Մատթէոս Զարիֆեան։ ԱՊՐԻԼԻ ՀՈՎԸ

Ապրիլի հովն աղջիկ մ՚է՝
Վարդ-մանիշակ շըրթներով...
Ապրիլի հովը, սակայն,
Երբ ըլլայ մո՜ւթ-մո՜ւթ գիշեր,
Աստուածուհի՜ կը դառնայ՝
Խենթեցընող համբոյրով... ։

1923

Յովհաննէս Ասպետ: ԿՐԱԿ ՈՒ ՄՈԽԻՐ

Այլեւս չեմ մտածում բեղումնավոր,
Քանի դեռ թանձրանում է սրտիս թախիծը.
Վա՜խ, անցել են տարիները ուղղեմոլոր,
Տանելով իրենց հետ իմ լուսե երազը:

Մ՛ի զղջում լռեցրել է իմ հոգին,
Տեսնում եմ որ հույլորեն անհետացել է,
Իր անփոխարինելի սերը՝ անգին,
Նրա երազը՝ ինձանից հեռացել է:

Արծաթափայլ հուշերի՝ ցոլքեր երբեմնի,
Տեղափոխում են իմ միտքը աղետալի,
Երբոր հոգուս կորովը՝ անհույս հատնի,
Փութով տանում են ինձ վայրեր սիրելի:

Երազը՝ մոլեգին այդ լույս օրերի,
Նրանց ջերմ շոյանքը՝ անցել են ինձանից.
Ա՜խ, վաղաժամ մարած մի կրակից,
Մնացել են մոխիրները երեկի:


Յովհաննէս Ասպետ, «Սիրոյ Քնար»
06/1973

Lory Bedikian's upcoming reading at Claremont Libray, Claremont, California

ASA Announces 2017 Arthur Halvajian Memorial Armenian Poetry Competition

The Armenian Students’ Association, Inc. recently announced the start of its seventh annual poetry competition. As in the past six years, the ASA, Inc. is partnering the Armenian Poetry Project for the writing competition named in honor of the late Arthur Halvajian, a trustee who led its Board in sponsoring the first competition. The 2017 competition is now open and the deadline for submissions is April 30. The competition winners will be announced by the jury in May 2017.

“Over the past six years we have received hundreds of entries from across North America and continue to be impressed with the creativity, quality and range of poems. We look forward to reaching out to even more communities in the coming months,” said Alice Movsesian, a member of the ASA, Inc. Board of Trustees as well as its liaison to the competition's organizing committee.

ASA national board secretary M. Manoog Kaprielian sees the poetry competition as a particularly meaningful window of expression for Armenians who endured as Azerbaijan refugees out of and survivors of the ongoing war in Syria, who have settled throughout the United States and Canada. “We will do all that we can to reach out wherever they may be”, stated Kaprielian.

The Armenian Poetry Project lead by poet Lola Koundakjian, is a research and documentation site for 19th to 21st century Armenian poems and related topics. Currently containing over 2,500 poems, it is celebrating its 11th anniversary this year. APP has a worldwide following and releases poems through RSS feeds, Twitter and podcasting.

All individuals of Armenian descent, residing in the United States and Canada are invited to submit their work in English or Armenian for the competition. Entries should be e-mailed by April 30, 2017 to ArmenianPoetryProject@gmail.com with the subject heading “Halvajian ASA/APP Poetry competition”. Only one original unpublished poem per individual may be submitted.

The competition groups submissions into three categories: students (ages 12-17), college age (ages 18-22), and adult (ages 23 and older). A top prize will be awarded for each of the categories in the amounts of US $75 (students), $125 (college age), and $300 (adult).

Each poem submitted for the competition must be accompanied by the author’s full name, age, and home address/telephone number. Students must include school name and sponsoring teacher’s telephone number. You can learn more about the Armenian Poetry Project by visiting http://armenian-poetry.blogspot.com.

The Armenian Students’ Association of America, Inc. encourages educational pursuits by Armenians in America and the raising of their intellectual standards, providing financial assistance in the form of scholarships to deserving Armenian students, developing fellowship among them, cultivating in them the spirit of service in the public interest, and acquainting them and the entire American community with Armenian culture.

Shahe Mankerian: WHERE I WAS BORN

Twenty years later, we went back to Beirut

and stood in front of CMC Hospital
for a photograph. We couldn’t go

inside because during the war,
it burned down, not because of misguided bombs,
but because a doctor set himself on fire

after they wheeled his dead wife
into the Emergency. Years later, hollyhock
bushes and wild fig trees covered the pink

and black walls of the entrance.
Militiamen had posted pictures of martyrs
on the crooked wall that separated

the sidewalk from the front lawn.
The statue of Virgin Mary with broken
hands cried near a dehydrated water fountain.

This poem appeared in Poetry City, USA, Vol. 6. 

Shahe Mankerian: HAPPY BIRTHDAY—ON THE 63RD ANNIVERSARY OF GORKY’S SUICIDE

Today you will have breakfast, two hardboiled eggs 

and squeeze blood oranges. Today you will save

the peeled shells to feed the mad waterfalls in your head.
Today your fingers will feel pain without paint.

You cover the canvas with the Mother’s face.
Today you will remove the clothespins from the clothesline.

You will need the rope and the sunshine of your studio.
You will need a sturdy chair and the ceiling fan.

Today will mark another birthday as you swing lightly in midair,
suspended like the butcher’s meat back in the city of Van.

This poem appeared in Poetry City, USA, Vol. 6. 

Aaron Poochigian: Song: Defiantly of Love

Meet her at Grand Central Station
and walk her down under the bridge
where the wild kids play in the street all day
and your neighbor, a passionate Haitian,
sings ecstatically, ecstatically, ecstatically of love.
Feed her potatoes au gratin,
meatloaf and corn on the cob
when the couple upstairs quarrels and swears,
and all the rats in Manhattan
sing discordantly, discordantly, discordantly of love.
Worship her like a religion,
like Mary the Mother of God,
while he-dogs compete for a she-dog in heat
and a lonesome grizzled pigeon
sings obsessively, obsessively, obsessively of love.
Promise to love her forever
and always, come what may,
while the basso bum with his bottle of rum
and the post-industrial river
sing defiantly, defiantly, defiantly of love.




This poem appeared in Don't Talk to Me about Love

Aaron Poochigian: The Only Way

When Mister Right has strayed so far you hate him,
pluck a winter leek from peat-rich soil
and eat the stalk before you go to bed.

Spit thrice at sunrise, bathe, then scratch, verbatim,
this lethal summons into kitchen foil:
“Vengeance, go find him, bind him guts, heart, head.

Compel the traitor, no will of his own,
into my bedroom to be mine till death.
Should rival hags assail him, make him fail

to function, make him pleasure me alone—
KALOU KAGOEI BAINA-BAINAKETH.”
Roll up the love-charm, pierce it with a nail

and seed it in a field where fireweed
attests to ashes. With the next moonrise
he will arrive, the lover you deserve,

less work than when you knew him, guaranteed
to lock you, goddess, in his zombie eyes,
worship you, service you, and never swerve.






This poem appeared in Don't Talk to Me about Love

Alina Gregorian: FORMIDABLE BEGINNINGS

I want to believe in something unique.

Like fluorescent blue light bulbs?

Like senators projecting themselves in cautious dance.

I’ve got something you may need.

A duty-free container?

Someone to write letters to.

They say, “Kindness exists in portions.”

Like a cake.

Like a football field.

They say, “Happiness exists in corners.”

Like a pile of sweaters.

Larry Levis said something about trees.

That’s why I’ve called you here.

Take a seat.

Open the window.

No, take a seat.

I’ll open the window.

How long have you been a crocodile?

Can you stop green?

Can you begin fern?

I can’t repeat questions.

Questions have expired.

Vanished into tea air.



This poem appeared in issue 5 of Poetry City, USA

Alina Gregorian: MANICURED SKIES?

We move keyboards to different locations.

Because nothing exists without mauve in your voice.
It’s red, dear.

It’s a noun without color, analogies without verbs.
The way you coordinate galaxies using your eyes.

The way you kiss, leaving post-its on my cheek.
What’s the weather like in Hawaii?

Blue skies with grey streaks.
Like being on a farm in a computer.

Like taking lemonade to a string quartet.
You sold your clothes and got in bed.

“We make a dwelling in the evening air.”
Said Wallace Stevens.

We said hello to the illusion of something there.
Like conditioning verbs to say hi to adjectives.

So many people print documents in the night.
So many people buy bagels in Seattle.

You draw guitars on my arm.
Your lamp is like a bell.

You said.
A thought inside a ship.

This poem appeared in issue 5 of Poetry City, USA

Shahé Mankerian: Keepsake

In my office, Father’s framed

black and white photo rests 

next to my green Olivetti. 

When I look elsewhere, 

students under scrutiny stroke 

the dusty typewriter with caution 

because he scowls at them 

with his thick eyebrows. 

The fearless force the faded 

alphabet keys to strike the black 

cylinder without paper. 

Fingers tap dance 

as they throw sideway glances. 

A brown-eyed kindergartner 

in a dirty ponytail bangs 

the space bar until she hears 

the ding of the bell. She fiddles 

with the ribbon and asks, 

“Is it dead?” I know 

she means the typewriter, 

but I keep looking at Father.


This poem was published in These Fragile Lilacs Poetry Journal, Volume II, issue II. 

Shahé Mankerian: Burial

When the shovel fell, the dirt exposed

the white baby shoes. The eroded soil 

failed to bury the stitches on the soles 

and the scratches on the left tongue. 

Father looked away and gazed 

at the curling smoke from his cigarette. 

The shallow grave aggravated the anthill 

near the foot of the mulberry tree. 

The lantern trembled as the wind 

intensified from the belly of Mt. Sannine. 

The last of the dogwood twigs smoldered 

and kept the coffeepot warm. 

Father stomped on the white leather, 

yet the eyelets of the shoestrings stared 

back from the mud like a choking snake.

This poem was published in These Fragile Lilacs Poetry Journal, Volume II, issue II. 

Shahé Mankerian: Brioches in Beirut

The bakery crowd looted the last
of the loaves. A beggar child
driven by hunger ignored

the falling bombs; he sucked 

on rancid raisins stuck 

between his teeth. 

Pregnant Fatimah didn't mind 

the mold on the leftover crumbs; 

she devoured them 

as she crossed the checkpoint 

full of pungent militiamen. 

No one noticed the Druze 

cabdriver on fire. No one 

tasted the difference between glass 

shards and sugar beads 

piercing the bloated belly 

of brioches. A roach crawled 

into the barren oven. The broken 

baker sat on the curb 

and cried because he ran out 

of yeast, butter, and flour.

"Brioches in Beirut" was a runner-up in These Fragile Lilacs Poetry Journal, Volume II, issue II. 

Sotère Torregian: record world

my heart at thy sweet voice
                                –Saint Saëns’ Samson et Delilah


        The girl
                        flushes the gold
seas and her eyes lift
with the temperature
of the day
become two moons…
Her hair is an album
of the despoiled countryside
I wander sounds
of love’s fallen arquebuses
devesting themselves

Camille Sabie (second from left in the picture) was a graduate of East Side High School, pursuing a degree in education at Newark State Normal School when she was photographed training in Weequahic Park for the first Women’s World Games in Paris. At the August 1922 competition Sabie set a world record and won the gold medal in the 100-yard hurdles. She also took the gold medal in the standing long jump and the bronze medal in the running long jump. Women’s track and field events were added to the Olympic Games in 1928.
Sotère Torregian’s multiethnic upbringing in Newark led to experiments with internationalist and surrealist poetry. The piece above comes from his 1970 collection The wounded mattress.

https://newarkpoems.org/category/poets/sotere-torregian/

Ella Chakarian wins Silver Key for her poem

The Scholastic Art & Writing Awards have announced their winners for 2017. Ella Chakarian from Holy Martyrs Armenian School in California was awarded a Silver Key for her poem Laughing at Feminism and another Silver Key for her short story Salt. Congratulations to Ella for these achievements.

The Scholastic Art & Writing Awards are the nation’s longest-running and most prestigious recognition program for creative teens in grades 7–12.

Laughing at Feminism

“Boys, looks like we’ve got a little respecting to do today.”

It was women’s equality day, when those words were said.

“Today?” we asked our history teacher. “Why not everyday?”

“Oh, I was just poking some fun,” replied the man, with a shrug.

Poking some fun.

I guess that’s our permission to laugh now.

Let us laugh, at the little girl down the street, ponytail high, dressed in pink,

Combing the hair of her slender Barbie doll,

Wishing she could someday be so happy, pearly teeth and all,

She’s starved herself, pushed bread away, stared down at scales, measured her waist,

Perfect here and perfect there, it wasn’t all right for her to be anything else,

When it was the only thing she was taught,

How could any of it be her fault?

Let us poke fun at that fully grown girl,

Pinching the remains of her blotchy, pink skin,

Wondering where all her Barbie doll curves went,

If she even had them to begin with.

Let’s sit and laugh as we watch her starve,

Starve not for food, but to feel something warm in her heart,

She’s eaten her pain and done her time,

To the prisoner society has trained her to become.

Let us poke fun at the millions of women just like her,

More so reminded of their “incapabilities” due to their gender,

The women who try and overcome double standards,

The constant reminder that things could be worse-

“At least we are first-world American girls,”

The truth that girls come with restrictions,

Like we are objects, assembled by instructions,

Instructions that read quiet, small, and pretty,

Judgment hurled towards those falling out of all those categories.

Let us poke fun at the victims of rape, survivors of assault,

After they have been stripped of something beyond their skin,

After their hearts have been hollowed from unforgivable sins,

After they are given a bruise that becomes bluer with every attempt to be contained.

Let’s laugh as they are consumed with the ideas,

That their clothes speak louder than their words,

There really is no difference between yes and no.

Let us poke fun at the feminist movement,

At the sacrifices made by intelligent, zealous women,

The very history you are supposed to teach us of,

The future you are supposed to prepare us to love.

Let us poke fun at white women, black women, small women, large women, women across the globe, the women in your very home,

The feminist movement.

Let us watch you, as we rise from slender Barbie dolls and sealed lips,

Blue bruises and sets of instructions,

As you run away, from the fun you’ve created.

ARA ALEXANDRE SHISHMANIAN: cum se striveşte un bob de strugure

ce ciudat se striveşte un bob de strugure
un bob de strugure se striveşte ca un gândac verde –
ca un păianjen cu oglinda lichidă
ca un glonte cu o singură pleoapă jur împrejurul pupilei lui dulci
un bob de strugure se striveşte ca o evadare strălucit eşuată
sau ca un personaj dostoievskian monoschizofren
el se mai striveşte şi ca o mînie filmată
cu toate absenţele explodate de tribul la putere
strivit, un bob de strugure e şi o variantă extraterestră a sângelui
bobul de strugure e un bob special
plin de misterele transparenţei şi de transpiraţia groazei
unde celălalt nu poate fi nimic altceva decît o teroare strivită
nimicul e bobul lucru debordînd de reificare victorioasă
nimeni e bobul deja strivit –
deja măturat şi cu sucul şters cu o cîrpă
nimeni e un alt nume al victimei
nimic, un alt nume al preţului de dispreţ
bobul de strugure se striveşte ca un sîmbure de spaţiu-timp –
ca răstignirea generalizată a spaţiu-timpului
pe erezia razelor de lumină
bobul de strugure trebuie strivit
ca să-nceteze să mai fie reacţionar sau eretic –
trebuie strivit cu un zîmbet senin şi dulce ca mustul
sau bobul de strugure trebuie strivit pur şi simplu
ca să semene cu o pictură expresionist abstracţionistă –
ceva între kandinsky şi jackson pollock
sau poate bobul de strugure trebuie strivit
pentru că e preferabil ca neştiutul să fie –
ca neştiutul să abolească nimic / universul / multiversul
plin de silabe – inutil de precizat
e preferabilă o gaură neagră omniversală
unui cosmos aşteptînd doar cîrpa care o să-l şteargă
aşteptînd clovnul cu nas de nebun care o să-l şteargă –
care o să şteargă toată murdăria asta
zâmbind

 
Translations from the Romanian by Flavia Cosma

 

How You Crush a Grape

How funny it is to crush a grape
A grain of a grape is crushed like a green cockroach—
like a spider with a liquid mirror
like a bullet with a single eyelid around its sweet pupil
a grain of a grape is crushed like an escape brilliantly failed
or like a Dostoyevsky’s mono-schizophrenic character
it’s crushed also as a filmed anger
all its absences exploded by the tribe in power
Crushed, a grain of a grape is an extraterrestrial variation of the blood, too
the grape’s grain is special
full of the mysteries of transparency and of a nightmarish transpiration
where the other cannot be but a crushed terror
nothingness is the grape-thing overflowing with royal victory
nobody is the grape already crushed—
already swiped and its juice mopped with a cloth
nobody is another name for the victim
nothing, another name for the cost of despise
The grape-grain is crushed like a space-time pit—
like the generalized crucifixion of the space-time—
over the heresy of the light’s rays
the grape must be crushed
because it has to stop being reactionary or heretic –
must be crushed with a light smile, sweet as grape-juice
or the grape must be crushed purely and simply
to look like an expressionist-abstractionist painting
something between Kandinsky and Jackson Pollock –
or perhaps the grape must be crushed
because it’s preferably that the unknown be—
that the unknown abolish nothing/ the universe/ the multiverse
full of syllables—inutile to precise
a black hole omni-versal it’s preferable
to a cosmos waiting solely for the cloth to wipe it out
waiting for the clown with a fool’s nose who’ll wipe it out—
who’ll wipe out all this dirt
smiling

About the poet: Ara Alexandre Shishmanian is author of several studies in Vedic literature and Gnosis, written in French and English and published in specialty revues and collective volumes in Belgium, France, Italy, Romania, United States. He also has published fifteen collections of poems in Romanian. His first collection in French, Fenêtre avec esseulement (Window with solitude), translated by Dana Shishmanian, was published in 2014 by Editions Harmattan (Paris). The three poems translated here by Flavia Cosma are excerpts from the Romanian original volume, Nestiute (Unknown), 2012.


About the translator: Flavia Cosma http://www.flaviacosma.com is an award-winning Romanian-born Canadian poet, author and translator residing in Val-David, Quebec, Canada. Flavia has published twenty-eight books of poetry, a novel, a travel memoir and five children’s books. She is the Director of the International Writers’ and Artists’ Residency, Val David, Quebec, Canada, and of The International Biannual Poetry and Arts Festivals of Val-David. http://www.flaviacosma.com/Val_David.html

Literary Quote for the month of January 2017

"Toute la question est d'avoir un lieu 

Où déposer son âme. Un paysage,

Quel qu'il soit, pour alimenter les rêves

Et voyager en fantaisies et en délires (…)

Un lieu qui te loge, qui t'amarre

Où tu puisses vivre, aimer, penser,

Un lieu où tu puisses créer ta liberté d'être".

Agustín Tavitian
Traduit par Azaduhí-Libertad Telecemian

Michael Minassian: THE ARMENIAN VILLAGE - 1915

The soldiers stand

in clumps

smoking cigarettes

and kicking

the dirt

with their boots.

Half the village is empty

although the well

is stuffed

and overflows;

across the center square,

the church spire leaks

thick black smoke

spewing ash that falls

like winter’s leaves.

A century later,

rain weeps through

the deserted streets

and washes the salt

from the tears

of the dead

stirring under the earth.

·      originally published in Third Wednesday magazine, 2016.

Commemorating the Life of Hrant Dink (1954-2007)

Եկէ՛ք նախ իրար հասկնանք...
Եկէ՛ք նախ իրարու ցաւերը յարգենք...
Եկէ՛ք նախ իրար ապրեցնենք:

Come, let us first understand each other...
Come, let us first respect each other’s pain...
Come, let us first let one another live.

From the speech delivered by his widow, Rakel Dink "Come, let us do away with the restlessness of doves in this country".

Literary event in London dedicated to author ZABEL YESSAYAN Saturday, January 21, 2017

5.00 pm THE HERITAGE OF ARMENIAN WOMEN: CHALLENGES AND HOPES FROM MKHITAR GOSH, ZABEL YESSAYAN TO MODERN DAY ARMENIA.
by Anna Arutshyan

6.00 – 7.00 pm Light Supper

7.00 pm TRANSLATING ZABEL YESSAYAN FOR A NEW AUDIENCE
With Judith Saryan and Danila Terpanjian

editors of recent English translations of 3 Yessayan books

 Our Lady of the Victories Roman Catholic Church

235 Kensington High Street

London, England, W8 6SA

ԶԱՊԷԼ ԱՍԱՏՈՒՐ «ՍԻՊԻԼ»: ԾՆՈՒՆԴԻ ԳԻՇԵՐ

Այն աստեղավառ Ծնունդին գիշեր
Ամպերէ ծաղիկ թափեր կը ձիւնէ,
Ինչպէս նշենին հովէն տարուբեր
Արփագոյն՝ լոյսէ աստղեր կը ձիւնէ:
Իմ մանուկ հոգիս, իմ հոգիս դեռ կոյս,
Ոհ, ի՜նչ ջերմեռանդ խանդով ըզմայլուն՝
Կաթոգին խնդրեց քեզմէ, ո՛վ Յիսուս,
Որ աստղ մ'ինձ ղրկես երկինքէդ փայլուն:

Այն խորհրդաւոր Ծնունդին գիշեր,
Ճաճանչի մը մէջ տեսայ ես Աստուած,
Սիրտը արիւնած, ճակատը փուշեր,
Թշուառ մարդկութեան երազին զոհուած,
Ծաղկատի հոգիս, հոգիս խանդավառ
Խնդրեց որ կեանքով օծես, ո՛վ Յիսուս,
Դուն որ մեր անհուն պատրանքը տեսար
Ոսկի սկիհը իմ երազներուս:

Հիմա ծնունդի գիշերն է խաւար
Ու Բեթղեհէմի աստղին տեղ արծաթ՝
Հորիզոնին մէջ կը շարժին երկար
Ծով անյուսութեան կուռ ամպեր երկաթ:
Բայց միշտ ջերմեռանդ՝ այլ հիւծուած հոգիս,
Կու գայ պաղատիլ քեզի, ո՛վ Յիսուս,
Զի շիջան աստղեր, երազներ կեանքիս,
Դուն ցօղէ ինծի նոր հաւատք, նոր յոյս:

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ԱՅՍ ԳԻՇԵՐ ԼԱՄՊԱՏԱ

Լօրային

Հայր – մայր ունեցանք
Ու հայրերու – մայրերու քաղցրութեամբ
Կաղանդներ ունեցանք
Անոնք ֆոքսթրոթ պարեցին
Մենք դիտեցինք
Կէտիկփաշացի Հայկոն – ականջը խօսի –
Կաղանդ Պապա եղաւ
Տուն տուն պտտեցաւ – խաղալիքներ բաժնեց
Մենք աչքերուն նայեցանք – վախցանք

Տարիներ անցան
Հայր – մայր եղանք
Հայրերու – մայրերու քաղցրութեամբ
Կաղանդներ չունեցանք
Միշտ ուրիշներու կաղանդներ պատրաստեցինք
Ուրիշներու Յարութեան համար Գողգոթաներ ապրեցանք
Պայքարեցանք ուրիշներու յաղթանակին համար
Տքնեցանք ուրիշներու երջանկութեան համար
Ուրիշներու ցնծութեան սիրոյն
կարօտներով – առանձնութիւններով տառապեցանք
Վարդեր քաղեցինք ուրիշներու համար
Մեր ձեռքերը արիւնեցան փուշերով
Մեր սիրտերը յուշերով

Բայց
Բայց այս գիշեր խոստում
Խոստում քեզի Լօրա
Այս գիշեր քեզի հետ
Քեզի եւ բոլոր մարդկութեան հետ
Ձեռք ձեռքի սիրտ սրտի
Լամպատա պիտի պարեմ


28.12.1989

Նորա Պարութճեան։ՄԷԿ ՄԱԶԷ ԿԱԽՈՒԱԾ

Լաթակալով մը բռնեց ականջէս,
մազէ բարակ պարանէ կախեց.
խարազանը ձեռք առաւ,
ճօճեց, զարկաւ
գետնին փոշին գրգռեց
ու սկսաւ բացատրել
թէ ծանրութիւն ես գրեթէ չունէի.
ահա՜ւասիկ,
կ’օրօրուէի ամէն խօսքէ,
շարժումէ,
ձայնի ամէն կշռոյթէ։

Այս՝ սկսաւ խաղի պէս,
խաղն սկսաւ երախայի
միամիտ մէկ ցանկութեամբ.
երբ սկսաւ,
խնդալէն կը մարէինք։
Այդ օրերուն
մեր առօրեայ հոգերը՝
կախուած մազէ պարանէ,
հովերու բերնին
մազէ խաղալիք էին։

Մոռցանք տարիք,
մոռցանք գործ,
պարտք-ական-հաշիւ,
կարծեցինք ըլլալ
երջանիկ գիժեր
ու գիժ ձեւացանք։

Յետոյ՝ արեւը մեր գլխուն զարկաւ,
արիւնը եռաց,
լեզուն ահեղ անիւի նման
դառնալ սկսաւ
ու խարազանը՝ դահիճի ձեռքին
հին գործիք դարձաւ։

Բարակ պարանէն կախուած մարմինս
թփրտաց ուժգին.
խաղը վերջ գտաւ.
կախեալ վիճակս
տառապանք դարձաւ.
ի զուր փորձեցի
փրթիլ ու իյնալ,
քիթ բերան սիրտ միտք արիւնել՝
բայց գետինս դառնալ։

Գետին ա՜լ չկար։
Խենթութեան խաղին
դարձայ խրտուիլակ՝
մէկ մազէ կախուած։

Յովհաննէս Ասպետ։ ՑՈԼՔԵՐ

Մօտեցի՜ր կարօտովը հոծ ըղձանքներուդ,
Որ հասնիմ տենչանքներուս վարդենիքին.
Լեցուր տարփագին հուրքը՝ բաժակին,
Որ ըմպեմ արեւաշող թովչանքն ցոլքերուդ:

Շնչէ հոգւոյս մեղմահոս մեղեդին,
Որ ան ըլլայ գգուանք մը գորովագին.
Նորանոր սարսուռներ տուր հուրքերուս,
Որ գերերջանիկ շնչեմ օդը՝ թոքերուս:

Յովհաննէս Ասպետ

24/01/1998

ՑՈԼՔԵՐ բանաստեղծութիւնը երկար ժամանակի եւ աշխատանքի արդիւնք է, որու կառուցման համար հարկ էր գործի դնել հոգիի, սրտի, մտքի, արուեստի, գրչի ուժերը: Նոր ոճ եւ նոր բանաստեղծական ձեւաւորումը նորութիւն մըն է Հայ բանաստեղծութեան մէջ: Եթէ առիթը ունենանք ապագային պիտի ցուցաբերեմ բանաստեղծական նոր սերունդ մը՝ նոյն ոճի եւ ձեւաւորումի տակ ինչպէս Ցոլքեր բանաստեղծութիւնը: Ուրեմն սիրով եւ հաճոյքով կը նուիրեմ սոյն բանաստեղծութիւնը Հ. Բ. Հ. ին, թող ան ձօն ըլլայ մեր գործակցութեան իրազեկ վկան: Նոր տարուայ շեմին իմ խորին երախտապարտութիւնը եւ շնորհակալութիւնը կը յայտնեմ, յատկապէս քու իրագործած ջանքերուն, ես վստահ եմ որ օր մը դուն պիտի քաղես պտուղը՝ քու աշխատանքին: Այս պատեհ առիթէն օգտուելով կը շնորհաւորեմ երջանկաբեր Յիսուս Քրիստոսի Սուրբ Ծնունդը եւ կը մաղթեմ բարգաւաճ եւ բեղուն Նոր Տարի մը: Իմ յարգանօք բարեւները՝

Յովհաննէս Ասպետ

Մուշեղ Իշխան։ Նամակ Կաղանդ Պապային

Կաղանդ պապա,
Իմ այս նամակս առաջին
Քե՛զ կը գրեմ ես ահա
Եւ կարօտով կը յանձնեմ քու սուրբ աջին։

Ու՛ր ալ ըլլաս,
Պիտի անշուշտ զայն կարդաս
Եւ անհամբեր պիտի բռնես դուն կրկին
Մեր տան ծանօթ հին ուղին։

Քեզ չեմ մոռցած,
Ինչպէ՜ս կրնամ մոռնալ քեզ.
Ամէն գիշեր, երբ քնանամ, դուն յանկարծ
Մօտս կուգաս եւ կը սարքես մեծ հանդէս,
Իսկ ցերեկներն ալ թէեւ
Կը հեռանաս մեր քովէն,
Կ'ըլլաս երազ, կ'ըլլաս երկինք ու արեւ,
Բայց սրտաթունդ միշտ կը լսեմ ես նորէն
Քու ոտնաձայնդ հեռուէն...

Պէտք է դուն ալ մեծ կարօտով ի՛նձ յիշես.
Քանի՞ մանչուկ ինծի պէս
Կրնաս գտնել դուն այսօր
Քու փայփայած մանուկներուդ մէջ բոլոր...

Մի՛ հաւատար իմ մասին
Թռչուններու բերած այդ սուտ լուրերուն.
Ես եմ տիպարն ամենուն,
Հեզն ու բարին
Եւ ամենէն արժանին՝
Հրաշազան նուէրներուդ գոյնզգոյն...

Յանուն փառքիդ անսահման
Եւ փառաշուք մօրուքիդ՝
Որքան ուզեն՝ լաւ խոստումներ կուտամ միշտ
Ծնողներուս սիրական.
Լացող տղան
Ես չեմ , պապիկ ,այլ անպիտան սատանան,
Որ կը վանեմ մէջէս դուրս
Եւ կը դառնամ համակ ժպիտ, համակ լոյս։

Մայրս կ'ըսէ որ այս տարի
Քիչ մը հոգի եւ քիչ մը խելք ու շնորհ
Բերես ինծի,
Բայց չլսե՛ս դուն անոր.
Խելք ու շնորհ՝
Այնքա՜ն ունիմ որ կը բաշխեմ ես ձրի՜...
Կողովիդ մէջ խորհրդաւոր
Լեցուր շուտով ինձ համար
Շաքար ու միրգ ու խաղալիք անհամար։

Կաղանդ պապա,
Որքան կրնաս շուտ եկուր,
Ալ չեմ վախնար, ես կը սիրեմ քեզ հիմա.
Դուն մի նայիր իմ բառերուս կցկտուր,
Դէմքիս գոյնին ու քայլերուս դողահար։
Ձեռքըդ վստահ մօտեցուր
Իմ բոցավառ շրթներուն.
Որքան ատեն զայն երկարես լեփ-լեցուն՝
Կը համբուրեմ անպատճառ,
Նոյնիսկ կ'երգեմ քեզ համար
Ու չեմ դպիր քու մօրուքիդ թելերուն...

Երբ մեզի գաս եւ Կաղանդի բերես տօն,
Չըլլայ մոռնաս դուն նաեւ
Մեր դրացի Տիգօն, Մարօն եւ Կարօն,
Որոնք ունին շատ բարեւ
Եւ որոնց հետ ծեծ ու կռուի բարեկամ՝
Ես միասին կը խաղամ։

Հայրս կ'ըսէ՝ Մասիսն է լոկ մեծ ընծան,
Որ դուն օր մը կրնաս բերել հայ տղոց,
Որուն մէջ կայ ամէն բան -
Աստղ ու լուսին ոսկեզօծ,
Կրակ ու բոց,
Հսկայ շուներ պահապան,
Շղթայակապ հին քաջեր
Եւ հրեղէն նժոյգներ...

Կաղանդ պապիկ, ես այդ Մասիսը կ'ուզեմ,
Դիր անիւներ ոտքին տակ
Ու համարձակ քշէ՛ մեր տունը շիտակ,
Բե՛ր ինձ նուէրն այդ վսեմ:
Օ՜, մի՛ վախնար, չեմ կոտրեր,
Զայն կը պահեմ սրտիս դէմ՝
Իբրեւ բարի հրեշտակ
Եւ գահակալ իբրեւ հզօր բռնատէր։

Կ'ըսեն որ դուն ամէն տարի Մասիսէն
Կուգաս արդէն.
Մազերդ ամբողջ բամպակ ու ձիւն են դարձեր՝
Իր ձիւներուն մէջ անհուն։

Ափսո՜ս որ շա՛տ ես դուն ծեր,
Բեռներու տակ կորաքամակ, դողդոջուն.
Ափսո՜ս որ չես կրնար դուն
Քալել արագ գայլիկներու նման վէս
Եւ կ'ուշանաս միշտ այդպէս։

Ինչո՞ւ սակայն ոտքով կ'երթաս տունէ տուն
Ու չես առներ ի վերջոյ
Կամ օդանաւ, կամ օթօ։

Աստուած պապա, Կաղանդ պապա, Տէր պապա,
Մերթ բացակայ, մերթ ներկայ՝
Մեր քովն էք դուք եւ ամպերուն մէջ անհետ.
Ես դեռ յաճախ կը շփոթեմ իրար հետ

Ձեր կերպարանքը հսկայ.
Բայց մէջերնին դուն լաւագոյնն ես կարծեմ,
Առատաձեռն ու բարին,
Ահա ինչու՛ իմ այս նամակս առաջին

Սիրով քեզի՛ կը ղրկեմ...

Vahé GODEL, poem illustrated by the artist Lionel Caro

From the website of the artist http://lionelcaro.net/amis/godel.html

Poète et essayiste de double culture : arménienne et suisse; poursuit une oeuvre originale à la frontière de ses deux origines. Par ses traductions, il contribue à faire connaître la poésie classique arménienne. Il est correspondant de la Maison Internationale de la Poésie.

_________________________________________________________________


MEHR LICHT Colline rouge, désert blanc, fleuve jaune, aube verte.
Jour noir, nuit bleue. J’écris ce que je vois sur les paupières de l’invisible.- Qu’est-ce que la couleur ?-Une brise marine qui fait chanter les pierres. (La vue c’est la vie.). Regarde, regarde. Maison bleue, chambre noire, lit rouge, livre blanc. – Qu’est-ce que la lumière ?- Une belle de nuit qui change de robe à tous les coins de rue. (O light ! –so light…) Comme la lumière, le son se réfléchit. Regarde, écoute. L’oiseau, le vent, l’ombre du vent, la trace de l’oiseau, l’or du silence, le cri de la plus longue nuit. (Mehr Licht ! mehr Licht…, mehr…). Ecoute, écoute. La voix faiblit, vacille, s’éteint. (Nichts mehr…, chut !).Rideau. Lumière.

Vahé GODEL

Վահան Թէքէեան։ ՊԱՌԱՒ ԱՂՋԻԿ

Պառաւ աղջիկ, ո՞վ պիտի հոգիիդ խորը պահուող
Չորցած անուշ երազին անուշութիւնը գիտնայ...
Ո՞վ քու սրտիդ մէջ պահուած տաճարներուն լուսաշող
              Պիտի ուխտի գայ հիմա…։

Պառաւ աղջիկ, երբ պզտիկ աղջիկ էիր տակաւին`
Ինչեր, ինչե՜ր յուսացիր. – այր ու զաւակ, լեցուն բոյն,
Քենէ սերած ցեղ մ'ամբողջ, որուն էիր տիրուհին՝
               Արքայամօր մը հանգոյն...։

Եւ դուն հակեր ես հիմա ցածուկ հորի մը վերեւ,
Տունի մը մէջ անբընակ` սպասելով որ անցնի
Ջուրին մէջէն դէմքն անոր, որ անցեր է, արդարեւ,
              Կեանքէդ՝ քայլով մը գաղտնի...։

Կ՛ուզես ճանչնա՜լ գոնէ զինք. – Ո՞վ էր, ինչպէ՜ս էր արդեօք։
Ետ չի՛ դառնար։ Բայց ինչո՞ւ... Եւ ահա հոն, պատին քով,
Ջուրին մէջէն կը տեսնես սահիլ-անցնիլն արտորնօք՝
              Դագաղիդ վառ մոմերով...։

1941

Վահան Թէքէեան, Հատընտիր, Պէյրութ 1978

Վահան Թէքէեան։ Ապրի՞լ թէ ոչ երազել

Ապրի՞լ թէ ոչ երազել,-- չլուծեցի՜նք հարցը դեռ.
Վայելքը ո՞ւր փնտըռել, երազի՞ն մէջ թէ կեանքին,
--Չվճռեցի՜նք տակաւին... Ու մինչեւ Ժամը վերջին
Այս մեծ խնդիրն, ո՛վ հոգիս, վըրադ ըլլայ պիտի բեռ...

Քանզի երազն էր կեանքէն աւելի դիւր ու հեշտին,
Եւ իր արշաւն ալ ՝ անծայր, դաշտէ ի դաշտ, լեռնէ ի լեռ.
Եւ ունէր ինքը միայն գոց դուռներու բանալին,
Որոնց ետեւ լուսասփիւռ կային գանձեր ակնայեռ։

Մենք սիրեցինք երազին երթալ ճամբէն ծաղկալից,
Մինչեւ անդունդը երբեմն, մինչեւ բարձունքը երկնից,
Ու, խե՜ղճ հոգիս, երկուքէն ալ սպառա՛ծ ետ դարձանք։

Զի երազին վէրքերուն կեանքը չեղաւ բալասան,
Եւ յոգնութեան ալ կեանքին չեղաւ երազն ապաստան.
Չառինք երազ մը կեանքէն, ու երազէն չառինք կեանք...։

Պոլսոյ մէջ՝ պատմական նկար

Ձախէն աջ՝

Իգնա Սարըասլան, Օննիկ Ֆըչըճեան, Զահրատ, Զարեհ Խրախունի, Վարդան Կոմիկեան եւ Յակոբ Մնձուրի (նստած)։։։ 1975-ին նկարուած Մարի Սարըասլանին կողմէ։

Aaron Poochigian: My political poem

Election Night. A Walmart parking lot.
A green fog off the half-drained reservoir
had jumped the fence to breed with puffs of pot
issuing from a mag-wheeled muscle car.
Like always, sick of work by eight o’clock,
I had gone out and squatted on my knees
among the dumpsters near the loading dock
to feed a pack of strays. The runt Burmese
that goes by Freak was up on lizard hips
licking the gravy from my fingertips.
So cute – one-eyed, scab-nostriled, stumpy-tailed.

Because, whichever rancid sack prevailed,
that evening meant, like, Fuck you all – The End,
civic Seppuku, the Apocalypse,
I guess I itched for something, some hushed friend
too innocent to be American.
Everywhere gobs of noise just wouldn’t quit:
a speaker-mounted Wrangler nagging Vote!,
fireworks like gunshots, bleats, gunshots again . . .

I grabbed my mutant future by the throat
and wrestled it, a squall of snag and spit,
into the footwell of my shotgun seat.
The whole drive home I wept to hear it…

This poem appeared in the Times Literary Supplement, in the Nov 30, 2016 edition.

Guidelines for submissions and new portal

The Armenian Poetry Project invites authors of Armenian heritage, or, individuals who write poems relating to the Armenian world, to submit their work for consideration.

1. Poems must be written in Armenian, English or French and must not be translations.

2. Armenian text must be in UNICODE (please use fonts available on nayiri.com)

3. Up to 5 pieces are accepted for consideration. Send these by email along with a cover letter, short biography and a JPG picture.

4. Copyright must be included as well as information regarding previous publication.

Please use our submisions portal: https://greensubmissions.com/743/armenian-poetry-project/index.php


Lola Koundakjian, Curator and Producer
armenianpoetryproject[at]gmail.com

Celebrating the poetry of Zareh Khrakhouni

ԷՍԱԵԱՆ-ԿԵԴՐՈՆԱԿԱՆ ՍԱՆՈՒՑ ՄԻՈՒԹԻՒՆԸ 

ՀԱՃՈՅՔՈՎ ԿԸ ՀՐԱՒԻՐԷ ՁԵԶ ՆԵՐԿԱՅ ԳՏՆՈՒԵԼՈՒ 

ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻԻ

(ԱՐԹՕ ՃԻՒՄՊԻՒՇԵԱՆ) 

ԾՆՆԴԵԱՆ 90-ԱՄԵԱԿԻՆ ՆՈՒԻՐՈՒԱԾ ԳՐԱԿԱՆ ՀԱՆԴԻՍՈՒԹԵԱՆ 

ՊՈԼՍԱՀԱՅ ՀՌՉԱԿԱՒՈՐ ԱՍՄՈՒՆՔՈՂ՝ 

ՍԻԼՎԱ ԿՈՄԻԿԵԱՆ 

Տիկին Սիլվա Կոմիկեան կը ժամանէ Պոլիսէն 

յատկապէս այս հանդիսութեան մասնակցելու համար:

«ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ ԵՒ ՄԵՆՔ» ԱՐԹՕ ԽՐԻՄԵԱՆ

«ԽՐԱԽՈՒՆԻ ԵՐԳԵՐՈՒ ԸՆԴՄԷՋԷՆ» ՊԵՐՃ ԹԻՒՐԱՊԵԱՆ

«ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ ՈՒ ԻՐ ԱՇԽԱՐՀԸ» ՏՔԹ. ՎԱՐԴԱՆ ՄԱՏԹԷՈՍԵԱՆ

« ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ ԱՆԳԼԵՐԷՆՈՎ» ԼՕԼԱ ԳՈՒՆՏԱՔՃԵԱՆ

Կիրակի, 11 Դեկտեմբեր 2016, յետմիջօրէին ժամը 4:00ին

ESAYAN-GETRONAGAN ALUMNI OF NEW YORK invites you to

ZAREH KHRAKHOUNI’S 90TH BIRTHDAY LITERARY CELEBRATION 

Sunday, 11 December 2016, at 4:00 p.m. Armenian Society of New York

39-03 Little Neck Parkway, Little Neck, NY 11363 

Մուտքը ազատ է — հիւրասիրութիւն հանդիսութեան աւարտին 

Free admission — Refreshments following the program

Literary Quote for November 2016

un poème est tout ensemble un corps étranger, un nid de résistance, un lieu de perdition...




Vahé Godel (1931- )

Nancy Kricorian: Homage to Bourj Hammoud

Have you heard a thrush sing while its nest burns in the wind?
—Khalil Gibran

Listen. In the morning you can hear the bright strike of hammers and the rasp of saws. Children carry sand from the riverbanks in their school satchels. First they build the church, then the school, and finally a house for each family according to its means. The tents and shacks are taken down one by one. Each family plants a mulberry tree and tends its garden.

The remnants of Marash create a new Marash. And so also Nor Sis, Nor Adana, Nor Giligia, and Nor Hadjin are made. You can hear the sounds of the trades learned in the orphanage workshops: carpenter’s plane, sewing machine and cobbler’s bench. The sharp smell of the tannery is in the air and in their clothes. All Beirut wears their shoes.

Look at the children outside the church in their freshly pressed clothes, and the girls have ribbons in their hair. Look at the food spread on the luncheon table and the hands that pass the platters. Someone has told a joke and there is laughter. Someone pulls an instrument from its case.

Speak of those times, or don’t, when the parties take up arms against each other. How the women of one church throw boiling water out the window on the men with guns. When all Beirut stops fighting, for how many more weeks do the Armenian men continue to shed each other’s blood?

Speak then of the flowering: the neighborhood children grow tall. Among them are musicians, actors, painters and poets. In this world their parents have rebuilt from ashes, they now believe anything is possible, and everything is new.

Remember this: when the Civil War comes, neutrality is no amulet against the bullets and the bombs. Jewelers flee the downtown souk for Bourj Hammoud, where the militiamen patrol the night and then also the day. So many boats leave the port. Carrying leather suitcases to the airports, so many are exiled again.

Remember Nor Adana, Nor Marash, Nor Sis. Men still play backgammon and grill meat on braziers on the sidewalk. Remember the narrow alleys and wooden houses of Sanjak Camp, razed for a shopping plaza. Oh people of long memory, listen, look, speak, remember: your stories are a homeland.

Nelly Keoseyán: ORACIÓN POR EL CUERPO

Abusé de ti, malamada.

Te maltraté como al peor de los esclavos.

Te obligué a desnudarte ante los otros,

a descender conmigo hasta los bajos fondos.

Eras objeto de saciedad y de goce:

Acudías como una perra obediente a mi llamado.

Cuántos pasaron por encima de ti

como caballos pisoteando la hierba.

Cuántos bebieron de tu simiente

la savia de la sabiduría.

Corté todas las rosas del jardín.

No floreció ni una sola semilla.

He de morir contigo.

Y de nosotras

no quedará ni una huella.

PREGHIERA PER IL CORPO

Ho abusato di te, mal amata.
Ti ho maltrattato come al peggiore degli schiavi.
Ti ho obbligato a spogliarti davanti agli altri,
a scendere con me fino ai bassi fondi.
Eri oggetto di sazietà e di piacere:
accudivi come una cagna obbediente al mio chiamare.
Quanti sono passati sopra di te
come cavalli pestando l’erba.
Quanti hanno bevuto del tuo seme
la linfa della saggezza.
Ho tagliato tutte le rose del giardino.
Non ha germogliato né un solo seme.

Devo morire con te.

E di noi
non resterà traccia.

Nelly Keoseyán: SALMO

Nunca le pregunté al destino
si me tocaba seguirte.
Simplemente me fui.

Me desnudé y te dije:
bajemos. Metámonos
más hondo en el infierno.
Hagamos ahí dentro en lo obscuro
el paraíso del placer.

Abre la puerta negra
Hurga Entra
Desciende el misterioso abismo.

Y tu pasión fue mía y tu goce.

Luego te di mi alma y te dije:
Haz de mi fuego el tuyo
Bebe de mí
Muere de amor conmigo.
Te haré mitad demonio y mitad santo
Te saciaré con látigos y con cilicios
Te ataré a la pilastra y al muro
y a la cruz del martirio
hasta que estalles.

Hasta que nazcas por dentro en mí
y en un instante sin fin te fugues
de la cárcel del cuerpo.

Y me arrojé contigo al precipicio.

Introducing NELLY KEOSEYÁN

Los Amantes se aman

To hear the audio clip, click here.
Poem by Nelly Keoseyán; read by Mónica Morales

Los amantes se aman
porque amando la vida es más intensa.
Los amantes se gozan, se desnudan,
se entregan silenciosamente a su pequeña muerte
y en la profunda oscuridad del alma es que se pierden
sus cuerpos
se unifican, se funden, se hacen un solo ser eterno.
Los amantes se aman a través de los cuerpos,
a través de la piel y los sentidos,
a través del deseo, del corazón, de sus fuerzas más
íntimas.
Se aman por la pasión de vivir hacia adentro,
se aman para penetrar los límites,
hacer con el ojo del cuerpo visible lo invisible
y aprender de su polvo a renacer.
Los amantes se buscan, se acarician, se flagelan,
se arrancan de la memoria de la carne
el dolor de nacer y la violencia,
se vacían, se desprenden,
sacrifican el alma y la sangre
a los dioses del éxtasis y la embriaguez.
Los amantes se aman porque la vida es breve,
porque no basta para vivirla un cuerpo,
ni una vida para morir mil veces,
ni los cielos del dulce paraíso,
ni la espada invencible del infierno,
ni universo ni tiempo para nombrar la vasta eternidad.
Los amantes aman la vida, la vida intensa.



Nelly Keoseyán (1956- ). Nació en la ciudad de México, en 1956. Estudió literatura en la Universidad Nacional. Ha traducido a poetas ingleses y estadunidenses, entre ellos Wordsworth, Coleridge y Yeats. Su producción poética comprende dos libros: Fuego interior (1986) y Los paraísos del sueño (1998).