Միսակ Մեծարենց։ Արդի մարդուն Հայր Մերը

Տո՜ւր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական,
Ծաղիկներո՜ւ պէս զայն ժողուեմ ճամբուս վրան‘
Նայուածքներուն մէջ ամէնուն եւ ամէն օր:

Տո՜ւր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական,
Եւ ես‘ հանգոյն երփնալուցկի վառող մանկան‘
Զայն գունաժպիտ տեսնեմ ուրիշ դէմքի մը վրան:

Տո՜ւր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական,
Զանգակներո՜ւ պէս զայն կախեմ ամէն դըրան‘
Ու զերթ նարօտ ամէն դըրան զայն պըսակեմ:

Տո՜ւր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական,
Ճրագներու պէս զայն բոցեմ բազմաստեղնեան‘
Խաւարին մէջ ամէն երդ ու խրճիթներու:

Տո՜ւր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական,
Զայն սրբասաց իմ հոգեակիս ընեմ խորան‘
Զայն իմ մտքիս ծըխեմ‘ զերթ խունկ բազմաբուրեան:

Տու՜ր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական,
Ու չըլլա՜յ որ ուրիշներու կոծն ու կական
Խեղդել ուզեմ ջրվէժին մէջ դափիս ձայնին:

Տու՜ր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական,
Ու չըլլա՜յ որ ծափիս ձայնին երգը գուժկան
Եսիս սենեա՜կն ունենայ‘ ցու՜րտ առանձնարան:

Տո՜ւր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական.
Ու սեղանիս վըրայ դրուած մէն մի նըկան‘
Զույգ մը խինդե՜ր գէթ ունենայ թող խաչանիշ:

Տո՜ւր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական,
Ու բախեմ զայն սրտիս ժայռին‘ իբրեւ մական‘
Որ բխեցնէ ջուրն աներկմիտ երանութեան:

Տո՜ւր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական.
Զայն ջուրերու վըրայ ձըգեմ իբրեւ ուռկան,
Զայն իբր արօր ակօսներո՜ւն ձըգեմ վըրան:

Տո՜ւր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական.
Զայն իբր անձրեւ ցօղեմ ամէն դաշտի վըրան,
Զայն իբր արեւ բաշխեմ ամէն հորիզոնի:

Տո՜ւր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական.
Զայն ընդգրկած՝ իտէալի՜ն ըլլամ սրսկան.
Զայն լաստ ըրած ես Լոյսերու նաւո՜րդն ըլլամ:

Տո՜ւր ինծի, Տէե՜ր, ուրախութիւնն անանձնական.
Ժողվել‘ հոգւոյն մէջ ծերերուն, կոյսին, մանկան,
Պարզ մարդերուն‘ գեղջուկներուն ու բանուորին:

Տո՜ւր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական.
Ժողվել‘ հոգւոյն մէջ ամէնո՜ւն, համայնական
Հոգւոյն ամէն մասնիկներուն մէջ‘ ամէն ժամ:

Ճամբաներէն, ու գետերէն, ու դաշտերէն,
Անտառներէն, ու լեռներէն, ու ձորերէն,
Տանիքներէն, ու տուներէն, ու դուռներէն‘
Տո՜ւր ինծի, Տէ՜ր, ուրախութիւնն անանձնական:

Prayer for the New Year
Missak Medzarents

Give me, my God, that kind of happiness
that has no self. Let me gather it like flowers
in other people's eyes.

Give me, oh Lord, an impersonal joy
which like a child's sparkler tints
the onlooker's face.

Give me, oh Lord, an impersonal joy
to hang like ribbons braidedwith bells
on each door I pass.

Let me build altars out of words
of those I love and echo them
like cymbals of brass.

Give me an impersonal joy
to share like the stars dispersed
across the skies.

Let it be happiness
that does not drown laments
of those in pain

and not the kind of joy confined
within my self alone.
Let every loaf upon my platebe blessed

with a crossed pair of joys.
And like the sun going west
let me spread sunlight, Lord.

Let me lower it on waters
as one lowers nets and plant it
in earth's furrows like aplow

and like the rain
shower it
over the thirsty crowd.

And having found it, let me stay
the hunter of the ideal. Give me the grace
to know its true worth

like the sailor on the life raft.
Let me gather it from the souls
of common and uncommon man
and give it back.


"Prayer for the New Year" from Anthology of Armenian Poetry, translated by Diana Der-Hovanessian, edited by Diana Der-Hovanessian and Marzbed Margossian, Columbia University Press, 1978.