Նիկողոս Սարաֆեան։ Անձկութիւն

Կարօտը չէր ետիս ձգած քաղաքիս
Ու սէրը չէր ծովին, հովին. վախը չէր
Անծանօթին, որ կը ճզմէր իմ հոգիս,
Ափի մը դէմ երբ կանգ կ՛առնէր նաւը մեր։

Այլ երթալու մեծ սարսուռին պակասն էր
Որ կ՛ընէր զիս յանկարծ թշուառ, կը բանար
Մէջս պարապ մ՛երբ նոր երկրին առջեւ՝ մեր
Նաւուն խարիսխը կը քակուէր յամրաբար։

Արկածներու սպառնալիքն էր այդ պերճ
Որ կը պակսէր. հասնելու ցաւն էր, նման
Անոր, որ լեռն իր ոտքին տալէ վերջ,
Տխուր՝ կ՛առնէ վերադարձի իր ճամբան։


Նիկողոս Սարաֆեան
(1902-1972)


ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Ա. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 11, Փարիզ 1939.

Anxiety 

Not the yearning for a city left behind,
nor the love of the seas and the winds,
it was not the fear of the
unknown
that held my heart in its grip
each time the ship came to stop
facing a port.

No, --but the absence of the anguish
of the mighty shudder of departing
that plunged me of a sudden in misery,
that emptied me of myself
each time I came to face a new land,
while the anchor rumbled slowly into the sea.

It was the threat that seemed amiss,
the menace of adventures aglow with joy,
it was the pain of arriving,
like the climber having reached the top.
has to return and walk back,
crying in his heart.


Nigoghos Sarafian
translated by Vahé Oshagan