Էդուարդ Հարենց: Ջուբրան Խալիլ Ջուբրան

Ռոկոկո ոճի
արաբական մի սիրտ
Յուրաքանչյուր օր`
Խելառ աչևի
Ամեն իններորդ ալիքից հետո,
Հսկա Նյու-Յորքի
սրտի զարկերին
Մանրանկարում է
խալեր լիբանանյան…




© Eduard Harents, 2011. Reprinted here by kind permission of the author.

Էդուարդ Հարենց: [Այդ կարմիր օրը]

Այդ կարմիր օրը

Մուսայիս դեռ հեթանոս տատերը,


Դռնփակ գաղտնի քվեարկությամբ,


Որոշել էին,


Որ ինն ամիս անց


Բակունցյան միրհավների երգի ներքո
պիտի լույս տեսնի


Բանաստե´ղծը իրենց թոռան:


Եվ որովհետև աստվածավախ էին,


Ուստի որոշեցին


Դրախտի ծառերից


Ոչ մի ֆիզիկոսի գլխին կաթուկ տված


Վերջին խնձորը–


Խնամքով թաքցնել մորս փեշի տակ…




Ութսունմեկի օգոստոսին–


Հայրս թթի օղի էր քաշում…

© Eduard Harents, 2011. Reprinted here by kind permission of the author.

Էդուարդ Հարենց: [Բանաստեղծության պատուհանի տակ]

Բանաստեղծության պատուհանի տակ

Ես յուրաքանչյուր

Դարավերջից մինչև դարասկիզբ

Սերենադներ եմ շռայլում հարբած…

Ու մինչդեռ շուրջս

Թաղանթներ ծամող

Ժամանակները պոռնիկ–

Սիրտս գրավելու համար

Մեռնելու չափ չբեր իրենց ներքնազգեստի`

Բնազդները կորցրած

Երանգներն են փոխում,–

Ամենասիրածս գույնը աշխարհում

Բանաստեղծությո´ւնն է…

© Eduard Harents, 2011. Reprinted here by kind permission of the author.

Էդուարդ Հարենց։ [Վան Գոգն ազատվեց իր ականջից]

Վան Գոգն ազատվեց իր ականջից,
Որովհետև այն իրեն պետք չէր.
Նա արդեն լսել էր Հանճարը:
  Ալ -Մա’արրին իրականում տեսնում էր այնքան,
Որ այլևս
Աչքերն այնքան էլ կարևոր չէին:
  Չարենցը գերեզման չունեցավ,
Քանզի Նա դեռ չի´ էլ մեռել:
  Ես մարդկանց ձախո´վ եմ բարևում,
Որովհետև Աջով արդեն բարևել եմ Աստծուն…

"The Accidental Observer" poetry collection now available

Lola Koundakjian's first poetry collection is now available for purchase. Click below to purchase a copy of  "The Accidental Observer" online.









Praise for The Accidental Observer


The poetry reading community owes a huge debt of gratitude to Lola Koundakjian for her years of service to the art, making the work of Armenian poets, writers of Armenian ancestry in many languages, available to readers world-wide with her Armenian Poetry Project. Now, we meet Lola herself in three languages…and it’s about time!
— Diana Der-Hovanessian




Lola Koundakjian's first collection reveals a curious and prescient mind roaming the landscapes of our collective illusions – and disillusionments. Through her spare style and a measured economy of language, she manages to decipher the banality of the everyday on one page, and, on the next, dissect the anatomy of suffering. Insightful and poignant, this is the work of a meticulous observer, and an acutely aware consciousness.
— Amir Parsa




These poems of longing and grace are the kind we pass from friend to friend. How wonderful to find them in three languages, each proclaiming their own bright joy.
— William Michaelian




These poems tread lightly but so perceptively. In delicate language and in three tongues, the poet takes us on a winding journey, a walk through “the dew intertwined with mist” on the path leading to and from love, to and from a lover who is now there, now absent. This theme is played out sensitively against backdrops of New York, with echos of the Middle East and Armenia sounding sotto voce. A vignette of a garden on West 87th street with a mulberry tree and “crushed ripe mulberries” evokes loss, love and childhood. From this miniature of New York, Koundakjian shows us far places freshly — Firenze and Toscana, afternoon coffee in Spain and an evocation of Morocco. The Armenian and English texts are transpositions of her perceptions into the different cultures, each rewarding in its own modality and in the meaning to be found in the place between them.
— Michael E. Stone




“y desapareces/ dejándome recuerdos/ bocados apenas” así inicia Lola Koundakjian su potencia evocadora. Así, dando nombres a los gestos íntimos de un pasado que se le hace pedazos en la memoria. Así, sus poemas, como un libro de viajes, recorren las sensaciones en imágenes que agregan futuro a lo ya sucedido. Olores, sabores y miradas que conforman memoriales cuyo objetivo es transformar el espacio de escritura en espacio conmemorativo. La densidad de Koundakjian reside en ofrecer ternura a la resistencia, en acordar una cita agradecida con sus raíces produciendo su propia perpetuación. El rito de la palabra hace justicia, nombra el destino del poema junto a su lector; su calidad de testigo.
— Ana Arzoumanian


Lola Koundakjian continues to open doors with her passion for poetry. These spare but heartfelt pieces have several faces and textures because of the work she has done with their translations. An ambitious project that only a poetry advocate such as Lola can deliver.
— Armine Iknadossian




Lola Koundakjian goes after real moments, and she does so quickly, concisely, masterfully--as if she is in panic of losing that rare afternoon light or the playful shadows cast over Central Park by the accidental cumulus clouds. She's like those rare poet-photographers that must work swiftly if they want to capture the moment just right.
— Shahé Mankerian


“It is hard to find a better advocate for poetry across
culture and time than Lola Koundakjian, and this
collection is good hard evidence.”
— Alan Semerdjian


“A trilingual volume of nostalgic reflections on the
four seasons, filled with exotic aromas and flavours,
drawing from the East and West, from Armenia and New
York, from beyond and within, and in search of our
common destiny.”
— Alan Whitehorn

Գէորգ Գալայճեան: ՉԿԱՐ

Պայծառ առաւօտ մը արեւը փնտռեցի

Եւ արցունքներս աչքերուս մէջ ցանեցին հազարաւոր արեւներ

Կլոր. կլոր անհունօրէն համատարած. իրար նմանող արեւներ 

Պայծառ առաւօտ մը գտայ քեզ

Եւ աչքերս յափշտակութեամբ պտըտեցան

Մերթ մարմինիդ. Մերթ կուրծքերուդ եւ վերջապէս աչքերուդ

Եւ աչքերուդ պէս բիւրաւոր աչքեր, 

հատիկ-հատիկ ինկան սրտիս մէջ լուռ,

Լուռ ձայնով մը զոր կը կոչենք զարկ

Զարկ, զա՜րկ, ԶԱ՛ՐԿ

Պայծառ առաւօտ մը քեզ կը դիտէի գաղտնօրէն

Գողի մը պէս գաղտագողի

Գաղտնօրէն կը գգուէի գեղեցկութիւնդ զգլխիչ

Եւ յանցաւոր մանուկի մը պէս

Հաճոյքս կը ծածկէի հասունութեան հասկերով:

Պայծառ առաւօտ մը երեկոներ կը փնտռէի

Մութին մէջ կորսնցնելու ժամանակին ճաճանչները ճշմարտութեան

Եւ զարկ, Զարկ, ԶԱՐԿ, ժամանակին շեշտերը սրածայր

Ելեկտրական կայծերով՝ իրականութեամբ ճշգրտուած:

Պայծառ առաւօտ մը

Բան մը փնտռելու իղձը կ՛ուզէի ունենալ

Բաներ կային բայց թոյլ չէին տար որ ես փնտռեմ,

Այլ իրենք, անոնք, և դուք զիս կը փնտռէիք

Ես հոն էի

Բայց դուք տակաւին զիս կը փնտռէիք

Դուք, իրենք, և անոնք:

Michael E. Stone: Don’t Eat Olives

Don’t eat olives in Armenia,

you get black ones with no taste.

Not Kalamata black,

with meaty, half-bitter flesh,

pungent and almost erotic.

Nor the really bitter pounded green olives

that leave the mouth alive and assault the senses

with the bitter taste of their land of birth,

my land.

In Armenia, eat as they do,

meat and salad and thin, thin bread,

yoghurt, cheese and apricots.

Just not olives.

Սոնա Վան։ Երրորդ ցանկութիւն

Դժուարը… ասեմ
ոսկէ ձկնիկին
մի կերպ գտնելն էր


Ես ցանկացայ նախ
որ նա ինձ դարձնի
ան-տե-սա-նելի


ու դարձրեց


յետոյ ուզեցի
գտնուել անեզր
բաց տիեզերգում


ու յայտնուեցի՝ այստեղ եմ վաղուց


կ՛ուզէի՛ դուրս գալ
ու վերադառնալ
սակայն ինձ այստեղ
չի տեսնում ոչ ոք
հետեւաբար եւ
խիստ անհեթեթ է
թւում
«դուրս գալը»


ինչ արած՝ յաւերժ կը լինեմ այստեղ
թէպէտ արդարեւ
այդ չէր լինելու
երրորդ 
խդրանքս

Փանոս Ճերանիան։ Իմ Հորիզոնը

Իմ հորիզոնը
կը գտնուի
այն բարձունքին,
ուր ջրհեղեղը չկրցաւ մագլցիլ.
այնտեղ՝
Նոյեան նահապետը
ջրհեղեղի իր ոդիսականը
ժամանակի մինչեւ վախճանն հասցնելու
կարողութեամբ
ներշնչուեցաւ։

2010

Ազդակ Գրական, 2010, Թիւ 5-6

Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան: ԱՐԵՒԵԼԵԱՆ ՍԻՐԵՐԳ ՄԸ

 Ո՜հ, սիրտս քու կ՝անչով կը մեղմանայ,
Գիտեմ դու մաղթանք մ՝ունիս ընծայ,
Որ հոգւոյս կու տայ համբոյրներ ծիրանի,
Ճա՜նի՝ ես կու գամ դու հոգ մի անի:

Դու ունիս զոյգ մը աչքեր շահէնի,
Ճանի ճան՜այ հոգիս քեզ կը տենչայ.
Քու սիրոյ երգ ու տաղով երանի,
Մարած քնարս շուտով կ՝արբենայ:

Արդ՜եօք կայ մէկը՝ որ քեզ նմանի,
Դու իմ սիրոյ երազը՝ շահանա՜յ.
Միտքս քու կանչերով կը մոլեգնի,
Ան քու կարօտին ինչպէս դիմանայ:

Հաւա՜տայ ճանըս քեզ համար ֆետայ,
Մատնիդ պիտ՝  բերեմ ոսկի մատանի.
Թո՝ղ մեր դրացիք գտնան պահանայ ...
Միայն դու ես իմ սիրոյն հաւանի:

                                              

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ԱՅՍ ԳԻՇԵՐ ՅԱՆԿԱՐԾ

Տառապանքներով օծուած երգերուդ մէջէն

Այս գիշեր յանկարծ

Քրքիջ մը

Ցնծութեան քրքիջ մը թող ցայտայ

Անվերջանալի կարօտներով ճաթած շրթներուդ վրայ

Այս գիշեր յանկարծ

Համբոյր մը

Կրակի պէս համբոյր մը թող դրոշմուի

Յուսախաբութիւններով ակօսուած հոգիիդ մէջէն

Այս գիշեր յանկարծ

Ջրվէժ մը

Երջանկութեան ջրվէժ մը թող ժայթքի

Պատասխանատուութիւններով կքած ուսերուդ վրայ

Այս գիշեր յանկարծ

Զոյգ մը տատրակ

Զոյգ մը սիրոյ տատրակ թող թառի

Փուշերով շրջապատուած կեանքի ճամբուդ վրայ

Այս գիշեր յանկարծ

Կոկոն մը

Վարդի կոկոն մը թող բացուի

Եւ դարերու վիշտերով հիւսուած ճակատագրիդ վրայ

Այս գիշեր յանկարծ

Լոյս մը

Խոշոր լոյս մը թող ծաթի

Խոշոր լոյս մը թող ծաթի

Երազի պէս խոշոր լոյս մը

Այս գիշեր յանկարծ

Անդիմադարձ – անդարձ – անվերադարձ

Խոշոր լոյս մը թող ծաթի յանկարծ

Գորշ օրերու դէմ թիավարող նաւաստիներու

Գորշ օրերու դէմ ճակատաբաց կանգնած հերոսներու

Կամքի եւ պայքարի ճամբուն վրայ

Երազի պէս

Երազի չափ խոշոր լոյս մը թող ծաթի

Թող ծաթի այս գիշեր յանկարծակի

Սուրբ ճամբուն վրայ արցունքի եւ յաղթանակի

This poem appeared in Marmara, December 31, 2010. Many thanks to the poet and his daughter, Lora.

Esther Heboyan: THE RANGEFINDER

but one Thursday

without you

i was dusting the –

your super 8 nikon

you left (and went)

that sits on its shelf

(when) our gladness

youthfully

sneaked up

the Englert theater stairs

only to land

by a blue lagoon

Hollywood’s sine qua non

for technicolor consent

thereupon we –

two smitten surfers

smiled the hour away

in love’s (un)fairness

and rotating close-up

                                    February 2008     

Esther Heboyan: LA VAMP DU TRANSILIEN

rousse ou blonde

s’avère

la vamp du transilien

de Gisors

dans le matin ridé

épiphénomène

post café cartable

lave-vaisselle encastrable

charme péri-parisien

oh !

de la nuit

je n’ai fermé l’œil

dit mascara classique

sans blague

dit l’autre

rousse ou blonde

je t’assure

les cils les yeux

écarquillés

sont maquillés Gemey automne

et quoi donc

                        ton mec

les lèvres d’un gloss fashion seront

tu penses bien

                        que non

non

            une fichue chouette

devant le miroir de sa vie

se poudrant le nez le front

les pommettes

ma pauvre

                        pas de veine

elle s’admire fin prête

pour ce jour et point de mourre

tandis que francilienne comme elle

comme elle

rousse ou blonde

sa jumelle

se vernit les ongles

d’un bleu Santa Fe

écranique

le résille sur cuisses chute

de la parme jupette

aux bottines à pompons

celles-là même

qui manquèrent à la Chancelante

de Max Ernst

ah !

c’est quelque chose

soupire la vamp du transilien

de connivence

rousse ou blonde

Décembre 2009

Esther Heboyan: OLIGO-POÈME 3 -- FANATISME

D’après Gérard de Nerval

il est un lieu pour qui je donnerais

tout Andrew Wyeth et tout Edward Hopper

un lieu très beau issant d’amour impair

aux ciselures d’ambre par un soir d’été

or c’est au bord de l’Iowa River

un parcescale qui s’étale puis agrée

à l’écriteau de notre humeur bleutée

et que lisère la quintessence d’hier

mon âme à vif guette les ronds de musique

sur l’aplat d’une vie au bonheur avare

lorsqu’un homme fichtrement à sa guitare

d’une voix de ronce largue un blues d’Amérique

lequel fulgurant funèbre fauve s’amarre

dans l’incise de notre saison prophétique

et s’enroulant comme un nœud de prussik

de trente années mon cœur ne se répare

Août 2009

Poème appartenant à la série « Oligo-Poèmes »

Esther Heboyan: AN EVENING IN GOLDERS GREEN

let us speak of

woes and wars

and cherries in tears

cling to Aegean cliffs

of men and women

let us speak

and orchids nocturnal

nod to the hooting train

in nimble words

let us of

youth speak and gimmicks

innumerable                                    as

chilled wine and almond

g  i  n  g  e  r  l  y

chime the kitchen mauve

sift the hour’s bond

time’s unstilled kiss

and of love

Theodorakis

dances the abyss

of you dearest and

chestnut lives

through Surrey and rain

let us speak again

London-Paris, Summer 2010

Kevork Kalayjian: Change

Someday, when you are running
to the train station,
or when,
you are strolling in the park,
lazily,
looking at the falling leaf,
coming down from the blue sky,
you will notice another 
pair of eyes,
and you will wonder,


if...


pleasure


has yet another dimension
with an unacquainted pair of eyes,
then you will also ponder,
whether we are moved by the forces
of pleasure and profit alone,
or whether we are driven
by that illogical, undiscoverable,
magical feeling inside us.








This poem appears in Love Lure: A Collection of Love Poems and Other Writings, published in New York, 2010 

Kevork Kalayjian: Love's Lure

It is not beauty alone


It is not the abundance of wealth


It is not shared poverty


It might grow on beaches


It might give birth to gods


It is more colorful than the rainbow


It is indescribable


It does not drip like blood


It might seem untouchable


It is definitely imaginable


But you still always wonder


If it ever exists


The warmth, the tears, the jealousy, 


The aggression, the beauty ...


LOVE




This poem appears in Love Lure: A Collection of Love Poems and Other Writings, published in New York, 2010 

Love Lure: Kevork Kalayjian's new poetry collection

Love Lure, a collection of Love Poems and Other Writings by Kevork Kalayjian, contains beautiful illustrations by his son, Aramazt Kalayjian.

Ռափայէլ Պատկանեան։ Հայերուս Բաղցանքը

Ա՜խ, ինչպէ՜ս կ՝ուզեմ տեսնել մեր հային

Ազատ, ապահով, կրթեալ, ինքնագոհ,

Ամէն հայի տուն՝ դրախտ երկնային ,,,

Լոկ այդ բանն ինձնից չունզենար մէկ զոհ:

Ա՜խ, ինչպէ՜ս կ՝ուզեմ տեսնել Հայաստան

Մի որ ազատուած թշնամու ձեռքէն,

Հայի երկիր, հայի սեփական ,,, 

Լոկ այդ չի բաժաներ ինձ իմ կոպէկէն:

Ա՜խ, ինչպէ՜ս կ՝ուզեմ, որ մեր հայերուս

Արծարծուէր սէրը ուսման, գիտութեան,

Հայի մէջ չի մնար մի հատիկ անուս ,,,

Լոկ հեռի ինձնից թուղթ ստորագրութեան:

Ա՜խ, ինչպէ՜ս կ՝ուզեմ, որ հաձ պատանիք

Դէպ համալսարան խմբով վազէին,

Եւ Զուիցերիա երթար հայ աղջիկ ,,,

Լոկ ինձնից նոքա կոպէկ չուզէին:

Ա՜խ, ինչպէ՜ս կ՝ուզեմ, որ մեր Զէյթունցին

Միթռայլեոզ, շասպոյ, ռմբկէն ունենար,

Ջարդ ու բուրդ անէր Քուրթ ու Չերքեզին ,,,

Լոկ ինձնից զէնքի նա փող չունենար:

Երբ մեր հայրենիք հրաշքով ազատուէր,

Մերոնք էլ ազատ կեանք-օր վարէին,

Ա՜խ, ինչպէ՜ս, ինչպէ՜ս լաւ բան կլիներ,

Երբ Հայք ինձ իրանց իշխան ընտրէին:

Ռափայէլ Պատկանեան (1830-1892Օ

                     Our Desire   

By Raphael Badganian   (1830-1892)

Translated By Kevork Kalayjian

                                   

Oh, how I would love to see Armenians

Free, safe, educated, and self-sufficient

Every Armenian’s home, paradise on earth should be …

But this shouldn’t require a sacrifice from me.  

Oh, how I would loved for Armenia to be

Freed from the hands of the enemy, 

Armenian rulers governing the Armenian country … 

As long as this aim doesn’t cost me a penny.

Oh, how I wish for all Armenian to be

Rekindled with the love of science, and discovery

For once and for all eliminate illiteracy

Onley if, no commitment is required of me.

Oh, how I wish to see, Armenian teens,

Heading to colleges and universities

Women … traveling to Switzerland for higher education;

As long as, no body expects a penny from me.

Oh, how I wished that our brave freedom fighters

Were equipped with all the advanced weaponry,

To defend the homeland against the enemy … but

To buy those arms, they shouldn’t ask for my money!

Finally, when our country is miraculously freed

Our people are independent, and self-sufficient

Oh, how wonderful and benevolent it would prove to be

For all Armenians, as their ruler … to elect me!