Quote of the Month - February

Ամէն Տեղ Հայ Կայ



Վահրամ Մավեան

Brenda Najimian Magarity: Exit Saroyan

Why Saroyan
are you not
of this earth
anymore?

Where will your
typewriter
blink out
the lights
tonight?

And when will your
ashes
shower over Bitlis
as you wished?

You have taken all
the answers with you
cunningly,
succinctly,
and left the world
to argue
as you willed it?

Yet, in the end
you asked:
Had not
this earth
the time
to make
another day
with you?


Brenda Najimian Magarity ©1984

This poem was previously published in Ararat, 1984, Armenian Town, 2001 and William Saroyan: Places In Time, 2008

ԱՐՄԱՆՏ: ՅԱՆԳՍ ԵՍ ԵՐԳԻՍ

Հիմա յանգն ես դու իմ երգի,
Զանգը հոգուս,
Որ մաքրում է ժանգը սրտիս
Ու ղօղանջում։
Արդեօք, ե՞ս եմ արդ երգում քեզ,
Թէ դո՞ւ ես ինձ
Երգում այսպէս մրրկայոյզ։
Մենք իրարու տէր ու գերի՝
Անցնում եմ ես
Լանջիդ հասուն արտով բերրի,
Եւ դու՝ սրտիս մարգով կանաչ
Ու գեղգեղում.
Ինչպէս մի վիթ ջուր ես խմում
Հոգուս ակից սիրակարկաչ,
Ու մենք իրար բոյրն ենք շնչում
Առանց հառաչ։
Հիմա յանգն ես դու իմ երգի,
Զանգը հոգուս,-
Ո՞ր մէկս է երգում այսպէս
Ու խլրտում.
Անցնում ենք մենք այնպէ՛ս արբուն,-
Ես՝ այգիով հասուն լանջիդ,
Դու՝ իմ սրտի դաշտով կանաչ,
Ու մենք իրար բոյրն ենք շնչում
Առանց հառաչ։

GARTAL reading series to host APP event

3RD ANNIVERSARY OF THE ARMENIAN POETRY PROJECT
Nancy Agabian, host

Come and hear our local poets and authors read at this event
Cover $7 (includes one house drink)

Wednesday, March 25, 2009
6:00-8:00PM

29 Cornelia Street, NYC 10014 
212-989-9319

For directions, menu and other information:
click on the link

Kevork Kalayjian: This Holiday Season

-well lit,
well, remove the lid,
open the letters
in response to
the help wanted classifieds;
I am the man,
expert in the field,
over ten years experience,
in life, in real.
This Holiday Season,
Give me a place,
Where I may produce,
Do the things, which will pay,
the rent, the mortgage,
toys to the children
This Holiday Season.


I have cast my ballot
one thousand and one times
with a twenty-nine cents stamp (wow its 42 now)
enclosed with my resume
with a salary history,
a list of references,
as I wish to be considered
for the position of …
for the prostitution of …
as advertised in the New World Order
and I promise this time:
I will not sell loans to those
who will forget to build
I will not provide arms and ammunitions to those
who will forget to spare the civilians
I will not sell my country and my government to those
who will repay me for my treachery and treason
I will stop selling whatever it was that was called decency
whatever is left of . . . me.




I need a candle for this holiday season
and when I cleanse my soul,
and when I start working again,
after this holiday season,
I will only sell drinking water
and I won’t remind you that
you forgot to pay.
I will give you things
which you can use, goods
which will definitely improve
the quality of your life.


Pray for me this holiday season,
better yet, vote for me
this holiday season!




This poem appears in Love Lure: A Collection of Love Poems and Other Writings, published in New York, 2010 - Ed.

Shaunt Basmajian: EXCUSES FOR LIVING

the triactor in the tenth race
a winning lottery ticket
the million dollar mail sweepstakes
1001 relationships
a mansion over the hill
a major recording contract
an international best seller
love

Shaunt Basmajian, copyright 1987, from Biased Anthologies

Brenda Najimian Magarity: Language of Flowers

Flowers aqua and yellow
pressed between your Russian
and our English.

Flowers tidy and dry
colored portraits
pastel shades
a flattened bud pointing
to a word or phrase:
A reservoir left open.

I have forgotten why I put them
here
these book barnacles
living on the rhythm of a line
all these years
getting lost in translation.

Ah,
Akhmatova

I wish I could have softened
the down of your cold pillow
in Kiev.


Brenda Najimian Magarity © 1982
This poem was previously published in Encore, 1982

Իրմա Աճեմեան։ Հեռաձայնը

Click here to hear the audio clip The Telephone read by Lola Koundakjian.


Կը դիտէ
Հեռաձայնը զիս կը դիտէ
Հեռաձայնը զիս կը դիտէ ակնդէտ
Սեւ աչքերը քու աչքերուդ կը նմանին…

Կը սպասեմ
Քեզ կը սպասեմ ես անհամբեր
Քեզ կը սպասեմ ես անհամբեր ժամերով
Սեւ ժամերը օրեր կ՛ըլլան կ՛երկարին…

Կը մնայ
Հեռաձայնը լուռ կը մնայ
Հեռաձայնը լուռ կը մնայ անբարբառ
Մինչ սեւ բառեր կը կուտակուին մտքիս մէջ…

Կը տանի
Սրտիս զարկը կը տանի զիս
Սրտիս զարկը կը տանի զիս գործիքին
Սեւ գործիքը հոգւոյս վրայ կը ճնշէ…

Անշարժ է
Հեռաձայնը անշարժ է դեռ
Հեռաձայնը անշարժ է դեռ կը քրքջայ
Սեւ քրքիջը կը տարածուի, կ՛ընդլայնի…

Կը դողան
Մինչ ձեռքերս կը դողան
Մինչ ձեռքերս կը դողդղան անոր դէմ
Սեւ դէմքին պէս սեւ շրթունքներ, ականջներ…

Կը դիտէ
Հեռաձայնը զիս կը դիտէ
Հեռաձայնը զիս կը դիտէ ակնդէտ
Սեւ աչքերը քու աչքերուդ կը նմանին…



4.4.1960

Իրմա Աճեմեան, « Տալ Միայն» Իսթանպուլ 1975

Irma Ajemian: The Telephone

It watches

The telephone watches me

The telephone watches me intently

Its black eyes resemble yours…

I wait

I wait for you impatiently

I wait for you impatiently for hours,

The black hours become days, they drag on…

It stays

The telephone stays silent

The telephone stays dead silent

While black words pile up in my mind…

It moves

My heartbeat moves me

My heartbeat moves me to the instrument

The black instrument lays heavily on my soul…

It is motionless

The telephone is still motionless

The telephone is still motionless, it giggles

The black giggle spreads, it grows…

They shake

While my hands shake

While my hands shake towards it

The black face similar to the black lips, ears…

It watches

The telephone watches me

The telephone watches me intently

Its black eyes resemble yours…

Translated by Lola Koundakjian

ԺԱՆԵՏԱ ՀԱԿՈԲՅԱՆ: Սիրո օրվան

–Մի՛ թողեք, որ կինն արտասվի
Ո՛չ բքին, ո՛չ ցրտին, ո՛չ մթին
Ինչ աղետ էլ, թեկուզ պատահի,
Ո՛չ սիրուց, ո՛չ մեղքից, ո՛չ չարած
խոստումից ամոթի,
–Մի՛ թողեք , որ կինն արտասվի։

Ինչքան էլ խոր ձեր սիրտը խոցվի
Նրա խոսքերից անմտած.
Ձեզ խնդրում եմ , մի բան հասկացե՛ք,
Որ ասվել մտքից՝ գերհոգնած;
Ներե՛ք, հաշտվե՛ք , դիմացե՛ք
–Մի՛ թողեք , որ կինն արտասվի։

Հանե՛ք թշնամանքն ու քենը,
Կրճատե՛ք լռության սահմանները,
Մի՛ բեռնեք նրա նուրբ ուսերը
Մեղքի ձեր մասով կորացած։
–Մ՛ի թողեք, որ կինն արտասվի։

Ու ինչքան էլ թեկուզ դուք հոգնենք
Կյանքի ձեր բաժին օվկիանում,
–Մի՛ թողեք, որ կինն արտասվի
Թաքցնելով ձեր մեղքն իր հոգում։

Այդ դեպքում կդառնա մի պարգև
Ձեզ համար այն կինն, որին
Սիրել եք, ներել, դիմացել
Ձեր կյանքի փոթորկած ժամին։
Կդառնաք դուք այնժամ այն հպարտ
Տղամարդն ու միակ սիրելին,
Որ պահել է անլաց ու անցավ
Կնոջն անպարտ իր կողքին։
Կնայեք դուք ուղիղ ձեր կնոջ
Սիրուց ժպտացող աչքերին։




Որ կյանքում դուք հպարտ միշտ քայլեք
Ու լինեք դրան արժանի
Մի՛ թողեք, որ կինն արտասվի
Ամենուր, հավիտյան ու երբեք։

Brenda Najimian Magarity: On the Eve of the Death of Carl Moosoolian

A tardy goose honks its way back to its watershed;
night is a hand’s length and breadth away.

Love escapes somewhere in the distance;
a bullfrog croaks a somber warning, throwing

in the towel for the night between
stars laying their silvery stitchery in fallow air;

and the moon, whose patience has been stirred with a
knife, surrenders momentarily to a spider-like mask.

Pinkish webbed veins stream over that once proud face;
in this stark silence there is but one conclusion:

There will never be another you or me, we shall
exist as Poe’s raven declared, “Nevermore.”

Only the complexion of this night’s air and stagnant
sky shall survive. Though the moon under heavy guard

tries to whisper encouragement, the embroidery
of her dark robe patterns the itinerary of life’s

journey; and this I know; love shall turn itself
inside out, comb the earth’s gravity for a place to

hide, then fade away forever. Desire casts no spell
upon that which can be depended upon. Tonight,

even wicked stepmothers hold their hoary breath
and cross their crooked fingers. The wish for

morning has a severe way of manipulating us into
compliance, all of us with some good, some evil.


Even those with too much of one or the other
shall never forget the solitude of a hopeless

paradigm of stars crested in irregular sequence
at the mouth of the moon. There is no way to judge

the sun when one fears never seeing it again.
We beg for the sun and his potent majesty

to mediate any error of space or time that elapsed
between the dread of days gone marching through

this splendor of irrevocable harm. Love is an
endangered species soon to become legend or myth

like the unicorn, bold, brazen – horned spectacle
of virtue. Error transcends momentary fear of grace.

The water is too shallow for the goose; he dreads
the thought of leaving at dawn. How can

we blame him? He mercilessly plucks out his own
strength in the night until only his feathers remain.

Brenda Najimian Magarity ©1996
This poem was previously published in Ararat, 1996 and Armenian Town, 2001

Իրմա Աճեմեան։ Տալ Միայն

Տալ տալ միայն, գրել, պատռել էջերը
Լափել, ուտել տողերու մէջ թաքնուած
Հազար իմաստ, հազար աղօթք Աստուծոյ,
Լռել սակայն ու չարտօնել ոչ ոքի
Թքնել խորը այս անիմաստ աշխարհին
Հարուստին ալ ոսկիներու ծոցը մերկ
Դահեկան մը երկարելով մեղքնալ։
Ըլլալ սակայն, զգալ միայն ու ապրիլ
Ծովեզերքին աղօթքներու երկարիլ,
Լերան ծոցէն ամպին իշխել, չընկրկիլ,
Լեցուիլ սիրով, նուիրումով սրբանալ
Տալ տալ երկար, գրել, պատռել էջերը…

10.10.1971




Իրմա Աճեմեան 1936-1990
« Տալ Միայն» Իսթանպուլ 1975

Adrineh: A Poem for My Father

Divided
Within
Outside
By waters that separate
Your land
And my world

Generations
Of loved ones lost
Gaps
Of history unknown
Of crimes denied
Of power and privilege
That destroyed
That destroys
Our understanding
Of each other

We continue to live our lives
With each passing day
The tears that I cry
Fill the oceans that divide
Me from myself
…And we belong to no one
Not even each other
But memories are strong
And you will be a part of me
ALWAYS

Used here by permission.

Brenda Najimian Magarity

Brenda Najimian Magarity is a second generation born in America Armenian writer whose work includes poetry, fiction, non-fiction and memoir. Some of these have appeared in publications such as Pandora, Sing Heavenly Muse!, California English, California Victory, Ararat, Hye Sharzhoom, and Encore. Her work has also been included in these books: Armenian Town, William Saroyan: The Man and the Writer Remembered, and most recently, William Saroyan: Places in Time. She writes of loss, joy, reverence, danger, panic, adventures with William Saroyan, Armenian history and culture, and significant moments of the human predicament.

An incredible event in her life led to much of her writing. William Saroyan frequented her father’s dry-cleaning shop in old Armenian town of Fresno, California. Because of this, Brenda met and quickly began a fond friendship with the great author. In the mid to late 1970s, Brenda became an unofficial chauffeur for her mentor.

In January of 1977, Saroyan went to school with Brenda. At the time, she taught drama and English at Madera High School. The day became memorable for students, teachers and staff alike, as her Armenian hero enchanted audiences all day long. Currently, Brenda is writing Driving Saroyan, a memoir of her years as his friend.

Brenda Najimian Magarity: Zephyr

Sweet Mother,
you carry with you
the smell of mint leaves
in summer.

You are the mediator
between the grief
of darkness
and the utter calm
of daybreak.

You betray no one but
yourself
when you change
direction.

Gentle breeze,
only you could
untie the knotted
shoelaces of
childhood error.

Only we
can worship
the wind
for its manifest mystery.

Brenda Najimian Magarity ©1978

This poem was published in Citybender, 1978, California Victory, 1994, and Armenian Town, 2001. It appears here courtesy of the author.

Kevork Kalayjian: Ours

what's the use of looking
beyond the transparent glass
when you cannot let your soul
travel out and away from you,
to experience the wildness of the forests,
the infinity of the skies,
the uncertainties beyond the first horizon.


and don't you look at me like that!
I am not the one who can show you how!
you have to give birth to your love within you!
as for me, well I ...


I may put together some utterances,
so that you may create your meanings
through the recognition of my words.


I may put together some colors,
so that you may envision your portrait
through the vibrations of a traveling rainbow.


I may select some sounds
from animal calls or cosmic waves
so that you might live the music you feel.


I may also generate some thoughts
so that you might choose your religion
to draw boundaries on your life.


But all I really want to do
is to transfer some feelings
from my heart to yours, so that
my love, and your love, could be ours.


This poem appears in Love Lure: A Collection of Love Poems and Other Writings, published in New York, 2010 - Ed.

Kevork Kalayjian: The Ad

Do you want to go back to your previous lover?
Are you serious about falling in love again
with the person of so many years ago?
All you have to do is to be friends with me, then
Become intimate a little bit
and wham, or swish all of a sudden
it will come back to you, and you will realize that
you and you ex belong together.


It’s not a theory it has been tested.
Step by step, again and again.
Susan became a friend of mine
in March, we were intimate in June,
in July, she brought back her ex-lover
from France, and moved away with him.


With Carol I became acquainted in July
developed friendship in October,
we were intimate in November
and before that month was over
she knew that the person with whom
she broke off two years ago, was the person
she was looking for.


So you see it is proven, it works,
and you have nothing to lose
you will either find your former lover
or this ad will reappear
with your phone number.




This poem appears in Love Lure: A Collection of Love Poems and Other Writings, published in New York, 2010 - Ed.

Adrineh: I Am In My Room

I am in my room
Where I can often be found
Listening to lovers’ songs
That is more like background noise
As my life often is.

I see the wooden dancer
Brought from Armenia
She is bare-breasted
With free-flowing hair
And jubilant skirt!
Her head covered
With what is part of my history now
A tambourine in her hand
Raised high
Eyes closed
Dancing to music
Only she can hear.

I am lying on my bed
My naked body exposed
In the only safest place
Left on this Earth
My Aloneness
I wrap it around me
Like a bright red-orange scarf
One of the few things
My mother brought with her
To this godforsaken country
When she was 21
How old I am now.

My body
With its own history
Too many
Taking parts of it
Have TAKEN pieces of it
Slowly for years and centuries
Sometimes
Going to the gym helps
I give my body strength
So it may appear that
My mind is strong too
And it has its walls
As I always have.

I pretend that I am
Protected
By this strength
Like the black obsidian stone
That populates
The other country
Where I should’ve been born
But can only visit
Like the few other tourists
Because nobody ever really
Just goes to Armenia
With its mountainous land
And ancient customs
Unless they want to study
Or exotify
Us somehow.

But my body knows
What my mind cannot comprehend
When I was hospitalized
Because I couldn’t walk for days
And the white male doctors
Could not understand
What is/ what was
That was wrong with me.

But my body remembered
The year before
I had gone to Armenia
For the very first time
To see relatives
I never knew I had
And my body reacts
Upon my return
Not because of something
I ate when I was there
As they would have me believe
But because it was misplaced
Lost
Forgotten
Somewhere
In that space inbetween.


Used here by permission.

Adrineh: You and I

you who held me
for 14 months
but came and left
across borders
of many kinds

you who i drove away
war is peace they say
but the monotony of our days
was too much
for me to bear

you across the ocean
give your love to a black cat
and i to a beige poodle
we didn’t realize
the telephone was broken

for you home is here
you say
but for me it is where i am
and sometimes
that was with you

you sound different now
but maybe you always did
and it is in fact i
who am listening
with different ears

i feel you in my bed sometimes
and the scent of you lingers on
but being multilingual
doesn’t mean we speak
a common language

you without a home
often tired and hungry
i am well-rested and well-fed
and regretful of all
that i didn’t say
(and all that i did)

you raised in the lowlands
learned to ride a bike
before you could walk
now back again attempting
to unlearn racist idealogy

i raised in a cold climate
learning more than one history
raised to be proud of my isolation
teaching others
how to say my name

you & i tried
to overcome boundaries
others set upon us
to love on the margins
to dare to speak
as lovers, as allies,
as traitors to war

but to fuse
the reality
with the dream
is what’s best
now i think

Used here by kind permission.

Introducing Adrineh

“I am a queer Armenian woman who continually challenges assumptions made about me and the world I inhabit. In a previous life, I worked in social services, but these days I’m more interested in contemporary art, online publishing and the potential for social media. I speak English, Armenian and French; I am fascinated by the art of communication in its many forms. Experiences of belonging and not belonging, as well as notions of community, inspire and inform my work.”

Միսաք Մեծարենց: ՃԵՐՄԱԿ ՎԱՐԴԵՐ

Ըսպիտա՜կ վարդեր, ըսպիտա՜կ վարդեր,
Զոր հովն անտեսեց այս ճամբուն վըրա,
Շամբուշ հովն աշնան` որ կը դղրդեր
Մոլեգին` հողին ընդերքն համորեն:

Ճերմակ գաղափա՜ր, ճերմակ գաղափա՜ր,
Աշնան մոլուցքեն դողահար հիմակ,
Համբու՜յր շուշանի, դյութանք ձյունեղեն,
Փերթ փերթ լուսինկա, ապրշում համակ:

Բե՜ր ինծի իղձիդ կաթը խանդաղատ:
Մենավո՜ր վարդեր, որ մելամաղձիկ
Մառախուղներուն մեջ դեռ կը ժպտիք,
Ապրեցե՜ք հոգվույս մեջ հավերժորեն:

WHITE ROSES

 

White roses, white roses,

Snubbed by the wind on its path,

The insane fall wind that rattles

The very entrails of the earth.

 

White notion, white notion,

Now shivering in autumn’s fury,

Kiss of a lily, snowed fascination,

Tattered moon, silk in entity,

 

Fetch me the fond milk of your fancy,

Forlorn roses, smiling as before

In this dense fog’s melancholy,

Live on in my soul ever more.

…………………… Missak Medzarents

Translated by Tatul Sonentz

ԱԲՐԱՀԱՄ ԱԼԻՔԵԱՆ։ ՀԵԶ ԻՐԻԿՈՒՆ

Մեղմութիւնն այս, հեշտանքի պէս համակող,
Քաղցրութիւնն, ուր ճաթըռտում են ճութ ու ճիռ,
Դո՛ւ քաղեցիր բիւր այգերից հողմակոծ,
Բիւր օրերի օշինդրից դո՛ւ քամեցիր։

Հանապազորդ հացիս վրայ լոյսն այս քո
Հացս երկնած հողիս հոգին չէ՞ միայն,
Որ երջանիկ էր, երբ նոյնիսկ մէ՛կ հասկով
Իր խաչբուռն էր հիւսում տօնին աւետման։

Իսկ քո կապոյտն այս պաստառոտ որմն ի վեր,
Ուր դալկաթերթ ծաղկանց հետ լուռ դէմքերի
Յառումներն են արդէն համա՜կ հրաւէր,
Ժպիտը չէ՞ այն գոհութեան գերագոյն,
Թէ արտօրէն ծովածփիկ ու բարի
Իրիկնացար արդարեւ, հե՜զ իրիկուն։

Kevork Kalayjian: [under-titled = the title is in the bottom]

it is not beauty alone
it is not the abundance of wealth
it is not shared poverty
it might give birth to gods
it might grow on beaches
it is more colorful than a rainbow
it is indescribable
it does not drip like blood
it might seem untouchable
it is definitely imaginable
but you still always wonder
if it ever exists
the warmth the tears the jealousy
the aggression the beauty

…

LOVE
…

ԱԲՐԱՀԱՄ ԱԼԻՔԵԱՆ։ ԹԱԽԱՆՁԱՆՔ ԹՂԹԻՆ

Քսան հի՛նգ տարի քո հայելու դէմ,
Օ՜, համբերութի՛ւն, քսան հի՛նգ տարի։
Հերիք չէ՞ քո մէջ իմ դէմքը դատեմ՝
Մէկ հմայքի դէմ գտնեմ բի՜ւր թերի։

Գեղեցի՛կ ես դու եւ շուշանափայլ.
Մեղք է քեզ եղծել քո գովքով անգամ։
Բայց տուր ջրերիդ զուլալուել, ծփալ
Մի քիչ էլ գոնէ, ճերմա՜կ բարեկամ։

Ես գիտե՛մ, շունչս, քեզ աղօտելով,
Քեզ չի դարձնում նախկինից անբիծ,
Սակայն ի՞նչ անել, ինչպէ՞ս, եթէ լոկ
Ձեռքերս քեզնով ուռչում են ծափից։

Ի՞նչ անել, եթէ այն օրից, երբ իմ
Աշակերտական տետրից սահելով,
Վիճակեցիր ինձ քո փայլով նրբին
Տեսնել իմ հեռուն, ինչպէս ձնհալով...

Դու գիտես, թէ ես ուզեցի միայն,
Որ շարունակի խարշափել վրադ
Ծառն այն, որի դու գոյութեան վկան,
Ծնունդն ես, յուշը եւ խոստումն առատ։

Ուզեցի, որ դու չլինես յօժար
Իմ սարքած ամէն տօն ու հանդէսի,
Որ գէթ մէ՛կ անգամ ժպտալու համար
Եօթանասուն եօ՛թն անգամ ատես ինձ։

Ուզեցի մերթ էլ, որ գթաս մի պահ,
Անես գիշերս ցերեկիս դրօշ,
Չէ՞ որ առանց քեզ ես՝ անշահ, անճահ
Կեանքս՝ անհեթեթ ու գինս՝ գրոշ։

Ուզեցի.՜... Սակայն ի՜նչ չքնաղ ես դու՝
Մեղք է քեզ եղծել քո գովքով անգամ.
Բայց տո՛ւր ջրերիդ զուլալուել, ա՜խ, տո՛ւր,
Մի քիչ էլ գոնէ, ճերմա՜կ բարեկամ...