Marjorie Deiter Keyishian: About Hunger

About hunger, about desire,
what we whimper for
in the bleak reaches of night.

At dawn, before want begins,
there is thin light belonging to birds
who eat their weight in seed, in berry,
hour after lustful hour.

Tables groan under the weight
of root, leaf, and meat.
Market, stand, and oven are
quite full. And still, we want.



From Slow Runner, Finishing Line Press, 2007.

Nora Nadjarian: Separation

The time came when they longed to return.

My father walked circles in the living room,

my mother packed and unpacked her hands.

We will leave when the rain stops, they said.

The rain in this country is so unkind.

The time came when they could no longer return.

My father sat in his remote corner of silence,

my mother leant into lamplight and threaded sighs.

We will leave when the rain stops, she said,

hummed intricate tunes, sewed invisible tears.

~ Nora Nadjarian

Michael Minassian: EYES ON FIRE

With what burning eyes

do I see the past

the black ash

that eats the edges

of the photographs,

the white ash

that covers my eyelids?

With what burning throat

do I recite the names

no one alive remembers,

names I have reduced to titles,

events, and relationships:

great-grandmother,

brother who drowned in Lake Van,

grandfather’s first wife and son?

with what burning ears

do I hear the wind

traveling from the past;

the sound reaching my brain

with a series of sharp

cracks and scratches,

like old 78 rpm recordings;

the labels written in English

and Armenian –

one language bleeding

into the other,

as the record begins to spin

and I hear the music:

                        duduk, oud, my own voice?

Michael Minassian lives in South Florida. His poems have appeared recently in such journals as Aurorean, Iodine Poetry Journal, Poet Lore, Main Street Rag, and The Meadow. He is also the writer/producer of the podcast series  Eye On Literature available on iTunes. A chapbook of his poems entitled The Arboriculturist was published in 2010 by Amsterdam Press.

ՆԻԿՈՂՈՍ ՍԱՐԱՖԵԱՆ: ԱՊՐԻ

Խա՛նդ տանք, պատրա՜նք տանք ազգին` որ ապրի,

Այս յուսաբեկիչ պատրանքներն ի վեր,
Ապրի: Մենք խորհինք այդ տուրքին բարի,
Ատո՛ր միմիայն, մնացեալն է ըստուեր:

Մոռնանք մեր միտքերն` որ կը յուզեն մեզ.
Լըքե՛նք հոգեկան բաւիղները բարդ,
Ըլլանք պարզ` մեր պարզ ժողովուրդին պէս,
Եւ ո՛չ թէ լարի վրայ ճախրող գերմարդ:

Կ՛անցնի՜նք օր մը մենք,- կ՛ապրի ազգը մեր:
Գոյութիւնն իր` միակ իմաստն է կեանքին:
Ըլլանք գոյութեան բեղմնաւոր սերմեր:

Կը հիննան, կ՛անցնի՜ն մեր մտքերն անգին,
Հաւատքնե՛րը մեր… Տանք տուրքը բարի,
Խա՛նդ տանք, պատրա՜նք տանք ազգին` որ ապրի:

Վահագն Դավթյան: Սիրտս

Մի նուրբ ձնծաղիկ հողից նոր ելած`
Արցունքի մի շիթ թերթերի մեջ թաց,
Մի ծիծեռնակի սրաթև սլացք,
Ինչ-որ աղջկա քնքուշ մի հայացք,

Արևի մի շող բեկբեկուն ու տաք,
Ու թրթռում ես, սի՛րտ իմ, կրծքիս տակ…
Ի՞նչ ես դու հիշում,չգիտեմ բայց ես
Շնորհապարտ եմ. սիրտ իմ, քեզ այնպես,
Որ դու կարող ես այդպես թրթռալ
Եվ որ խենթացած կարող ես դու լալ,
Մի նուրբ ձնծաղկից, մի բեկոր հուշից,
Դաշտերին իջած կապույտ մշուշից,
Գարնան հալոցքից, հավքի սլացքից,
Ինչ-որ աղջկա քնքուշ հայացքից:

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ: [Ասում են հին վերքն...]

Ասում են հին վերքն հաճախ է ցավում,
Երբ եղանակը ամպոտ է ու վատ...
Բայց գարունն այսօր այնքան արևում,
Փռում է լույսի հրճվանքն անարատ:

Ծիծառներն այնպես հարբա՜ծ են թևում,
Այնպե՜ս է շիկնել ծաղկած դեղձենին,
Ու ես չգիտեմ ինչո՞ւ է նվում
Սիրտն իմ, որի մեջ բեկոր կա մի հին:

...Ե՞րբ է գարունն այս դառնալու ամառ,
Որ խաղաղ զարկի սիրտն իմ խենթացած,
Վա՜տ եղանակ է սա սրտի համար,
Որ հին բեկոր կա սիրուց մնացած:

THEY SAY THE OLD WOUND…

 

They say the old wound very often aches

When the weather is cloudy and inclement…

Yet springtime today, so full of sun’s rays,

Spreads the delight of spotless sunlight.

 

The swallows soar in such intoxicated bliss,

The flowering peach tree is blushing pink

And I wonder why something is amiss,

Embedded in my heart like a shard’s sting.

 

…When is this spring to turn to summer,

To turn the lunacy in my heart to repose?

For many a heart, this season is harbinger

Of an old shard’s pain, so remote, so close.

 

………………………….Vahagn Davtyan

Translated by Tatul Sonentz   

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ: [Ժամն է արդեն...]

Ժամն է արդեն, սիրելիս, եկ բաժանվենք մենք անձայն,
Ամեն մեկս մեր բախտին ու կորստին մեր հլու...
Ամառային խելահեղ այն ամպրոպները անցան,
Սիրտս խաղաղ է հիմա և ուժ ունի ներելու:

Աշնան հավքերը չվել, կարկաչել են երկնքով,
Եվ հոգնաբեկ ծառերից քամին տերև է տանում,
Համբուրելով է տանում ու տանում է քնքշանքով
Ու տանում է նա այնպես, ասես շնորհ է անում:

Այս կորստի ցավի հետ ես մտերիմ եմ վաղուց,
Ծանոթ ու լավ եմ ծանոթ, աշնան քամու արածին...
Ինչ տխո՜ւր է, երբ բարակ, անգույն անձրև է մաղում,
Երբ խանդի շանթը չկա, ու ներում են սիրածին...

Հրաչյա Սարուխան։ Սիրերգ

Գիշերն անթիվ ստվեր ունի

Ու մարմին մի պաղ…

Լուսնի դժգույն ուրվականը

Մոլորվեց մի պահ։

Սերս ինձնից թաքցրել են,

Տարել են հեռու։

Ես գիշերով դաշտ եմ գնում

Սերս փնտրելու։

Աշնանային խոտերի մեջ

Թախիծ կա դեղին։

Ինձ ասացին՝ անտեղի է

Արցունքդ լեղի…

Գիշերն անթիվ ստվեր ունի

Ու մի պաղ մարմին…

Լուսնի դժգույն ուրվականը

Դահիճ է կարմիր։

Հրաչյա Սարուխան (1947- )

LOVE SONG

 

The night has countless shadows

And a cold body…

The pallid ghost of the moon

For an instant went astray.

They have hidden my love from me,

Taken her far away.

I’m on my way to the fields in the dark

 

To look for my love.

 

There is a yellow sadness

Over the autumn grass.

I was told my bitter tears

Were unseemly…

The night has countless shadows

And a cold body…

 

The moon’s pale specter

Is a crimson slayer.

 

 

………………  Hrachia Saroukhan

Translated by Tatul Sonentz

Arto Vaun: X

Somewhere in my grandmother's apartment there is a photograph:
Two infant boys, around 1945 or so, although it looks more like 1920

There are looking at the camera the way children used to --
Already sullen adult gazes, dressed in white frilly gowns

My two uncles -- they sit together with an understanding
That they shall not inherit the earth, but die in a few weeks

From malnutrition and insufficient medical care -- look closer
And you can see they are fading right in your hand

My grandparents, resilient granite angels, could not talk
About this one thing -- they themselves were children

When they buried their own, left them in a small Armenian cemetery
Leaving one land not theirs to another not theirs to another not theirs

America, your homeless are not the beggars and street people --
They are the hop-scotching peasants whose nations are anxious myths now

The crowd asks
What did you expect going out alone like that --

History wears pantyhose over its head and gets away with murder every time




From Capillarity, Carcanet, 2009.

Literary Quote for June 2014

THE FIRST SEA SHELL
put to the ear
made the earth turn
in sea waves
carrying me to distant
shores I never
returned from


David Kherdian, My Racine, Forkroads Press, New York



ԱՌԱՋԻՆ ԽԵՑԻՆ
ականջիս կպած
աշխարհը դարձուց
իր ծովերով ալեկոծ
ու տարաւ զիս հեռակայ
ափեր՝ ուր անդարձ
երբե՛ք ետ չեկայ

................Դաւիթ Խերտեան

Թարգմանեց՝ Թաթուլ Սոնենց

Arto Vaun: IV

One day I woke up unlike other wakings
And saw my hands for the first time as though they had sprouted
Overnight, while I was missing you again -- my open palm and branched fingers
In the smudged morning light

I looked at what seemed a memory or shy wolf
That toils without asking for much except to eat and be taken seriously--
                My hands were severe then

What is the elastic that tightens in the body when you forget to let go
                Or be let go of --




From Capillarity, Carcanet, 2009.

Arto Vaun: Singed Bedroom, Weekend Afternoon

I painted the walls plum and hung sheer

Curtains so when they caught fire from the atoms

Rushing from my body this afternoon

It was the loveliest thing I had seen

The rain came down like a song as I was

Disintegrating seamlessly all electric soft colors

I turned into something solar and crackling

Watching from my twin bed

How I wanted to reach out to my own going

As a spirit might want to examine itself in a photo

Barely present in a spot of faded yellow light

Looking hard squinting and asking Is that me

This poem has previously appeared in Glimpse.

SERKAN ENGIN: BARBARIAN AND MS DAISY

yes, you are right Ms Daisy, they came

with the wild winds of Greed, brutally

slaughtered  all the innocent letters

written on the wall of Grace, even also babies

by burning them alive, before most of them

could not have a toy in their short-length life

with an insufferable last sequence

yes, you are right Ms Daisy, they were

merciless hyena droves born from

Racism, biggest evil of all times,

the bloody verses of Quran

written on the hilt of

their curved swords

feeding their violence

by promising them heaven

as they killed more “heretics”

they were the servants of

remorseless epaulets

they were the slaves of

their own Greed and Savageness

slobberingly

yes, you are right Ms Daisy, they

raped little girls and young women ferociously

without caring their screeches

tearing the deeply embarrassed face of the sky

same horrific verses on their groins

and the permission of pimp epaulets

on their ignoble waists

without any mercy

they were the slaves of

their own Greed and Savageness

slobberingly

they were the servants of

remorseless epaulets

and unfortunately

they were my ancestors

shame on humanity

worst predatory hordes of world history

now, it is hard to erase that “Barbarian” soubriquet

written on my forehead before my birth

it is hard to change to be known as savage

even I am a man feeding his ant friends

with granulated sugar at home

it is hard to explain that I have never hurt

even a wing of a sparrow

I know Ms Daisy, it is hard to introduce me

to your parents

as the man you want to live with

until infinity

SERKAN ENGIN

JUNE 2014

Dedicated to Anahit Manukyan, my best reader in Armenia…

Dedicated to all victims of Armenian Genocide, Assyrian Genocide, Nestorian Genocide, Chaldean Genocide, Pontian Greek Genocide perpetrated by my Turk ancestors…

Dedicated to all genocide victims of World history at Rwanda, Bosnia, Cambodia, Darfur, Holocaust and others…

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ ՎԵՐՋԻՆ ՕՐԸ

Հոկտեմբերի վեջին օրը 1976 տարւոյն

Ժամը 16.36ին

Չէնկէլգիւղի ծովափը

Ծիածանի եօթը գոյներով հիւսուած

Ձկնորսի ուռկան մը փրփուր փրփուր

Եւ ուռկանին մէջ սէրեր - սէրեր պղպջուն

Հոկտեմբերի վեջին օրը 1976 տարւոյն

Ժամը 16.36ին

Ուռկանի մը մէջ մեր սէրերը փալփլուն

Եւ մրուրը մեր սէրերուն

Սեւ ծովու հովուն դէմ

Հանքածուխի փոշիի նման համասփիւռ

Հոկտեմբերի վեջին օրը 1976 տարւոյն

Ճիշդ նոյն պահուն

Հեռուն - շատ հեռուն

Պէլկրատի անտառին մէջ

Առուակի վրայ խարտեաշ տերեւ մը գինով

Եւ ալիքի մը քրքիջը Շիլէի ծովաթումբին քով

PAKIN meeting in Beirut, Lebanon

ԲԱԳԻՆ-Ի ԸՆԹԵՐՑՄԱՆ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ 2014 Թիւ 2

ՅԱԿՈԲ ՊԱԼԵԱՆ կը ներկայացնէ

ԱՂՈՒԱՆ ՎԱՐԴԱՆԵԱՆԻ

(բանաստեղծ, խմբագիր, Ազգային Ժողովի անդամ, Նախկին նախարար)

ԵԼՔ ԵՐԿՐԻՑ

Բանաստեղծութիւններու հատորը (166 էջ)

Տեղի կ’ունենայ Չորեքշաբթի 25 Յունիս 2014-ին, երեկոյեան ժամը 7-ին,

ԲԱԳԻՆ-ի խմբագրատունը, Շաղզոյեան շէնք, 2-րդ յարկ

Կը խնդրուի ճշդապահ ըլլալ

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: 74 ԹԻՒ ՆԱՒԸ

Ա.

Թարթիչներուդ ծայրը կաթիլ մը սէր

  կեանքը մերթ տերեւի մը չափ թեթեւ

    մերթ տերեւի մը չափ ծանր էր

Թարթիչներուդ ծայրը կաթիլ մը սէր

  կեանքը մերթ սկսած կէտին վրայ կը վերջանար

    մերթ վերջացած կէտին վրայ կը սկսէր

Թարթիչներուդ ծայրը կաթիլ մը սէր

Բ.

Քիլիոսի ծովափը աւազներուն վրայ

Արեւը դեռ չէր ծագած

Դուն մազերդ հովուն տուած կը վազէիր

Կակաչի մը նման մերկ

Շուշանի մը չափ անբիծ

Մինչ արեւը կը ծագէր Կիւմիւշտէրէի – Քըսըրքայայի վրայ

Ծովը գոյն կը փոխէր

Ալիքներու – եղէգներու – ճայերու համերգը կը սկսէր

Եւ դուն սէրս հագուած կը վազէիր

                          կը վազէիր

                          կը վազէիր դեռ

Գ.

Խարտեաշ աշուն մըն էր

Արնավուտգիւղի նաւամատոյցէն 74 թիւ նաւը կը մեկնէր

Կը ճեղքէր ծովը – դիմաց կ՚անցնէր

Գանտիլլիի աղբիւրին քով ձկնորսները ուլականջ կը մաքրէին

Չէնկէլգիւղի հսկայ սօսիին տակ

Ճնճղուկ մը կապոյտ սիրերգ մը կը հիւսէր

Դուն մազերուդ մէջ ռեհանի ծաղիկներ

Հեռացող նաւուն կը նայէիր

74 թիւ նա՞ւն էր – թէ ոչ մեր կեանքը ու կը սահէր

Նաւը կ՚անհետանար – փրփուրները կը մնային

Փրփուրներ ռեհանի ծաղիկներու նման

Փրփուրնե՞ր էին – թէ ոչ յիշատակի բեկորներ

Բիբերուդ խորը կարօտ մը կը թանձրանար

Դ.

Թարթիչներուդ ծայրը կաթիլ մը սէր

Թարթիչներուդ ծայրը ես առաւել դուն

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ԱԼ

Արեւը ողկոյզ-ողկոյզ կը թափէր մեր վրայ

Մինչ մենք

Հողին վրայ ծիլ – ծովուն մէջ արծաթ էինք

Որկէ կուգայինք – ուր կ’երթայինք

Մեր դարաւոր գոյութեան

Լուսաւոր հետքերուն վրայ կը քալէինք

Ալ մի փնտռէք մեզ – այն ծովափը

Ուր օգոստոսեան արեւներու մաղը փռուած է

Ալ մի փնտռէք մեզ – այն զգացումին մէջ

Ուր ճարճատուն քերթուածի մը տողն է առաջին

Ալ մի փնտռէք մեզ – պիտի երթանք

Մեր ինչուներով խանդավառ

Մեր ինչպէսներով գինովցած

Ալ մի փնտռէք մեզ

Բանաստեղծները կորսուեցան – պիտի ըսէք

Թէ ինչպէս եղաւ – պիտի չգիտնանք

Անձրեւը պարան-պարան կը տեղար մեր վրայ

    մինչ մենք սեւ գիշերուան մէջ աստղ

    սրտերու մէջ լոյս էինք

                    յոյս էինք

Մենք

  սեպ ժայռերու վրայ ովկիաններու իշխող փարոս

  սեղաններու վրայ հաց ու գինի

  երակներու մէջ արիւն էինք

                   աւիւն էինք

Ալ մի փնտռէք մեզ

   նոր ովկիաններու

   նոր երազներու

       սէրն ու կարօտը մեր սրտին

       անվերադարձ ճամբաներու մէջ ենք հիմա

Ալ կը բաւէ

   ալ դուք

   դուք

       ծունկի եկէք

        մեր դարաւոր գոյութեան

        լուսաւոր հետքերուն վրայ