Կոստան Զարեան։ [Արշալոյսի շրթունքների թարմը քամին]

Արշալոյսի շրթունքների թարմը քամին
համբուրում է լագունայի ցուրտ ապակին։
Օդը վարդ է գորտի սրտից,
եւ ժամը լուռ՝

ափին կապւած խաղաղ նաւակ՝

Լուսնին նայող գորտի աչքով
յաւէրժի մէջ փոս է բանում
եւ իր սիրտը երկու ձեռքով օրօրում։

Սպասում եմ։ Ի՞նչ իմանամ՝
ծովում բուսնող ալիքների վերին յարկից
ի՞նչ տրտմութիւն պիտի ընկնի։
Նոր երկնքի փողոցներում թափառում է  հոգիս մենակ --

Հրեշտակ, հրեշտա՛կ,
մեր հարեւան մեռած տղան
Եկաւ հասա՞ւ,
թէ մոռացաւ իր հաւատքի տւած հասցէն,
թէ կէս ճամբին մնաց շւարած
եւ իր ձռքի պայուսակի մէջը ժողւած
տրտմութիւնը ընդմիշտ լքեց կայարանում
տարածութեան
ու յետ դարձաւ դէպի դագաղ։

Ի՞նչ իմանամ…

Վեն[ետիկ] 30-IX-30

Կոստան Զարեան, ԲԱՌԵՐԻ ՈՍԿԻՆ, Բանաստեղծութիւններ, ars poetica, Երեւան, 2009


The Fresh Wind of Dawn’s Lips

 

The fresh wind of dawn’s lips

kisses the casement’s cold pane.
The air is a rose of frog’s heart,  
and the hour -- a hushed,

becalmed boat moored to the shore --

digs with eyes of a moon-gazing frog
a pit in eternity and rocks its heart

with both its hands.

I hang around, not knowing
what sadness shall descend

from the top story of waves

swelling in the sea.

My soul wanders alone in the streets of New heaven--

Angel, angel,
did our neighbor’s dead boy
reach there safe and sound?
Or did he forget the address given by his faith?
Or got stuck half way adrift
and abandoned forever in the vastness

of the station the melancholy

collected in his handbag

and returned

to his casket…

How can one tell?

………………… Kostan Zaryan

Translated by Tatul Sonentz