Kostan Zaryan: THE DYING FLOWER

The flower that is dying is traveller:
a traveller
from the gloomy garden of Time
to a dreaming legend of a world to be discovered.

The flower that is dying presses on its sick heart
the secret pain
the chanting agony of the autumn
and the cold, the shivering light from the tears of the stars.

You see: in its petals crouched death is faded.
The wine of life is spilt. Its chalice is drying;
the fire of perfumes is no more burning.
Its head bent -
like an adventure asking meaning from the abyss of the Unknown.

Let us delicately take the cup of its heart
not yet silenced
and let us drink the fever of its blood,
the last flame of its emotion,

the last light of its heaven.

And then definitive death will come.
The mysteries of the harmonies will bring
a yellow morning to the transmutation.

This planet will change its look in our minds forever.

The typescripts of these poems are held at UCLA's Miscellaneous Manuscripts, Collection 100, Dept. of Special Collections, Young Research Library. Many thanks to Vartan Matiossian and his SAS article published in volume 14, 2005, which mention the poems and to Artsvi Bakhchinyan for his translations.

ՄԵՌՆՈՂ ԾԱՂԻԿԸ

Ծաղիկը, որ մեռնում է, ճամփորդ է,
մի ճամփորդ
Ժամանակի մռայլ պարտեզից
դեպի աշխարհի երազող առասպելը,
դեպի երազող առասպելը մի աշխարհի,
որ պետք է հայտնագործվի:

Ծաղիկը, որ մեռնում է, սեղմում է իր հիվանդ սրտին
գաղտնի ցավը,
աշնան երգող հոգեվարքը
— սառը, դողդոջուն լույսը՝ աստղերի արցունքներից:

Գիտե՞ս, նրա թերթիկներում կծկված մահն է դժգունում:
Կյանքի գինին հոսել է: Գավաթը ցամաքում է,
անուշաբույրի կրակն այլ—ս չի վառվում:
Նրա գլուխը հակված է,
նման արկածի, որ իմաստն է հայցում Անհայտի անդունդից:

Եկ զգուշորեն վերցնենք նրա սրտի գավաթը,
որը չի լռել դեռ,
— թող խմենք նրա արյան տենդը՝
նրա զգացմունքի վերջին բոցը,
նրա դրախտի վերջին լույսը:

Եվ հետո վերջնական մահը կգա:
Ներդաշնակության խորհուրդները կբերեն
փոխարկման մի դեղին առավոտ:

Այս մոլորակը հավերժ կփոխի
իր հայացքը մեր մտքերում:


Անգլերենից թարգմանեց
ԱՐԾՎԻ ԲԱԽՉԻՆՅԱՆԸ