Լիլիա։ [Մենք այս ափում սպասեցինք]

Մենք այս ափում սպասեցինք,
Թե այն ափը սեր է տալու,
Մենք այս ափում զու՜ր հուսացինք,
Թե այն ափում ենք ապրելու։
Մենք այս ափում՝ երազի մեջ,
Կյանքը դեմի ափով անցավ…
Զուր է՝ երկու ափն էլ խաբող,
Կյանքն իր համար ծափով անցավ։

Լիլիա, Անունս սեր է, Երեվան, 2003

Quote for the Month of September

… քերթել, երազել, սաւառնիլ։

Ահարոն Տատուրեան

Louise Ayres Garnett: ARMENIAN FIELDS

FOR ARMENIAN ORPHANS

Suffer little children to come unto me . . . .
O Christ, they come,
Suffering nakedly,
Starved and dumb.

Feebly they crawl across the earth's green breast

Seeking her grass,

Till all is brown and bleak

Where they pass.

(Earth, kind Earth, must your breasts run dry?

How can you bear

To feel the mouths close-pressing

In despair?)

Of such it the kingdom of heaven ....

And yet they lie

Piled in the sterile fields,

Glad to die,

Glad to die.



Poetry, Volume XV, A Magazine of Verses, Chicago, IL, 1919-1920

Jean-Baptiste BARONIAN: Ivresse

J'ai mordu l'univers de mes dents enivrées
Et dans ma bouche reste une odeur de printemps
Et sur ma langue ingrate amoureux de vins blancs
Perdurent les parfums des splendeurs ignorées

J'ai étreint le soleil des mes mains encrassées
Et brûlent sur mes doigts des éclats rutilants
Et ma peau misérable embrasée de sangs
Exhale des senteurs exquisement parées

J'ai fait surgir en moi l'écho de mes amours
Et mon coeur a bondi vers des cîmes nouvelles
Pour tâter aussitôt la soie et le velours

J'ai quitté l'univers vers ces mers éternelles
Emportant avec moi des souvenirs brouillés
Et surtout le nectar des rêves étranglés

extrait de La chair et le sang

Յարութ Կոստանդեան: Ամայութեան մէջ

Click to hear the audio clip In Loneliness read by Lola Koundakjian.

Ամայութեան մէջ փողոցի՝
Անցնում եմ լուռ երկու ըստուեր--
Չէ խօսում մին՝ որ չը խոցի
Միւսի խոնարհ սիրտը աւեր…

Զերդ ոգիներ մունջ ու մոլար,
Ուրուականներ մեռած սիրոյ… --
Տանջւում է մին՝ որ պիտի լայ,
Կը մըռնայ միւսն մինչ երեկոյ…։

Չէ խօսում մին՝ որ չը խոցի
Միւսի խոնարհ սիրտը աւեր…
Ամայութեան մէջ փողոցի՝
Անցնում եմ լուռ երկու ըստուեր…։

Յարութ Կոստանդեան

ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Բ. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 12, Փարիզ 1941

Banned Books Week: Celebrating the Freedom to Read

September 26−October 3, 2009 is banned books week


Preserve your RIGHT to reading and free thought. Read a banned book this week and remember that books may come in all shapes and forms.


Intellectual freedom can exist only where two essential conditions are met: first, that all individuals have the right to hold any belief on any subject and to convey their ideas in any form they deem appropriate; and second, that society makes an equal commitment to the right of unrestricted access to information and ideas regardless of the communication medium used, the content of the work, and the viewpoints of both the author and receiver of information. Freedom to express oneself through a chosen mode of communication, including the Internet, becomes virtually meaningless if access to that information is not protected. Intellectual freedom implies a circle, and that circle is broken if either freedom of expression or access to ideas is stifled.

GREGORY DJANIKIAN: MRS. CALDERA’S HOUSE OF THINGS

You are sitting in Mrs. Caldera’s kitchen,
you are sipping a glass of lemonade
and trying not to be too curious about
the box of plastic hummingbirds behind you,
the tray of tineless forks at your elbow.

You have heard about the backroom
where no one else has ever gone
and whatever enters, remains,
refrigerator doors, fused coils,
mower blades, milk bottles, pistons, gears.

“You never know,” she says, rummaging
through a cedar chest of recipes,
“when something will come of use.”

There is a vase of pencil tips on the table,
a bowl full of miniature wheels and axles.

Upstairs, where her children slept,
the doors will not close,
the stacks of magazines are burgeoning,
there are snow shoes and lampshades,
bedsprings and picture tubes,
and boxes and boxes of irreducibles!

You imagine the headline in the Literalist Express:
House Founders Under Weight Of Past.

But Mrs Caldera is baking cookies,
she is humming a song from childhood,
her arms are heavy and strong,
they have held babies, a husband,
tractor parts and gas tanks,
what have they not found a place for?

It is getting dark, you have sat for a long time.
If you move, you feel something will be disturbed,
there is room enough only for your body.
“Stay awhile,” Mrs. Caldera says,
and never have you felt so valuable.


Gregory Djanikian, “Mrs. Caldera’s House of Things” from About Distance. Copyright © 1995 by Gregory Djanikian. Used by permission of Carnegie Mellon University Press. Gregory Djanikian’s collections include So I Will Till the Ground (2007), Years Later (2000), Falling Deeply . . .

ԷԼՕ ՀԵՐԿԵԼԵԱՆ: ԳՐԻՉ ՄԸ ԿԱՆԱՉ

Քանի անգամ տոհմածառդ յօտեցին,
Այն մեծատուն ու μազմանդամ,
Եղբայրներդ՝
Ոմն Եդուարդ,
Որ հաւերուն ջուրը կու տար,
Որ հաւերուն կերը կ՚ուտէր,
Ղազարենց բակին մէջ,
Վերջին անգամ:
Գարեգինը՝ միակ եղμայրդ
Տոհմածառի վերջին մորճը,
Դեռ այն ատեն,
Ակռայ կը փոխէր Հալէպ, մօրդ հետ,
Քիւրտիստանէն վերադարձիդ,
Վերագտած Փայլածուի՝ քրոջդ հետ,
Առաւօտ մը, ու ձեռք ձեռքի սրսփուն,
Փակ աչքերով աղօթքի
Բաց աչքերու ազատութեան,
Պաշտամունքէն խուսափուկ,
Ձեր ինքնութիւնը փնտռեցիք վերստին
Տիգրանակերտ-Տէր Զօր-Հալէպ:
Աքսորական Մեծն Տիգրան.
Հա՛յրս ես դուն,
Եւ հայր նաեւ ընտանիքիդ վերագտած
Եղար հիւսն, եղար ջուլհակ,
Զերթ խաչակիր երրորդ անգամ:

Ունեցար կայք մը ապերջանիկ,
Չորս տարիներու խաշնարածութիւն,
Ցամքած ստամոքսով եւ ուռած
Փորով մանկական, ոչխարներուն վերապահուած
Հանապազօրեայ կերը կերար,
Գարի կամ վարսակ
Տրամադրուած արեւներէն օրհնաμեր:
Հա՛յր,
Եղար վսեմ ու արի,
Նոր ինքնութեան որոնումի ծիրին վրայ,
Կրկնակիօրէն ու վերջնական կորսնցուցիր
Անունը Նահապետին՝ իμրեւ վրիպակ տմարդութեան,
Խաչուած որդի Նազար-ի ընդ Ղազար-ի ջնջուած...
Ղազար կամ Նազար
Քսակ մը ոսկի զետեղելով մէջքիդ
Ըսաւ փախիր,
Տէր եղիր մօրդ ու մնացեալին.
Զիս թուրքերուն թող, իμրեւ կախմանկէտ...
Տէրը կորսուա՜ծ էր այն ժամանակ...

Ըսիր կայծակնամաքուր
Ա՛լ կը բաւէ խճանկար պատմութիւն
Կեանքիս քարտէսը գծէ գիրով,-
Որ կեանքին քարտէսն է դժխեմ,-
Ես Տոհմածա՜ռս կ՚ուզեմ.
Եւ այն քիչով որ կը մնայ
Զաւակներէս թոռներուս,
Զորս չճանչնամ ես գուցէ,
Զորս կը ճանչնաս դուն գուցէ,
Ի Լիμանան կամ ... այլուր:
Երեք տասնամեակ անցած է արդէն
Կամ երեք րոպէ
Սուրբ Յակոբայ այն գիշերէն
Երբ՝
Պուրճ Համուտի մէջ խմելու ջուր չկար,
Պարապութեան մէջ կրակոց կար.
Միակ որդիդ՝ կար ու չկար.
Աւանդեցիր հոգիդ արագ.
Անոր տուն դարձին ակնկոր, անգիտակ
Ակումμէն՝ զինեալ պաշտպան μոլորին,
Որ չհասաւ քու վերջին շունչին շշնջոցին:
Այդպէս ալ դուն չիմացար Ղազար հօրդ թուականը վերջին։

Զլացուած՝ հօր մը համար աղօթելու իրաւունքէն,
Զրկուա՛ծ իբր հայր միակ զաւկին վերջին մտերմութենէն,
Որ մնաց մինակ,
Քեզ գրկելով ափերուս մէջ
Իբրեւ նշխար, իբրեւ կտակ:
Առաւօտեան`
Քու ձեռքով լարած զարթուցիչը,
Մահազանգիդ հետ անդադրում,
Կը յիշեցնէր հանապազօրեայ ժամը գործի:
Հայրս էիր դուն,
Հայրս ես հիմա՛ ալ,
Այսօր ծննդեան ամեակդ է հարիւր:
Քու գերեզմանին եւ այս գիշերին,
Մոմ ու խունկ չունիմ
Որ երթամ այցի,
Այն պարզ խաչքարի
Դուստր Խաչիկի ես Սարաճեանի:
... Եւ փոխան սեւի, գրիչ մը կանաչ
Եւ խոնաւ լուցկի:

Օգոստոս, 2009
ԲԱԳԻՆ

September issue of PAKIN

The September 2009 issue of Pakin has just appeared in Beirut, Lebanon. I am humbled that my work was published in it.


- Lola Koundakjian

Alan P Akmakjian: You've been away

I am desert heat
sand
thrown upon paper
medz mayrik

dusty film on
a rose
red grows darkness
my days

below your gravestone
treading moonlit
pages of water

I do not wake



This poem has appeared in Ararat, Autumn 1991.

Սագօ Արեան: ԱՀԱՐԿՈՒ ՁԱՅՆԵՐ

Ռէալ Փոլիթիք հրամցնողներուն


Ձայներ կուգան ականջիս, բացարձակ լռութեան մէջ։
Ահարկու ձայներ,
Լուսանկարներուն, թերթի սիւնակներուն, ձայնասփւռի եւ հեռատեսիլին Պաստառներուն...
Ահարկու վնասող ձայներ, որ կը զառնուին ականջիս, զօրեղ ալիքներու պէս...
Ու ես այս խուժանին մէջ,
Ընկերներս, ձաւերս մոռցած,
Մոռցած ամէն ինչ,
Մոռցած քէներս ու դաւերս
Ահա ձայներուն ետեւէն կը վազեմ։
Պիտի յօրանջեն երեսիս
Առաւօտեան սառ ժամերուն երբ պատշգամբի սիրուն բազրիքին դնեմ
Ձեռքերս, հանգիստ շնչելու
Ձայները պիտի հալածեն զիս
Լռիւ անբանաստեղծ անկենդան օրերուս,
Յոգնած ոտքերուս ու վիրաւորուած եսիս հետ
Ձայները պիտի գրոհեն վրաս...
Նստած գարեջուին հետ,
Հին ծրագրերս,
Ու թուղթի թէզերս նորոգելու յիմար փորձերուս հետ,
Թերթեր —թերթեր թէզ մը թերթեր,
Ծրագրեր,դեռ չգրուած նամակներ
Կապեր լայն ու բարակ...
Կէս մնացած ահագին զրոյցներ աշխարհին հետ,
Իմ աշխարհիս..
Պահեր մեծ ու երանական
Սակայն ձայները թոյլ չեն տար...
Պիտի դառնամ նոյն հոգեխառնութեան.
Նոյն պատուհանին ու վարայգոյրին
Որ բանաստաեղծութեան վերջին ումպը կլլեմ
Ու բացականգչեմ
— Օրս յագեցած էր այսօր
Ինչ փոյթ որ ոտքիս տակ եղողը աւազ է, ոչ ապառաժ
Ես ապառաժի լեզուն գիտեմ
Աչքերու ու սէրէրու լեզուն գիտեմ,
Բայց ինչ փոյթ այս որոգայթերը։
Պաղեստինեան դատը իմս է կարծես ու այսօր այդ ձայներուն մեղայ կը կանչեմ։
Այդ ձայներուն,
Տեղ մը մէկը սխալ ճիչ կ՚արձակէ,
Կը կատղին տառերը պաստառին վրայ,
Տեղ մը մէկը տանուլ կուտայ ներքին կռիւներս,
Ես մեխակ կրող Հայրենասէր չեմ,
Ես սուտ չեմ,
Ես աստղ չեմ որ անխօս մարիմ ու լռեմ.
Տեսէք տեղ մը, մէկը բոցերուն մէջ տանուլ կուտայ..
Մէկը կը պարտուի.
Բոլոր յղի կանայք պիտի սառչին,
Բոլոր յոյսերը պիտի մարին,
Մեխակներոը ու մեխակ կրողները պիտի քարանան,
Կիրակի հոտող Սուտ խոստումները պիտ իյնան...
Ո՞ւր կը տանիք մեզ,
Ետ բերէք...
Կիրակի կէսօրուան խաղերէն
Ետ բերէք մեզ հին գինովութիւններէն.
Ետ բերէք, Տուն բերէք
Տուն բերէք մեզ։
Մեր օրհասը, մեր ձաւը մեր քրտինքը ետ բերէք,
Պարպեցէ՛ք Իրաքը,
Տուէք Պաղեստինին իսկական դրօշակ...
Սուտ բարեկամութեան եղունգները,
Որոնց վրայ դեռ արեան կաթիլներ կան,
Հանեցէք մեր մորթէն։
....
Սխալ ահարակու ձայներ կը հալածեն զիս
Մութին,
Ես պիտի պոռաա՜՜՜՜աամ
Պիտի պոռամ...
Չեմ մոռնար,
Մի մոռնաք,
Որ ես սպիտակ մեխակ կախող
Ու կիրակի օրուան յիմար հայրենասէր չեմ...
.......

Ահարկու ձայներ կը պատռեն լեղիս
Ահարկու ձայներ,
Ո՞ւր են տղերքը ....
Ահարակու ձայներ

Poetry reading in Los Angeles

Abril Bookstore is pleased to present

AN EVENING OF MODERN POETRY
TUESDAY, SEPTEMBER 15, 2009 - 8:00pm
ABRIL BOOKSTORE - 415 E. Broadway, Glendale, CA

Featuring:
TINA DEMIRDJIAN
ARMINE IKNADOSSIAN
LOLA KOUNDAKJIAN
SHAHE MANKERIAN
ALENE TERZIAN

Local and visiting poets will be reading works that explore a wide range of emotions and issues. Their individual poems, through the use of fresh images and language, investigate the nuances of the human condition while challenging the audience to reconsider commonplace ideas.

Please join us in supporting and celebrating these talented poets.

Vacation Notice/Արձակուրդ

Kind Reader:

The Armenian Poetry Project will be taking a one week break starting September 13, 2009.

During this period, I encourage you to read through the Project's archives by clicking on the Author or Monthly links found on the right side of the page.

I look forward to hearing from you.

Best regards,

ձ՝

Լօլա Գունտաքճեան/Lola Koundakjian
ArmenianPoetryProject[at]gmail[dom]com

Անահիտ Հայրապետյան: [Դեռ երկար կշարունակվի]

Դեռ երկար կշարունակվի այս հուշախռով լռությունը,
Որը կլցնի բաժակները,
Որը կսահի պատերով,
Որը կմնա քեզ հետ:
Անիմաստ է հակաճառելը,
Ես կփորձեմ հիշել ամեն ինչ,
Չի ստացվի,
Լուռ է…

Անահիտ Սարգիսեան: Ուսանողական յուշեր

ուսանող էի
այն տարիներուն
երբ կարագի հերթը
Եր¢անի
մայթերն ու փողոցները
կը լիզէր.

երբ Եր¢անի մէջ
մէ՛կ
երկո՛ւ
կամ երե՛ք սրճարան
գոյութիւն ունէր.

մի քանի ատամով
մատուցող պառաւ կինը
մաղձը երեսին
կը բերէր սուրճը
մատները գաւաթներուն մէջ մխրճած
շրխկոցով կը տեղաւորէր
սեղանին վրայ
թափելով
թափթփելով
գաւաթներու պարունակութեան կէսը
¢ երեսին մաղձը.

մէկ գաւաթը ճեղքուած
ուրիշ մը կոթը կոտրուած
միւսներն ալ
գրեթէ նո՛յն ճակատագրին ենթարկուած.

գաւաթին մէջ մնացած
անախորժ պատկերներ ներշնչող
թափանցիկ հեղուկը
պէտք էր ցմրուր խմել
¢
մեծ-մեծ աղացած
սուրճի կտորները
լեզուին վրայէն հանել
հաւատալու համար
թէ
մի քանի ատամով պառաւին մատուցածը
իսկապէս սուրճ էր.

կոտրած էր
թափած էր
սուրճի նման չէր
կար¢որ չէր.
երջանիկ էինք:

երջանիկ իշխանուհի
ուսանողուհի

Հայաստանէն վերջին դարձիս

Օդանաւին մէջ
իշխանական տեղ ունէի:
ճիշդ Արարատի կողքին....
բարձրացայ, բարձրացայ,
գրեթէ հասայ Արարատին,
յետոյ կամաց-կամաց
գրեթէ շոշափելի Արարատէն
հեռացայ, հեռացայ,
որբացայ....
չեմ գիտէր թէ ո՞վ որբ է,
ե՞ս թէ Արարատը....
Քիթս ապակիին փակցուցած
յոնգուր-յոնգուր լացի:

արտասուքով
աքսորուած իշխանուհի

04.11.2003

Vaughn Koumjian: Waiting Room

They are
of the divided day,
Their dreams, still fresh, plastered on walls,
Hardened, opulent, a rolling frieze
Of the turning pocket
In certified largesse,
Until the train stirs
And the visions seeded, scatter
Among creeping grass.

This poem appeared in Ararat, Summer 1966

Անահիտ Հայրապետյան: [Վերցրի բահն ու փողոց դուրս եկա]

Վերցրի բահն ու փողոց դուրս եկա,
Ամենքին հետաքրքրեց` ի՛նչ եմ անելու,
Սկսեցի փորել,
Հետո,
Չգիտես որտեղ ծնունդ առած մի ծառ տնկեցի,
Ջրեցի,
Սկսեցի խոսել հետը,
Հարեւանն ասաց`
Հերի՛ք է,
Անցի՛ր տուն,
Ես խեթ-խեթ նայեցի…
Առավոտյան արթնացա ծանր գլխով,
Սուրճը չօգնեց,
Չէի հիշում ոչինչ,
Երբ դուրս եկա,
Աչքովս ընկան բարալիկ մի ծառ
Ու ախտորոշող հայացքներ,
Ասացին տարօրինակ է...

Bernard Rogers: Identity

Lucine Amara sings
the song of the crane,
her voice haunting as "Taps"
played by an open grave.
An exile leaves Armenia.
For the last time he sees
Ararat cast shadows
on the tableland below,
In tears he begs a crane
for news of the mother country.
He tells his children
tales of their grandparents
in some foreign land.
I listen to this melody
and I though Irish feel
the pain of roots torn up,
and wonder who I am.



Bernard Rogers has taught at Dearborn Community College in Michigan. This poem was published in Ararat, Spring 1983.

Editor -- Lucine Amara is a retired Armenian-American operatic soprano, prima donna of the Metropolitan Opera in New York.

Պարոյր Սեւակ։ Հպանցիկութիւն

Երբ վերջալոյսն է մխրճում ամպրերի մէջ՝
սանտրի նման,
Ու հոտոտող բարակ քամին, շնիկի պէս,
կանգ է առնում,
Ամէն թփի, ծառի, գուղձի եւ ամէն
մի մարդու առաջ,
Ու երբ ցուրտը երիտասարդ ցոյց է տալիս
իր ուժն արդէն՝
Ստիպելով շապիկ կոճկել ու մրմնջալ
խօսքեր դժգոհ,
Ու իբր մթան թաշի վրայ օրուայ
հաջողն է խլանում,
Իսկ հատ ու կէնտ լոյսերն ասես դառնում
են հին զարդանկար,

Միամիտ եմ դառնում նորից,
Հաւատում եմ արդարութեան,
Ու թւում է, թէ ես պիտի եմ… բնական
մահով մեռնեմ։

«Եղիցի Լոյս»


In Passing
by Baruir Sevag

When twilight sinks among the clouds
like a fine comb,
And the sniffing light wind stands still
like a puppy,
Before each bush, each tree or clod,
and each person,
And when youthful cold starts to show
its real force
Obliging us to button shirts and mutter words
of displeasure,
And when against velvety dark the day's uproar
hushes itself,
And here and there the lights that show seem to become
an old painting.

I have again become naive,
I believe in right and justice,
And it does seem to me that I
Shall die my own... natural death.

Translated by Alice Ezegelyan. Ararat, Spring 1983.

Susan Donelian: Pursuit

Click here for the audio segment Pursuit read by Lola Koundakjian.


I feel as if I were the residue of a stranger's life,
that I should pursue you...

A long silk scarf
drapes over the dining room chair.
Before we begin this supper
I see you grandfather
as if I had never known that sense before.
You wrap that scarf
around your waist
many times, secure it
behind a buttoned jacket
and disappear.
My mother, your last child, now sits
where the scarf had been.
She tells me to "take some of that, eat some of this."
It was she who told me of the bullet wound;
of the lead which bored its way through your torso,
clear through the other end
like a warfare maggot.

I had never known
of your pain, until the sight of you now,
had never thought of winter
as the chill that swept through your wound,
leaving you to cringe on the floor.
Should I have felt that pain?
Knowing it to be the result of pride,
your love for your family,
our Armenian descent?
Or did you realize the strength you had found
would survive decades --
secure a life for me?
I have no wounds:
you, who I can only imagine,
have bequeathed to me just that.


This poem was published in Ararat, Spring 1983.

Անահիտ Սարգիսեան: Որտեղացի

ա

Ե՛ս սփիւռքահայ
իսկ դո՛ւն
հայաստանցի
կը հարցնես ինծի.
- Ո՞ր տեղացի.

Դո՛ւն հայաստանցի
իսկ ե՛ս
քիչ մը հալէպցի ¢ քէսապցի,
քիչ մը այնթապցի ¢ պէյրութցի,
քիչ մը,
քիչ մը,
¢ տակաւին
եգիպտացի ¢ ֆրանսացի:

բ

Ե՛ս սփիւռքահայ
իսկ դո՛ւն
հայաստանցի
կը հարցնես ինծի.
- Ո՞րտեղն է նախընտրելի.
այստե՞ղ,
այնտե՞ղ,
թէ՞ այդտեղ:
Ե՛ս
ինքզինքս հռչակած իշխանուհի
առա՛նց թագի
առա՛նց գահի
որ
փոխանակ բերդի մը մէջ ապրի
երազ բերդ շալկած
անվե՛րջ կը թափառի
այդտե՛ղ,
այնտե՛ղ,
¢ այստե՛ղ:

գ

Դո՛ւն հայաստանցի:
իսկ ե՛ս կիլիկեցի,
դուն տեղացի
իսկ ես
անտեղ
թափառական
մի ոմն
իշխանուհի:



This poem has previously appeared in Bnagir Number 8.

Միսաք Մեծարենց: Կիրակմուտք

«...Եկեալքս ի մտանել արեգականն
Տեսաք զլոյս երեկոյիս...»






Յուշիկ փախչող իրիկուան ծիրանի լոյսն է զըւարթ...
Ոսկի թելեր՝ պլլըւած խունկի թաւիշ մըշուշին.
Կապոյտ ծոպեր, ծիածան, ծըփուն ձայներ, միստի՜ք վարդ
Լոյսէ արցունք մոմերու՝ որոնք հանդարտ կը մաշին։

Խունկի ծարաւ իմ հոգիս կը ծըծէ պահն այս հանդարտ,
Ոսկեկըրակ աչքերով բուրվառներ երբ կը ճօճին.
Պակուցում մը հոգեգրաւ հոն կը թողու զիս անթարթ,
Կը զգամ համբոյրն իմ հոգիս պարուրող բիլ մարմաշին։

Մեղեսիկի երանգներ կ'օծեն պարոյրը խունկին.
Խորհուրդին եմ ծնրադիր բազուկներըս խաչանիշ՝
Ու կը սպասեմ որ ծագի հոգւոյս պայծառ կիրակին...։

Ջահերն հիմակ կ'երազե՜ն համակ զիւմրիւթ ու թարշիշ...
Կամարներէն, խորանէն կը ծագին լոյս ու ծիծաղ.
Հոգիս քիչ քիչ կը թաղուի անուրջին մէջ այս չքնաղ։

Յուշիկ փախչող իրիկուան ծիրանի լոյսն է զըըւարթ...։

Charles Janigian: In Night's Light

In night's light
we sit
eye to eye
eye to eye
eye to eyes
unfolding the wings
to the universal poem
drinking the wine
sharing the bread.


This poem has appeared in Ararat Literary Quarterly, Autumn 1966.

Վիոլետ Գրիգորյան: [Երկիր իմ, դեղին ժանիքդ փտած]

Երկիր իմ, դեղին ժանիքդ փտած
արդեն կոկորդիս մեջ է մխրճվում,
սեղմիր կամ հանիր, հերիք թպրտամ
ասեղով գամված թիթեռի հանգույն։

Երկիր իմ, կրկես-հրաձգարան,
բեմահարթակիդ՝ ես-քո թիրախը,
բաց աչքերիս դեմ՝ փողն հրացանիդ,
ձգանի վրա՝ իմ ցուցամատն է։

Եվ հովհարաձև, փյունիկի ռիթմով,
մեռնում-հառնում եմ ես՝ քո կենվորը,
մերթ հանց մսեղիք դրոշիդ ներքո,
մերթ իբրև տզրուկ երակիդ վրա։

Եվ ջորի որպես՝ տանում եմ խոնարհ
ժանգոտ անցյալդ - սիրելի թափոն,
բայց բզկտվում է մարմինս միակ,
մինուճար կյանքս չես խնայում դու։

Էլ չեմ սակարկի, ի՞նչ ունեմ ծախու,
կշեռքիդ թաթին կյանքս չնչին է,
մինուճար կյանքս տվեցի տանուլ,
բայց քեզ ներում եմ, մինուճար երկիր։

1992թ.

My homeland, your rotten fang
goes into my throat

Enough! Push it through or take it out,
I flounder like a butterfly pinned.

My homeland, in this shooting race,

for which you are the circus ring,

I am the siding duck staring into your gun,

waiting for my forefinger to release the spring.

And fan-like, as the phoenix do,
I die, next I rise from the dead -

now I’m cannon fodder under your flag,
now I’m a bloodsucker stuck on your vein.

Like a mule I carry on my back
the dear waste of your fossil yore,

this my life is a losing game

and I will have a chance no more.

I stop this haggling I’ve got nothing to do a deal,
my only life weighs zero on your scales,
surely it is a losing game.

Yet I pardon you, my homeland dear.

© Violet Grigorian

This poem has recently appeared in the Poetry International website.

Nancy Terzian Fox: Lahmajoun Confession

On the road to Der-Zor
I would have given my
wedding ring
for one of these
yet they sit waiting
frozen in time
pungent garlic
permeating my kitchen

My thoughts turn to
Kunjular
the dusty path
through the village
Anatolian hills
recalling better days
of simple joys
simple food
simple life
simple faith

So I celebrate the memory
of my lost generation
I indulge myself
this one last time
the oven reveals
my secret ...
aromas mingle and merge
garlic, spices, lamb
tomato, green pepper

Steaming hot
I hold them in my hands
with reverence
giving thanks
for my heritage
for my people
for my land
for...
lahmajoun



This poem has appeared in Ararat Literary Quarterly, Summer 1998. The author's grandparents, Souren and Seran Terzian were from Kunjular, and the author had dedicated this poem to them.