Նիկողոս Սարաֆեան։Յառաջաբան

Եկեր եմ ծով՝ կարօտով, եւ կապոյտ ծով է անհուն,
նաւահանգիստ, պերճ քաղաք, ամառ, եւ գիւղ է խաղաղ.
առաւօտուն, ճիչ, խայտանք՝ ծիծառներու, աքաղաղ,
եւ տեսիլ է հայրենի՝ հոս, լուսացման այս պահուն։

Ափ է օտար, անծանօթ, ծանօթ՝ սակայն, ծանօթ ծով,
Միջերկրական, Արեւելք՝ Արեւմուտքին մէջ, երկիր…
Եւ մանկութեան աշխարհիս նման ժայռեր են կարմիր,
այդ աշխարհիս ջուրերուն նման ծովն է իր կոծով։

Նման փայլող բլուրներ եւ նոճիներ, լուսաբաց՝
նարնջագոյն ու կարմիր … Յարութիւն է անցեալի,
մինչ ուղեւոր մեծութիւն ծովն է, հզօր, կը փայլի,
իր յուշերով դարաւոր, կ՛առաջանայ լայնաբաց։

Հոս՝ հեռացածն է ներկայ եւ գալիքն է միասին,
հին, նոր խինդեր միասին։ Այստեղ տեսածս է նման՝
մանկութեան մէջ տեսածիս, մաքուր, խաղաղ, անսահման,
եւ նման է ապագայ աշխարհի մեր երազին։

Ճամբուս վրայ՝ թափառման՝ երկիր այս ծովն է եւ հուն,
եւ ուղեւոր մարդկութեան, եւ քայլերու գերբնային
ձայն է, եւ մերթ քայլերուս ձայնն է… Տարուած կը նայիմ,
տարուած եւ լի,  լայնաբաց՝ լուսաբացի այս պահուն։

***

Բայց լռութեան մէջ, ահա, վրդովիչ կոծն է ծովին,
ձայնն է կտրած ծովերուս։ Օ՜ ի՜նչ ժլատ ճակտի գիր,
մեծութիւններ մարդկային ցանկալ սակայն տարագիր
շրջիլ, ոչ մէկ մեծութեան կրնալ կապուիլ սրտովին։

Քաղցրութիւններ հեռացած կը յիշեմ, զիս կը յուզեն,
եւ հեռացած կը զգամ զիս։ Ջուրեր կանաչ, գերբնային
ձեռքերու պէս կու տան լոյս։ Խորէն ժայռեր կը նային։
Վերացման պահ է, բայց զուրկ եւ կուշտ կը զգամ զիս լոյսէն։

Եւ հեռանալ կ՛ուզեմ դեռ, թէեւ տեսիլ է վսեմ,
ու կրակներ են նորէն, մինչ ծնունդ է խաւարին
խորէն, հուրեր՝ հրաշէկ մետաղներու… կը վառին
անցեալ յոյսեր։ Միշտ՝ ծովին առջեւ, լոյսին կը սպասեմ…

Եւ ալիքներ են կրկին՝ այս սպասման մէջ լռին…


«Միջերկրական», Պէյրութ, 1971

Tatul Sonentz: Then And Now…

We were there

and our here and now

was always there

mocking tomorrow

bedecked with desire

festooned with time

to spare …

 

We  were there

even when time was rare

to be where our love

could face the morrow

with youthful stare

and never blink

or despair

 

even when

our here and now

decked out with care

was still there…

alas unaware

that you and I were

no longer a pair

 

………………Tatul Sonentz

2014

 

Leonardo Alishan: Untitled

I could not look
my victim
in the eyes
though he was dead

I shaved

without once
looking
my victim
in the eyes.




This poem has appeared in RAFT, A Journal of Poetry and Criticism, Volume 4, 1990.

Peter Balakian: In the Caucasus

Into a basalt cavern

I wandered, where the moon 

slid like a water snake

in white skin 

through the gullies

to the blonde and furry wheat.

A grubby man,

I dug toward the damp smell 

of a water channel–

a nation's basement,

a root cellar,

and found a shard 

of khachkar

its intricate lacework 

a whole system of streams 

wound into stone–

grapes and pomegranates 

pomegranates and grapes

pulpy in my hands.

Palmettos leaves fanned

my palms; a rising moon 

in the moss-grown stone 

mirrored the light

where the winged griffins --

those talismen of blood

flew into the arms of the cross.

Down a gulley,

like a volute,

I found a way 

to the dry clay 

of a border between two worlds --

Pegasus flew out

of the tufa walls

into the white shroud of Ararat

and the ringing bells 

slid into the scree.

Raft, Volume 4, 1990.

ՍԱՐԳԻՍ ԿԻՐԱԿՈՍԵԱՆ: ԵՐԲ ԱՐԵՒՆԵՐ ԿԸ ԼԵՐԴԱՆԱՆ...ԿԸ ՏԻՐԷ ԿԱՄՔԸ ՄԱՀՈՒԱՆ

Ա
Ամէն անգամ երբ կը փորձեմ
դուրս գալ վայրէն այս մահաստուեր
անաչք դէմքեր կ՚երկարին տեսադաշտիս դէմ կրկին
եւ ոսկորներն ալ երկինքի կմախքներուն
աչքերուս մէջ փուլ կու գան

Մահուան ընծայ ուղիներն ու սեւ աստղը օրերուդ
– հաղորդակցութեան օ՜ գիծեր տարտամ –
սուր ճիչի մը պէս կ՚ընդհատուին յանկարծ
եւ ես կը դառնամ մեռած օրերու
եւ տառապանքի շիրիմ չարակամ
քու չգոյութեան վախէս զզուելի

Բ
Ինչո՞ւ բոցը կը լափէ պայծառ դէմքըդ ամէն օր
երμոր հեռու եմ քեզմէ ու քու կանչէդ ալ μոսոր
երμոր հեռու եմ նոյնիսկ անօթեւան իմ սրտէս
եւ մանկութեան տաղերուն քաղցր արեւէն սիրակէզ
Ո՞ւր պիտի տանի ճանապարհն այս զիս
խաւարներ սուլող բորենիներուն ու գայլերուն հետ
խօսքն ընդհատող բրտութեան կրկէսէն զատ
ո՞ւր պիտի տանի նենգ μաւիղն այս զիս
ուր վարագոյրը մեծ ողբերգութեան
արդ կ՚իջնէ հանդարտ
լոյծ ու անտարբեր

Գ
Մէն մի տառի եւ բառի միջեւ
մէն մի խօսքի եւ արձագանգի միջեւ
մելանը որ արիւնն է գիրին եւ հոգին լոյսին
մելանը որ եղբայրն է հողին եւ տենդը տեսիլին
գիշեր-գիշեր օ՜ կ՛երկարէ անաղարտ խօսքը մութին
որ յուշերու ջուրերուն մէջ կեանք լողացող շողերով
վեր կարկառեմ ժամանակը շարժումին
Բայց արեւները տակաւին կը լերդանան քարերուն
մողէզները կը դառնան դեսպանները շիրիմներուն
պահը կը կքի լռութեան ծաղկեպսակներուն
ձայները քար՝ քար կը կտրին օդին մէջ
նոճին կը յայտարարէ ժամը հանդիպման
եւ կը տիրէ կամքը մահուան

Դ
Ինչպէս շրջանները կը հեռանան իրարմէ
այնպէս ալ կը տարանջատուին մարմինները մեր
կը տարակուսին ցերեկ ու գիշեր
կը տարագրուին արեւ ու μեւեռ
կը դառնան անյայտը խուզարկող աստղանաւեր
եւ իբր թէ կեանք կ՚ապրին մահիճներուն խաւարի

Ինչպէս սիրածառը կ՚արտասուէ
կարօտի կանչեր ու հրաժեշտի ողբեր՝
իր ծաղիկներուն ու աշնանային միրգերուն համար
այնպէս ալ կորուստները կը խտանան մանուկին դէմքին
որ գարունէն իսկ առաջ փնտռեց միայն տաք ափեր
սայթաքեցաւ օրերու ծործորներուն մէջ մթաստուեր
եւ մնաց թափուր
եւ մնաց անտէր

Տէր իմ μարեգութ եւ ամենազօր
խօսքն իմ մեղաւոր դուն անշարժ պահեա՛
որովհետեւ ո՛չ զօրութիւնը կամաւոր աստղերուն
եւ ոչ ալ միգանոյշներն ու սատանաները վերին
կրնան մանուկին սուգը վերածել երկնային ովասիսի
իսկ հօր հոգիին հրդեհը՝ ազգային քայլերգի

Ե
Ըսի ես քեզի
– դեռ կանուխ է հայր
ըսի ես քեզի
– դեռ շատ կանուխ է այս կատակին ծանր
ըսի տակաւին
– ինչո՞ւ շտապել ու մեկնիլ անդարձ
երμ դեռ նոյնիսկ չես քաղած պտուղները ծառերուդ՝
աւելի հասուն սիրոյ արեգակէն
աւելի շքեղ անմահական խնձորէն
եւ աշխարհներու ուժը ամբարող մրջիւնին սրտէն

Ինչե՜ր չըսի ես քեզի
բայց դուն արիւն իմ չարքաշ
քեզի վայել հպարտութեամμ մեկնեցար այս աշխարհէն
դառնալու սպարապետը քեզմէ գերիվեր ուժերու
կտակելով մեզի բոցը պայքարին
եւ յայսմաւուրքը մերժումին

Հիմա կ՚անցնիմ փողոցներէն ամայի
եւ քայլերուս յանդիման հպարտ երթըդ կը փնտռեմ
ապշանքիդ հետ կը մեծնամ հանելուկներն որդիիս
կը μարμառիմ քու հունչով եւ ծիծաղով անսահման
եւ կը փորձեմ աւարտել անհոգ պատկերդ անթերի
μայց դուն հայր իմ միշտ μարի՝ արեւէն իսկ աւելի
ըսէ ինչո՛ւ խոյս կու տաս օրերէն ու լոյսէն
եւ կը դառնաս մթին փոս
եւ լռութեան սեւ ակօս
զարմանքին մէջ թոռնիկիդ
եւ ապշահար իմ սրտիս

Զ
Վերադարձար դուն հայր իմ
երμ վերադարձն ալ միայն տառապանքի սեւ վարդ էր
որ գիծերու մէջ մթին հազար յուշեր կը μարդէր
հազար վիշտեր կը թարթէր
եւ այլ երμեք չէր լռեր

Վերադարձար պատկեր իմ
թախիծներու թափանցիկ շողերուն հետ ու սուգին
երμ ափերուս տակաւին μիւր ուղիներ կ՚երկարին
եւ կ՚երկարեն անաւարտ ուղիները խաւարին
մինչ ճամբուս վրայ՝ կարօտի կանչեր
մինչ ճամբուս վրայ՝ կարօտի ճիչեր
կը կողոպտեն արիւնն իմ եւ բառերը քու վերջին
ինչպէս փոթորիկները՝ կալերը սրտին
տաղերը յոյսին
եւ խօսքը լոյսին

Է
Ո՜վ մտերմութիւնը վարդին
եւ ճենճերումը թաց հողին
μոլորը անմեղ են վարդին արիւնէն
որ գարունը չμացուած խաղաղ–խաղաղ զենեցին
Ծիծեռնակները նոյնիսկ հիմա այդպէս կը կարծեն
μայց կը մոռնան որ արիւնըդ զենեցին
մինչեւ անեզրը մահուան անջրպետին
ուր ճակտի գիրըդ μաժանման կանգառ է պարզապէս
կամ հանդիպման ստապատիր խոստում կարծես

Ո՜վ բարեկամութիւնը վարդին
եւ խաչելութիւնը արեգակին
դուն օդն ես նամակներուն եւ դողը համμոյրներուն
որոնք անդադար կը դառնան իրենց հարսանիքներուն
եւ քար առ քար կը փշրուին վաղվաղակի
ողμերգութեանց սալին վրայ մեր կեանքի

Ը
Փոշին եմ նստած շիրիմիդ վրայ
եւ լռութիւնն եմ քարին այլայլած
ուր իմ մահաշուք դէմքիս գիծերէն արիւն կը տեղայ
կեանքըս կողոպտած դամբանիդ վրայ

Փոշին եմ նստած փոշիին վրայ
որ իր շարժումէն սաստիկ կը սոսկայ
սաստիկ կը սոսկայ

Թ
Հայրըս ծառ էր մշտադալար
հեքիաթ մը տաք ու անμարμառ
որուն այμուμենը պատուիրանն էր չարքաշութեան
իսկ քերականը՝ կողմնացոյցը համեստութեան
Բարեկամն էր ան ծառին ու ամպին
մտերիմն էր ան կապոյտ թռչունին
հարազատն էր ան զուարթ մանուկին
հոգեղμայրն էր ան սէր արեգակին
եւ տրիբունը՝ հայոց աշխարհին
Բայց մեկնեցաւ
ճիշդ հեքիաթի պարիկին պէս
եւ մենք դատապարտուեցանք անաւարտ գաղթէ մը
դէպի նոր գաղթի մը
որ չունէր սկիզμ
եւ չունի վախճան

Ժ
Երկիրներու մէջ
ուր սպասումը սառցալեռն է մխիթարանքին
ուր մխիթարանքը կրկներեւոյթն է ժամանակին
ուր ժամանակը վախճանագիծն է անհեթեթին
ուր անհեթեթը վեջին խօսքն է ճակատագրին
ուր ճակատագիրը լուսապատճէնն է մեծ խաμկանքին
եւ ուր չենք կրնար զանազանել արեւը լուսինէն
եղայ տխրադալուկ լուսինը ողμերգութեան
լուսնին վրայ հանգչեցաւ խաւարումը մահին
իսկ դէմքիս՝ եղերերգը չգոյութեան
որ հեռաւոր երկինքներէ դաւաճան
տխուր–տխուր հօրս դէմքը աւերեց
եւ կ՚աւերէ ու կ՚արիւնէ տակաւին

Հալէպ, 27 Մարտ 1990

Tatul Sonentz: SOUNDS

The sound

of disturbed silence

heard before you arrive

is my soaring heartbeat

and squeaky shadows

in fast retreat…

 

The beat

Of a racing heart

you hear as light sweeps

the room when you  are here

Is my very own answering

The rising rhythm of

Your own…

 

The moan

of silent solitude

after your departure

is my very own which

I alone can hear

when you are

gone…

 

……….. Tatul Sonentz

2014

SERKAN ENGIN: ALL NOTES OF THE WORLD SYMPHONY

I am a red Laz boat cruising

on the mountains of Kurdistan

where my Kurd and Turk brothers are burning  

by falling on the ground syllable by syllable

None of the requiems is able to express

the pain of the stone-throwing Kurdish children

raped in the hell prisons of Fascist-Kemalism

I picked up Armenian roses from my dreams

against racism in Turkey

Impish sparrows of my hope

are warbling Lazish

on the shoulder of the life

I am kissing in Greek

the wet sentences of the night

in the moonlight

I am hugging the spring in Zazaki

from the most petted place of its waist

We were burned a million times at Auschwitz

where conscience was dead

Our dreams were bayoneted

72,000 times in Dersim

with disgusting smile of savageness

We were toys for torture plays in Iraq

with American style “freedom” 

We were Alevi people shot street by street

from the heart of the civilization

in the cities of Maras and Corum

We were 353,000 Pontian Greeks massacred

by racist desires of bloody epaulets

Western “civilization” ignored

the slaughtered flowers

on our collars in Srebrenitsa

Our Armenian lullabies

were annihilated 1,500,000 times

in the bosom of Ararat

They broke the arms of our freedom

with stones in Palestine

They chopped our childish enthusiasm

with machetes in Rwanda

While profit pyramids of

pharaoh arms industry companies

are raising mephistophelian

on dollar basis

While the chairs and epaulets

of glutton selfishness

are growing fat

I refuse to add even one more letter

at the tail of warmongering sentences

Because I love all notes

of the world symphony

SERKAN ENGIN

July 2014

Աշխարհի սիմֆոնիայի բոլոր նոթերը

Ես ճամփորդող մի կարմիր լազ նավակ

Լեռների վրա Քուրդիստանի ,

Ուր այրվում են քուրդ և թուրք եղբայրներն իմ`

Ընկնելով  գետնին հատված առ հատված,

Եղերերգն անգամ  ի զորու չէ արտահայտել

Ցավը  քար նետող քուրդ երեխաների`         

Բռնաբարված դժոխք բանտերում ֆաշիստ-քեմալական:

Իմ անուրջներից վարդեր քաղեցի հայկական

Ընդդեմ Թուրքիայում տիրող ռասսիզմի.

Չարաճճի ճնճղուկներն իմ հույսի

Կյանքի ուսին

Դայլայլում են լազերեն,

Ես համբուրում եմ հունարեն

Գիշերվա  խոնավ նախադասությունները

Լուսնի լույսի տակ,

Ես գրկում եմ գարունը զազաերեն

Նրա իրանի ամենաքնքուշ մասից:

Մենք այրվել ենք միլլիոն անգամ են Օսվենցիմում

Որտեղ մեռել էր խղճը,

Մեր երազները գամվել են

72.000 անգամ Դերսիմում

Զզվելի ժպիտով վայրենության…

Մենք խորշտանգումների խաղալիքներ ենք եղել Իրաքում`

Ամերիկյան ոճի «ազատությամբ»,

Մենք ալևի ժողովուրդ ենք եղել` գնդակոծված փողոց առ փողոց

Քաղաքակրթության  սրտից

Քաղաքներում Մարաշ և Չորում,

Մենք  353.000  հույներ էինք Պոնտոսի` կոտորված

Արյունալի որսից ռասիստական ​​ցանկությունների:

Արևմտյան «քաղաքակրթությունն» անտեսեց

Մեռած  ծաղիկները

Մեր օձիքներին Սերեբրենիցայում,

Մեր հայ օրորոցայինները

Լռեցվեցին 1.500.000 անգամ

Արարատի լանջերին:

Նրանք կոտրեցին թևերը մեր ազատության

Պաղեստինում … քարով,

Նրանք թրածեցին մեր երեխայական ոգևորությունը

Ռուանդայում … յաթաղանով:

Մինչ  շահույթը բուրգերի

Փարավոնի զենքարտադրական ընկերությունների

Աճում  է  դոլարի հիմքի վրա

Մեֆիստոֆելեսյան ռիթմով,

Մինչ աթոռներն ու ուսադիրները

Որկրամոլ եսասիրության

Գիրանում են

Ես հրաժարվում եմ ավելացնել ևս մեկ տառ

Ռազմատենչ նախադասությունների վերջում,

Որովհետև ես սիրում եմ բոլոր նոթերն

Աշխարհի սիմֆոնիայի:

Սերքան Էնգին

Հուլիս 2014

/Թարգմանեց` Մարինե Ս. Մանուկյան/

Marjorie Deiter Keyishian: About Hunger

About hunger, about desire,
what we whimper for
in the bleak reaches of night.

At dawn, before want begins,
there is thin light belonging to birds
who eat their weight in seed, in berry,
hour after lustful hour.

Tables groan under the weight
of root, leaf, and meat.
Market, stand, and oven are
quite full. And still, we want.



From Slow Runner, Finishing Line Press, 2007.

Nora Nadjarian: Separation

The time came when they longed to return.

My father walked circles in the living room,

my mother packed and unpacked her hands.

We will leave when the rain stops, they said.

The rain in this country is so unkind.

The time came when they could no longer return.

My father sat in his remote corner of silence,

my mother leant into lamplight and threaded sighs.

We will leave when the rain stops, she said,

hummed intricate tunes, sewed invisible tears.

~ Nora Nadjarian

Michael Minassian: EYES ON FIRE

With what burning eyes

do I see the past

the black ash

that eats the edges

of the photographs,

the white ash

that covers my eyelids?

With what burning throat

do I recite the names

no one alive remembers,

names I have reduced to titles,

events, and relationships:

great-grandmother,

brother who drowned in Lake Van,

grandfather’s first wife and son?

with what burning ears

do I hear the wind

traveling from the past;

the sound reaching my brain

with a series of sharp

cracks and scratches,

like old 78 rpm recordings;

the labels written in English

and Armenian –

one language bleeding

into the other,

as the record begins to spin

and I hear the music:

                        duduk, oud, my own voice?

Michael Minassian lives in South Florida. His poems have appeared recently in such journals as Aurorean, Iodine Poetry Journal, Poet Lore, Main Street Rag, and The Meadow. He is also the writer/producer of the podcast series  Eye On Literature available on iTunes. A chapbook of his poems entitled The Arboriculturist was published in 2010 by Amsterdam Press.

ՆԻԿՈՂՈՍ ՍԱՐԱՖԵԱՆ: ԱՊՐԻ

Խա՛նդ տանք, պատրա՜նք տանք ազգին` որ ապրի,

Այս յուսաբեկիչ պատրանքներն ի վեր,
Ապրի: Մենք խորհինք այդ տուրքին բարի,
Ատո՛ր միմիայն, մնացեալն է ըստուեր:

Մոռնանք մեր միտքերն` որ կը յուզեն մեզ.
Լըքե՛նք հոգեկան բաւիղները բարդ,
Ըլլանք պարզ` մեր պարզ ժողովուրդին պէս,
Եւ ո՛չ թէ լարի վրայ ճախրող գերմարդ:

Կ՛անցնի՜նք օր մը մենք,- կ՛ապրի ազգը մեր:
Գոյութիւնն իր` միակ իմաստն է կեանքին:
Ըլլանք գոյութեան բեղմնաւոր սերմեր:

Կը հիննան, կ՛անցնի՜ն մեր մտքերն անգին,
Հաւատքնե՛րը մեր… Տանք տուրքը բարի,
Խա՛նդ տանք, պատրա՜նք տանք ազգին` որ ապրի:

Վահագն Դավթյան: Սիրտս

Մի նուրբ ձնծաղիկ հողից նոր ելած`
Արցունքի մի շիթ թերթերի մեջ թաց,
Մի ծիծեռնակի սրաթև սլացք,
Ինչ-որ աղջկա քնքուշ մի հայացք,

Արևի մի շող բեկբեկուն ու տաք,
Ու թրթռում ես, սի՛րտ իմ, կրծքիս տակ…
Ի՞նչ ես դու հիշում,չգիտեմ բայց ես
Շնորհապարտ եմ. սիրտ իմ, քեզ այնպես,
Որ դու կարող ես այդպես թրթռալ
Եվ որ խենթացած կարող ես դու լալ,
Մի նուրբ ձնծաղկից, մի բեկոր հուշից,
Դաշտերին իջած կապույտ մշուշից,
Գարնան հալոցքից, հավքի սլացքից,
Ինչ-որ աղջկա քնքուշ հայացքից:

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ: [Ասում են հին վերքն...]

Ասում են հին վերքն հաճախ է ցավում,
Երբ եղանակը ամպոտ է ու վատ...
Բայց գարունն այսօր այնքան արևում,
Փռում է լույսի հրճվանքն անարատ:

Ծիծառներն այնպես հարբա՜ծ են թևում,
Այնպե՜ս է շիկնել ծաղկած դեղձենին,
Ու ես չգիտեմ ինչո՞ւ է նվում
Սիրտն իմ, որի մեջ բեկոր կա մի հին:

...Ե՞րբ է գարունն այս դառնալու ամառ,
Որ խաղաղ զարկի սիրտն իմ խենթացած,
Վա՜տ եղանակ է սա սրտի համար,
Որ հին բեկոր կա սիրուց մնացած:

THEY SAY THE OLD WOUND…

 

They say the old wound very often aches

When the weather is cloudy and inclement…

Yet springtime today, so full of sun’s rays,

Spreads the delight of spotless sunlight.

 

The swallows soar in such intoxicated bliss,

The flowering peach tree is blushing pink

And I wonder why something is amiss,

Embedded in my heart like a shard’s sting.

 

…When is this spring to turn to summer,

To turn the lunacy in my heart to repose?

For many a heart, this season is harbinger

Of an old shard’s pain, so remote, so close.

 

………………………….Vahagn Davtyan

Translated by Tatul Sonentz   

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ: [Ժամն է արդեն...]

Ժամն է արդեն, սիրելիս, եկ բաժանվենք մենք անձայն,
Ամեն մեկս մեր բախտին ու կորստին մեր հլու...
Ամառային խելահեղ այն ամպրոպները անցան,
Սիրտս խաղաղ է հիմա և ուժ ունի ներելու:

Աշնան հավքերը չվել, կարկաչել են երկնքով,
Եվ հոգնաբեկ ծառերից քամին տերև է տանում,
Համբուրելով է տանում ու տանում է քնքշանքով
Ու տանում է նա այնպես, ասես շնորհ է անում:

Այս կորստի ցավի հետ ես մտերիմ եմ վաղուց,
Ծանոթ ու լավ եմ ծանոթ, աշնան քամու արածին...
Ինչ տխո՜ւր է, երբ բարակ, անգույն անձրև է մաղում,
Երբ խանդի շանթը չկա, ու ներում են սիրածին...

Հրաչյա Սարուխան։ Սիրերգ

Գիշերն անթիվ ստվեր ունի

Ու մարմին մի պաղ…

Լուսնի դժգույն ուրվականը

Մոլորվեց մի պահ։

Սերս ինձնից թաքցրել են,

Տարել են հեռու։

Ես գիշերով դաշտ եմ գնում

Սերս փնտրելու։

Աշնանային խոտերի մեջ

Թախիծ կա դեղին։

Ինձ ասացին՝ անտեղի է

Արցունքդ լեղի…

Գիշերն անթիվ ստվեր ունի

Ու մի պաղ մարմին…

Լուսնի դժգույն ուրվականը

Դահիճ է կարմիր։

Հրաչյա Սարուխան (1947- )

LOVE SONG

 

The night has countless shadows

And a cold body…

The pallid ghost of the moon

For an instant went astray.

They have hidden my love from me,

Taken her far away.

I’m on my way to the fields in the dark

 

To look for my love.

 

There is a yellow sadness

Over the autumn grass.

I was told my bitter tears

Were unseemly…

The night has countless shadows

And a cold body…

 

The moon’s pale specter

Is a crimson slayer.

 

 

………………  Hrachia Saroukhan

Translated by Tatul Sonentz