Կարօ Արմենեան: Getty
սպիտակութիւն
լուսեղէն մարմար
երկինքէն ծորող
կաթնագոյն արեւ
երկրէն բարձրացող
անուշ մեղեդի
պատեր չեն ասոնք
մրմունջ են սիրոյ
կարկաչուն սրտեր
եւ առընչութիւն
լռութեան հուրին
որ կը համբուրէ
անխօս ու հեզիկ
գրգիռն ականջիդ
ծառեր հեռազգայ
աննինջ ու աղու
ու յաւերժութեան
համընթաց քամի
առագաստն այս մեծ
որ լայն կը բացուի
տանելով հեռուն
տենչերն ամրայնի
շշնջող ուռի
գաղտնասաց ու մունջ
պտուկներ պչրոտ
գարնանամուտի
քայլեր չեն ասոնք
սահանք են ու թիռ
մարդեր չեն ասոնք
խուրձեր են լոյսի
ջուրեր չեն ասոնք
ցնորք են ու ջինջ
մարմիններ խօսուն
մարմիններ կոյսի
ոտնահետք սիրոյ
մատնահետք ու ցունց
խանդոտ ու առոյգ
մատաղ կուրծքերու
քաղցրահամ շրթունք
աւշառատ ու գիրգ
փողփողուն եթեր
սարալանջերու
բարձունքն այս յուռթի
թարմագեղ ու լուրթ
հեռաստանն այս պերճ
երկնակապոյտի
իրարմով շնչող
իրարմով բարի
ներդաշնակութեան
անըստգիւտ րոպէն
հաշտութեան խոստում
պոկուած զրկանքէն
ահեղ քաղաքին
աճապարանքէն
եւ տօթ երկնքէն
իր արատաւոր
զտուած իր կեանքին
կիրքէն մոլուցքէն
ինքնաշարժահոս
յորձանքէն վայրի
ելքն այս երկնաւոր
վերելքն այս գաղտնի
պտղունցն այս սիրոյ
փրցուած կեանքէն
որպէս գթութիւն
ու սպեղանի
որպէս հրահանգ
անբեկանելի
որպէս կենսական
ու վերջին դարման
ու վերջին պայման
ինքնահատուցման
Կարօ Արմենեան
Ապրիլ 6, 2011
Կլենտէյլ, Քալիֆոռնիա
No comments:
Post a Comment