Nora Nadjarian, a Cyprus based poet and a long time participant in the Armenian Poetry Project, has been included in the illustrious list of poets on the LYRIKLINE.org's website.
Congratulations, Nora!
Click here to see Nora's work and to hear the recordings.
a lute without strings
strings without knots
knots without pegs
pegs without holes
holes without ground
ground without seed
seed without rain
rain without skies
skies without wind
wind without direction
direction without home
home without hearth
hearth without fire
fire without fuel
fuel without air
air without sun
sun without light
light without dark
dark without sound
sound without melody
melody without words
words without heart
heart without hope
hope without song
song without lute
This poem has previously appeared in Ararat.
ԵՍ, ԱՌԱՆՑ ՔԵԶԻ՝
տաւիղ եմ առա՛նց լարի
լարեր՝ առա՛նց կապի
կապեր՝ առա՛նց սեպի
սեպեր՝ առա՛նց ծակի
ծակեր՝ առա՛նց հողի
հող՝ առա՛նց հունտի
հունտ՝ առա՛նց անձրեւի
անձրեւ՝ առա՛նց երկնքի
երկինք՝ առա՛նց հովի
հով՝ առա՛նց կողմի
կողմ՝ առա՛նց տունի
տուն՝ առա՛նց թոնիրի
թոնիր՝ առա՛նց հուրի
հուր՝ առանց փայտի
փայտ՝ առա՛նց օդի
օդ՝ առա՛նց արեւի
արեւ՝ առա՛նց լոյսի
լոյս՝ առա՛նց մութի
մութ՝ առա՛նց ձայնի
ձայն՝ առա՛նց մեղեդիի
մեղեդի՝ առա՛նց բառի
բառեր՝ առա՛՛նց սրտի
սիրտ՝ առա՛նց յոյսի
յոյս։ առա՛նց երգի
երգ՝ առա՛նց տաւիղի
…..Դիանա Տէր Յովհաննէսեան
Թարգմանեց՝ Թաթուլ Սոնենց
I tell him, My father is from Haifa.
“I already know this from your hazel eyes;
your mother must’ve drank olive oil
during pregnancy,” he smiles.
“Who’s your father?” Nazareth.
“Like my city,” he says, “but no coincidence.
You and I have the same wild blueberries,
pomegranates, and black, pitless cherries
in our blood.” I misunderstand, pitiless.
I say, Father died in ’94. “I know this,”
he says, “because you never buried him;
he still lives on your tongue. When you come
to Nazareth, we’ll lay him to rest behind
the church, deep in the overgrown lilacs.”
Like empty shoes
Words
Gestures of a blindman
In the face of a mirror
The Earth trembles over
Your orphan blues, I see clearly
Through a broken glass
Outside the earth is barren
Your fingers dig the graves of young roots
Hives of honey...
Choke of nightmare sweat
Tomorrow the city stumbles
With population
And law
The thin shadow through a green visage
Of winter
The future pitched with each step
I see you oldman
Closing the dark
With invisible breath
You hidden like a treasure
Naked
Landing barefoot in the New World.
James C. Baloin
From The Ararat Papers, 1979
Գալուստ Նոր Աշխարհ
Դատարկ կօշիկներու նման
Բառեր
Կոյրի շարժուձեւեր
Հայելիի դէմ
Աշխարհ կը դողայ
Որբի քու ողբէդ, յստակ կը տեսնեմ
Կոտրած բաժակի մը մէջէն
Դուրսը հողը ամուլ է
Մատներդ կը բորեն մատաղ արմատներու շիրիմները
Մեղրի փեթակներ...
Կը խեղդուին մղձաւանջի քրտինքէն
Վաղը քաղաքը կը սայթաքի
Բնակչութեամբ
Եւ օրէնքով
Դալար դէմքին ընդմէջէն նիհար ստուերը
Ձմեռին
Ապառնին մղուած ամէն մէկ քայլին
Կը տեսնեմ քեզ ծերուկ
Անտեսանելի շունչով
Կը փակես մութը
Պահուած գանձի նման
Մերկ
Բոպիկ ոտք կը դնես Նոր Աշխարհ.
...............................................Ճէյմս Պալոյեան
1979
Թարգմանեց՝ Թաթուլ Սոնենց
Click here for the audio segment of Alec Ekmekji's Just Like That read by Lola Koundakjian.
Just like that
he found a girl,
he found a riverbank,
just like that
she lay her back
on the knowing grass,
just like that
he found her lips
he found her buttoned blouse,
just like that he married
he married someone else.
Now sometimes she sees him
at the riverbank,
looking for loose gold buttons
in the dew on the grass.
This poem has appread in BIRTHMARK, a bilingual anthology of Armenian-American poetry. Published by Open Letter, 1999.
Ճիշտ այդպէս
գտաւ աղջիկ մը,
գտաւ գետափ մը,
Ճիշտ այդպէս
աղջիկը պառկեցաւ
խոտին վրայ,
Ճիշտ այդպէս
գտաւ աղջկան շրթունքները,
գտաւ աղջկան կոճկուած շապիկը,
Ճիշտ այդպէս ամուսնացաւ,
ամուսնացաւ ուրիշի մը հետ։
Հիմա ան երբեմն կը տեսնէ զինք
գետափին,
ցրիւ ոսկէ կոճակներ փնտռելով
ցօղաթուրմ խոտին մէջ։
Translated by Vartan Matiossian
The early morning light
Shattered the flower-pot.
Blood a perfume.
I throw my arm;
The branch pulls my hand
And the tree trembles.
That is because the clouds
Are running much too fast
And the arch upon the sky
Follows my looks
And pencils out my eyebrows.
I step barefoot upon the pure dawn-marble
And enter daylight, holding
White snow at every fingertip.
The typescripts of these poems are held at UCLA's Miscellaneous Manuscripts, Collection 100, Dept. of Special Collections, Young Research Library. Many thanks to Vartan Matiossian and his SAS article published in volume 14, 2005, which mention the poems and to Artsvi Bakhchinyan for his translations.
ԱՌԱՎՈՏ
Վաղորդյան լույսը
ջարդեց ծաղկամանը:
Անուշահոտություն արյունահոսեց:
Ես պարզում եմ ձեռքս:
Ճյուղը քաշում է իմ ձեռքը,
— ծառը դողում:
Քանի որ ամպերը
շատ արագ են վազում,
— կամարը երկնքի վրա
հետ—ում է իմ հայացքներին
— գծագրում իմ հոնքերը:
Ես բոբիկ քայլում եմ մաքուր մարմարի վրայով
— մտնում ցերեկվա լույսի մեջ՝
ամեն մատիս ծայրին ճերմակ ձյուն բռնած:
Անգլերենից թարգմանեց
ԱՐԾՎԻ ԲԱԽՉԻՆՅԱՆԸ
Le pot de fleurs
Pulvérisé
Par la lumière de l’aurore
Le sang devenu parfum
J’élance un bras ;
La branche attire à elle mes mains
L’arbre frémit
C’est que les nuages courent
Beaucoup trop vite
Que l’arche du ciel
Suit mes yeux
Et souligne mes sourcils
Nu-pieds, j’avance sur le marbre
Parfait de l’aube
Et m’engage dans l’aurore
La neige vierge
Au bout des doigts
texte original de Kostan Zaryan
traduit par Sylvie Miller
The footsteps of the crystal moon
Press down upon these
Myriads of glittering insects.
An harpsichord pinches up the air
And the royal highways of the sea
Card their soft gold.
Let us take the road
for nowhere,
Where the dream rattles like a banjo
At the foot of forbidden hopes,
Where desire has woven its winter shirt
And the voiceless silver birds are singing.
This is a journey to a land
where cliffs and hills of the mind
Have missed their dates,
Where heart listens to dry rustlings
Of a nocturnal secret,
Where a ship of light
Bears the lonely mast of a lost poem
To the shade of coming days.
Let us depart. A fleet of shining stars -
Ripe grain
Moved by the breeze -
Shake out its long, golden hair
and go whither?
Raise your cup;
Let imagination
Pour in it the green wine of the sea.
Here, in the moon, your heart begins
To be
The riding mirage on a great horse of silver.
The typescripts of these poems are held at UCLA's Miscellaneous Manuscripts, Collection 100, Dept. of Special Collections, Young Research Library. Many thanks to Vartan Matiossian and his SAS article published in volume 14, 2005, which mention the poems and to Artsvi Bakhchinyan for his translations.
ԼՈՒՍՆԱԼՈՒՅՍ
Բյուրեղյա լուսնի ոտնահետքերը
ճամփա են բացում
այս փայլող միջատների բազմության միջով:
Մի կլավիկորդ սեղմում է օդը,
— ծովի արքայական մայրուղիները
սփռում են իրենց փափուկ ոսկին:
Արի բռնենք
ճամփան, որ տանում է ոչ մի տեղ,
որտեղ երազը թնդում է բանջոյի պես՝
արգելված հույսերի փեշերին,
որտեղ ցանկությունը հյուսել է իր ձմեռային հագուստը,
— որտեղ արծաթե անձայն հավքերն են երգում:
Սա ուղ—որություն է մի երկիր,
որտեղ մտքի ժայռերը — բլուրները
կորցրել են իրենց թվականները,
որտեղ սիրտն ունկնդրում է
գիշերային գաղտնիքի չոր շրշյունները,
որտեղ լույսի նավը
կրում է կորած բանաստեղծության մենավոր կայմը
դեպի գալիք օրերի ստվերը:
Արի մեկնենք: Փայլող աստղերի տորմիղը
(հասուն հասկ,
որին տարուբերում է զեփյուռը)
թափահարում է իր երկար, ոսկե մազերը
— յո՞ երթա:
Բարձրացրո՛ւ գավաթդ:
Թող եր—ակայությունը
լցնի նրա մեջ ծովի կանաչ գինին:
Այստեղ, լուսնի մեջ, քո սիրտն սկսում է
դառնալ
մի ձիավարող միրաժ՝
արծաթի հրաշալի մի նժույգ հեծած:
Անգլերենից թարգմանեց
ԱՐԾՎԻ ԲԱԽՉԻՆՅԱՆԸ
CLAIR DE LUNE
La lune avance
Cristalline
Sur ce tapis de vers luisants
Un clavecin tinte dans l’air
Et la mer
Diffuse l’or
De ses haut chemins royaux
Prenons la route de nulle part
Là où le rêve, tel un banjo,
Tremble devant les espoirs fous
Là où l’attrait s’est tissé
Sa chemise pour l’hiver
Où, les oiseaux argentés
Chantent, sans voix.
C’est un voyage vers une terre
Où les falaises et les coteaux
De la raison
Ne se rencontrent jamais
Où le cœur suit le froissement
Cassant des secrets nocturnes
Où un vaisseau de lumière,
Afin d'éclairer le destin,
Porte le mât solitaire
D’un poème qui s’est perdu
Partons – Une flotte d'étoiles lumineuses –
Grain mûr touché par la brise –
Secoue – et pour aller où? - sa longue chevelure d’or.
Lève ton verre
Laisse que l’imaginaire
Y fasse couler le vin
Vert
De la mer
Ici, ton cœur,
Avec la lune,
Devient un songe sur le dos
D’un grand cheval argenté.
texte original de Kostan Zaryan
traduit par Sylvie Miller
(I)
It is because autumn
gently elbowed up the sky
that the air has lit the hives of its bees,
and that the leaf falls,
rocked by death to the sound of the moon.
Somewhere the sea murmure among trees.
Soul seeks for itself
in this rumbling, golden coffin.
Soul tells to itself
a definite, red secret of bloom.
Where shall I lay my head?
The hour has burst its sheeps’ eyes;
darkness rustles;
the star mirrors itself in the Infinite.
Exile holds my hands.
My heart wounds me: my heart wounds me, along the shore,
and night, drop by drop,
pours out a chant of presentiment -
drop by drop;
pours,
as into the hollow palm of a beggar
the new-minted coins of an awkward angel.
And yet,
because autumn
gently elbowed up the sky -
the inebriate soul lifts up its secret,
definite and red as a desire
smoking as its roots,
while my head bends its fever
towards you,
touched and entangled by my love.
(II)
I came alone to open your door
and there, on the sofa
where still yesterday your fever
was burning upon my lips,
I bent my head near your presence,
immaterial and sweet.
Thus, my brow penetrates eternity.
Around a brown flower, oh, best beloved,
the silence closes its lips and gets inebriated;
the gleaming sheaves in oblique forms
like candles standing at a shrine.
Everything is spiral:
tomorrow's dawn heaps up in its throat the song,
so that sky may whisper its blue,
so that soul,
on the trapeze of a miraculous circus,
may rock with movement of its swelling ardour.
When in a moment I will go away,
your trembling shade will come to prowl
around my passing
and the silence will keep a white message.
Closed blinds, open souls;
in this incandescent hour,
my heart falls to the bottom of its mystery;
my steps totter
and the key trembles in my hand,
like a burning coal.
When, in a moment, I will go away,
your panting shade will slowly take the key
in order that the sky murmur its blue
and my hands remain warm and pure.
The typescripts of these poems are held at UCLA's Miscellaneous Manuscripts, Collection 100, Dept. of Special Collections, Young Research Library. Many thanks to Vartan Matiossian and his SAS article published in volume 14, 2005, which mention the poems and to Artsvi Bakhchinyan for his translations.
ԿՈՍՏԱՆ ԶԱՐՅԱՆ
ՍԵՐԸ ՎԵՆԵՏԻԿՈՒՄ
Ա.
Քանի որ աշունը
մեղմորեն ճամփա է բացել երկնքում,
օդը լուսավորել է մեղվափեթակները
— տեր—ը ցած է ընկնում`
օրորվելով մահվան կողմից լուսնի հնչյունին:
Ինչ-որ տեղ ծովը մրմնջում է ծառերի մեջ:
Հոգին իրեն է փնտրում
այս դղրդացող ոսկե դագաղի մեջ:
Հոգին իրեն պատմում է
ծաղկումի որոշակի, կարմիր գաղտնիքը:
Ես ո՞ւր դնեմ գլուխս:
Ժամը պայթեցրել է իր ոչխարի աչքերը:
Մթությունը սոսափում է,
աստղն արտացոլվում է Անհունի մեջ:
Աքսորը բռնում է ձեռքերս:
Սիրտս խոցում է ինձ, սիրտս խոցում է ինձ ծովեզերքով մեկ,
— գիշերը՝ կաթիլ առ կաթիլ
դուրս է թափում նախազգացումի երգը
կաթիլ առ կաթիլ,
դուրս է թափում,
ինչպես անճարակ հրեշտակի ձեռքից նոր հատված դրամներն են
ընկնում մուրացկանի դատարկ ափի մեջ:
Եվ տակավին,
քանի որ աշունը
մեղմորեն ճամփա է բացել երկնքում,
արբեցած հոգին բարձրացնում է իր գաղտնիքը,
որոշակի — կարմիր՝ որպես մի ցանկություն,
ծխալով, ինչպես իր արմատները,
մինչ իմ գլուխը հակում է իր տենդը
դեպի քեզ՝
զգացված — շփոթված իմ սիրուց…
Բ.
Ես եկա միայնակ՝ բացելու քո դուռը,
— այնտեղ, բազմոցի վրա,
ուր դեռ երեկ քո տենդը
վառվում էր շուրթերիս վրա,
ես գլուխս հակեցի հանդեպ քո ներկայության՝
աննյութեղեն — քաղցր:
Եվ արդ, ճակատս թափանցեց
հավերժության մեջ:
Սրճագույն ծաղկի շուրջը, ահ, ամենասիրելիդ իմ,
լռությունը փակում է իր շուրթերն ու արբենում,
փայլփլուն խրձեր՝ իրենց գաղտնի ձ—երի մեջ,
որ նման են մոմերի՝ շիրիմին դրված:
Ամեն ինչ գալարուն է.
վաղվա ար—ածագը կուտակում է երգն իր կոկորդի մեջ,
որպեսզի երկինքը կարողանա շշնջալ իր կապույտը,
որպեսզի հոգին,
կախարդական կրկեսի մարզաձողի վրա
կարողանա շարժումով ճոճել իր աճող եռանդը:
Երբ մի րոպեով ես կգնամ հեռու,
քո դողացող ստվերը կգա կսողոսկի
իմ հետքի շուրջը
— լռությունը կպահի մի ճերմակ ուղերձ:
Փակված փեղկեր, բաց հոգիներ,
այս բոցե ժամի մեջ,
սիրտս ընկնում է հատակն իր իսկ խորհրդի,
քայլերս երերում են
— բանալին դողդողում է ձեռքիս մեջ
այրվող ածուխի նման:
Երբ, մի րոպեով ես կգնամ հեռու,
քո հ—ացող ստվերը դանդաղ կվերցնի բանալին,
ընդունված կարգով, որպեսզի երկինքը մրմնջա իր կապույտը
— ձեռքերս մնան տաք — մաքուր:
Անգլերենից թարգմանեց
ԱՐԾՎԻ ԲԱԽՉԻՆՅԱՆԸ
Kostan Zaryan : AMOUR A VENISE
Parce que l’épaule de l’automne
A découvert un peu de ciel
L’air a enflammé ses ruches
Pleines d’abeilles
Et la feuille tombe en son trépas
Balancée dans un bruit de lune
Quelque part la mer chuchote
Dans les arbres
L’âme
Se cherche
En ce cercueil d’or frissonnant,
L’âme
Se confie une évidence:
Le secret rouge des floraisons
Où aller poser ma tête ?
L’heure a son regard d’agneau
L’ombre frémit
L’astre
Se double à l’ infini
L’exil m’ayant pris par les mains
Mon cœur m’entraîne
Sur la berge
Et la nuit verse
Goutte à goutte un chant devin - en goutte à goutte ;
Verse
Comme dans la main
Démesurée d’un mendiant
Les monnaies fraîchement frappées
De quelqu’ange maladroit
Et cependant
Parce que l’automne
A découvert un peu de ciel
L’âme soulève
Enivrée,
L’évidence rouge de son secret :
Désir brûlant,
Déraciné
Cependant qu’enfiévrée, ma tête
Emue et envahie d'amour,
Penche vers toi
Seul
je suis venu chez toi
Et sur ce lit où hier
Déjà
Ta fièvre consumait mes lèvres
Je me suis plié vers toi
Présence douce
Impondérable
Ainsi
Sur une corolle brune, O ma précieuse bien aimée,
J’entre dans l’éternité
Muettes, les lèvres du silence
Qui s’enivre
Obliques
Les gerbes de lumières
Cierges dressées d'un sanctuaire.
Tout est spirale
L'aube déjà
A composé en son gosier
Le chant pour que demain le ciel
Souffle son bleu.
Pour que lancée sur le trapèze
D'un cirque miraculeux
L'âme amplifie son ardeur
Quand
Tout à l'heure, je m'en irai
Ton ombre viendra frissonnante
Sur mes traces
Le silence
Un message blanc
Volets clos, âmes aimables
En cette heure incandescente
Mon cœur pénètre son mystère
Mon pas titube et la clef tremble
Tison ardent dans ma main
Quand
Tout à l'heure je m'en irai
Ton ombre viendra essoufflée
Prendre la clef de mes mains
Pour que le ciel souffle son bleu
Et que mes mains demeurent chaudes
Et pures
texte original de Kostan Zaryan
traduit par Sylvie Miller
seeds scattered in the wind
here and there who are you
where’s armenia –ian –ian
my boyfriend doesn’t understand
he knows nothing about seeds
blown into the future
just hold me i tell him
hold me tight because parts of me
are here and parts of me flying in the sky
where will i land and grow
will i ever return to yerevan –van –van
i just don’t know who i am
you are a flower he says
waiting to be born
Nora Nadjarian
Սփիւռք
Սերմեր սփռուած են օդին մէջ
Այստեղ ու այնտեղ. ով՞ ես դուն.
Ուր՞ է Հայաստանը – եան, – եան :
Ընկերս չ'ըմբռներ այս միտքը
Ան չի գիտեր սփռուած սերմերու մասին,
Որոնք պիտի ծաղկին ապագային:
Ես պիտի բացատրեմ իրեն.
Զիս ուժեղ բռնէ, որովհետեւ իմ հատորներս
Մասամբ կը թոչկոտին երկինքին մէջ:
Ուր՞ պիտի իյնամ ու մեծնամ
Արդեօք պիտի վերադառնամ՞ Երեւան – վան – վան.
Չեմ գիտեր, թէ ով՞ եմ ես:
Դուն ծաղիկ մըն ես, կ' ըսէ ան,
Որ կը սպասես վերածնունդի:
Նորա Նաճարեան
(Թարգմանիչ - Մակի Էսկիճեան)
stand on the bridge
and listen to the silence of our ancestors
in the marrow of your bones
sing sing and wake up the stones
the souls of the dead the river the skies
sing to those red and orange birds in our language
sing those bittersweet words and proud refrains
to show them you remember who you are
stand on the bridge
and listen to the silence of our ancestors
in the marrow of your bones
remember who you are
as you sing to the river Kasakh
when you return
Nora Nadjarian
Երբ Աշտարակ վերադառնաս
Կանգնէ՛ կամուրջին վրայ
Եւ քու ոսկորներուդ ծուծերուն ընդմէջէն
Ունկնդրէ՛ մեր պապերուն լռութիւնը:
Երգէ՛, երգէ՛ և արթնցուր՛ քարերը,
Նահատակներուն հոգիները, գետն ու երկինքը.
Մեր լեզուով երգէ՛ այդ կարմիր և նարնջագոյն թռչուններուն.
Երգէ՛ այդ դառնանուշ բառերով և հպարտալի կրկներգով,
Փաստելով, թէ կը յիշես ով ըլլալդ:
Կանգնէ՛ կամուրջին վրայ
Եւ ունկնդրէ՛ մեր պապերուն անդորրը
Քու ոսկորներուդ ծուծին ընդմէջէն:
Երբ վերադառձիդ երգես Քասախ գետին,
Յիշէ՛, թէ ով ես դուն:
Նորա Նաճարեան
(Թարգմանիչ - Մակի Էսկիճեան)
APP and its producer, Lola Koundakjian, retain the right to accept or reject any poetry submission(s) based on the criteria provided by the project description.
Send your comments to armenianpoetryproject[at]gmail[dot]comFollow us on Twitter: @armenianpoetry
Click here for our 15th anniversary clip on youtube.com
