Վիոլետ Գրիգորյան: [Երկիր իմ, դեղին ժանիքդ փտած]

Երկիր իմ, դեղին ժանիքդ փտած
արդեն կոկորդիս մեջ է մխրճվում,
սեղմիր կամ հանիր, հերիք թպրտամ
ասեղով գամված թիթեռի հանգույն։

Երկիր իմ, կրկես-հրաձգարան,
բեմահարթակիդ՝ ես-քո թիրախը,
բաց աչքերիս դեմ՝ փողն հրացանիդ,
ձգանի վրա՝ իմ ցուցամատն է։

Եվ հովհարաձև, փյունիկի ռիթմով,
մեռնում-հառնում եմ ես՝ քո կենվորը,
մերթ հանց մսեղիք դրոշիդ ներքո,
մերթ իբրև տզրուկ երակիդ վրա։

Եվ ջորի որպես՝ տանում եմ խոնարհ
ժանգոտ անցյալդ - սիրելի թափոն,
բայց բզկտվում է մարմինս միակ,
մինուճար կյանքս չես խնայում դու։

Էլ չեմ սակարկի, ի՞նչ ունեմ ծախու,
կշեռքիդ թաթին կյանքս չնչին է,
մինուճար կյանքս տվեցի տանուլ,
բայց քեզ ներում եմ, մինուճար երկիր։

1992թ.

My homeland, your rotten fang
goes into my throat

Enough! Push it through or take it out,
I flounder like a butterfly pinned.

My homeland, in this shooting race,

for which you are the circus ring,

I am the siding duck staring into your gun,

waiting for my forefinger to release the spring.

And fan-like, as the phoenix do,
I die, next I rise from the dead -

now I’m cannon fodder under your flag,
now I’m a bloodsucker stuck on your vein.

Like a mule I carry on my back
the dear waste of your fossil yore,

this my life is a losing game

and I will have a chance no more.

I stop this haggling I’ve got nothing to do a deal,
my only life weighs zero on your scales,
surely it is a losing game.

Yet I pardon you, my homeland dear.

© Violet Grigorian

This poem has recently appeared in the Poetry International website.