Wednesday, November 13, 2019

Celeste Snowber: worried for love






















Love in the ruins, 2016                                     Marsha Nouritza Odabashian




Do you have your hat on?
what was your mark on your test?
did you do better than her?
did you turn off the lights?
what about the heat?
   was it turned down?
did the bills get paid?
is the chicken defrosting?
was there enough color in
your cooking, or fabric, or paint on canvas
or your cloth cover on your book?

Did you remember – The Turks killed the Armenians?
Did you remember?

Remembering was a big VERB in my house growing up.
Did you remember?

My Armenian mother said, “You are my star
of miracles - I couldn’t have you
 I finally conceived and bore you”

We are all miracles -
here, when we might have been
forgotten, not born, killed or bled in survival

Do you remember I love you?

Worried for love


Celeste Nazeli Snowber

Tuesday, November 12, 2019

Նորա Պարութճեան։ ԿԸ ԼՌԵՆ



 ու կը լռեն ի վերջոյ 
չենք գիտեր ինչ ըսած էին մինչ այդ 
ինչ պատկերներ անոնց աչքը խոցած էր 
եւ ինչ հառաչ կիսատ ծուխի վերածուած 
անոնք կ’իյնան տերեւի պէս խշռտած 
եւ ուրիշներ հաճոյքով խենթ 
անխնայ կը կոխկռտեն 
ոչ ինկողը եւ ոչ քալողն զղջում կը զգայ ներսիդին 
քամին պատմութիւն մը կը պատմէ 
ամէն մարդու մէկ տեսակ 
ամէն պահու համեմատ 
բոլոր ցաւերն այլանդակուած կ’երեւնան 
հիւանդութիւն մը խուլ 
զանոնք ի սպառ կը ջնջէ 
կը մաքրուին 
հոգի լեզու միտք մարմին 
ու կը սկսին փառաբանել ամենակալ պատիժը 
որ ամէն տեղ հունտերէն 
փշեպսակ կը ծլի 
խեղճուկրակ եսերու աղբամանէն 
սեռագոյն կաթնաղբիւրներ կը հոսին 
ու կը փակեն մարդու առջեւ մարդ ըլլալու ապագան 
ձգախեժի թացութիւն մը 
այս բոլորը կը կապկպէ իրարու 
փունջ մը արեւու պէս գոյնառատ 
հովանիին տակ ճշմարտութիւնն կը խեղդէ 

դեռ ամէն բան կը սպասէ 

Monday, November 11, 2019

Նորա Պարութճեան։ ՁԱՅՆԸ



 լսել ձայնին միջուկը 
ու խլանալ զարնուողի հաճոյքին 
փակուիլ իջնել կծկուիլ 
մուտք գործել կէտին մէջը բջիջին 
ուրկէ օր մը մենք ծնանիլ սկսանք 
ու բռնեցինք կորուստներու մեղկ ճամբան 
պատասխանին հիացումը ըմբոշխնել 
ու միշտ պահել պարոյկը 
շեշտ փորագիր 
քանի չկայ հաշտութիւն 
կատարեալին սահմանագիծն ծռմռել 
որ հաշմանդամ երակէն գեղեցկութիւնը բխի 
ու շունչ իյնայ երթալիքին մայթն ի վեր 
ուրկէ բռնած փնտռելու ելեր ենք 
ջերմութիւնը 
հազար անգամ հազար կտոր հազար մասով բզկտիչ 
սրտին խորը ներշնչումի բռնկումի ափերուն մէջ կը հալի 
ու կը խածնէ ականջը 
մեծ օրկանը սէրուսեռի 
Աստուծոյ 
ուրկէ ձայնը կը մտնէ 
ու կը մնայ 
նոյնիսկ մահուընէ անդին 

Sunday, November 10, 2019

Նորա Պարութճեան։ ՀԱՅԿԱՆՈՅՇ


ան չներեց քեզի Աստուած 
չներեց 
ամէն առթիւ կը մօտենայ դռանդ 
ու կը պոռայ փակ պատուհանիդ ներքեւէն 
սիրահար մ’հպարտաղաչական 
բացատրութիւն չի պահանջեր 
գիտէ չկայ 
ներողութեան հայցդ կ’ուզէ 
եւ պատրաստ է ներելու 
բայց կը սպասէ որ խնդրես 
այո մարդէն ներողութիւն պիտ’ խնդրես 
դուն Աստուած 
քանի որ զինք լքեցիր 
երբ կը հաւատար ան քեզի 
աստուածութիւնդ ո՞ւր թողուցիր այն օրը 
որ կծիկը դրիր առանց ետիդ նայելու 
երբ եկան իր մեծ հայրը մորթելու 
իր մանկական սարսափազդու վախին տակ 
որմէ ոչ ոք սարսափեցաւ 
ոչ իսկ դուն 
ինչո՞ւ այսքան քաշքշեցիր հայցդ իրեն 
մանկութենէն ծերութիւն 
ու դեռ իրմէ խաղաղութիւն կը սպասես 
խաղա՞ղ է սիրտդ արդեօք 
որ նման բան կ’երազես 

ան կրնայ 
չԷ ան չէ ոչ 
իր փորէն դուրս ելածը 
քիչ մը անդին ծառի մը տակ քէֆի ատեն 
բաւարարուած յիշելու պէս զայն մոռնալ 
ու զայն թաղել իբրեւ հինցած պատմութիւն 
դո՞ւն հապա դո՞ւն 
ցաւէն վախը իր վրայէն շպրտած 
խոստումներդ պատառոտած 
քեզի դէմ ապստամբած հայհոյալից 
փոսի մը չափ բաց բերնին մէջ 
պիտի կրնա՞ս իր չթաղած մարմինները շպրտել 

դուն չես կրնար զայն անտեսել աւելի 
յաջորդ անգամ երբ մօտենայ դռանդ 
դիմաւորէ անձնապէս 
մեծաբար հրաւիրէ 
գահիդ ձախի մինչեւ հիմա գործ չտեսած առաքեալիդ ժամանակը անցած է 
աշխատելու պահն է հիմա 
ներողութիւն խնդրելու պէս 
զայն բազմեցուր անոր տեղ 
եւ սկսէ մտիկ ընել այլեւս։ 

Sunday, November 03, 2019

Albert Kapikian: Every madness has its miles


Mine was the walking on the rails, 

the head down walking on the rails

in the rain was mine.

If I was sad, I wasn’t broken,

when I went walking on the railroad tracks

where I went looking for the spokens, 

the ancient spokens

inside the depots and the dead ends 

where I found my family

and made my friends.

Every madness is its miles.

Mine was the walking on the rails, 

the head down walking on the rails 

in the rain was mine.






This poem appeared in "The Sligo Journal",  an online, campus- and community-based arts and letters journal which features the work of the Montgomery College-Takoma Park / Silver Spring campus and the Takoma Park / Silver Spring community in Maryland. 


Tuesday, September 17, 2019

Арсений Тарковский: Комитас


Ничего душа не хочет
И, не открывая глаз,
В небо смотрит и бормочет,
Как безумный Комитас.

Медленно идут светила
По спирали в вышине,
Будто их заговорила
Сила, спящая во мне.

Вся в крови моя рубаха,
Потому что и меня
Обдувает ветром страха
Стародавняя резня.

И опять Айя-Софии
Камень ходит подо мной,
И земля ступни босые
Обжигает мне золой.

Лазарь вышел из гробницы,
А ему и дела нет,
Что летит в его глазницы
Белый яблоневый цвет.

До утра в гортани воздух
Шелушится, как слюда,
И стоит в багровых звездах
Кривда Страшного суда.

1959

Sunday, September 08, 2019

ԶԱՀՐԱՏ։ ՏԱՐԻՔՈՏ ԱՂՈՒԷՍԸ

Ես տարիքոտ աղուէս եմ ըսաւ
Ըսելու պէտք չունէր

Յայտնի էր թէ տարիքոտ է
Բայց կասկածելի էր
թէ աղուէս է

Իսկ եթէ աղուէս էր
Կասկածելի էր թէ
տարիքոտ է

Բայց նորէն կրկնեց
թէ տարիքոտ աղուէս է

Իսկ մենք խորհեցանք
Թէ Ագապիի հին մէկ սիրողն էր



ԶԱՀՐԱՏ [Զարեհ Եալտըզեան] (1924-2007)



THE OLD FOX

I am an old fox [he] said
Did not need to say it

Obviously he was old
But doubtful whether
he was a fox

But If he was a fox
doubtful that
he was old

Then he repeated again
he is an old fox

And we thought
he was one of Akabi’s old lovers




Zahrad (Zareh Yaldizian, 1924-2007). Translation by Hratch Tchilingirian

Wednesday, August 21, 2019

ՍՈՆԱ ՎԱՆ։ ՏԻԵԶԵՐՔԸ ՔՈ ՄԵՋ


Ուիթմենը տեսնում է տիեզերքը
խոտի տերևներում,
Բլեյքը՝ ավազի հատիկի մեջ,
Գինզբերգը՝ աչքերում սովորական մարդու
ու էրոսի...

Ես, որպես կին, տեսնում եմ
բոլորն այս պատուհանից հիմա,
և լվացք եմ փռում կիսաժպիտ...

Մահվան դեմքը անվերջ մեծանում է
կյանքիս ծիծաղելի հայելու մեջ,
կշռում եմ քաղաքն այս
փակ կոպերով.
քար է... օդ է... ու ժամանակ։

իսկ դու ամենուր ես խենթուկ օդի նման.
խոտի տերևներում, ավազի մեջ,
աստղերի մեջ ես դու, և աչքերում
տղաների այն սովորական...

ՍՈՆԱ ՎԱՆ

Monday, August 12, 2019

Lola Koundakjian: In Search of Rilke at the Metropolitan Museum of Art


  
Photo by Lola Koundakjian, Metropolitan Museum of Art


After a reading of Archaic Torso

A Sunday afternoon, the final lazy weekend of the summer, I escape to the cool, bright corridors of that art institution. I am in search of Apollo or Rilke.

In the Hellenistic and Roman wing I find Hermes, Eros, Heracles, headless torsos of young men and women, centaurs, athletes and heroes. I turn around each statue and sepulchre, reading labels and descriptions.

In desperation, I ask a guard but she’s clueless.

I search for him in a cubiculum nocturnum (i.e. bedroom), in galleries, in the faces and camera lenses of tourists, finally finding him through old-fashioned help, the humble assistance of the information desk clerk.

There are two Apollos here. One in worse shape than the other, one slightly taller, one still resting against a marble trunk, one with more genitals intact, more of the hip areas defined, with both feet, perfect toes and toenails.

***

The Japanese tourist photographs her friend grabbing, or is it covering, the genitals; I hear the guard laughing heartily. Men, women and children walk by, few stop by to look at the headless torso, few read the description, few acknowledge that THIS was Apollo, this WAS the god of music and poetry, son of Zeus, father of Orpheus, one of the twelve Olympians, Dii Consentes. Who cares for those lesser gods and heroes when Apollo is in the room?

And still, I don’t find Rilke, a man at least in some form or manner representing him, his essence, or a man who has read his work, a man aware of that dilemma called mid-career or life crisis.

I wonder if I tear a piece of paper, write in bold capital letters RILKE, and hold it up, will someone stop and chat with me, sit and read with me that poem, ask me questions about it, maybe exchange something about himself, a revelation found through this encounter.

If any answer to man’s inner quest is to be found on Earth, it could be at these feet, or another work of art, at this museum or another like it, in this city or another metropolis such as the many found on this or other continents.

And yet his torso
is still suffused with brilliance from inside,
like a lamp, in which his gaze, now turned to low,
gleams in all its power.

Lola Koundakjian, NY, USA
September 2011
Published in Naugatuck River Review 2014



Sunday, August 11, 2019

John Kaprielian: CHURCH OF THE HOLY GUNS

Someday all poems will have to be
about shootings and killing sprees
It seems that's all that happens these
days and if we do not change our ways
there will be no time to write about things
like the first light of dawn that kisses the
treetops aflame against a carmine sky or
waves that wash dancing silver
fish across shell-flecked sand

No, there will be no time for that only
blood and fear and hate and tears
the sick sweet smell of gunpowder
that hangs in the air like incense
at some perverse Church of Holy Guns
while mothers kiss cold lips and
bleach washes crimson stains
from shell-shocked floors and walls

Who needs poems about nature
and love when there are elegies
and laments to be written thoughts
and prayers to be mouthed
and promises to be made
and forgotten until the next time
which will probably be the day
after tomorrow


This poems appeared in The New Verse 

A natural history photo editor by day, John Kaprielian has been writing poetry for over 35 years. In 2012 he challenged himself to write a poem a day for a year and self-published the poems in a book 366 Poems: My Year in Verse available on Amazon. His poems have been published in The Five-Two Poetry Blog, Down in the Dirt Magazine, TheNewVerse.News, Naturewriting.com, The Blue Nib, The Blue Mountain Review, and Minute Magazine. He lives in Putnam County, NY with his wife, teenage son, and assorted pets. He is thoroughly sick of writing poems like this.