Հենրիկ Էդոյան: Կանգնած էր ծառը մենակ
Կանգնած էր ծառը մենակ
Քամու եւ անձրեւի դեմ,
Iոսում էր երազի մեջ,
Եւ նա միայն ծառ չէր:
Ապրում էր մարդը կյանքում
Օրերի ստվերի տակ,
Լռում էր ծառի կողքին,
Եւ նա միայն մարդ չէր:
՛ացվում էր սերը դանդաղ,
Փայլում էր ինչպես դանակ
Ծառի եւ մարդու միջեւ,
Եւ նա միայն սեր չէր:
Եվ հետո երգն էր բխում
Լռության խավար կողից,
Գալիս էր, անշարժանում,
Եվ նա միայն երգ չէր:
The Tree stood alone
The lone tree in its dream
withstood weather and barm;
it could articulate the storm.
It was more than a mere tree.
A man spent his life span
near that vocal tree
wordlessly, silently.
He was more than just a man.
Glistening like a steel knife
between man and tree
love crept in by degrees.
And slowly became more than love.
Then a song began to be sung.
In the dark silence it welled
uninvited, uncalled
and was more than a song.
Henrik EDOYAN (1940- )
Translation by Lilit Abajyan.
This poem and translation have appeared in naturopa, no 103, 2005.
Naturopa is a French-English magazine published by the Council of Europe. Since 1968, it has worked on raising awareness among European citizens and decision makers of the importance of sustainable development in Europe by focusing on its unique heritage.
Click here for Europa's website.
No comments:
Post a Comment