Կոստան Զարեան։ Ժամերի Քայլը
Լերան ետեւ ծնծղաաները ԱՐՇԱԼՈՅՍԻ
լուսատափ ձայնեցին
ու ԱՌԱՒՕՏ
եղաւ դաշտերում ոսկեալիք ցորենների
ուր լալազար ու մարեմխոտ
ճաճանչափունջ վառուեցին։
Բլուրից ի բլուր արփիաթոր ադամանդներ
եղան հեղուկ ապառաժներ
ու ԿԷՍ ՕՐ
եղաւ աղուոր -
մարմանդ օդից բոյր ըմպող օր
եղաւ նոր
ու նստեցի լուռ
լռութեան մէջ հուր։
ԵՐԵԿՈՅԻ
պատմուճանի հետ թրթըռեց
սողսող այրւեց
դաշկը լուսեղ։ Յետոյ ձորը, յետոյ լեռը,
յետոյ նորից դաշտը լուսեղ,
ու անտառը հազարկանթեղ
սպասում է, սպասում -
ու՞մ -
մինչ ես լեռն եմ մագլցում։
Այնտեղ բարձրում, լերան գլխին
ԳԻՇԵՐԸ,
գլուխս դրած մի գիսաւոր աստղի սրտին
գիշե՛րը, լսում եմ գիշերը
եւ աստղերի դաշտում դալար
փնտռում ճամբան, ճամբան հիավառ
իմ նոր, ին վեհ աստուածութեան,
իմ լուսաստե՛ղծ լինելութեան։
Կոստան Զարեան, ԲԱՌԵՐԻ ՈՍԿԻՆ, Բանաստեղծութիւններ, ars poetica, Երեւան, 2009
Stride of the Hours
Behind the mountain, the cymbals of DAWN
intone in a shower of light
and MORNING
comes to golden-waved fields of wheat,
where poppies and hemp burst
into a beaming blaze։
From hill to hill, sun-drenched rocks
turn to liquid diamond
and MIDDAY
looks lovely --
imbibing aromas from mild air
day becomes fair
and I sit down mute
in a silence of fire.
With the EVENING’s
tunic ripples
slithers and burns
the bright meadow. Then the valley, then the mountain,
then again the bright meadow,
and the thousand-lanterned forest
waits and awaits --
whom?
While I climb the mountain.
There, in the hights, at the summit,
at NIGHT,
My head resting on the heart of a comet,
the night, I heed the night,
and in the green field of stars
I seek the road, the marvelous road
of my new, majestic divinity,
my entity born of light.
Kostan Zaryan
Translated by Tatul Sonentz
No comments:
Post a Comment