Եղիշէ Չարենց: ԵՍ ԻՄ ԱՆՈՒՇ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ

Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բա՜ռն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանուագ, լացակումած լա՜րն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բո՜յրը վառման,
Ու Նայիրեան աղջիկների հեզաճկուն պա՜րն եմ սիրում։

Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լի՜ճը լուսէ,
Արևն ամրան ու ձմեռուայ վիշապաձայն բու՜քը վսեմ,
Մթում կորած խրճիթների անհիւրընկալ պատե՜րը սև
Ու հնամեայ քաղաքների հազարամեայ քա՛րն եմ սիրում։

Ուր է՛լ լինեմ - չե՛մ մոռանայ ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չե՜մ մոռանայ աղօթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր,
Ինչքան էլ սո՜ւր սիրտս խոցեն արիւնաքամ վէրքերը մեր -
Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան - եա՛րն եմ սիրում։

Իմ կարօտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հէքեաթ չկայ․
Նարեկացու, Քուչակի պէս լուսապսակ ճակատ չկայ․
Աշխա՛րհ անցի՛ր, Արարատի նման ճերմակ գագա՜թ չկայ․
Ինչպէս անհաս փառքի ճամբայ՝ ես իմ Մասիս սա՛րն եմ սիրում։



Եղիշէ Չարենց




Of my motherland Armenia, its sun-soaked word I adore,
Of our old, mourning saz, the deep, moving string I adore,
The radiant scent of blood-red roses and sun-dipped flowers I adore,
And the humble, graceful dance of women of Nairi I adore.

I love our sky – deep blue and high, the waters – clear, and the lucent lake,
The sun in summer, and the winter’s ferocious frost outbreak,
The black, dreary walls of the old huts – drowned in the dark,
And the thousand-year-old, tattered stones of the ancient cities I adore.

Never will I ever forget the mournful tunes of our songs,
Will not forget the iron-script books that have become prayers long,
However deep my heart is hurt by our blood-drained wounds of fate,
Still, time and again, though orphaned, weak, but my Armenia I adore.

For my homesick, yearning soul there is no better tale told,
Than Narekatsi’s and Kuchak’s, there are no brighter shining thoughts.
Cross-pass the world, yet Ararat is the whitest peak to be sought,
As an everlasting walk to fame, my Mount Masis I adore!

Translated by Armine Grigoryan, a resident of Yerevan, Armenia

The sun-zested tongue of sweet Armenia mine, I love,

Our ancient, doleful saz, its plaintive chord, I love,

Our crimson flowers’ and our roses’ heady scent,

And the nimble dance of our Nayirian girls, I love.

I love our gloomy sky, pure waters, luminous lake,

The summer’s sun and dragon’s howl of winter gales,

Black uninviting walls of hamlets, lost in dark,

And stones millennial of ancient towns, I love.

Go where I may, I can’t forget our mournful songs,

I can’t forget our uncial books now turned to prayer,

However sharp our wounds, bled dry, do pierce my heart,

Still – orphaned, bloodied, dear Armenia mine, I love.

No other lore exists within my homesick heart,

No hallowed brow as that of Narek’s or Quchak’s,

Scour the world, no peak is white as Ararat,

Like glory’s reachless path, my Mount Masis, I love.

Trans. by Raffi Barsoumian

ARMENIA

 

Amo el verbo soleado de mi dulce Armenia;
amo el matiz plañidero y lloroso de nuestra antigua lira;
el embriagador perfume de esas rosas nuestras, flores color sangre,
y la danza cadenciosa de las hijas de Nairí.

Amo nuestro cielo azul, las límpidas aguas, el lago encendido,
el sol del verano y los impetuosos vientos del invierno,
los inhóspitos negros muros de las chozas perdidas en lo oscuro,
y amo las piedras milenarias de nuestras antiguas ciudades.

Esté donde esté, no olvidaré nunca nuestros cantos elegíacos;
no olvidaré nuestros libros con letras góticas, transformados en oraciones.

Por más que la espada surque en mi corazón las heridas sangrantes,
aún huérfana y desgarrada, amaré a mi amada Armenia,.
Para mi corazón nostalgioso no existe ninguna otra historia. 
No hay genios tan radiantes como Narek y Kuchak…

¡En todo el mundo no hay una cima más blanca que la del Ararat!
Como camino de gloria inalcanzable, yo amo a mi monte Masís.