտ էութիւնը
Իր Կեանքն է անխուսափելի,
Մահը չէ Կեանքի հակադիրը,
Կեանքն է ներկայութիւնը Քրիստոսի։

Երբ մարմինը ծերացած ու յոգնած
Չի ծառայեր Կեանքի նպատակին,
Կեանքը կը թողու մարմինը մեռած
Վերադառնալով Աստուածային ակին։

Վահէ Սվաճեան

Alan Whitehorn's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Alan Whitehorn, of Kingston Ontario, has shared this original work. APP thanks him 

Poetic Times

Living in self isolation
seems to create a self-reflective
and writing milieu.
It is the proverbial silver lining
in a very dark cloud.

                                                    Alan Whitehorn

Michael Stone's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Michael E. Stone, an emeritus professor of Armenology in Jerusalem, Israel, has shared this original work. APP thanks him.

Cedared Memory

Do ancient dryads
still live, that knew
the cedars of Lebanon
three millennia gone?

In Solomon’s kingdom
Hiram’s craftsmen helped
fashion the great beams
for his House of Cedar.

My mother had a cedar chest,
wooden, red, deep polished,
its top swung on brass hinges.

She kept the woolen blankets
folded deep in it, for cedar
stops mold, kills moths.

“it’s worth cedaring.”
they would declare,
of a poet’s pleasing work,
in ancient Rome.

ephemeral beside
ancient cedars,
our memories,
live on and on,

enshrined in flesh,
on stone and on clay,
on leather and paper,
in minds and in souls,

carry us back to before
that small seedling cedar
peeped through the topsoil.

”And you shall tell your child,”
the ancient words demand.
Be links in the chain,
write, remember, retell.

Celeste Snowber's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Celeste Snowber of Vancouver, British Columbia, Canada, has shared these original works. APP thanks her. 

Let poetry be the transport

Let poetry be the transport
to the world beneath the words
where new words are born
amidst the volcanic ash
of one’s own grief
or the sweetness of a meal
cooked and eaten with love.
A passage exists
to the hymns of your heart
in a time of limitation
15 th c. poet and priest Mkrtich Naghash
reminds us that we are all exiles
Here is wisdom known in the flesh.
Take courage from the lineage
the poetic steeped in the Armenian soul –
proverbs, odes, love songs and lullabies,
chants, folk tales, poems and laments
all a pilgrimage to what calls us
to the alphabet of yearning.
Be your own bard; migrate
to your own beautiful life
Naghash says an exile’s heart is tender
May the poet within you
waiting in the silence of dawn
carry you over to tenderness.

Bodypsalm for Uncertainty

May the plans you cancel

return you to another life

the one waiting as a patient lover

wondering when you will arrive

to the shore of your inner ocean.

In the midst of restrictions -

self-isolation and social distancing

take some ingredients for the journey

probiotics for the soul

the curiosity for small things

quince and daffodil blooming

sipping tea slowly

the free range of kindness

daily practices of breathing deep

reading poems and calling a friend

Drink in kindness and compassion

as you live in a time of not-knowing

become intimate with shadow

live creatively in dangerous times

alive to what comes

a meditation on wonder

calling you to soften

to the unknown.

Celeste Nazeli Snowber

Harvart's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Յարվարդ, (Յարութ Վարդանեան) Հալէպ, Սուրիա

Harvart (Harout Vartanian) has shared this original work. APP thanks him. 

ԱՊԱՄԵԿՈՒՍԱՑՈՒՄ ՓԱԿ ԱՉՔԵՐՈՎ

___Յատուկ օրացոյց մը կայ՝ որուն թերթիկները միայն սիրտը կը տեսնէ՝ երրորդ աչքով. երբ որ օրերը կոչուին Նոյնշաբթի՝ մեկուսացման քառասունքին։

___Անթուակիր ժամացոյց մը կայ բոլորիս մէջ. զգացական սլաք մ՚ունի որ ճգնաժամի գալուն պէս գաղտնօրէն կ՚աշխատի. հեռուի սրտին թիքթաքը լսել կու տայ։

●

Յարվարդ
18.04.2020
Քառանթին ֊ Երեւան

Veronica Pamoukaghlian Viera's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Veronica Pamoukaghlian Viera of Montivideo, Urugay, has shared her original poem. APP thanks her.


QUARANTINE DÉCIMAS


They call her the bat woman
because she roams the caves
around Yunnan, enslaves
the host of plagues inhuman
predators of lumen
Vampire beast nightflyer
shadowy silent viper
bears a deadly message
perchance a presage
we can´t yet decipher


In the saliva of bats
is the secret of survival
antibodied rival
food of civet cats
home of alar rats
the stalagmite porn
of caverns forlorn
bred a karmic hearse
its unwitting curse
threatens the unborn


Tall wine glasses glitter
empty and detached
All delights untouched
No venomous spitter
Sweet nectars taste bitter
when no glass is raised
Cursed mirror gaze
gone the otherness
This new loneliness
is a selfhood maze


And if we are spared
if we do emerge
intact from the purge
what will we have learned
from this hell we earned
With our havens stormed
will we be transformed
find brothers in fiends?
Useless quarantine
No hell makes hearts warm


Only food and shelter
no cars dresses islands
no breathtaking skylines
Urban helter skelter
No novelty sellers
No selfies at Trevi
No Likes from our bevy
No mirrors or fountains
No rivers or mountains
We didn’t need much
Only human touch

--

APP would like to thank Veronica Pamoukaghlian Vieira for her contribution. Her website is VeronicaPamoukaghlian.com

Raffi Sarkissian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Raffi Sarkissian from Toronto, Ontario, Canada has shared his original poem


Ժպտայ Բարեկամ

Մի վհատիր սիրելի բարեկամ,
ժպիտդ պահէ դէմքիդ պայծառ,
մի յանձնուիր այս դժուարութեան:
Պայմանները թէ մութ,
խաւարը սաստիկ անգութ,
ժպիտդ թող ճեղքէ դանակի պէս՝
կեանքի այս ցաւերը նենգ:

Մի վհատիր սիրելի բարեկամ,
այդ ժպիտդ որպէս զրահ՝
պահէ որպէս հոգիիդ պաշտպան,
պահէ դէմքիդ որպէս գոհար,
պահէ դէմքիդ որպէս գանձ,
որ փայլիս եւ փայլեցնես՝
յոյս եւ լոյս ձնծաղկի ի խնամք:

Մի վհատիր սիրելի բարեկամ,
թող շողայ յաւետ մահուան ալ դէմ՝
ժպիտդ, այդ ժպիտդ վսեմ,
որպէս «Առաւօտ լուսոյ» Շնորհալի
որպէս աղօթք սուրբ՝ Արեւագալի
որպէս խունկ՝ Անդաստանի,
որ ծաղկիս եւ ծաղկեցնես
այս գարնան՝ թէ իսկ թուայ ցուրտ: 

 Րաֆֆի Սարգիսեան

Թորոնթօ, Օնթարիօ, Գանատա

Րաֆֆի՝ ՀԲՀ-ը ուրախ է քու բանաստեղծութիւնդ արտատպելու այս դժուար օրերուն

Alan Semerdjian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Alan Semerdjian of New Hyde Park, NY, USA, has shared this original poem.


THE DELUGE OF HUSHED URGES

In this deluge of hushed urges, this 

leveling corridor beyond the frantic 

carnival house,

I’m starting to understand how the 

secret to poetry is not in the reading 

of it

but, rather, in the readying for it. 

Because the charge is always there, 

we need

to keep the words on hand and 

attached to us for that just moment 

of opening,

so that we may be swallowed into it 

like the rabbit does into 

snake

or the krill into whale. Let ourselves 

give in more often and we might 

feel as if

in flight, a kite-less tail, the wing of a 

plane disappearing into cloud, see all 

this

language suddenly vanish and 

the page it’s on following swiftly. 

And if that

moment of opening is 

elongated like the vibration of a 

single singing

bowl alone and free in the once 

busy city center now 

abandoned streets,

the fall into itself is the poem, and the 

only memory of what we were starts 

to fade

into immeasurable alphabets of 

invisible ink.




APP thanks Alan for his latest contribution

Tatev Chakhian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Tatev Chakhian of Poznan, Poland, contributed these two original poems in response to the 2020 Pandemic. Her personal website is www.tatevchakhian.com

ՀԱՅ ՊՈԵՏԻ ՄԵՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ՊՈԵԶԻԱՅԻ (ՑԱՆԿԱՑԱԾ) ԵՎՐՈՊԱԿԱՆ ՖԵՍՏԻՎԱԼՈՒՄ

Այն կողմերից, որոնց մասին գրում եմ,

այս կողմերում խոսում են լուրերի թողարկման ամենավերջում,

իսկ ավելի հաճախ՝ տողատակում։

Հաճախ` նկատի ունեմ քսան տարին մեկ՝

հեղափոխությունից հեղափոխություն։

Իսկ միջհեղափոխական ընդմիջումներին մեր կողմերում

գրում են բանաստեղծություններ

սարի,

քարի,

ծտի,

քարի կողքին աճած ծառին նստած ծտի մասին՝

լրագրողական լեզվով ասած՝ տեղական թեմաներով։

Այն կողմերում, որոնց մասին պատմում եմ,

այս կողմերի մասին լսում են ամեն օր՝ լուրերի թողարկման առաջաբանում։

Իհարկե, այս կողմերում էլ են գրում

սարի,

քարի,

ծտի

քարի կողքին աճած ծառին նստած ծտի մասին,

ինչն, իբրև միջազգային կարևորության հարց, երբեք չի լուսաբանվում։

—   Տաթեւ Չախեան

AN ARMENIAN POET’S LONELINESS IN (ANY) EUROPEAN POETRY FESTIVAL

The country I write about,
is the last thing covered in the news program in this country,
or, rather, is covered in news ticker alone.
By rather I mean once in twenty years:
once a revolution erupts.
And in between those revolutions,
people in my country write poems on
a mountain,
a stone,
a sparrow,
a sparrow sitting on a tree by the stone;
reporters would say, local issues, for that matter.
In the country, I am talking about,
this country is in the headlines every day.Of course, here poets also write on
a mountain,
a stone,
a sparrow,
a sparrow sitting on a tree by the stone;
which, as a matter of international scale, is never covered.

Tatev Chakhian poem was translated by Ruzan Amiraghyan. We thank them both. 

Lucine Z. Kinoian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Lucine Z. Kinoian from Hawthorne, NJ, USA, contributed this original poem in response to the 2020 epidemic.


Watching the Wind 




I had a standoff with a squirrel
Out of loneliness I walked away.
The tree branches wobble
They sway their weight in the air.

Squirrels peck and birds fly-hop
Deer make day-time appearances, too.
Grazing birds no longer stir for a pedestrian,
Having nowhere to go. But they could.

Gone are the threats.
Gone are the noises. For them.
Clouds locked above and outwards
But there is little to gaze down upon.

All is a reminder of what is wrong with the world
Or a reminder of all that is right?
What is this destroyer that has us watching for the wind
Where is it today?

The stillness in the air is all encompassing
Like the kind on a sunny, crisp spring day.
And it is a crisp spring day,
Except that it is not.

There comes a tumultuous gust, casting no heed.
Scratching through anything that stands in its way.
Flowers fall from now swaying branches.
Animals now take brace. Even a flag quivers in fear.

The low grumble penetrates, and
From every direction the air is sharp, piercing.
It is a howl remnant of yesterday's rain.
And prelude to more tomorrow?

Inescapable chills of ice as bare skin flushes red
No sooner does it hit you, that then it ends.
But the stillness has turned serrated, and it is time
To go back inside.

April 10, 2020

APP thanks Lucine for her contribution.

Araxie Tossounian's contribution to the Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Araxie Tossounian from Novi, Michigan, USA contributed these two original poems in response to the 2020 Pandemic. The first is about the pandemic and the second, death related.


Rainbow
Everyone speaks of this terrible world,
that it's crumbling before our eyes,
and while there is hurt and change is needed,
I'm afraid all the good is disguised.

Love is free all over the world,
your mind can't be locked up in chains,
and though floods may come,
on the land or in your head,
there are memories that may always remain.

Why, when we chose to speak of this place,
do we speak of tragedy, unfairness, and pain?
You see, I cannot wait for the day,
we speak of the rainbow after the rain.


Roses
Roses are red,
but not always,
and when the roses die,
there is a part of them that stays,
the part that's in your eyes,
of the vibrant glossy tone,
or the scent that's in your nose,
one you wish that you could clone,
the feeling that you felt,
when your loved one walked them in,
or the joy after you've planted,
watching it grow out of its skin,
you think that roses die,
around the fall or late September,
but nothing ever dies,
just chose to always remember,
the roses are the ones,
we wish didn't have to go,
and the ones we wish we could get back,
so our love for them could grow,
roses are so many things and with them we may part,
but every time the roses die,
they build a bush back in our heart.



APP would like to thank Araxie for her contributions.

Reminder: Our call for Poems deadline is June 1, 2020

Hello all:

We hope you are all healthy and being creative during your confinement.

A reminder that our call for poetry deadline is approaching. Please read the original post about this global endeavor.




Thank you

Lola Koundakjian

Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

The virus that causes Covid-19 is currently spreading around the world and humanity is suffering

We, at the Armenian Poetry Project, believe poetry has a unique role in these times, when the soul is drowning in news and apathy

APP would like to hear from you, budding poets, young and old, and, poetry readers

Send us your poems in response to Covid-19, or poems which help you deal with this issue, and we will publish them

This call for poems is open to our Armenian readers worldwide

APP holds the right to select or reject poems

Send to ArmenianPoetryProject[at]gmail[dot]com

 your original work, or the work by an Armenian author you admire

Subject line should be EPIDEMIC POETRY

In the body of the email: your full name, city, state, country 

Your original poem (in Armenian, French, English) 
OR, the work you selected by an Armenian poet, TYPED, with poet's name and if applicable the translation and translator's full name

Poems should NOT be excerpts and please check your spelling 

Deadline for submissions: June 1, 2020

Thank you,

Lola Koundakjian
Curator and Producer of The Armenian Poetry Project
ArmenianPoetryProject[at]gmail[dot]com