And our epidemic series grande finale: poems written by 8th Grade Students, St. Gregory Hovsepian School, Pasadena California

The Armenian Poetry Project thanks longtime contributor and friend, Shahé Mankerian, principal of the St. Gregory Hovsepian School, Pasadena California. We thank the principal and all the students who participated in this project.

EPISTLE POETRY IN TIME OF QUARANTINE

Inspired by “A Letter” by Langston Hughes

The Fifth Season

Dear Daydreamer,

I walk through the rows of roses admiring their beauty.

The clouds are swirled into a series of perfect wisps.

The birds have taken it upon themselves to make music;

I tip my gold Crown as a greeting when I pass by each of my people,

Ignoring the hissing Serpentine hiding in the bushes.

It’s Spring. At least I think so.

I wave to the bees in the buttercups.

The soothing sound of the Golden Streams lull me to sleep.

The sun kisses my skin with soft, warm lips.

Life feels like nothing more than a lucid dream.

I search for shade, but that’s where the Demons hide.

It’s Summer. At least I think so.

The sky bleeds a beautiful orange,

Even the slightest breeze gives a shower of brown leaves.

We sit around the campfire watching the smoke float up.

The harvest is bountiful this time around.

I disregard the dancing shadows peeking from underneath the pile of leaves.

It’s Fall. At least I think so.

I skip through the paths of perfectly shoveled snow.

I spot every animal’s burrow,

Each unique snowflake, handcrafted and carved by taloned hands.

The last Unworthy Rose pokes its head out the snow,

But before it can see the light of day, the phantoms snatch it from its roots.

It’s Winter. At least I think so.

The once perfect utopia is shattered.

The patchy cardboard buildings collapse to ruin,

Leaving dents in the ruler’s mind.

Her Crown can’t protect her anymore, for paper is no match for rain.

It was Gold. At least I think so.

The Serpentine have poked holes in her bubble with their venomous fangs.

It’s on the verge of bursting; no dream is strong enough.

She runs until her legs can carry her no more,

And karma is right at her tail.

You’re okay. At least I think so.

I hear a distant popping noise, and I’m awoken from my dreams,

But I’m still trapped.

The wolf wore the sheep clothing as a perfect disguise.

The dream wore reality as a perfect imperfect disguise.

There was no one to abandon me, so I abandoned myself.

Sugar and Salt. At least I think so.

The Serpent is strangely quiet, but never silenced.

The Demons wait for the chance to unsheathe.

The Shadows lurk in the woods, hiding between the pines.

The Phantoms sit on a brick wall, watching me with crooked smiles.

I sit among my throne, a Grave of Dreams.

It was inevitable. At least I think so.

For even the last Unworthy Rose needs both sunlight and rain to bloom,

But I only received heavy showers.

Sincerely, Sophie Shahinian… At least I think so. 

Dear Baron Shahé,

I no longer have the freedom that I used to have.

I am now trapped within four walls.

If I attempt to escape, it can result in sickness and death.

I have to wear gloves and mask to keep myself protected.

I have not seen anybody in months. It is scary out there.

It is unbelievable how a simple situation can escalate.

                                                                        --Berlyn Kendirian

P.S. Shipping may be delayed due to Covid-19.

Dear Father of the School I Attend,

I found a bomb in my yard a few years back.

I found it while I was digging to plant flowers

and while watching two white doves create their nests

on the tall tree, in the corner, left on the street I was living on.

The bomb—covered with white, flowered lace—

was beautiful and unique. It was nothing compared

to other bombs. In the middle, there were two

large white roses, poking out from the inside.

The bomb had water in it, keeping the flowers

hydrated and alive. Captivated by its beauty, I took it

home and used it as a decorative piece.

I added it to the shelf where I keep my Swarovski.

As time went on, like all flowers, I witnessed the shedding

of petals and leaves. The top of the bomb stayed barren

during this period. Nonetheless, the flowers growing

from the inside still had strong and healthy roots.

The barren pistils didn’t make a difference

to the beauty of the bomb. The petals always grew back

when spring came along. Besides, I cleaned up the mess

on my shelf with two swipes.

One time, I forgot to fill the bomb up with water.

Naturally, the petals wilted away. The stems, though dry,

stood still. The roots turned to vulnerable dust.

The fallen petals and pollen turned the dainty lace dirty.

I tried to clean the lace—stained by the pigments—

in my yard, as I watched the neighbors have a barbeque.

I saw a small burnt paper fly through the wind.

If only the lace wasn’t dirty, I could’ve joined the fun.

I spent my day washing a bomb.

I miss you greatly.

Sincerely,

Ellen Vartanyan

Web of Emotions

by Levon Shenian

As the days go by, my body begins to weaken.

I stay inside all day, away from illnesses

without realizing what is ahead of me.

My heart crumbles when I think of my friends,

knowing we will be separated for a while.

Yet I feel a new side of me spring forth from the back of my brain.

It’s a sign of independence and maturity.

I understand what the real world is like.

It’s not everything we dreamed of as kids.

It’s scary, a bit harder than we think.

This is quarantine. A lot harder than I thought.

I will be ready to move on and start a new chapter.

Dear Baron Shahé

            By the end of the day, my phone’s and computer’s batteries are dead and I end up with an immense headache. I am now well acquainted with the Amazon delivery guy, and my bookshelf has exploded. The crow that always flies over our house, when this little bird sits on the powerline and chirps, is named Treasure Hunt, and the little bird, Ex. Ex marks the spot. I thought it was amusing, but my sister is now worried for my sanity. I blame it on being cooped up all day. To entertain myself I get a bag of M&M’s and microwave them. Then, I get one in my left hand and one in my right, and hold them up with my fingers. Then, it becomes a competition as I squish them to see which one cracks first. The uncracked champion versus the next M&M in line, and so on and so forth, until the last M&M standing. You may find my champion M&M in the envelope I mailed you. Please forward my champion to the M&M headquarters for breeding purposes.

                                                                                                            Thank you,

                                                                                                            Aleen Kojikian

Dear Baron,

I’m a bowl of soggy organic wheat waffles cereal from Whole Foods. It was the only option available; it’s quite good actually. Cultural and societal standards seep into every crevice. They ponder; they revile my appearance. Before they consumed me, they were just thoughts.

            “Friends” treat my loyalty like the bowl, an outsider. They think if you break it, you can just buy a new one, a replacement; cleaner than before, unused, untouched, stable. Do they realize a new one is a backstab? Lingering is a backstab.

            Almond milk is my heart, vegan. I miss someone I’ve never met. I love someone I’ve never met. How did I establish that relationship in my head when they don’t even know I exist? Their acting gave it all away, so profound, so emotionally abusive. Its familiarity is making it addictive. No matter the warp it puts me in, I crave it. It’s dominant, but it was a joke from the start. It broke the internet.

            I placed a spoon in the fridge the night before. Why? I knew when I woke up my eyes would have the reminisces from the hours of leftover curdled water I had shed until 3:36 a.m. Double the size, size 24 to be precise; font Arial not Times New Roman, and not double spaced. They were single-spaced, thin lining, red. Minus the subduing of outside forces I have repressed myself from those whom I thought I knew. They did it first. “A relationship isn’t about one person trying to force a connection. If It’s not reciprocated, move on.”

                                                                                                            --Natalia Agadjian

Dear Baron Shahé,

I sit here in my home surrounded

by four thick walls. The local newspaper

is filled with dullness. The VHS tapes

have been worn out and stopped working.

The orange tree, that produces those bright,

juicy oranges, has stopped giving fruits.

I used to pick and squeeze them. The neighbor

next door finally moved out after she saved

enough money. She always wanted to move.

I send much love and hope all is well.

Say hello to your daughter from me.

                                    --Emily Markarian

Dear Baron Shahé

            Quarantine is like being a fish in the ocean,

scared and vulnerable, not knowing what’s out there.

Covid-19 is the shark that’s chasing after all of us.

The school of fish means more food for the shark.

The ones that stay away, have a better chance to survive.

I’m one of those fish, scared of the world, not wanting

to leave my home because the predator is ready to attack

at any moment. I live in fear, not wanting to be hit

by the monster that is out there killing people one by one,

not wanting to be a part of those numbers, not wanting

to be the one who dies. It’s a scary world we live in.

We never know what will come next.

                       

                                                            Best regards,

                                                            Claudine Azilazian

Dear Baron Shahé,

I wake up every morning

to a beautiful sunrise. I eat breakfast

with my eyes barely open. I begin

my schoolwork until I go outside  

for a break. I watch the birds fly

from left to right, chirping to each other.

Then, at lunchtime, I eat. I finish

my schoolwork until night. I realize

my days are about eating and doing

homework. I need better days than these.

I wake up the next day. The cycle continues…

                                    Your student with gratitude,

                                    Anthony Keshishian

Dear Baron Shahé

I’m hoping this letter finds you in great spirits.

All thoughts, emotions, and mental expectations

Have been halted due to this shelter in place order.

All forms of communication, social interaction

with friends and family seems a thing of distant past.

Oh, when will we ever experience normalcy or even

breathe freely without restrictions or lockdowns?

Spending countless hours thinking how someone’s

lack of responsibility placed the entire world

into this position of uncertainty.        

                       

                                                Best regards,

                                                Alique Klahejian

Dear Baron,

As time flies and walks, I’m still stuck

in a cage, stuck in a prison, frozen in a game.

This life is broken, but I still find a way

to strive through it. I look into the future,

and I don’t remember the past.

I feel as if I’m controlled,

and the only time I’m in control is at night.

My brain feels like a boat;

the more it tilts the more I lose.

                                                Yours truly,

                                                            Your student,

                                                                        Alex Kassardjian

Dear Baron,

            I’ve been doing nothing

but watch Netflix and complete

my online school assignments.

I wake up, stay home all day,

and go back to sleep. There’s no

graduation or nothing in general.

Honestly, I’m in a pointless cycle.

I can’t wait till all of this is over

so that I can finally be free.

                        Respectfully,

                        Cynthia Vanesian

Darkness

Dear Baron Shahé

My thoughts are everywhere. I look

at my right. I see a blue sky covering

people’s struggles. I look at my left.

I see a dark sky pulling people into sadness.

I get called by two of them,

yet they still feel the same.

                                    Respectfully,

                                    Natel Artin

How Do I Survive?

by Hagop Latchinian

            The lockdown has happened.

Being at home all day, every day, feels

overwhelming. I read the memo that

our school is cancelled. I freak out

slightly until I understand. My parents

give me facts. They are not worried

that we’ll contract the virus, but

they are concerned about the economy.

I am beginning to hate schedules.

I’m trying to be active. I watch videos

On YouTube for yoga. We are taking

Walks when weather permits.

                         

Dear Baron Shahé

Where did the years go?

It only seems like yesterday…

So many fond memories to cherish.

The day we separated is the day we stopped…

The day we meet again is the day we rejoice.

                                    With gratitude,

                                    Mihran Simonian

Lory Bedikian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Lory Bedikian of Tujunga, CA, USA, has shared these poems  APP thanks her.

Sestina, as my mother cooks

by Lory Bedikian


I tell her it’s a problem of the nerve.
She doesn’t look up, but eases a scar
on each small olive, making room
for the marinade to soak in. Not one eye
blinks as she does this. Like before, I’m pretty
sure that this is my cue to leave.

But I think back, when she had to leave
Aleppo with my father, each good-bye plucking a nerve,
hitting notes against her chest—quite pretty
for a plainly dressed Protestant. Like a scar
they mark the bible with this date. One eye
on the future, they fly and find a one-room

apartment in New York. Now, my mother acts as if this room
holds only her. She mumbles there’s nothing wrong, just leave
the past alone and you’ll be fine. I lunge my twitching eye
toward her. But she doesn’t have the nerve
to look. I wonder how she handles the brush of scar
below her abdomen, where I entered the world, pretty

different than most. She asks me to put on something pretty
for once. The L.A. noon heat rises. I pace the room
thinking of how to tell this woman of the scar
tissue the doctor found; how I tried to leave
the office smiling, grateful it wasn’t worse, just a nerve
disorder, its radar placed in the sphere of an eye.

After so many years, she still gives me the eye
over. What I say next is anything but pretty:
Has she ever thought each cell, each nerve
of my body is conspiring in rebellion to the room
we’ve always held between us? She says she must leave
for work, she’s late. My fingers shake. I say another scar

will form from this—like each scar
you brought across the Atlantic. I feel as small as the eye
of a needle. A cutting board, an empty sink is what we leave
behind us. She walks ahead, down the hall. I stop. Pretty
soon she’ll reappear. In this house I have no room
left, so I grab my keys, knowing it’s enough that I’ve struck this nerve.

This is how she survives, making sure to leave the house looking pretty.
Not one scar visible to the eye. She doesn’t question this world, how it has
the nerve to move us from room to room, so far from where we started.

This poem was published in The Best American Poetry 2019 edition.


Partial Tubectomy Revisited

             There are many reasons why a woman falls
      to the floor. An optimist surely imagines
lovemaking, or the uncontrollable writhing

             of modern dance that sweeps across the stage,
      not a harsh plunge onto hardwood, the tumble
so sudden one thinks the old furniture

             has slipped, crashed, cracked the tile.
      Let’s work backward. She is lying there
screaming her husband’s name. The right

             tube gave up, gave out
      like an old rubber tire does after much
wear. All it needed was a nail. All it took

             was an embryo to get stuck along its path,
      the pressure unbearable, and the day before
no increased human chorionic gonadotropin,

             though twenty days of bleeding while
      going back and forth to the hardware store
to mend the fixer-upper, same age as her,

             fallen siding, withered eaves,
      should have been the obvious sign.
So, she is lying there and the husband

             rushes her to the emergency room
      and she does not die as the doctor
said she would have had she not signed

             the paperwork. When she wakes
      she discovers the tube is gone,
couldn’t be saved. On the television

             an old black and white with wagons,
      women in ankle-length skirts, poke
bonnets almost like a trap for hair,

             boots full of dust, their hands rough
      as pumice stone. And if these
settlers fell to the floor, she wonders,

             who would come, who would hear them
      and realize those long aprons had become
flags fluttering at the cabin door?

This poem originally appeared in Tin House, Fall 2018.

ՎԱՀԻԿ ՍԱՐԳՍԵԱՆ: Կորոնավիրուս

Անցեալում էլ եղել են շատ բարդ
հիւանդութիւններ,

Որի պատճառն է եղել տարբեր
վիրուսներ

Եղել է մերս, սարս ու անֆուլանզա
Եղել է թոքախտ, տիֆուիտ ու աբուլա,
Բայց հիմա եկել է այս նոր վիրուսը,
Որ կտրել է բոլոր ժողովրդի յոյսը
Այս վիրուսը կոչւում է կորոնավիրուս,
Որ չի թողնում ժողովուրդը տներից
գան դուրս

Բոլորն ասում են եկել է աշխարհի վերջը
Ապաշխարում ու աղօթում, իրենց
տան մէջը,

Թէ որ յոյս չունես եւ Աստծուց խնդրում ես,
Թէ ների՛ր ինձ դու, մեղաւոր եմ ես
Դէ ու էլ ների՛ր ծանօթիդ մեղքը
Թող որ լինի քո վրայ, Աստծու ձեռքը
Զանգի՛ր քո ծանօթին ու բարեկամիդ
դու շուտ
Մի ասա՛ կը զանգեմ վաղը՝ ես անշուշտ
Կարելի է, թէ վաղն էլ շատ ուշ լինի
Մի նոր վիրուս գայ ու բարեկամդ էլ չլինի:

Այս բանաստեղծութիւնը լոյս տեսած է ԱԼԻՔ օրաթերլին մէջ, Մարտ 18 2020

Stay Home, Stay Safe poem with illustration Տանը նստի'ր, դուրս մի' գնա բանաստեղծություն

Տանը նստի'ր, դուրս մի' գնա


Գրեց' Էդուարդ հարությունյանը
Նկարիչ_մուլտիպլիկատորներ'
Մանե Պողոսյան
Թենի հարությունյան

A poem in Armenian about staying home during the 2020 pandemic was made into a cute animé

Written by Edward Harutunians. Illustrated and animated by Mane Boghozian and Teni Haroutunians.

Published in Alik in March 2020


ՏԱՆԸ ՆՍՏԻ՛Ր, ԴՈՒՐՍ ՄԻ՛ ԳՆԱՅ


Թագավարակն եկել ահա
Չոքել է մեր հոգու վրայ,
Սակայն բնաւ մի՛ վախենայ,
Սա էլ կանցնի, հանգիստ մնա՛,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Գործով տարւած՝ միշտ մտազբաղ,
Տարիներդ միապաղաղ,
Պոկւել էիր կեանքից, աւա~ղ,
Լաւ առիթ է եղել հիմա,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Բջջայինդ մի կողմ նետի՛ր,
Հոգուդ անդորրը պահպանի՛ր,
Ու խուճապի մի՛ մատնւիր,
Կեղծ լուրերից հեռու մնա՛,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Բալիկներիդ հետ զբաղւի՛ր,
Դո՛ւ էլ նրանց պէս մանկացիր,
Հեքիաթ ասա՛ հետաքրքիր,
Նրանց համար մի բան կարդա՛,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Վաղուց է գիրք չես կարդացել,
Գիր ու գրքին օտարացել,
Լաւ է մէկ-մէկ մի գիրք բացել,
Մի՞թէ աշխարհը փուլ կը գայ,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Ընտանիքով սեղան նստէ՛ք,
Կերէ՛ք, խմէ՛ք, զւարճացէ՛ք,
Ընտանիք էք, մտերմացէ՛ք,
Կեանքի հաճոյքն ա՛յ, դա՛ է դա՛,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Մնա՛ տանը, բայց լաւ կանես՝
Կնոջդ հետ չգժտւես,
Փոխարէնը՝ նրան օգնես,
Իր խօսքերին ականջ արա՛,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Մարդիկ տանը որ շատ մնան,
Գուցէ յոգնեն ու ձանձրանան,
Բայց դա կօգնի նաեւ նրան,
Որ սերունդը կը բազմանայ,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Տանդ դուռը փակւած պահի՛ր,
Չորս բոլորդ ախտահանի՛ր,
«Օճառ քեռուն» ապաւինի՛ր,
Ձեռքերդ շատ յաճախ լւա՛
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Թագավարակն ամենազօր,
Որ աշխարհն է բռնել բոլոր,
Անցնող է, կը չքւի մի օր,
Մինչ այդ օրը, որ շուտ թո՛ղ գայ,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


ԽԱՐԱԶԱՆ

Ani Karen Babojian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Ani Karen Babojian of Maracay, Aragua, Venezuela has sent us this original piece in Spanish, with translations. APP thanks her.


Raíz
A las seis y cinco suena la primera alarma y abro un ojo.
Estiro mi brazo
acaricio el colchón
en busca del botón "cinco minutos más".
Los minutos se vuelven una hora.
A las siete y cuarto
abro los dos ojos,
me arropo,
saco una mano de la sábana para alcanzar el teléfono.
Pienso que puede esperar.

En este pueblo ya nada es igual.
Le temo a un pequeño organismo
que destruye todo a su paso.
Tiemblo
en mi soledad.
Descubro que la raíz es el refugio.

Respiro.
Volteo hacia la ventana.
Miro hacia el cielo,
una nube blanca pasar
y me digo:
aún hay vida en mi pecho.


Ani Babojian

Root

At five past six the first alarm goes off and I open an eye.
I stretch my arm
I caress the mattress
looking for the "five more minutes" button.
Minutes become an hour.
At quarter past seven
I open both eyes,
I tuck in,
I pull a hand out of the sheet to reach for the phone.
I think it can wait.

In this town nothing is the same.
I fear a small organism
that destroys everything in its path.
I tremble
in my loneliness.
I discover
that the root is the refuge.

I breathe.
I turn to the window.
I look up to the sky
a white cloud pass
and I say to myself:
There is still life in my chest.



Translation by the poet

Nancy Agabian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Nancy Agabian of East Walpole, MA, USA has shared her original poem. APP thanks her.

Into the Needle

If the virus doesn't ever go away

            or worse, worsens, what will I do?

            I don't let my mind go there. I stay close

            to the day, the hour, the minute,

            the present, I sew a mask, stitch

            by stitch, the prick of the needle,

            a small dash of thread, one moment

            into another, a thought leading

            to the next--

Sometimes I let myself imagine a

            new year, a new home, a new

            line of work. Surroundings change

            and I'm the same, my body superimposed

            on a background like Colorforms,

            a toy from childhood. The real magic:

            the way two surfaces stick together

            without glue, an object peeled and fixed

            onto a picture, belonging, temporarily.

I know life's not this smooth,

            like glass, like the surface of a still pond.

            It's rough and ragged, jagged

            as a mountain no one has ever

            seen before. I must train to

            scale this passage, but perhaps I am

            building new muscles, however

            slight: a shift of the eye, a snip of thread

            cut square, a breath in, and out, of care.

Celeste Snowber: Birdsong lessons

What do the birds teach us
in these times of pandemic?

Vocalizing sounds as music
greeting dawn in a universal language
where tweets, cackles, trills, pecks
are a prayer unto themselves
monovocal melodies from song sparrows
pitch, tempo, beats and whistles
vibrato of feathers, buzzes of warblers

Dialects and tones of plumage
go beyond boundaries

Is there not an iconography of winged creatures
inviting us to recollect what to feed on?

Swallows forage in the sky
we need manna from the heavens
soul food in times of difficulty.

I come from a lineage
of Armenian genocide survivors
where sustenance from above
inspired steps to move forward

and once again
consider birdsong.

Published in the Armenian Weekly

Mariam Ashchyan Chobanian's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Mariam Ashchyan Chobanian of Racine, WI, has shared this original work. APP thanks her.

Թագավարակ 

Թագավարակն այս անկոչ

Մարդկության դուռն է թակում անխոնջ։

Ի՞նչ է սա իրականում արդյոք․

Կենսաբանական մի զե՞նք անողոք

Թե՞ նոր ջրհեղեղ կործանող։

Գուցե ոմանց համար սպասված հյուր,

Բայց շատերի համար հանկարծահաս լուր։

Ավելի ճիշտ գույժ է այն,

Որ սավառնում է օդում անձայն։

Ու պատահականությամբ թե անզգուշությամբ

Կամ թույլ իմունիտետի առկայությամբ

Մարդն անկախ իր կամքից՝

Պարմայում է այս վարակից։

Այս խորհրդավոր գազանը

Ի վիճակի է կարճել կյանքը

Թույլ, տարեց, հիվանդ մարդկանց,

Որոնք ունեն արև դեռ ապրելու,

Արարելու և վայելելու

Աստծո կողմից պարգևած

Լուսապայծառ օրեր օրհնված։

Աղոթքս առ Աստված բարձրացնելով՝

Քեզ եմ ապավինում Տեր ամենազոր,

Որ կօգնես մեզ գտնել այդ սպեղանին՝

Փրկելու համար կյանքեր թանկագին։

Vatché Demirdjian's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Vatché Demirdjian, an art teacher in Paris, France has shared these original works. APP thanks him.
Click here to hear the author reading his work.

գամանպեր 


Երեսիդ դիմակ
ձեռքիդ տոպրակ

փլասթիք ձեռնոցով
կ'իջնաս փողոց

աջ գրպանդ փաստագիր
ձախ գրպանդ անձնագիր

շուկայ-մուկայ չերթալէն
ոտքերս ժանգոտեր են

Քայլերս ծանրացած
ինձմէ ալ՝ շատ հոգնաց

թաղը դառցեր է ամայի
իսկապէս՝ սարսափելի

կամաց կամաց
վերջապէս

հասայ Քառ-ֆուռ մարքէթ
մաքարնա՞ ոչ մի փաքեդ՝

ալիւր-մալիւր՞
մի՜ երազէր

հաւկիթ եթէ գտնաս
բախտաւոր ես տղաս

պէտքարանի թուղթը ուր՞ է
ուզածիդ չափ փնտռէ

օճառը չի մոռնամ ծո՝
Գտայ՜ փառք աստուծոյ

ամա՜ն սուրճն ու շաքարը
սուրճը գտար շաքարը մոռցիր

գինին ու գամանպեր*
այնքան՜ կարեւոր էր

պակեթ* մըն ալ առի
շիտակ տուն գացի

վաչէ
12/4/20

սէն-մորիս

չի-մարիս

(գամանպեր*։ֆրանսական հոտած պանիր) (պակեթ*։Ֆրանսական համով հաց)






կէս-կէս

պատուհանս
կէս բաց կէս գոց

աչքերս
կէս քուն կէս արթուն

սիրտս
կէս սեւ կէս ճերմակ

սիկարէթս
կէս վառած կէս մարած

սուրճս
կէս տաք կէս պաղ

երկինքը
կէս արեւոտ կէս ամպոտ

ռատիօն
կէս բարձր կէս ցած

լուրերը
կէս իրաւ կէս սուտ

կատուն
կես ուրախ կես տխուր

մէկը դուռիս զանքը զարկաւ
սիրտ չունէի բանալու հարկաւ

վիրուս-միրուսի ատեն
գացող եկող չկար արդէն

երկար բարակ մտածեցի
բանամ նայիմ ո՞վ է ըսի

դուռը բանալուս պէս
կէս-կէսը* մտաւ ներս

սկիզբը չի ճանչցայ իրեն
դիմակին ետեւէն

-տունիդ արջեւէն կ'անցնէի
-բարեւ մը տամ ըսի

-օրերէ իվեր
-ձայնդ չեր ելլեր

-անցնիմ նայիմ տեսնեմ
-բանի՞ մը պէտք ունիս խնդրեմ

երբ որ բանի մը պէտքը ունենամ
քեզի անպայման լուր կուտամ

-յուսամ չի խանգարեցի քեզ
բարի եկեր ես կէս-կէս
եկուր անցնինք պարտէզ 

ծառին շուքին տակը նստանք
մէկս միւսին երկար լուր նայեցանք 

ոսկի վանդակի մէջ կորսուած
ծառին ճիւղին վրայ կախուած

վանդակին դուռը բաց էր արդէն
բայց մենք դուրս չէինք ուզեր ելլել

ժամանակը կախուած էր ճիւղէն
մենք խօսեցանք հինէն-նորէն

երկինքէն ինկած թռչուն է կէս-կէսը
երբ չորս պատի մէջն ես տունը

կարծես եկեր էր այցելելու
բանտարկեալ մը տեսնելու

երանի անոր որ կէս ընկեր մը ունի լաւ
քեզի կէս ճամբան չի ձգեր բնաւ

շուտով պիտը գայ ժամանակը
շարունակելու մեր երազանքը

վաչէ
10/5/20
սէն-մորիս
չի-բանտարկուիս

կէս-կէսը* իմ լաւագոյն արդիստ նկարիչ ընկերս է, իր անունը Լորան Նիսու է

իրեն անունը «կատակի» համար ես կէս-կէս դրած եմ, մայրը հայ եւ հայրը ֆրանսացի ըլլալուն համար

Vahe Svadjian contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Vahe Sivaciyan, Toronto, Ontario, Canada, has shared his original work. APP thanks him.

ՄԱՀԸ ու ՎԱԽԸ



Եթէ աշխարհի վրայ կայ միայն մի բան.
Որ անխախտելի իրողութիւն մըն է ան.
Մահն է անտարակոյս, օր մըն է ական
Այս աշխարհէն մեկնում մը վերջնական։

Ան նիւթ մըն է համայն մարդկութեան,
Ենթարկուած է ան միշտ անտեսութեան,
Պատճառ միշտ վախի ու անձկութեան,
Ինչպէս լացի ու կոծի եւ տխրութեան։

Արդեօք մարդ ինչո՞ւ կը վախնայ մահէն։
Ան, տարուած իր խաւարամտութենէն,
Կը տառապի, քան թէ փախչի ցաւէն,
Որով ան չ՝ուզեր բաժնուիլ աշխարհէն։

Մարդ հոգի մը ունի զատ մարմինէն։
Ինք մաս մըն է առնուած Քրիստոսէն,
Որով անմահ է, ինչո՞ւ վախնայ մահէն
Մարմինը հող կ՝ըլլայ, եկած էր ան հողէն։

Մարդն է Աստուծոյ մի արտայայտութիւնը,
Քանի Աստուած է միակ ճշմարտութիւնը։
Հետեւաբար, աշխարհ եւ մարդկութիւնը
Կը ներկայացնէ երազի մը գիտակցութիւնը։

Մահը, խորունկ քունով վերջ տալ է երազին։
Ուրիշ երազ մը երազել կարելի է անհատին,
Բայց եթէ անհատը կը ձգտի «Զարթօնք»ին,
Երազէն կ՝արթննայ, կը գիտակցի ստեղծիչին։

Վահէ Սվաճեան






ԿԵԱՆՔԸ եւ ՄԱՀԸ

Ի՞նչ է նպատակը այս կեանքին։
Ապրիլն է եւ ըլլալ է միշտ երջանիկ։
Արդեօք չկա՞յ նպատակ մը վեհագին,
Որ արժանաւորէ կեանքը աշխարհիկ։

Մարդ ստեղծուած է կարողութեամբ
Տէր ըլլալու բարձր գիտակցութեան
Եւ զարթօքին տուած արթնութեամբ
Ծառայել է Աստուածայայտնութեան։

Ահա՜ աս է այն ճշմարիտ կեանքը,
Որ ամէն մարդ յաճախ կը փնտռէ։
Ան է յաւիտենականութեան փառքը
Եւ երանութիւնը որ գերազանց է։

Իսկ մարդ իր խաւարամտութեամբ
Կը զատէ կարճ կեանք մը հաճոյքի
Վերջը պսակաւորուած մահուամբ
Որ ընթացք մըն է տառապանքի։

Ինք, որ է դարձած իր «Ես»-ին գերի
Կը հպարտանայ իր կարողութեամբ
Եւ աշխարհիկ ցանկութիւններով լի
Կը հաւաքէ ինչքեր ագահութեամբ։

Ինք ցարդ չի գիտեր եւ չէ հասկցած,
Անոնք՝ պատճառը խաւարամտութեան
Են ճանապարհը մահուան՝ իր զատած։
Որուն վախն ալ կը հակասէ երջանկութեան։

Վահէ Սվաճեան






ԿԵԱՆՔԸ

Աստուծոյ նուէրը մարդկութեան,
Որ է կորիզը մարդու Էութեան։
Այն մասնիկը Աստուածութեան,
Որ է Քրիստոս ի մէջ մարդկան։

Գիտակցութիւնն է ան ամէն մարդու,
Ան լոյսն է իրենց մարմիններու,
Ինչպէս նաեւ զգացումներու
Եւ կարողութեան տրամաբանելու։

Մարդ ինչպէս կ՝օգտագործէ
Այդ կեանքը, որ իրեն տրուած է,
Անտարակոյս այդ ալ իր նուէրն է
Որ Աստուծոյ ետ կը վերադարձնէ։

Պիտի ուզէի՞նք վատ նուէր մը տալ
Եթէ կ՝ուզենք Աստուծոյ հետ մնալ
Ու մեր տուած նուէրով արդարանալ
Երբ այս աշխարհի վրայ կայ մահանալ։

Լաւագոյն նուէրը Աստուածութեան
Կերտել է կենցաղ մը սրբութեան,
Որ ծառայէ Իր յայտնութեան,
Որ է գագաթը Աստուածպաշտութեան։

Վահէ Սվաճեան






ՄԱՀԸ

Մեր մարդկային տեսանկիւնէ,
Ամէն ծնունդ կը վերջանայ մահով։
Ուրեմն մէկը միւսին հակադիրն է.
Վախճան մը, որ կը սպասենք վախով։

Ամէն անձի ճշմարիտ էութիւնը
Իր Կեանքն է անխուսափելի,
Մահը չէ Կեանքի հակադիրը,
Կեանքն է ներկայութիւնը Քրիստոսի։

Երբ մարմինը ծերացած ու յոգնած
Չի ծառայեր Կեանքի նպատակին,
Կեանքը կը թողու մարմինը մեռած
Վերադառնալով Աստուածային ակին։

Վահէ Սվաճեան

Alan Whitehorn's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Alan Whitehorn, of Kingston Ontario, has shared this original work. APP thanks him 

Poetic Times

Living in self isolation
seems to create a self-reflective
and writing milieu.
It is the proverbial silver lining
in a very dark cloud.

                                                    Alan Whitehorn

Michael Stone's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Michael E. Stone, an emeritus professor of Armenology in Jerusalem, Israel, has shared this original work. APP thanks him.

Cedared Memory

Do ancient dryads
still live, that knew
the cedars of Lebanon
three millennia gone?

In Solomon’s kingdom
Hiram’s craftsmen helped
fashion the great beams
for his House of Cedar.

My mother had a cedar chest,
wooden, red, deep polished,
its top swung on brass hinges.

She kept the woolen blankets
folded deep in it, for cedar
stops mold, kills moths.

“it’s worth cedaring.”
they would declare,
of a poet’s pleasing work,
in ancient Rome.

ephemeral beside
ancient cedars,
our memories,
live on and on,

enshrined in flesh,
on stone and on clay,
on leather and paper,
in minds and in souls,

carry us back to before
that small seedling cedar
peeped through the topsoil.

”And you shall tell your child,”
the ancient words demand.
Be links in the chain,
write, remember, retell.

Celeste Snowber's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Celeste Snowber of Vancouver, British Columbia, Canada, has shared these original works. APP thanks her. 

Let poetry be the transport

Let poetry be the transport
to the world beneath the words
where new words are born
amidst the volcanic ash
of one’s own grief
or the sweetness of a meal
cooked and eaten with love.
A passage exists
to the hymns of your heart
in a time of limitation
15 th c. poet and priest Mkrtich Naghash
reminds us that we are all exiles
Here is wisdom known in the flesh.
Take courage from the lineage
the poetic steeped in the Armenian soul –
proverbs, odes, love songs and lullabies,
chants, folk tales, poems and laments
all a pilgrimage to what calls us
to the alphabet of yearning.
Be your own bard; migrate
to your own beautiful life
Naghash says an exile’s heart is tender
May the poet within you
waiting in the silence of dawn
carry you over to tenderness.

Bodypsalm for Uncertainty

May the plans you cancel

return you to another life

the one waiting as a patient lover

wondering when you will arrive

to the shore of your inner ocean.

In the midst of restrictions -

self-isolation and social distancing

take some ingredients for the journey

probiotics for the soul

the curiosity for small things

quince and daffodil blooming

sipping tea slowly

the free range of kindness

daily practices of breathing deep

reading poems and calling a friend

Drink in kindness and compassion

as you live in a time of not-knowing

become intimate with shadow

live creatively in dangerous times

alive to what comes

a meditation on wonder

calling you to soften

to the unknown.

Celeste Nazeli Snowber

Harvart's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Յարվարդ, (Յարութ Վարդանեան) Հալէպ, Սուրիա

Harvart (Harout Vartanian) has shared this original work. APP thanks him. 

ԱՊԱՄԵԿՈՒՍԱՑՈՒՄ ՓԱԿ ԱՉՔԵՐՈՎ

___Յատուկ օրացոյց մը կայ՝ որուն թերթիկները միայն սիրտը կը տեսնէ՝ երրորդ աչքով. երբ որ օրերը կոչուին Նոյնշաբթի՝ մեկուսացման քառասունքին։

___Անթուակիր ժամացոյց մը կայ բոլորիս մէջ. զգացական սլաք մ՚ունի որ ճգնաժամի գալուն պէս գաղտնօրէն կ՚աշխատի. հեռուի սրտին թիքթաքը լսել կու տայ։

●

Յարվարդ
18.04.2020
Քառանթին ֊ Երեւան

Veronica Pamoukaghlian Viera's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Veronica Pamoukaghlian Viera of Montivideo, Urugay, has shared her original poem. APP thanks her.


QUARANTINE DÉCIMAS


They call her the bat woman
because she roams the caves
around Yunnan, enslaves
the host of plagues inhuman
predators of lumen
Vampire beast nightflyer
shadowy silent viper
bears a deadly message
perchance a presage
we can´t yet decipher


In the saliva of bats
is the secret of survival
antibodied rival
food of civet cats
home of alar rats
the stalagmite porn
of caverns forlorn
bred a karmic hearse
its unwitting curse
threatens the unborn


Tall wine glasses glitter
empty and detached
All delights untouched
No venomous spitter
Sweet nectars taste bitter
when no glass is raised
Cursed mirror gaze
gone the otherness
This new loneliness
is a selfhood maze


And if we are spared
if we do emerge
intact from the purge
what will we have learned
from this hell we earned
With our havens stormed
will we be transformed
find brothers in fiends?
Useless quarantine
No hell makes hearts warm


Only food and shelter
no cars dresses islands
no breathtaking skylines
Urban helter skelter
No novelty sellers
No selfies at Trevi
No Likes from our bevy
No mirrors or fountains
No rivers or mountains
We didn’t need much
Only human touch

--

APP would like to thank Veronica Pamoukaghlian Vieira for her contribution. Her website is VeronicaPamoukaghlian.com

Raffi Sarkissian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Raffi Sarkissian from Toronto, Ontario, Canada has shared his original poem


Ժպտայ Բարեկամ

Մի վհատիր սիրելի բարեկամ,
ժպիտդ պահէ դէմքիդ պայծառ,
մի յանձնուիր այս դժուարութեան:
Պայմանները թէ մութ,
խաւարը սաստիկ անգութ,
ժպիտդ թող ճեղքէ դանակի պէս՝
կեանքի այս ցաւերը նենգ:

Մի վհատիր սիրելի բարեկամ,
այդ ժպիտդ որպէս զրահ՝
պահէ որպէս հոգիիդ պաշտպան,
պահէ դէմքիդ որպէս գոհար,
պահէ դէմքիդ որպէս գանձ,
որ փայլիս եւ փայլեցնես՝
յոյս եւ լոյս ձնծաղկի ի խնամք:

Մի վհատիր սիրելի բարեկամ,
թող շողայ յաւետ մահուան ալ դէմ՝
ժպիտդ, այդ ժպիտդ վսեմ,
որպէս «Առաւօտ լուսոյ» Շնորհալի
որպէս աղօթք սուրբ՝ Արեւագալի
որպէս խունկ՝ Անդաստանի,
որ ծաղկիս եւ ծաղկեցնես
այս գարնան՝ թէ իսկ թուայ ցուրտ: 

 Րաֆֆի Սարգիսեան

Թորոնթօ, Օնթարիօ, Գանատա

Րաֆֆի՝ ՀԲՀ-ը ուրախ է քու բանաստեղծութիւնդ արտատպելու այս դժուար օրերուն

Alan Semerdjian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Alan Semerdjian of New Hyde Park, NY, USA, has shared this original poem.


THE DELUGE OF HUSHED URGES

In this deluge of hushed urges, this 

leveling corridor beyond the frantic 

carnival house,

I’m starting to understand how the 

secret to poetry is not in the reading 

of it

but, rather, in the readying for it. 

Because the charge is always there, 

we need

to keep the words on hand and 

attached to us for that just moment 

of opening,

so that we may be swallowed into it 

like the rabbit does into 

snake

or the krill into whale. Let ourselves 

give in more often and we might 

feel as if

in flight, a kite-less tail, the wing of a 

plane disappearing into cloud, see all 

this

language suddenly vanish and 

the page it’s on following swiftly. 

And if that

moment of opening is 

elongated like the vibration of a 

single singing

bowl alone and free in the once 

busy city center now 

abandoned streets,

the fall into itself is the poem, and the 

only memory of what we were starts 

to fade

into immeasurable alphabets of 

invisible ink.




APP thanks Alan for his latest contribution

Tatev Chakhian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Tatev Chakhian of Poznan, Poland, contributed these two original poems in response to the 2020 Pandemic. Her personal website is www.tatevchakhian.com

ՀԱՅ ՊՈԵՏԻ ՄԵՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ՊՈԵԶԻԱՅԻ (ՑԱՆԿԱՑԱԾ) ԵՎՐՈՊԱԿԱՆ ՖԵՍՏԻՎԱԼՈՒՄ

Այն կողմերից, որոնց մասին գրում եմ,

այս կողմերում խոսում են լուրերի թողարկման ամենավերջում,

իսկ ավելի հաճախ՝ տողատակում։

Հաճախ` նկատի ունեմ քսան տարին մեկ՝

հեղափոխությունից հեղափոխություն։

Իսկ միջհեղափոխական ընդմիջումներին մեր կողմերում

գրում են բանաստեղծություններ

սարի,

քարի,

ծտի,

քարի կողքին աճած ծառին նստած ծտի մասին՝

լրագրողական լեզվով ասած՝ տեղական թեմաներով։

Այն կողմերում, որոնց մասին պատմում եմ,

այս կողմերի մասին լսում են ամեն օր՝ լուրերի թողարկման առաջաբանում։

Իհարկե, այս կողմերում էլ են գրում

սարի,

քարի,

ծտի

քարի կողքին աճած ծառին նստած ծտի մասին,

ինչն, իբրև միջազգային կարևորության հարց, երբեք չի լուսաբանվում։

—   Տաթեւ Չախեան

AN ARMENIAN POET’S LONELINESS IN (ANY) EUROPEAN POETRY FESTIVAL

The country I write about,
is the last thing covered in the news program in this country,
or, rather, is covered in news ticker alone.
By rather I mean once in twenty years:
once a revolution erupts.
And in between those revolutions,
people in my country write poems on
a mountain,
a stone,
a sparrow,
a sparrow sitting on a tree by the stone;
reporters would say, local issues, for that matter.
In the country, I am talking about,
this country is in the headlines every day.Of course, here poets also write on
a mountain,
a stone,
a sparrow,
a sparrow sitting on a tree by the stone;
which, as a matter of international scale, is never covered.

Tatev Chakhian poem was translated by Ruzan Amiraghyan. We thank them both. 

Lucine Z. Kinoian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Lucine Z. Kinoian from Hawthorne, NJ, USA, contributed this original poem in response to the 2020 epidemic.


Watching the Wind 




I had a standoff with a squirrel
Out of loneliness I walked away.
The tree branches wobble
They sway their weight in the air.

Squirrels peck and birds fly-hop
Deer make day-time appearances, too.
Grazing birds no longer stir for a pedestrian,
Having nowhere to go. But they could.

Gone are the threats.
Gone are the noises. For them.
Clouds locked above and outwards
But there is little to gaze down upon.

All is a reminder of what is wrong with the world
Or a reminder of all that is right?
What is this destroyer that has us watching for the wind
Where is it today?

The stillness in the air is all encompassing
Like the kind on a sunny, crisp spring day.
And it is a crisp spring day,
Except that it is not.

There comes a tumultuous gust, casting no heed.
Scratching through anything that stands in its way.
Flowers fall from now swaying branches.
Animals now take brace. Even a flag quivers in fear.

The low grumble penetrates, and
From every direction the air is sharp, piercing.
It is a howl remnant of yesterday's rain.
And prelude to more tomorrow?

Inescapable chills of ice as bare skin flushes red
No sooner does it hit you, that then it ends.
But the stillness has turned serrated, and it is time
To go back inside.

April 10, 2020

APP thanks Lucine for her contribution.

Araxie Tossounian's contribution to the Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Araxie Tossounian from Novi, Michigan, USA contributed these two original poems in response to the 2020 Pandemic. The first is about the pandemic and the second, death related.


Rainbow
Everyone speaks of this terrible world,
that it's crumbling before our eyes,
and while there is hurt and change is needed,
I'm afraid all the good is disguised.

Love is free all over the world,
your mind can't be locked up in chains,
and though floods may come,
on the land or in your head,
there are memories that may always remain.

Why, when we chose to speak of this place,
do we speak of tragedy, unfairness, and pain?
You see, I cannot wait for the day,
we speak of the rainbow after the rain.


Roses
Roses are red,
but not always,
and when the roses die,
there is a part of them that stays,
the part that's in your eyes,
of the vibrant glossy tone,
or the scent that's in your nose,
one you wish that you could clone,
the feeling that you felt,
when your loved one walked them in,
or the joy after you've planted,
watching it grow out of its skin,
you think that roses die,
around the fall or late September,
but nothing ever dies,
just chose to always remember,
the roses are the ones,
we wish didn't have to go,
and the ones we wish we could get back,
so our love for them could grow,
roses are so many things and with them we may part,
but every time the roses die,
they build a bush back in our heart.



APP would like to thank Araxie for her contributions.

Shahé Mankerian: CELESTIAL SMORGASBORD

On your birthday, find a restaurant that serves
orange chicken over basmati rice. Of course,

the fried vermicelli noodles must be the color
of angel locks. If you desire naan on the side,

you must also request a bowl of roasted egg-
plants with the charred skin intact. Be gentle

when you drizzle the pomegranate syrup; later
you’ll whine about the lie bumps on your tongue.

The busboy is not a poet; don’t make him recite
Gibran by heart. The misprint in the menu

claims the coffee they serve is Turkish. Mama,
remember to complain. Even God can be misled.


This poem appeared in Ghost City Press.

Shahé Mankerian is the principal of St. Gregory Hovsepian School and the poetry co-director of Rockvale Review. His manuscript, History of Forgetfulness, has been a finalist at the Bibby First Book Competition, the Crab Orchard Poetry Open Competition, the Quercus Review Press Poetry Book Award, and the White Pine Press Prize. Online publications, Border Crossing and Cahoodaloodaling, have nominated Shahé’s poems for the 2018 Best of the Net. Visible Poetry Project’s animation of Mankerian’s poem, “The Last Mosque,” premiered at the 2018 New York Poetry Festival. He received the 2017 Editors’ Prize from MARY: A Journal of New Writing.

Karen Kevorkian: What Had Once Been My City

A funerary tower halfway climbed,
the Bedouin on a little motorbike always ahead
at the next site, necklaces swinging from his arm


the teenaged executioners parading in front of bound prisoners
before two-thousand-year-old temple columns,
which at that moment still rose


instructed to accept the cruelty that is wartime, its ochre horizon


some believing the border wall slows down large groups,
others having little faith in it


in earliest life forms the human body took shape,
predator fishes with long spines and thick boney arms,
protostarfish like meadow grasses in a breeze accepting
what came along in the current


a land where people did everything
with little flint knives set in wooden handles,
who sharpened blades rapidly against their own teeth
like monkeys who put everything in their mouths


in low tones a man chides the large dog he holds on his lap,
the dog moving closer until its body is one with the master’s


I take all jurisdiction, civil as well as criminal, high as well as low,
from the edge of the mountains to the stones and the sand in the rivers
and the leaves on the trees


on snow beside a mountain lake a woman’s skin spasmed
from the cold she called pure,
naked body gray in the water’s dusk


years solder solid black scrolled linoleum or paper
like something saved from flames of Alexandria’s library


remember Ahkmatova’s I can, lightning strike on
the desert describes a glass web in sand

From The Enchanting Verses Literary Review 

Karen Kevorkian: EVERYTHING STRANGELY FAMILIAR AND ALIEN

All day, people washed the body, 
stuck it, told it to open wide
to ease the pill down the dry throat

sometimes it was necessary
to turn from the eyes

sometimes dust settling
on the shoulders of ornamental glass

not the tall brown important bottles
with white plastic caps, each day
tilting toward late afternoon’s
foil fissures on the wall

and the mirror’s long silver shafts
slanted like rain, the body almost no more

it was drifting,
blood journeying on an opiate sea,
it left the shore

what good was disappointment
or relief, pale
as longstalked lilies, their sickest
sweetness

or the eyelet edging the pillowy quilt
bunched so like a watchful dog
ready for come here, now

from Literary Pool, 2014

Karen Kevorkian: IT WAS SHE THINKS IN BLACK AND WHITE

September cooling, arguably
an understated beginning, leaves 
crisped in flight, this must be 
the house, how the sun 
rampages through the trees,
the little yard a meadow 
where unquietly once 
a snake, shapeshifting

confusion, a door incised 
with the past, swagger 
of voices then the move to other
small rooms, another small house

of dubious quiet, filaments 
of tree shadow 
that craze makeshift 
walls, penscripted light


from Literary Pool, 2014